Μύθοι και θρύλοι του Παρισιού

Ελπίζουμε το πρώτο μέρος της ξενάγησής μας στις άγνωστες και ξεχασμένες ιστορίες της πόλης του Παρισιού να σας άνοιξε την όρεξη για το δεύτερο μέρος που ακολουθεί, με ακόμα πιο παράξενα και μυστηριώδη γεγονότα…Συνεχίζουμε λοιπόν την ξενάγηση με τις υπόλοιπες πέντε ιστορίες…

6. Το αίνιγμα της δολοφονίας της Λετίσια Τουρώ στο παρισινό μετρό
Στις 16 Μαΐου του 1937, η παρισινή κοινωνία σοκάρεται από ένα μυστήριο έγκλημα: Μια νεαρή εργάτρια, η Λετίσια Τουρώ, παίρνει το μετρό και μετά από μια στάση ακριβώς, βρίσκεται ετοιμοθάνατη εξαιτίας ενός μαχαιριού που βρέθηκε μυστηριωδώς καρφωμένο στο λαιμό της. Η άτυχη κοπέλα ξεψύχησε μέσα στο ασθενοφόρο καθ’ οδόν προς το νοσοκομείο, και έτσι δε μαθεύτηκε ποτέ ποιος ήταν ο δράστης, αλλά και ούτε πώς κατάφερε το χτύπημα ανάμεσα σε δύο στάσεις του μετρό και μετά μπόρεσε να διαφύγει χωρίς να γίνει αντιληπτός. Αυτή ήταν η πρώτη εγκληματική ενέργεια μέσα σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς, που μέχρι τότε θεωρείτο ασφαλές. Παρά τη σειρά παρατεταμένων ανακρίσεων, λύση στο έγκλημα δε βρέθηκε. Οι έρευνες φώτισαν λιγάκι την προσωπικότητα του θύματος δίνοντας νέα τροπή στα πιθανά αίτια της δολοφονίας: Η Λετίσια υπήρξε ενεργό μέλος της Λα Καγκούλ, μιας εξτρεμιστικής δεξιάς οργάνωσης. Άραγε να ήταν ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών; Η παρισινή κοινωνία παρακολουθούσε με πολύ ενδιαφέρον τις άκαρπες τελικά έρευνες της αστυνομίας. Ώσπου ξαφνικά, 25 χρόνια αργότερα, ένα μυστηριώδες γράμμα έκανε την εμφάνισή του μπερδεύοντας ακόμα περισσότερο τα πράγματα: Τον Ιούνιο το 1962 η αστυνομία έλαβε ένα ανώνυμο γράμμα από έναν άνδρα, ο οποίος ομολόγησε ότι το αίτιο της δολοφονίας ήταν ο έρωτας και η ζήλια του για τη νεαρή κοπέλα…

7. Η αυλή των θαυμάτων
Στο μεσαιωνικό Παρίσι, υπήρχε μια περιοχή που έγινε αργότερα γνωστή από τον Βίκτωρα Ουγκώ ως η αυλή των θαυμάτων, εκεί που σήμερα οριοθετείται το 2ο διαμέρισμα. Και τι πιο φυσιολογικό να συναντήσει κανείς εκεί, εκτός από πόρνες, κλέφτες, μικροαπατεώνες, επαίτες, ένα συνονθύλευμα ανθρώπων που ζούσαν σε ένα υποτυπώδες κοινόβιο και συντηρούνταν από τον οβολό των τίμιων και καθωσπρέπει Παριζιάνων; Έτσι λοιπόν κάθε νύχτα, ως εκ θαύματος, οι παράλυτοι περπατούσαν ξανά, οι κωφοί άκουγαν και τραγουδούσαν και τα ορφανά ξανάβρισκαν τους γονείς τους..μέχρι το επόμενο πρωί που «ξανάπιαναν» τις γνωστές τους θέσεις. 

Αυτή η γειτονιά-γκέτο απέκτησε μεγάλη δύναμη, και έτσι σιγά-σιγά ξεφύτρωσαν και άλλες, μικρότερες εστίες, σε γειτονιές ολόκληρου σχεδόν του Παρισιού. Μάλιστα, το πρόβλημα είχε γίνει τόσο έντονο, που το 1630 ο Λουδοβίκος ο ΧΙΙΙ διέταξε να κατασκευαστεί ένας κεντρικός δρόμος, με σκοπό να «καθαρίσει» την κακόφημη γειτονιά. Δυστυχώς όμως αρκετοί εργάτες βρέθηκαν δολοφονημένοι (!) και έτσι το έργο παρέμεινε ημιτελές. Τελικά το 1656 η αστυνομία κατάφερε να εισχωρήσει στο γκέτο και να προβεί σε συλλήψεις 60.000 απατεώνων, οι οποίοι εκδιώχθηκαν και σημαδεύτηκαν με πυρακτωμένο σίδερο, κατά τη συνήθη τακτική της εποχής. Και αν η ιστορία σας θυμίζει λιγάκι την Όπερα της πεντάρας, είναι γιατί δυστυχώς δεν πρόκειται περί πρωτοτυπίας του φαινομένου: τέτοιες αυλές είναι στη φύση του ανθρώπου να δημιουργούνται..

8. Το παλιό καμπαρέ των δολοφόνων
Το «Λαπέν Αζίλ» στη Μονμάρτη, είναι ένα από τα παλαιότερα και πιο ιστορικά καμπαρέ στα οποία σύχναζαν περιβόητοι κλέφτες και κακοποιοί της εποχής εκείνης…στους τοίχους του! Τότε με την ονομασία «Το ραντεβού των κλεφτών» -αλλά ευρύτερα γνωστό ως «Το καμπαρέ των δολοφόνων» – φιλοξενούσε διάσημους θαμώνες, όπως τον Πικάσο, αλλά και τον Μωπασάν,  τον Απολινέρ ή τον Μπρασάνς (ο οποίος πρωτοτραγούδησε εκεί). Το όνομα του καμπαρέ άλλαξε το 1880, όταν ο νέος ιδιοκτήτης ζήτησε από τον Αντρέ Ζιλ να του σχεδιάσει μια καρικατούρα ενός ελαφιού που φορούσε ρεντιγκότα! Ευτυχώς, το μαγαζί λειτουργεί ακόμα και μπορείτε να ξεναγηθείτε και να απολαύσετε το πινώ σας στο ίδιο και απαράλλακτο περιβάλλον (ούτε καν οι ποτισμένοι από τον καπνό τοίχοι δεν έχουν βαφτεί) που φέρει ακόμα την αύρα της εποχής εκείνης. 

9. Οι σταθμοί-φάντασμα του Παρισινού μετρό
Κι όμως υπάρχουν! Αν και δεν είναι ευρύτερα γνωστό, υπάρχουν σταθμοί του μετρό οι οποίοι είτε δεν έχουν ανοίξει ποτέ, ενώ έχουν κατασκευαστεί, είτε έχουν κλείσει δια παντός! Μερικοί από αυτούς μάλιστα δε διαθέτουν ούτε είσοδο ούτε έξοδο! Πίσω από αυτή την άγνωστη ιστορία υπάρχουν οι ακόλουθες εξίσου περίεργες εξηγήσεις: 1) Κάποιοι σταθμοί έκλεισαν το Σεπτέμβριο του 1939, εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού λόγω του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου! Μετά τον πόλεμο, οι σταθμοί που δεν πολυχρησιμοποιούνταν ή βρίσκονταν κοντά σε μεγάλους και πολυσύχναστους, σφραγίστηκαν. (Πρόκειται για τους σταθμούς: Arsenal, Martin-Nalaud, Saint Martin, Croix rouge και Champ-de-Mars). 2) Κάποιοι άλλοι πάλι κλείσανε εξαιτίας της εξέλιξης του μετρό. Για παράδειγμα, δύο σταθμοί ολοκληρώθηκαν αλλά λόγω έλλειψης επιβατών κλείσανε, και τρείς ακόμα, ενώ ήταν έτοιμοι, τελικά δε λειτούργησαν γιατί δεν πέρασε η γραμμή του μετρό από μπροστά τους! (Φανταστείτε το τι θα λεγόταν αν συνέβαινε αυτό στην Ελλάδα). Επίσης ακόμα δύο σχεδιάστηκαν ως παρακλάδια άλλων ήδη υπαρχόντων, αλλά ελλείψει κατάλληλης εισόδου και εξόδου δεν άνοιξαν ποτέ!

10. Οι μυστικές κατακόμβες κάτω από την πόλη
Κάτι που αγνοούν ίσως οι περισσότεροι Παριζιάνοι για την πόλη τους, είναι οι υπόγειες στοές που βρίσκονται ακριβώς από κάτω τους, και εκτείνονται σε πάνω από 350 χιλιόμετρα λαβυρίνθου, καλύπτοντας υπογείως ένα μεγάλο κομμάτι του Παρισιού! Ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκαν δεν έγινε ποτέ ευρύτερα γνωστός, ούτε το γιατί το 1787 κατέβηκε εκεί κάτω ο ίδιος ο βασιλιάς Κάρολος ο Χ μαζί με τις κυρίες της αυλής του, αλλά και ο Ναπολέοντας μαζί με το γιο του δύο χρόνια μετά.

Τελικά για ποιο λόγο δημιουργήθηκαν και διατηρήθηκαν σε τόσο μεγάλη έκταση; Ο λόγος απλούστερος από ότι φανταζόμαστε: Πρόκειται για τα παλιά πέτρινα λατομεία, από τα οποία κατά την γαλλο-ρωμαϊκή εποχή προμηθεύονταν το βασικό υλικό για την κατασκευή των σπιτιών τους οι κάτοικοι του Παρισιού! Με την πάροδο των χρόνων, οι κατακόμβες αυτές χρησίμευσαν ως οστεοφυλάκια 6 εκατομμυρίων σωμάτων, όταν αποφασίστηκε το 1786 να αδειάσουν τα νεκροταφεία από όλο αυτόν τον όγκο που είχε συσσωρευτεί. Η στοά της κεντρικής φωτογραφίας του άρθρου απεικονίζει τον τάφο ενός άτυχου άνδρα ο οποίος έχασε το δρόμο του εκεί κάτω το 1793.

Σήμερα μπορεί κανείς να επισκεφτεί μόνο ένα μικρό μέρος της έκτασης, γεγονός που αφήνει ελεύθερη τη φαντασία για υποθέσεις ότι μερικοί άνθρωποι ζουν όντως εκεί κάτω μια παράλληλη ζωή. Ειδικά τη δεκαετία του ’80, που ξεκίνησε μια μανία διακόσμησης των υπόγειων χώρων: Γλυπτά, πίνακες, καθίσματα. Έτσι η αστυνομία αναγκάστηκε να ξεκινήσει ανακρίσεις εξαιτίας των καταγγελιών για ναρκωτικά και μαύρη μαγεία. Τελικά τα πράγματα ήταν πολύ απλά: Το κίνημα ήταν υποκινούμενο από ομάδες εθνικιστών οι οποίοι ήθελαν να αναδείξουν την ξεχασμένη ιστορία της πόλης τους.

Αν θέλετε και εσείς να τις δείτε από κοντά, δεν έχετε παρά να κλείσετε το εισιτήριό σας εγκαίρως.