Τι είδαμε και ακούσαμε στο Plisskën Festival 2013

Τέσσερις μέρες, τέσσερις χώροι κι ένα τεράστιο line up. To Plisskën Festival έτρεξε από τις 16 έως τις 19 Μαΐου στα The Hub, Six D.O.G.S., Κτίριο 56 στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και στο TORA K44. Μπορεί να μην έτρεξε και φέτος με ονόματα κράχτες όπως πέρυσι και γι’ αυτό να μην είχε και την αναμενόμενη ανταπόκριση από τον κόσμο, δε δίστασε όμως να φέρει ονόματα με μικρή απήχηση και κοινό στην Ελλάδα και να ξεπεράσει τη συνταγή των επαναλήψεων και των καλλιτεχνών που κάνουν διεθνή καριέρα μόνο στην Ελλάδα. 

Στα μεγάλα συν του Plissken συγκαταλέγεται ολόκληρη η πρώτη μέρα στο The Hub, με Beat Culture, Slow Magic, Giraggafe και ΧΧΥΥΧΧ. Ουδείς έφυγε δυσαρεστημένος και είχε τη μεγαλύτερη συνοχή.

Η δεύτερη μέρα κύλησε λίγο διαφορετικά με τον The Haxan Cloak να βγαίνει πρώτος. Για όσους είχαν ακούσει το τελευταίο του άλμπουμ Excavation και περίμεναν κάτι τέτοιο, ο Bobby τους ξεγέλασε, παίζοντας όμως ένα πολύ καλό drone και δημιουργώντας ένα βαρύ κινηματογραφικό κλίμα στα σκοτάδια του Six D.O.G.S. Οι ERAAS και King Tuff φάνηκαν να κρατάνε το κοινό, αλλά να μη στέκονται στο ύψος του Haxan Cloak. 

Και πιάνουμε την τρίτη και δυνατή μέρα με τα δύο stages στο Κτίριο 56 και με μόνο απρόοπτο την ξαφνική ακύρωση της El Perro del Mar, λόγω ασθένειας και την αντικατάστασή της από τον The Boy. Να ξεκινήσουμε λέγοντας ότι το Club stage, με εξαίρεση τον 18χρονο Dream Koala (το φεστιβάλ έσφυζε από παραγωγούς και μουσικούς κάτω τον 20 χρόνων, o 16χρονος XXYYXX, ο  17χρονος King Krule, απόδειξη ότι δε χρειάζεται να περιμένουμε να εξηνταρίσουν για να τους φέρνουμε), αλλά και την ντόπια ποπ ψυχεδέλεια του Larry Gus, δεν είχε την ψυχή που του άρμοζε. Ούτως ή άλλως η club κουλτούρα στην Ελλάδα έχει τη δικιά της ιδιόμορφη πορεία και μπορεί να ψυχολογηθεί λίγο ή και καθόλου.

Ο frontman των Fucked Up βρίσκει τη φυσική του θέση ανάμεσα στο κοινό

Από την άλλη στο Main stage τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Από τις 6:39 οι Girls Names έπαιξαν επί 50 λεπτά ένα πολύ καλό new wave, post punk. Ακολούθησαν ο ταλαντούχος King Krule και οι Iσλανδοί Fm Belfast με synth pop που έκαναν τον κόσμο να χορέψει. Οι Truckfighters με stoner, desert rock ξεκίνησαν με πολύ δυνατό ήχο, αλλά έκαναν μια μικρή κοιλιά αγγίζοντας περισσότερο τη μέταλ πλευρά της μουσικής τους και κάνοντας ένα μεγάλο μέρος του κόσμου να αποχωρήσει από το stage. Ο βασιλιάς του Afrobeat, Ebo Τaylor, με τη δεκαμελή του μπάντα λειτούργησε σαν σφήνα, όχι πολύ πετυχημένα όμως. Οι Fucked Up με hard core punk ξαμόλησαν τον frontman τους που βρήκε τη φυσική του θέση ανάμεσα στο κοινό, όπου και παρέμεινε κατά τη διάρκεια του live τους. Οι headliners Brandt Brauer Frick έπαιξαν πολύ καλή techno για πολύ λίγο κόσμο, αφού βγήκαν κατά τις 3:30 το πρωί και ο κόσμος είχε αρχίσει να διαλύεται. 

Η τελευταία μέρα στο TORA K44 λειτούργησε σαν επίλογος και σαν «σβήσιμο» του φεστιβάλ, με τον Patten, τους Egyptian hip hop και τον Shigeto να παίζουν πολύ δυνατά για ένα μικρό, αλλά προσηλωμένο κοινό.

Με λίγα λόγια, το Plisskën μπορεί να καυχηθεί με άνεση την άριστη οργάνωση, τον πολύ καλό ήχο, τις εγκαταστάσεις κι ένα line up που δύσκολα τα κοντράρει άλλο ελληνικό φεστιβάλ. Λείπει όμως ένα στοιχείο που να συνδέει όλο το φεστιβάλ και να το απογειώνει, να του δίνει χαρακτήρα. Το Plissken φέτος δημιούργησε έναν κύκλο μουσικής γύρω από την Αθήνα, με δυναμική να εξελιχθεί σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Περιμένουμε λοιπόν το επόμενο.