Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης παρουσιάζει στο Θέατρο Μουσούρη από τις 11 Οκτωβρίου το έργο του Stephen Karam (Στίβεν Κάραμ) ”The Humans” ένα έργο βραβευμένο με Tony Award που μιλά με διαύγεια, χιούμορ, τρυφερότητα και βαθιά αγάπη, για «τη ζωή, όπως προσπαθούμε να τη ζήσουμε». Το ”The Humans” προσφέρει μια σπάνια ματιά στη συλλογική ανθρώπινη ψυχή.
Γραμμένη με ένα φρέσκο μείγμα ντοκιμαντερίστικου νατουραλισμού και θεατρικής τόλμης, η τραγικωμωδία του Κάραμ αποτυπώνει την ουσία της ανθρώπινης κατάστασης με ακρίβεια, συμπόνια και απαράμιλλη αυθεντικότητα.
Το ”The Humans” ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της οικογένειας Μπλέικ, κατά τη διάρκεια ενός μόνο απογεύματος, προσκαλώντας το κοινό να παρακολουθήσει από κοντά τις αγωνίες, τα όνειρα και τους ανομολόγητους φόβους τους.
Ο Έρικ και η Ντίντρη, οι γονείς, φτάνουν, μαζί με την Μόμο, τη μητέρα του Έρικ και τη μεγάλη τους κόρη Έιμι, στην Τσάιναταουν της Νέας Υόρκης, για να γιορτάσουν την ημέρα των Ευχαριστιών στο διαμέρισμα όπου μόλις έχουν μετακομίσει η μικρή τους κόρη, η Μπρίτζετ, με τον σύντροφό της, τον Ρίτσαρντ. Πρόκειται για μια προπολεμική, αλλόκοτη διπλοκατοικία, χωρίς έπιπλα ακόμα, φτιαγμένη από τον συνδυασμό ενός σκοτεινού διαμερίσματος στο υπόγειο, με ένα σχεδόν εξίσου σκοτεινό διαμέρισμα στον επάνω όροφο.
Μια ατμόσφαιρα ελαφρώς επιβεβλημένης ευθυμίας μόλις και μετά βίας καλύπτει την αίσθηση του κινδύνου που συσσωρεύεται διακριτικά στην τραπεζαρία, καθώς, όσο τα μέλη της οικογένειας χαιρετούν ο ένας τον άλλον και δίνονται δώρα για το καλωσόρισμα του σπιτιού, η ανατομία της οικογένειας διαφαίνεται σαν σε μια καθαρή ακτινογραφία: όλοι τους ζουν ζωές που περιστρέφονται γύρω από το να μην πετυχαίνουν ποτέ.
Ο Έρικ και η Ντίντρη κοπιάζουν σε ένα είδος μη θεαματικής δουλειάς που εξασφάλιζε κάποτε όμοια σταθερή ζωή στη μεσαία τάξη. Ο Έρικ εργάζεται στο ίδιο ιδιωτικό σχολείο εδώ και δεκαετίες ως υπεύθυνος εξοπλισμού, αντιμετωπίζοντας αβέβαιες προοπτικές. Η Ντίντρη είναι διευθύντρια γραφείου στην ίδια επιχείρηση εδώ και 40 χρόνια, λογοδοτώντας τώρα σε αφεντικά δεκαετίες νεότερά της, τα οποία βγάζουν πολύ περισσότερα χρήματα.
Φροντίζουν τη Μόμο, η οποία είναι σε αναπηρικό καροτσάκι και πάσχει από άνοια, αλλά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να προσλάβουν κάποιον να τη βοηθάει, ακόμη και όταν εκείνη γίνεται όλο και πιο επιρρεπής σε άγριες εκρήξεις θυμού.
Η Μπρίτζετ και η Έιμι φαίνεται να ενσαρκώνουν το κλασικό ιδεώδες του δυτικού ανθρώπου, ότι κάθε γενιά τα καταφέρνει καλύτερα από την προηγούμενη, αλλά αντιμετωπίζουν τις δικές τους καταιγίδες. Η Μπρίτζετ είναι μουσικός φορτωμένη με φοιτητικό χρέος και εργάζεται ως μπαργούμαν. Η Έιμι είναι δικηγόρος που εργάζεται στη Φιλαδέλφεια με προβλήματα σωματικά, συναισθηματικά και εργασιακά. Ο μόνος άνθρωπος με ελπίδα στον ορίζοντα είναι ο Ρίτσαρντ, που είναι φοιτητής και σύντομα θα γίνει πλούσιος, λόγω μιας κληρονομιάς που αναμένεται σε δύο χρόνια.
Κάθε χαρακτήρας είναι εξαιρετικά ελκυστικός, και ο Κάραμ, πηγαίνοντας όλο και πιο βαθιά στους τρόπους με τους οποίους όλοι μας είμαστε στο έλεος της μοίρας και των περιστάσεων, φροντίζει να αποκαλύπτει τα φυλαγμένα μυστικά τους με μεγάλη συμπόνια και τρυφερότητα, προχωρώντας απαλά το έργο από την κωμωδία στην τραγωδία.
Θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι που όλοι γνωρίζουμε. Οι καυγάδες τους είναι για θέματα που όλοι μας συμβουλεύονται να αποφεύγουμε, αλλά σπάνια τα αποφεύγουμε, όπως τα χρήματα, η θρησκεία, η τάξη και το τι κάνουν λάθος τα παιδιά στη ζωή τους. Οι αιτίες των δυσκολιών τους είναι τόσο συνηθισμένες που μοιάζουν ελάχιστα άξιες αναφοράς – ασθένεια, έλλειψη δεξιοτήτων, έλλειψη χρημάτων, αδιαφορία των άλλων, κακή τύχη. Όσο κοινότυπα κι αν φαίνονται αυτά τα προβλήματα, είναι πραγματικά και άλυτα. Και με αυτόν τον τρόπο αποκτούν μυθικές διαστάσεις και παγκόσμια σημασία.
Αλλά το έργο περιέχει επίσης ανατριχιαστικές νύξεις του αλλόκοτου, υπενθυμίσεις ότι ο κόσμος είναι ένα μυστηριώδες μέρος, που δεν είναι απαραίτητα φτιαγμένο για την άνεση των ανθρώπων που φαίνεται να τον κυβερνούν. Καθώς πέφτει το σκοτάδι έξω από την ετοιμόρροπη προπολεμική διπλοκατοικία, μυστηριώδη πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν μέσα στη νύχτα και οι οικογενειακές εντάσεις φτάνουν σε σημείο βρασμού.
Αντί όμως, να ξεσπάσουν σε πικρό μίσος, οι χαρακτήρες του Κάραμ ανταποκρίνονται τελικά σε αυτές τις αποκαλύψεις με βαθιά αγάπη. Κι όταν η οικογένεια συγκεντρώνεται γύρω από το τραπέζι, όλοι αποκαλύπτουν ότι έχουν πολλά για τα οποία είναι ευγνώμονες, και η ευγνωμοσύνη τους είναι συγκινητική και ειλικρινής.
Η λαμπρή γραφή του Κάραμ κινείται αβίαστα στη λεπτή γραμμή μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας. Μέσα από την επιδέξια αφήγηση, παρουσιάζει έναν καθρέφτη της κοινωνίας, αποκαλύπτοντας τους κοινούς αγώνες και την ανθεκτικότητα που μας ενώνουν όλους. Το “The Humans” αναδεικνύει την εγγενή ομορφιά που βρίσκεται μέσα στην ακαταστασία και τις ατέλειες της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το“The Humans” έκανε πρεμιέρα στο Broadway το 2016. Την ίδια χρονιά ήταν φιναλίστ για το Βραβείο Πούλιτζερ και κέρδισε το Βραβείο Tony για το καλύτερο θεατρικό έργο. Ακολούθως, γυρίστηκε σε ταινία, σε σενάριο και σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα, η οποία, όπως και το θεατρικό, είχε πολύ θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς.
Ο Στίβεν Κάραμ είναι ένας καταξιωμένος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας, τα έργα του οποίου έχουν αποσπάσει πολλά βραβεία και διακρίσεις. Τα έργα του είναι γνωστά για τη διεισδυτική εξερεύνηση των ανθρώπινων συναισθημάτων και των σχέσεων. Η εξαιρετική δεξιοτεχνία του Stephen Karam και η ικανότητά του να δημιουργεί βαθιά ανθρώπινους χαρακτήρες του έχουν χαρίσει ευρεία αναγνώριση.
