Οι άνθρωποι εφηύραν τις γιορτές, γιατί κατάλαβαν ότι υπάρχουν σκόρπιες περίοδοι στη ζωή, κατά τις οποίες ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους να γιορτάζει, αλλά υπάρχει και η ίδια η ζωή ως περίοδος με αρχή και τέλος για τον καθένα, υπάρχει για την ακρίβεια και η ίδια η ζωή ως περίοδος, η οποία όσο κρατήσει σε βρίσκει κάθε έτος με διαφορετική ηλικία και με ό,τι αυτή η διαφορετικότητα στην ηλικία κάθε φορά συνεπάγεται, κι αυτό είναι από μόνο του ένα γεγονός που του ταιριάζει να γιορτάζεται συλλογικά. Για την ακρίβεια ήταν η μία από τις δύο δυνατές επιλογές. Η άλλη θα ήταν αντί για το κόνσεπτ των γενικών γιορτών να υπήρχε το κόνσεπτ των γενικών θρήνων και αντί να γιορτάζεται η ζωή ως περίοδος περιορισμένου χρόνου, να θρηνούμε συλλογικά για τη θνητότητα, για τη συνείδηση της θνητότητας, καθώς και για τη φθορά των χρόνων που μεσολαβούν από τη νιότη ως τα γηρατειά.
Προτιμήσαμε όμως να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο και να το γιορτάζουμε. Και καλά κάναμε. Αφού δεν μας έπεσε ποτέ λόγος για τα βιολογικά μας δεδομένα, αφού φτιαχτήκαμε φθαρτοί και θνητοί χωρίς να ρωτηθούμε ποτέ κι από κανέναν, εκεί που μας έπεσε λόγος τον δώσαμε στις γιορτές. Και το μισογεμάτο ποτήρι το αδειάζουμε να πάνε κάτω τα φαρμάκια και να ανέβει πάνω η χαρά, ή έστω η χαλάρωση κι η ευθυμία. Και μετά το γεμίζουμε ξανά, ολόκληρο αυτή τη φορά. Μόνο και μόνο για να το αδειάσουμε ξανά. Ζούμε ακόμα. Τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας. Δεν είναι πια όλοι εδώ. Δεν θα είναι για πάντα όλοι εδώ. Δεν θα είμαστε εμείς για πάντα εδώ. Άρα τσουγκρίζουμε τώρα που είμαστε. Άρα γιορτάζουμε το ότι είμαστε.
Το οποίο εδώ που τα λέμε δεν είναι και απόλυτα βέβαιο. Μάλλον είμαστε. Κατά πάσα πιθανότητα συμβαίνουν όλα αυτά. Εντελώς σίγουρο δεν το λες. Μπορεί και να τα έχουμε όλα φανταστεί. Ή να είμαστε δημιουργήματα μιας άλλης φαντασίας. Ρόλοι μιας ιστορίας. Ανδρείκελα με ψευδαισθήσεις αυτονομίας και υπαρξιακού μεγαλείου. Ένας λόγος παραπάνω να γιορτάζουμε τότε. Να γιορτάσουμε το ότι ίσως είμαστε, ίσως δεν είμαστε καν.
Να γιορτάσουμε το ότι δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε τι συμβαίνει στα αλήθεια εδώ, δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε τι μας συνέβη στα αλήθεια, δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε τι μας συνέβη και δεν είμαστε πια παιδιά, δεν είμαστε πια έφηβοι, δεν είμαστε πια στα είκοσι, στα είκοσι πέντε, στα τριάντα, στα τριάντα πέντε, στα σαράντα, στα σαράντα πέντε, στα πενήντα.
Πρέπει να γιορτάσουμε τον τρόμο. Να τον αγκαλιάσουμε με ευγνωμοσύνη. Να του πούμε πως ζήσαμε και ζούμε όπως θέλουμε. Ή περίπου. Ή προσπαθώντας. Ή ονειρευόμενοι πως μια μέρα θα το πετύχουμε. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να ελευθερωθούμε από όλο αυτό το εγώ, μπας και προλάβουμε να βιώσουμε άφιλτρα και άφοβα ό,τι είναι κι ό,τι μπορεί να είναι η αγάπη. Που θα μπορούσε να είναι το μόνο νόημα και η μόνη γιορτή.
