-162518.jpg)
Κείμενο: Νίκος Βαζαίος
Όταν δύο άνθρωποι μέσα στην ίδια μέρα σου κάνουν την ίδια ερώτηση, τότε καταλαβαίνεις ότι πρέπει να το ψάξεις. Η προτελευταία φορά που μου συνέβη αυτό ήταν όταν με ρωτούσαν αορίστως (σίγουρα όχι μόνο εμένα): «Λες να χρεωκοπήσουμε;» Αλλά δεν είμαι ο Paul Krugman για να το ξέρω. Μπορώ όμως να απαντήσω «ποια είναι επιτέλους αυτή η Lana Del Rey». Τα βασικά: είναι αυτή η τραγουδοποιός («singer/songwriter» τη χαρακτηρίζει το Wikipedia κι αυτό μυρίζει εντεχνίλα από μακριά) με τα φουσκωτά χείλια σαν να έχει κολλήσει μπρατσάκια θαλάσσης στο στόμα ή σαν να κυκλοφορεί με στάνταρ αερόσακους, με την οποία όλοι ασχολούνται από τη στιγμή που ένα τραγούδι της ακούστηκε στη σειρά «Ringer». Όσοι είστε στο Twitter σίγουρα θα βρείτε μια αναφορά στο timeline σας, αφού τις τελευταίες μέρες του Ιανουαρίου κυκλοφόρησε ο καινούργιος της δίσκος «Born to Die». Αλλά κι εδώ υπάρχει μια ιστορία, που επιβεβαιώνει ότι η διασημότητα στις μέρες μας είναι βαριά δουλειά.
Κανονικά πρέπει να ξεκινήσουμε από τη μουσική. Η φωνή της Lana Del Rey, σύμφωνα με τον Mark Savage του BBC έχει «μια κινηματογραφική ποιότητα. Τη μία στιγμή είναι μια μοιραία γυναίκα και την άλλη μια ντίβα, σαν να ανταγωνίζονται η Marilyn Monroe και η Marlene Dietrich για τον έλεγχο του μικροφώνου». Αν αυτός ο προσδιορισμός σας φαίνεται επίσης κινηματογραφικός, να βοηθήσω. Η φωνή της μοιάζει σαν να ακούς σε χαμηλότερες στροφές την Belinda Carlisle. Και σ’ αυτό το συμπέρασμα δεν σε οδηγεί κατευθείαν μόνο ο στίχος από το «Video Games», που λέει «Heaven is a place on earth with you». Αυτή η υποτονική μπαλάντα είναι που ξεκίνησε όλο τον ντόρο τον περασμένο χρόνο. Κυκλοφόρησε στο YouTube, είχε μερικά εκατομμύρια views, η Lana έπεισε μια ανεξάρτητη εταιρεία να το κυκλοφορήσει, έφτιαξε η ίδια ένα κλιπάκι στο MacBook της (hipster alert!), μετά έδειξε ενδιαφέρον μια μεγάλη εταιρεία, κάθισε και μια μήνυση για το βίντεο επειδή ήταν συρραφή υλικού χωρίς αγορά δικαιωμάτων… κι ύστερα εύκολα και αναμενόμενα τα υπόλοιπα. Συνεντεύξεις στο Pitchfork και στον Observer («αισθάνομαι μεγάλη θλίψη και μερικές φορές κλαίω όταν το τραγουδάω»), remixers, μια καταστροφική εμφάνιση στο «Saturday Night Live», ο δίσκος, ο χαμένος δίσκος (περισσότερα στη συνέχεια), και οι διαξιφισμοί στο Twitter.
Η πρώτη φορά που άκουσα το «Video Games» ήταν στην εκπομπή του Pete Tong, σε remix του Joy Orbison. Αυτός είναι ένας καλός λόγος για να προσέξεις ένα κομμάτι – και για να σου αρέσει. Στην πρωτότυπη εκδοχή, αυτή η κλαψιάρικη μπαλάντα είναι η ιδανική μουσική επένδυση για κορίτσια που είναι διαρκώς μουτρωμένα με τον γκόμενό τους και για αγόρια που έχουν εξοικειωθεί με την θηλυκή πλευρά του εαυτού τους. Μια συναισθηματική φούσκα, που αν υπήρχε το «Sex and the City» θα έπαιζε σε κάθε σκηνή που η Carrie κοιτάζει με μελαγχολικά υπαρξιακή -«έχω τόσες γόβες, αλλά αισθάνομαι τόσο μόνη»- απορία τον ακάλυπτο του σπιτιού της. Θυμηθείτε την αναγούλα που νιώσατε στην τρίτη απανωτή ακρόαση του «You’re Beautiful» του James Blunt, πολλαπλασιάστε επί δύο και φτάσατε. Στο συρμό επιβιβάστηκαν ουκ ολίγοι remixers για την απαραίτητη επίστρωση αξιοπιστίας, ίσως και για να καλυφθούν οι εντελώς απαράδεκτοι στίχοι. Εκτός από τον Joy Orbison, το «Video Games» πέρασε από τα χέρια του Omid Nourizadeh, του Balam Acab, του Damon Albarn και του Clams Casino, χωρίς αξιομνημόνευτα αποτελέσματα.
Το «Born to Die» είναι στη νόμιμη ή παράνομη διάθεσή σας για να τον κρίνετε. Υπάρχει όμως και μια άλλη ύποπτη ιστορία: ο χαμένος δίσκος. Μα πώς γίνεται ένας καλλιτέχνης 26 ετών να έχει ένα χαμένο δίσκο στο ενεργητικό του; Με το όνομα Lizzy Grant A.K.A. Lana Del Ray, η τραγουδίστρια είχε κυκλοφορήσει ακόμα ένα δίσκο το 2010, ο οποίος αποσύρθηκε μετά από 2 μήνες. Η ίδια υποστηρίζει ότι αγόρασε τα δικαιώματα γιατί η εταιρεία δεν μπορούσε να τον υποστηρίξει εμπορικά, ενώ ο παραγωγός του πιστεύει ότι ήταν ένα κόλπο ώστε να μπορέσει η τραγουδίστρια να αλλάξει την περσόνα της και να τον προωθήσει με περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας.
Ό,τι από τα δύο κι αν συμβαίνει, εκείνος ο πρώτος δίσκος είναι χειρότερος (πιο υποτονικός αν δεν σας αρέσουν οι απλοϊκοί αφορισμοί) από τον δεύτερο και καλύτερα θα ήταν να παρέμενε χαμένος. Ενδεχομένως αυτή η συνωμοσιολογική θεωρία για το χαμένο δίσκο, μαζί με όλη την παραφιλολογία, να έχει παρασύρει και μένα στην αρνητική αξιολόγηση. Η Lana Del Rey είναι ο πιο φρέσκος αποδιοπομπαίος τράγος της showbiz. Κάτι σαν τη Lindsay Lohan του 2012. Μπορεί να είναι ένα παρεξηγημένο κορίτσι με ακατάσχετη και δραματική ροή συναισθημάτων, και ψυχοθεραπευτή που δεν μπόρεσε να κάνει καλά τη δουλειά του. Μπορεί όμως να είναι ένας σατανικός εγκέφαλος που απεργάζεται την άνοδό της πάνω στις ευαισθησίες των εύπιστων hipsters. Αλλά μη μου ζητάτε να συγκινηθώ από μια τραγουδίστρια που τραγουδάει για «Summertime Sadness».
