Οι Εlephas tiliensis (Δημήτρης Αγαρτζίδης και Δέσποινα Αναστάσογλου) παρουσιάζουν για πρώτη φορά στη σύγχρονη σκηνή το Θέατρο του Βουνού και το έργο του Γιώργου Κοτζιούλα, του ανθρώπου που ίδρυσε στην Ήπειρο τη Λαϊκή Σκηνή με ηθοποιούς τους ίδιους τους αντάρτες και τις αντάρτισσες της VIII μεραρχίας του ΕΛΑΣ. «Τα μαγικά βουνά» μιλούν για την ιστορία του αντάρτικου θεάτρου κατά την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, στο οποίο «θήτευσαν» και πολλοί γνωστοί μετέπειτα ηθοποιοί, εστιάζοντας στη μαγική στιγμή που η ουτοπία πήρε σάρκα και οστά.
Η Λαϊκή Σκηνή γεννήθηκε από τις οι ανάγκες του απελευθερωτικού αγώνα: τη διαφώτιση του λαού για τους στόχους του αγώνα, τη στρατολόγηση, την ελεύθερη κριτική και την ψυχαγωγία. Αξίζει να αναφερθεί πως το θέατρο αυτό αποτελούσε μια από τις ελάχιστες φορές που άντρες, γυναίκες και παιδιά συμμετείχαν ισότιμα σε ένα κοινωνικό συμβάν. Η Λαϊκή Σκηνή γεννιέται από τον λαό και απευθύνεται στον λαό, ο οποίος ψυχαγωγείται βλέποντας στα έργα τον ίδιο τον εαυτό του.
Ο Κοτζιούλας προπαγανδίζει μεν τις νέες ιδέες και αξίες που αντιπροσωπεύει η Εθνική Αντίσταση, συνδέει την αντίσταση με την κλεφτουριά του 1821, αλλά παράλληλα δε διστάζει να ασκήσει άμεσα κριτική στο αντάρτικο. Ζητήματα που αφορούν την εθνική μας ταυτότητα, τη ρευστότητά της και τη δυσκολία μας να έρθουμε σε επαφή με τα τραύματα της σύγχρονης Ιστορίας μας, όπως αυτά της Κατοχής και του Εμφυλίου, ζωντανεύουν μέσα από το έργο του Κοτζιούλα, αναδεικνύοντας τη διαχρονικότητά τους έως και σήμερα. Η παράσταση συνδυάζει το θέατρο της τεκμηρίωσης με τη μυθοπλασία, τα παραδοσιακά ηπειρώτικα και τα τραγούδια της εποχής με το λαϊκό θέατρο.
Η σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου μεταμορφώνεται σε μια ορεινή πλαγιά με οργιώδη βλάστηση στο Βουργαρέλι της Πίνδου, εκεί όπου πρωτοπαίχτηκαν τα έργα. Μέσα στον θεατρικό χώρο, εισβάλλει η άγρια φύση των βουνών, μεταμορφώνοντάς τον σε ένα κατώφλι συνάντησης του θεατή με το Θέατρο του Βουνού, που ως τώρα δεν έχει βρει τη θέση του στη σύγχρονη παραστασιογραφία.
Cover photo ©Patroklos Skafidas
