Είχα να δω τον Θωμά πάρα πολύ καιρό. Του λέω να δούμε το ματς με την Μαρσέιγ, ευκαιρία είναι. Μου λέει έχω κανονίσει να πάω στο σπίτι του Στέργιου, έλα, δεν υπάρχει θέμα, θα έρθει κι ο Βασίλης. Πηγαίνω, συνειδητοποιώ ότι τον ξέρω τον Στέργιο από παλιά, μου λέει τελευταία φορά που βρεθήκαμε πρέπει να ήταν σε ένα ματς το 2013. Επί Φιγκερόα. Δεν θυμάμαι ποιος είναι ο Φιγκερόα, ούτε ο Θωμάς. Καθόλου όμως. Ο Στέργιος τραβάει τα μαλλιά του, μα είναι δυνατόν; Ο Θωμάς αραδιάζει τριάντα παίκτες του Παναθηναϊκού της δεκαετίας του ’80 που θυμάται, τους θυμάμαι όλους κι εγώ. Τον Φιγκερόα του 2013 όχι. Είχε σκοράρει κατά του γαύρου, λέει. Καλά.
Το ματς αρχίζει, η ενός λεπτού σιγή τηρείται, ο Παναθηναϊκός παίζει καλά, ο Παναθηναϊκός πετυχαίνει σημαντική νίκη σε ευρωπαϊκή διοργάνωση μετά από δύο εκατομμύρια χρόνια, ο Μπερνάρ δεν πανηγυρίζει κι αναρωτιόμαστε μήπως είναι οφσάιντ, ο Παναθηναϊκός μετά από μια δεκαετία παρακμής και απαξίωσης βρίσκεται για τρίτη σεζόν σε φάση που βλέπεις ότι συνεχίζει να χτίζεται κάτι άξιο λόγου. Υπάρχει μια ιστορία εδώ, υπάρχει μια διαδρομή στον χρόνο, υπάρχουν τα δυο προηγούμενα χρόνια, υπάρχουν τα δέκα πριν απ’ αυτά, υπάρχει πιο πριν η δεκαετία του 2000, του 1990, του 1980, οι στιγμές μέσα τους που έμειναν στη μνήμη και δεν πρόκειται να φύγουν, το πολύ πολύ να μπερδευτούν μεταξύ τους στα τελευταία μας. Υπάρχουμε ο Θωμάς κι εγώ συμμαθητές, υπάρχουν άλλοι συμμαθητές που μας ένωνε αδελφική φιλία και μαζί κι ο Παναθηναϊκός, μέχρι που χαθήκαμε εντελώς, βρεθήκαμε τυχαία προ μηνών στο ματς με την ΑΕΚ και είπαμε γεια σου τι κάνεις, καλά καλά, για να ξαναχαθούμε με κοινή και αμοιβαία επίγνωση πως δεν κρατούν όλα για πάντα, κι ας έμοιαζε κάποτε έτσι. Ο γιος μου είναι στο χωριό, τον παίρνω τηλέφωνο μετά το γκολ, δεν το σηκώνει, με παίρνει όταν τελειώνει το παιχνίδι, μιλάμε για αυτό που είδαμε, μιλάμε για αυτό που ελπίζουμε να ακολουθήσει στην πορεία.
Τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς απάντηση, αλλά σε όσους καλόπιστα και εύλογα αναρωτιούνται πώς μπορείτε και βλέπετε ποδόσφαιρο την επόμενη μέρα ενός φονικού, είναι ίσως η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω.
Από εκεί και πέρα αρχίζω τις ερωτήσεις προς εμένα τον ίδιο. Γνωρίζω πως με το να εξακολουθώ να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και με το να έχω βάλει και τον γιο μου στο τριπάκι αυτό, δεν μπορώ να νίπτω τας χείρας μου για το αίμα που χύνει, δεν μπορώ να κλείνω τη μύτη μου στην αποφορά που εκπέμπει, δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια μου στο ότι υπάρχει ένα ολόκληρο σύμπλεγμα ολιγαρχών ιδιοκτητών ΠΑΕ παύλα μιντιαρχών, δημοσιογραφικών στρατών, χουλιγκανικών στρατών παύλα υποκόσμου, αλλά δίπλα τους και χρησίμων εθελοτυφλούντων ηλιθίων οπαδών όπως εγώ, δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια μου στο ότι το συγκεκριμένο ψάρι βρωμάει κατεξοχήν στο κεφάλι αλλά μια χαρά βρωμάει και στο σώμα του, μια χαρά βρωμάει και στους συνδέσμους του, δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια στο ότι ακριβώς επειδή στο πεδίο του ποδοσφαίρου μπερδεύονται ανομοιογενή συστατικά παθαίνουμε όλοι μας κάτι σαν γενική άρνηση να δούμε την πραγματικότητα κατάματα και η πραγματικότητα εδώ είναι πως αν έκαναν νεοναζιστικό χουλιγκανικό τουρισμό οι τύποι από το Ζάγκρεμπ και αν η Ελληνική Αστυνομία τους επέτρεψε να διασχίσουν καμαρωτοί όλη τη χώρα μέχρι να φτάσουν στο σημείο της σφαγής, αυτό όσο αποτρόπαιο κι αν είναι, δεν είναι παρά το δέντρο.
Το δάσος δεν βρίσκεται σε κανένα Ζάγκρεμπ, το δάσος βρίσκεται στη σιγή της Θύρας 13 τόσες μέρες μετά το φονικό, το δάσος βρίσκεται στο περήφανο πανό που σηκώθηκε στο Καραϊσκάκη με το όνομα Βασίλης Ρουμπέτης 1985 – 2023, το δάσος βρίσκεται στη μετέπειτα πορεία και εξέλιξη που είχαν άλλοι πρωταγωνιστές του δολοφονικού ραντεβού της Λεωφόρου Λαυρίου, το δάσος βρίσκεται στο ότι κοροϊδευόμαστε όλοι μεταξύ μας, γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι παραδομένο από την κορυφή ως τα νύχια του σε εγκληματικές οργανώσεις όλων των χρωμάτων του κολάρου, με φανερές και υπόγειες διασυνδέσεις μεταξύ τους.
