-721508.jpg)
Η μεγαλύτερη εν ζωή χορεύτρια του κόσμου, η Συλβί Γκιλιέμ, παρουσιάζει στην Αθήνα για πρώτη φορά το κλασικό έργο «Μαργαρίτα και Αρμάνδος». Στην πολύκροτη καριέρα της, έχει στιγματίσει ανεξίτηλα με τον προσωπικό της κινησιολογικό κώδικα, τόσο το κλασικό μπαλέτο, όσο και το σύγχρονο χορό. Το πολυαναμενόμενο comeback της στο κλασικό ρεπερτόριο λαμβάνει χώρα στην Αθήνα τις ημέρες των Χριστουγέννων.
Συνοδοιπόροι της στο «Μαργαρίτα και Αρμάνδος» είναι τα περίφημα Μπαλέτα του Τόκυο μαζί με κορυφαίους συνεργάτες και σολίστες, σαν τον πιανίστα Ντέϊβιντ Καμπάσι, τον χορευτή Ολιβιέ Σανού και τον πρώτο χορευτή (Etoile) της Σκάλας του Μιλάνου, τον Μάσιμο Μούρου καθώς και το μπαλέτο του κορυφαίου Δανού χορευτή και χορογράφου Harald Lander, Études. Η πρωτοποριακή θεματική και χορευτική δομή του μπαλέτου Études, ειδικά την εποχή που δημιουργήθηκε, έγκειται στο γεγονός ότι το έργο «χαρτογραφεί κινησιολογικά» ένα κλασικό μάθημα μπαλέτου που ξεκινάει με παραδοσιακές ασκήσεις στη μπάρα και τελειώνει με θεαματικές επιδείξεις bravura. Η πρώτη πρεμιέρα της παράστασης έγινε στις 15 Ιανουαρίου 1948 στο Βασιλικό Θέατρο της Κοπεγχάγης με το Βασιλικό Μπαλέτο της Δανίας. Εδώ και μερικά χρόνια το Études έχει συμπεριληφθεί στο ρεπερτόριο του Tokyo Ballet το οποίο απέσπασε για την συγκεκριμένη παράσταση διθυραμβικά σχόλια διεθνώς, με σταθερό μοτίβο ότι «ένα τέτοιο ακριβώς έργο, αναδεικνύει το απίστευτα υψηλό επίπεδο τεχνικής της ομάδας».
Το έργο «Μαργαρίτα και Αρμάνδος» δημιουργήθηκε το 1963 από τον χορογράφο Sir Frederick Ashton, ειδικά για το κορυφαίο χορευτικό ζευγάρι της εποχής, τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ και την Μαργκό Φοντέιν. Το μπαλέτο είναι εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του 19ου αιώνα «Η Κυρία με τις Καμέλιες» του Αλέξανδρου Δουμά, αλλά και από άλλες προσαρμογές της ίδιας ιστορίας, όπως η περίφημη όπερα του Τζιουζέπε Βέρντι «Τραβιάτα».
Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου
Η ιστορία ξεκινά με την Παριζιάνα Marguerite Gautier, η οποία είναι στο κρεβάτι της, βαριά άρρωστη από φυματίωση. Σε κάποιο παραλήρημά της, θυμάται την ερωτική σχέση της με έναν νεαρό άνδρα που ονομάζεται Αρμάνδος, η οποία σιγά-σιγά απεικονίζεται στο μπαλέτο, με πολλές ονειρεμένες σκηνές και αναδρομές στο παρελθόν.
Δεδομένου ότι το «Μαργαρίτα και Αρμάνδος» χορογραφήθηκε ειδικά για τον Νουρέγιεφ και την Φοντέιν, ήταν δύσκολο για κάποιον να φανταστεί άλλους στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, με αποτέλεσμα να καταστεί για πολλά χρόνια, ένα σχεδόν «απαγορευμένο έργο». Μετά το θάνατο των δύο σπουδαίων χορευτών, αυτό το ταμπού έμελε να σπάσει από μια εξίσου σπουδαία χορεύτρια, τη Συλβί Γκιλιέμ, που το ερμηνεύει με παρτενέρ της την πρώτη φορά τον Nicolas de Riche και αργότερα τον Μάσιμο Μούρου. Το γεγονός αυτό, χαρακτηρίστηκε απ’ το παγκόσμιο κοινό και την διεθνή κριτική, ως ένα «περίεργο αλλά πανέμορφο παιχνίδι της μοίρας» ως μια «πνευματική κληρονομιά μεταξύ χορευτικών θεοτήτων» αφού η Συλβί στο ξεκίνημά της υπήρξε προστατευόμενη του Ρούντολφ Νουρέγιεφ, ο οποίος σημάδεψε την καριέρα της ως δάσκαλος και μέντοράς της.
