Κείμενο: Λευτέρης Αναγνωστόπουλος
Με αφορμή τη μεταφορά του Death Stranding στη μεγάλη οθόνη, την ανακοίνωση του sequel, DEATH STRANDING 2: ON THE BEACH, καθώς και το ντοκιμαντέρ για τον δημιουργό του, Hideo Kojima: Connecting Worlds, είναι καλή αφορμή για να θυμηθούμε γιατί είναι ένα από τα πιο τολμηρά έργα τέχνης των τελευταίων ετών.
Το να πεις λίγα λόγια για έναν τίτλο σαν το Death Stranding είναι από μόνο του άθλος, καθώς ακόμα και ο δημιουργός του, Hideo Kojima, δεν κατανοεί απόλυτα το δημιούργημά του. Είναι ένας τίτλος που όταν βγήκε στην κυκλοφορία προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων γιατί άλλοι το δόξαζαν ως ένα αριστούργημα και πρωτοποριακό για το είδος, που είναι, και άλλοι, ως ένα “walking simulator”, όπου το μόνο που κάνεις είναι να περπατάς από το ένα σημείο του χάρτη στο άλλο και να παραδίδεις πακέτα, που και αυτό ισχύει.
Εγώ ο ίδιος, όταν το είχα πρωτοπαίξει, το άφησα μετά από δεκαοχτώ ώρες, γιατί ναι μεν η αισθητική του παιχνιδιού και η ατμόσφαιρα μού «μιλούσαν», αλλά η λούπα του παιχνιδιού με είχε βρει αρκετά χλιαρό. Πέρασαν επτά μήνες και αποφάσισα να επιστρέψω στον κόσμο του Death Stranding και όταν το τερμάτισα έφτασα στη συνειδητοποίηση πως ο Hideo Kojima όχι μόνο δημιούργησε ένα νέο είδος παιχνιδιού, αλλά ταυτόχρονα το πάντρεψε με τεράστια επιτυχία με τον κινηματογράφο. Όλα όμως έχουν ένα τίμημα και όταν είσαι πρωτοπόρος σε κάτι δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση όλοι να σε ακολουθήσουν αμέσως, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το Death Stranding, εκτός από το όνομα του τίτλου, είναι και το κατακλυσμικό γεγονός που προκάλεσε αόρατα πλάσματα με την ονομασία BTs (Beached Things) να κυκλοφορούν ελεύθερα στη γη. Τα πώς και τα γιατί δεν έχουν πολλή σημασία, γιατί μεταξύ μας, αν γνωρίζεις το όνομα Hideo Kojima, τότε ξέρεις πως μια πλοκή με συνοχή δεν είναι και το φόρτε του. Και όσοι πιστοί έχουν παίξει Metal Gear (σειρά βιντεοπαιχνιδιών του ίδιου) ήδη γνωρίζουν πόσο σαχλαμαρίζει όταν έχει ένα στούντιο πάνω από το κεφάλι του, τώρα δεν θα το κάνει που η παραγωγή είναι όλη δική του;
Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως μετά το Death Stranding και την άφιξη των τεράτων, 1) δημιουργήθηκαν αλυσιδωτές εκρήξεις σε όλο τον πλανήτη, 2) προκάλεσαν μεγάλη ζημιά στο περιβάλλον σε βαθμό που ακόμα και η βροχή (Timefall) γερνάει ό,τι αγγίζει και αυτό είχε ως αποτέλεσμα, εκτός από τα οικοσυστήματα, κτήρια κλπ., να αλλάξει ακόμα και η γεωγραφία του πλανήτη, 3)όσοι άνθρωποι πεθαίνουν μετά από κάποιο διάστημα τα πτώματά τους ανατινάζονται –γι’ αυτό και πρέπει να καίγονται σε ειδικές εγκαταστάσεις, και 4) κάτω από αυτές τις συνθήκες οι άνθρωποι δεν ζουν πλέον στην επιφάνεια της γης, αλλά κάτω απ’ αυτή, αποκομμένοι ο ένας από τον άλλον σε μικρούς οικισμούς.
Εσύ, ο παίκτης, είσαι ο Sam Porter Bridges (Norman Reedus) –και αν αυτό το όνομα σου φαίνεται γελοίο που να δεις και τα υπόλοιπα- και είσαι ένας κούριερ με στόχο, εκτός από το να παραδώσεις τα πακέτα στους διάφορους οικισμούς στον τεράστιο χάρτη του παιχνιδιού, να τους ενώσεις μέσω διαδικτύου σε ένα κοινό δίκτυο για να δημιουργήσουν ξανά μια χώρα.
Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούσα να κάνω όσο αφορά την πλοκή και όταν δείτε το trailer είμαι σίγουρος πως όσοι δεν το έχετε ξαναδεί θα αναρωτηθείτε αμέσως «τι σχέση έχουν τα πακέτα με ό,τι βλέπω;», αλλά αυτή είναι η ιδιοφυία του Hideo Kojima, βρίσκει τρόπο να τα ταιριάξει και καταλήγει ακόμα και ο ίδιος να απορεί με τον εαυτό του. Σίγουρα πάντως όλοι οι συντελεστές του παιχνιδιού, από εκείνον, τους ηθοποιούς, μέχρι και αυτόν που φέρνει τους καφέδες, επίσης δεν έχουν ιδέα τι έχουν φτιάξει.
«Οπότε» μου λες «αυτός που το έφτιαξε δεν ξέρει τι του γίνεται, αυτοί που έπαιξαν δεν ξέρουν τι τους γίνεται, εγώ γιατί να το αγοράσω;»
Η απάντηση είναι προσωπική για τον καθένα. Εγώ προτιμώ να επιβραβεύω κάποιον που δημιουργεί κάτι τόσο τολμηρό, κάτι που δεν χρειάζεται τόσο να το καταλάβεις, αλλά να το αισθανθείς, κάτι που απλά πρέπει να σου κάνει αυτό το κλικ, γιατί απλά δεν έχουν όλα τα έργα τέχνης τους ίδιους σκοπούς και δεν μπορείς να τα κοιτάς όλα με τον ίδιο τρόπο.
Το Death Stranding είναι αντίδοτο για τη μοναξιά, ένας φάρος για τους εξόριστους, σηματοδοτεί την ανάγκη των ανθρώπων για επαφή και επικοινωνία. Ο λόγος που πρέπει να δικτυώσεις όλες αυτές τις περιοχές δεν είναι για να ποστάρουν τα φαγητά τους και τις σέλφι τους από τη θάλασσα, αλλά γιατί χωρίς αυτό κινδυνεύουν να εξαφανιστούν αυτοί και οι ιστορίες τους.
Το περιβάλλον του παιχνιδιού είναι κακοτράχαλο. Θα πρέπει να ανέβεις βουνά και να διασχίσεις ποτάμια και χιονισμένα τοπία έχοντας πολύ βάρος στους ώμους σου. Θα πρέπει να φτιάξεις δρόμους, γέφυρες, σκάλες και να διασχίσεις με τον τρόπο σου έναν κόσμο τον οποίο κανονικοί άνθρωποι είναι αδύνατον να διασχίσουν και μόλις φτάσεις στον προορισμό σου και συνδέσεις τον οικισμό στο δίκτυο, τότε παίρνεις τα Likes, όχι για να τροφοδοτήσεις τον ναρκισσισμό σου, αλλά για να σου δείξουν οι υπόλοιποι άνθρωποι πόσο σε εκτιμούν, εσένα κι αυτό που κάνεις.
Και μπορείς να έρθεις σε επαφή με άλλους παίκτες, αλλά όχι με τον παραδοσιακό τρόπο. Αφού ενώσεις μια περιοχή στο δίκτυο, τότε αποκαλύπτονται στον χάρτη όλες οι κατασκευές, γέφυρες και δρόμοι, που είχαν φτιάξει για να φτάσουν στο ίδιο σημείο με εσένα και τώρα μπορείς κι εσύ να επωφεληθείς απ’ αυτά και να κάνεις τη ζωή σου λίγο πιο εύκολη. Όσο πιο πολλά Likes κερδίσει μια κατασκευή, ένας δρόμος για παράδειγμα, εμφανίζεται στον κόσμο όλων των παικτών και αυτό σου διδάσκει πως στις ζωές μας δεν ανεβαίνεις μονάχα ένα βουνό, αλλά πολλά, και πως απ’ αυτό που θα κατέβεις εσύ τώρα, κάποιος άλλος θα το ανέβει αργότερα, οπότε καλό είναι να τον βοηθήσεις λίγο και να αφήσεις πίσω σου μια σκάλα. Ο αλτρουισμός είναι η κινητήριος δύναμη που κάνει το Death Stranding να ξεχωρίζει.
Ο Sam δεν είναι υπεράνθρωπος και αν και έχει μερικές υπερφυσικές δυνάμεις, που ουσιαστικά είναι εργαλείο για να προχωρήσει η πλοκή, όλο το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο γύρω από το σώμα του και τις φυσικές αντοχές που έχει ένας άνθρωπος. Θα πρέπει να διαχειρίζεσαι την ισορροπία του για να μην πέσει από το βάρος του φορτίου του, θα πρέπει να ξεκουράζεται, να κοιμάται, να κάνει μπάνιο, να πηγαίνει τουαλέτα, τα πόδια του ματώνουν και τα παπούτσια του χαλάνε από το περπάτημα. Όλη την ώρα σου υπενθυμίζει πως δεν είσαι κάποιος σκληροτράχηλος κομάντο, αλλά ένας άνθρωπος που προσπαθεί να πάει από το ένα σημείο του κόσμου στο άλλο και να κάνει τη δουλειά του. Και εδώ είναι το σημείο που πολλοί δυσανασχέτησαν με το Death Stranding γιατί, ναι μεν η ιστορία και οι ερμηνείες είναι καταπληκτικές, αλλά όπως κι εμένα στην αρχή, τους κούρασε πολύ σαν παιχνίδι και δεν τους αδικώ, καθώς όντως είναι για ιδιαίτερα γούστα.
Το γεγονός πως η A24 έχει αναλάβει τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη είναι από τα καλύτερα πράγματα που μπορούν να συμβούν για έναν ιδιαίτερο τίτλο σαν κι αυτόν, καθώς, εκτός του ότι θα φτάσει σε μεγαλύτερο κοινό, η ιστορία του άνετα εφαρμόζεται σε λογοτεχνία και στον κινηματογράφο και ίσως να ταιριάζει και καλύτερα σε αυτά. Ελπίζω κιόλας να χρησιμοποιήσουν τους ίδιους ηθοποιούς, Norman Reedus, Léa Seydoux, Mads Mikkelsen, μεταξύ άλλων. Ειδικά για τον Reedus πιστεύω πως είναι η καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.
Επίσης, αξίζει να γίνει ειδική αναφορά στο ότι το παιχνίδι βγήκε στην αγορά δύο μήνες πριν την πανδημία και από τις πιο σουρεαλιστικές εμπειρίες είναι να παίζεις Death Stranding μέσα στην καραντίνα. Σε κάνει να εκτιμάς καλύτερα τα πιο απλά πράγματα, όταν είσαι ένας κούριερ που προσπαθεί να ταξιδέψει σε έναν κατεστραμμένο κόσμο και να τον ενώσεις, ενώ στην πραγματικότητα περιμένεις έναν ίδιο άνθρωπο να σου φέρει τα πράγματα που κάποτε μπορούσες ο ίδιος να βγεις και να αγοράσεις.
Τέλος, ακόμα πιστεύω πως ό,τι και να ψάξετε στο ίντερνετ για το παιχνίδι ο καλύτερος τρόπος να αποκτήσετε άποψη είναι να το δοκιμάσετε και αν ό,τι διαβάσετε δεν σας έπεισε ίσως αν ανοίξετε Spotify και ακούσετε το καταπληκτικό soundtrack του Ludvig Forssell, συγκεκριμένα το “BB’s Theme”, να σας αλλάξει γνώμη.
