«Το θέατρο έχει και πρέπει να έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα», και αυτό γίνεται απολύτως αντιληπτό κοιτάζοντας τις σκηνοθετικές επιλογές του Τάσου Πυργιέρη. «Δεν αρκεί να πεις μια καλή ιστορία αλλά πρέπει να μυήσεις τα παιδιά στην υπευθυνότητα και να μιλήσεις για τη θετική πλευρά της ζωής. Δεν με ενδιαφέρει να δείξω στη σκηνή κάτι που είναι νοσηρό, απεχθές, άσχημο. Η ζωή μας είναι ήδη φορτισμένη και δυσάρεστη».
Μετά από είκοσι χρόνια επιστρέφει και μάλιστα φέτος, πλέον ως σκηνοθέτης στο τιμόνι της νέας παιδικής θεατρικής παράστασης «Η ιστορία του σπασμένου καθρέφτη» του Ανδρέα Φλουράκη, γραμμένο ειδικά για το Θέατρο Τέχνης, εμπνευσμένο από τη «Βασίλισσα του Χιονιού» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Δίχως να κρύβει τη χαρά του ο Τάσος Πυργιέρης μοιράζεται τον θαυμασμό του για την ιστορία αυτού του σπουδαίου θεατρικού χώρου.
«Είναι ένας χώρος που σέβομαι και εκτιμώ βαθιά. Ένα θέατρο που κουβαλάει μεγάλη ιστορία. Εδώ έζησα πολύτιμες στιγμές». Φέτος η αγωνία του μεγάλη, όχι τόσο για το αποτέλεσμα της παράστασης, αλλά γιατί η αισθητική και η οπτική του σε μια παράσταση που απευθύνεται σε μικρό ηλικιακά κοινό, διαφέρει λίγο από τις επιλογές μέχρι πρότινος της παιδικής σκηνής του θεάτρου. Και αυτό κυρίως εντοπίζεται στην ανάγκη του να αγαπηθεί η παράσταση από όλες τις ηλικίες, να φέρει μηνύματα με οικουμενικό ενδιαφέρον και να αγκαλιαστούν από ένα ευρύ θεατρικό κοινό δίχως να περιορίζεται στις ηλικίες.
Και οι μικροί θεατρόφιλοι στα μάτια του Τάσου Πυργιέρη θα βρουν τον μεγάλο τους σύμμαχο. Υποκλίνεται στις ανάγκες της μικρής τους ηλικίας μεν αλλά αναγνωρίζει το αδιαμφισβήτητο δικαίωμά τους να αντιμετωπίζονται ως «μεγάλοι», επί ίσοις όροις μέσα σε μια θεατρική αίθουσα:
«Πιστεύω ότι το θέατρο για τους μικρούς φίλους δεν πρέπει να διαφέρει από εκείνο για τους μεγάλους. Προσπαθώ να πω μια ιστορία που σαφώς και θέλω να γίνει εύληπτη και κατανοητή αλλά με τους όρους μιας ενήλικης θεατρικής παράστασης στα επιμέρους στοιχεία της». Αυτό είναι και θα είναι το σκηνοθετικό του μότο, η προσωπική του σκηνοθετική υπόσχεση.
Σκηνοθετώντας μια ταλαντούχα εννεαμελή ομάδα ηθοποιών, που προερχόμενη από το Θέατρο Τέχνης, μοιράζονται ένα κοινό κώδικα, μια κοινή ταυτότητα υποκριτικής. Οι ηθοποιοί μέσα σε μια ολοζώντανη κινησιολογικά αλλά και ηχητικά παράσταση, ερμηνεύουν ρόλους ανθρώπων και ζώων, ακόμα και αντικειμένων, χορεύουν, παίζουν και τραγουδούν ζωντανά σε πρωτότυπη μουσική του Παναγιώτη Μανουηλίδη (Panú).
Ένα πρωτότυπο μουσικό σύμπαν από τον Panu που διατρέχει, συμπληρώνει και ενισχύει τη σκηνική δράση αλλά και μια εξαιρετική συνεργασία που αποδίδει καρπούς, αφού μικροί και μεγάλοι, σιωπούν και παρακολουθούν μαγεμένοι την παράσταση:
«Η αρχική μου ιδέα ήταν να διατρέχει την παράσταση ένα ηχητικό τοπίο. Από την είσοδό τους ακόμα στο θέατρο μέχρι και το τέλος του έργου, υπάρχει μια μουσική αποτελούμενη από διαφορετικά είδη και κομμάτια, συνδεδεμένα πάντα από ένα νήμα. Από παραδοσιακά ρωσικά τραγούδια, σε λάτιν και ινδικές μελωδίες με αναφορές Bollywood, ακούμε πολλά μουσικά μοτίβα που υπογραμμίζουν την εκάστοτε συνθήκη μέσα στο έργο».
Ο πολιτισμός οφείλει να εκπαιδεύει
«H ιστορία του σπασμένου καθρέφτη» εμπνέεται από το γνωστό και αγαπημένο κλασικό παραμύθι του Άντερσεν αλλά πρόθεσή του είναι να μιλήσει για πολλά από τα επίκαιρα ζητήματα που κυριολεκτικά «καίνε» τον σημερινό άνθρωπο. Είναι ένα νέο θεατρικό έργο που εντάσσει δημιουργικά τον προβληματισμό για το περιβάλλον, εγείρει ερωτήματα για τους πιθανούς τρόπους διάσωσής του. Μάλιστα θίγει έμπρακτα το ζήτημα επενδύοντας σε σκηνικά και κοστούμια ανακυκλώσιμα. Αυτά άλλωστε είναι και τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν σκηνοθετικά και τον ίδιο τον Τάσο Πυργιέρη που επιζητά το στοιχείο της ανθρωπιάς, της σύνδεσης του ανθρώπου με τα ζώα και τη φύση και την σύνδεσή του με το περιβάλλον στα έργα που δουλεύει.
«Το κίνημα του οικολογικού αποτυπώματος μιας παράστασης έχει κάνει δυναμικά την εμφάνισή του στην Ευρώπη. Τα σκηνικά είναι όλα κατασκευασμένα από 99% χαρτοπολτό, πλήρως ανακυκλώσιμα μετά το τέλος της παράστασης, όπως και τα κοστούμια έχουμε επιλέξει να είναι ρούχα δεύτερης και τρίτης γενιάς από βεστιάρια που επαναχρησιμοποιούνται σε μεγάλο ποσοστό». Ένα μεγάλο ζήτημα που απασχολεί τον ίδιο πολύ και στην προσωπική ζωή του. Το έργο έρχεται να μας υπενθυμίσει για τη δύναμη της φιλίας, της εμπιστοσύνης ενώ ταυτόχρονα προβάλλει έντονα το στοιχείο της εκδίκησης της φύσης προς τον άνθρωπο. Αυτός είναι και ο δραματουργικός άξονας που διατρέχει όλο το έργο.
«Έχουμε μεγάλη ευθύνη εμείς οι σκηνοθέτες να εκπαιδεύουμε με τις παραστάσεις μας τους νέους. Είμαστε όλοι ενεργοί πολίτες και οφείλουμε να δράσουμε ενωμένοι για να νικήσουμε το κακό. Μπορεί να φαίνομαι ρομαντικός αλλά είναι σημαντικό να επισημαίνουμε τη θετική πλευρά της ζωής».
Η σκηνοθεσία έχει κερδίσει τη ζωή του Τάσου Πυργιέρη
Ανατρέχοντας για λίγο στο παρελθόν και την παιδική του ηλικία, ο Τάσος Πυργιέρης θα μιλήσει για την οικογένειά του που από πολύ νωρίς θα του εμφυσήσει την αγάπη του για το θέατρο και τις τέχνες εν γένει:
«Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι, αγαπούσαν πολύ τον συνάνθρωπο και μας μετέδωσαν μια μεγάλη ευαισθησία. Από πολύ νωρίς παρακολουθούσαμε παραστάσεις, πηγαίναμε σε εκθέσεις και ταξιδεύαμε. Είχα με έναν τρόπο λοιπόν μια ανεξήγητη περιέργεια να κάνω αυτό το επάγγελμα».
Το 1999 θα βρεθεί στο Θέατρο Τέχνης και θα μαθητεύσει δίπλα σε μεγάλα ονόματα όπως η Μάγια Λυμπεροπούλου, ο Γιώργος Λαζάνης και ο Μίμης Κουγιουμτζής. Σήμερα, η ενασχόληση με την υποκριτική φαίνεται να είναι ένα κεφάλαιο που έχει κλείσει πια στη ζωή του Τάσου Πυργιέρη. Μια απολύτως συνειδητή επιλογή που έγινε πριν από μερικά χρόνια, έχοντας επιδείξει στο βιογραφικό του μερικές άκρως ενδιαφέρουσες σκηνοθετικές παραστάσεις όπως τις «Ιστορίες καθ’ οδόν Νο2» του Εθνικού Θεάτρου, την «Κολεξιόν» του Πίντερ και το “Blink” του Φιλ Πόρτερ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου αλλά και την περσινή παιδική παράσταση «Γκάρης» στη Βασιλική Σκηνή Βορείου Ελλάδος για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
«Η υποκριτική έχει τελειώσει πια για μένα. Είμαι ευτυχισμένος με τη δουλειά μου αυτή τη στιγμή, σέβομαι αυτή αλλά και τους συνεργάτες μου».
Info παράστασης:
Η ιστορία του σπασμένου καθρέφτη | Θέατρο Τέχνης
