Τέχνη πριν από την τέχνη

Αν ζητήσεις τη γνώμη μου για τους Boards of Canada, δε θα είμαι αντικειμενικός. Θα σου πω μάλιστα ότι αν επρόκειτο να σβηστεί όλη η μουσική του κόσμου και να διασωθεί μια μοναδική δισκογραφία, τότε θα διάλεγα αυτή να είναι το κρυπτικό ambient του συγκροτήματος από τη Σκοτία. Εντάξει, θα είχα κάποιες αμφιβολίες, αλλά στο κεφάλι μου θα άκουγα το ζαλιστικό trip του David Came To Mahana’im ή το υπναγωγικό Slow this Bird Down, οπότε θα ξεπερνούσα τα πιθανά διλήμματα. Από τις 20 μέχρι τις 29 Απριλίου, οι Boards of Canada μας παρέσυραν σε
ένα επικό multimedia κυνήγι θησαυρού, που ξεκίνησε από ένα μυστηριώδες 12ιντσο και κατέληξε σε ένα βίντεο διάρκειας πέντε λεπτών με το πολυπόθητο λάφυρο: την ημερομηνία κυκλοφορίας και το tracklisting του καινούργιου τους δίσκου μετά από οκτώ χρόνια. Αυτό το πρωτοφανές, συναρπαστικό και… εξαντλητικό κυνήγι θησαυρού θα πρέπει να κάνει όλους τους διαφημιστές να σκίσουν τα πτυχία τους (εκτός απ’ αυτόν που έντυσε τη Στανίση με κόκκινη τουαλέτα για να φέρει πασχαλινά δώρα στα βαφτιστήρια της) και τους Daft Punk να ντραπούν. Ποιοι Daft Punk; Αυτοί που έδειξαν ένα δίλεπτο βίντεο στο χιπστεράδικο Coachella, ελπίζοντας ότι θα ενθουσιαστούμε που περιμάζεψαν τον Nile Rodgers και τον Giorgio Moroder για να ξαναφτιάξουν ντίσκο; Ναι, η παραγωγή τους θα είναι και πάλι άψογη, αλλά, ειλικρινά, μήπως ο τελευταίος καλός δίσκος των Daft Punk ήταν το βρόμικο soundtrack που έγραψε ο Thomas Bangalter για το Μη Αναστρέψιμος;

Στις 20 Απριλίου, την Ημέρα των Δισκοπωλείων, έξι 12ιντσα τοποθετήθηκαν τυχαία και με την πλάτη ανάποδα στα ράφια ισάριθμων δισκοπωλείων σε όλο τον κόσμο. Το πρώτο βρέθηκε στη Νέα Υόρκη, το δεύτερο στο Λονδίνο και τα υπόλοιπα τέσσερα αγνοούνται ακόμα. Στο εξώφυλλο υπήρχε το όνομα των Boards of Canada και ένας 36ψήφιος κώδικας χωρισμένος με καθέτους σε έξι επιμέρους 6ψήφιους αριθμούς, ενώ στην τέταρτη θέση τα στοιχεία ήταν μαρκαρισμένα με Χ. Το βινίλιο περιείχε ένα μουσικό απόσπασμα είκοσι δευτερολέπτων και μια ρομποτική φωνή που διάβαζε τον αριθμό ο οποίος προφανώς συμπλήρωνε την τέταρτη θέση του κώδικα. Από τη στιγμή που ο τυχερός πελάτης αποκάλυψε το εύρημά του στο Twitter, οι φανατικοί του συγκροτήματος (προτιμήθηκαν εκείνοι με γνώσεις προγραμματισμού, ώρες διαθέσιμες μπροστά στο Internet και συνωμοσιολογικές διαθέσεις ) ανασκουμπώθηκαν για να βρουν και να τοποθετήσουν στη σωστή θέση τους πέντε υπόλοιπους αριθμούς. Το έργο τους αποδείχτηκε ιδιαίτερα δύσκολο, αφού οι αριθμοί (και η θέση τους) αποκαλύπτονταν απροειδοποίητα τις επόμενες μέρες με τα ίδια ηχητικά αποσπάσματα, αλλά στα πιο απίθανα μέσα. Δύο απ’ αυτούς ακούστηκαν στα ραδιόφωνα του BBC και του NPR, ένας προέκυψε από μια αλυσίδα βίντεο στο YouTube, ο πέμπτος από μια σπαζοκεφαλιά που συνδύασε μηνύματα σε ένα messageboard και δύο ανεξάρτητα ηχητικά κλιπάκια στο Soundcloud, τα οποία έπρεπε να παιχτούν το ένα πάνω στο άλλο, ενώ ο τελευταίος κρυβόταν στον κώδικα προγραμματισμού της (πειραγμένης κι αυτής) ιστοσελίδας του συγκροτήματος. Για περισσότερες λεπτομέρειες, ολόκληρο το χρονικό, με πρόσθετα στοιχεία για την προβολή στη βιτρίνα ενός λονδρέζικου δισκοπωλείου κι ένα διαφημιστικό σε αμερικανικό κανάλι ενήλικου animation, έχει καταγραφεί στην ανεπίσημη wiki ιστοσελίδα για τους Boards of Canada.

Εκεί θα βρείτε εξαντλητική ανάλυση των τραγουδιών και των τίτλων τους, που αποδεικνύουν το ενδιαφέρον των δύο αδερφών για την αριθμολογία, τα μαθηματικά, τα σύμβολα και τα υποσυνείδητα μηνύματα. Οι ίδιοι απλώς υποστηρίζουν ότι αντλούν την έμπνευσή τους από τα ντοκιμαντέρ του καναδικού εθνικού κέντρου κινηματογράφου. Εννοείται ότι τους έχουν πει σατανιστές, αλλά για το ίδιο έχει κατηγορηθεί και ο Νίκος Καρβέλας, του οποίου οι Δαίμονες γεμίζουν το Παλλάς χωρίς να έχουν παρατηρηθεί περίεργα γεωλογικά και μετεωρολογικά φαινόμενα (τώρα, αν μετά από εννιά μήνες γεννηθούν αγοράκια με χαραγμένα περίεργα σύμβολα στο κεφάλι τους, τότε σημειώστε λάθος). Η μουσική των Boards of Canada είναι από μόνη της έξοχη, γιατί μοιάζει με τον ήχο που βγάζει η νοσταλγία, ονειρικός και παράξενα ασφυκτικός ταυτόχρονα. Η σπαζοκεφαλιά που έστησαν είναι ίσως μια αναγνώριση της αφοσίωσης των οπαδών τους και, πάνω απ’ όλα, ένα αυτόνομο “έργο τέχνης” που θα πρέπει να διδάσκεται σε όλες τις σχολές μάρκετινγκ, διαφήμισης και καλών τεχνών.