Σας έχει τύχει να μην πιστεύετε αυτό που διαβάζετε και να τσεκάρετε και να ξανατσεκάρετε ότι δεν είναι Πρωταπριλιά, αλλά π.χ. η επόμενη ημέρα των Χριστουγέννων; Να το κάνετε όμως αυθεντικά, όχι τύπου ω ρε φίλε τι διάβασα τώρα. Αυθεντικά να λέτε, δεν γίνεται να το διάβασα αυτό, απλά δε γίνεται, τρολιά θα είναι, αλλά μετά να πηγαίνετε και στα άλλα ειδησεογραφικά σάιτ και να βλέπετε κι εκεί την ίδια είδηση;
Είναι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ένας καλός προπονητής; Ναι. Υπήρχαν όμως όχι μόνο ανεπιτυχή αποτελέσματα, αλλά και προβλήματα στη συνολική αγωνιστική εικόνα του φετινού Παναθηναϊκού; Επίσης ναι. Τέτοιου μεγέθους που θα δικαιολογούσαν την αντικατάστασή του; Η δική μου και των περισσοτέρων η απάντηση είναι όχι. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος του σοκ, δεν είναι αυτό το θέμα, δεν είναι καν αυτή η κουβέντα. Γιατί αυτή μπορεί να είναι η κουβέντα που αφορά από τη φύση του επαγγέλματός τους όλους τους προπονητές, αλλά υπάρχει και η μεγαλύτερη εικόνα που υποτίθεται πως έβαζε την κουβέντα σε άλλες διαστάσεις. Η οποία δεν είναι πως ο συγκεκριμένος προπονητής δικαιούνταν να βρίσκεται σε κάποιου είδους απυρόβλητο. Όχι. Η οποία είναι πως ο συγκεκριμένος προπονητής είχε συνυφάνει την παρουσία του τα τελευταία 2 ½ χρόνια με ένα νέο ξεκίνημα, μετά από μια μακρότατη πορεία συνολικής απαξίωσης του συλλόγου.
Δεν παρακολουθούσαμε μόνο μια ομάδα που παίζει έτσι ή αλλιώς, που πηγαίνει καλύτερα ή χειρότερα, παρακολουθούσαμε μια ιστορία εν εξελίξει, ένα έργο εν εξελίξει. Το οποίο διακόπηκε εντελώς άγαρμπα, άκομψα και με μεθόδους ψυχρού εκτελεστή όσον αφορά στη συμπεριφορά της ιδιοκτησίας της ΠΑΕ προς τον άνθρωπο με τον οποίο συνεργαζόταν. Και τελικά με όρους ποδοσφαιρικής λογικής και εντελώς ακατανόητα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα με την απόλυση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι ότι κάποιος πήρε από τα χέρια μας το νόημα. Κάτι έβλεπες που είχε μέσα του μια ιστορία. Ήταν η ιστορία μιας ομάδας που ενώ ήταν ένα από τα δύο μεγαλύτερα μεγέθη στη χώρα, είχε απαξιωθεί σε τόσο συνεχόμενο αριθμό ετών, ώστε άρχιζε πια να μικραίνει επικίνδυνα, ώστε κινδύνευε να μετατραπεί σε νοσταλγικό brand σαν το παλιό ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ και τα ωραία χρόνια του, ώστε πολλοί φίλοι της είχαν απογοητευτεί τόσο που δεν άντεχαν να ασχολούνται μαζί της.
Και με τον ερχομό του, σιγά – σιγά, βήμα – βήμα, κάτι εξελισσόταν. Κάπου πήγαινες. Την πρώτη χρονιά. Τη δεύτερη χρονιά. Την τρίτη χρονιά. Το ότι πανηγύριζες, γέμιζες ξανά το γήπεδο της Λεωφόρου και μετά και το ΟΑΚΑ, το ότι ξανάβρισκες φίλους με τους οποίους είχατε χαθεί και βλέπατε μαζί ματς, το ότι δημιουργούσες ξεχωριστές αναμνήσεις με τα παιδιά σου, είναι ένα πράγμα. Το ότι όλο αυτό έφτιαχνε τη δική του ξεχωριστή ιστορία εντός της μεγάλης ιστορίας της ομάδας ήταν ένα άλλο.
Γιατί δεν ήταν μόνο οι επιτυχίες. Δεν ήταν καν οι επιτυχίες μετά από την μακρά περίοδο αποτυχιών. Ήταν το ότι όλο αυτό πλαισιωνόταν σε μια αφήγηση που κάτι σήμαινε. Έβλεπες ποδόσφαιρο, αλλά έβλεπες και κάτι άλλο, πέραν απ’ αυτό. Κάτι που ακόμα και όταν αποτύγχανες, ακόμα κι όταν έχανες το πρωτάθλημα τελευταία αγωνιστική, εξακολουθούσε να σε γεμίζει. Είχε καλλιεργηθεί και ανθίσει μια άλλου τύπου ψυχική σύνδεση. Είχες πειστεί ότι κάτι χτιζόταν και εξακολουθούσε να χτίζεται. Με επιμέρους κακοτεχνίες ή ακόμα και με δομικά προβλήματα; Ενδεχομένως. Αλλά πάντως με κατασκευή είχαμε να κάνουμε, όχι με κάτι τυχάρπαστο.
Νομίζαμε πως βλέπαμε κάτι άλλο. Κάτι που δεν εξαρτιόταν απ’ το ένα ή το άλλο αποτέλεσμα. Κάτι που προφανέστατα δεν θα κρατούσε για πάντα (σε άλλες χώρες, με άλλες νοοτροπίες, μπορεί τα προαναφερθέντα να αρκούσαν για να έχει τα κλειδιά στα χέρια του για πάμπολλα χρόνια, αλλά οκ ας μείνουμε στη δική μας), κάτι που μπορεί κάλλιστα να τελείωνε ακόμα και στο τέλος της φετινής χρονιάς, ακόμα – ακόμα και διαρκούσης της φετινής χρονιάς αν τυχόν η ομάδα εμφάνιζε σημάδια συνολικής κατάρρευσης, αλλά αφενός αυτό προφανώς και δεν είχε συμβεί και αφετέρου και σε κάθε περίπτωση, αν ήταν να τελειώσει ας τελείωνε αλλιώς, όχι έτσι, όχι πίσω απ’ την πλάτη του, όχι κάνοντας τον να το πληροφορηθεί κι εκείνος όπως κι εμείς από τουρκικά δημοσιεύματα.
Εντελώς δίπλα και παράλληλα με αυτά, που ίσως στην τελική αφορούν μόνο τους φίλους του Παναθηναϊκού, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ήταν ένας άνθρωπος και επαγγελματίας που ενέπνεε σε όλους τον σεβασμό. Ένας άνθρωπος και επαγγελματίας μακριά από τη σκατίλα και τη μικρότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, του περιβάλλοντος με τους τοξικότερους παράγοντες και τοξικότερους αθλητικογράφους της γης, μακριά απ’ όλο αυτό το πανηγύρι των ζουρλών που παρασύρει και τους πιο ανθεκτικούς. Ένας άνθρωπος κοινής αποδοχής, που έχαιρε γενικού σεβασμού. Πόσο σπάνιο είναι αυτό για την ελληνική κοινωνία; Μάλλον τόσο σπάνιο που αυτός ο σεβασμός έπρεπε να τιμωρηθεί και να λάβει για ανταμοιβή την εν κρυπτώ απόλυσή του, να λάβει για ανταμοιβή την πλήρη έλλειψη σεβασμού ως προς τους όρους ενημέρωσης για την απομάκρυνσή του.
Οι άνθρωποι είμαστε όντα που διψάμε για νόημα. Στις σχέσεις μας. Στη δουλειά μας. Στην πορεία μας στη ζωή. Έχουμε ανάγκη τα πράγματα να βγάζουν κάποιο νόημα. Έχουμε ανάγκη να λέμε στον εαυτό μας ότι αυτό είναι που συνέβαινε πριν και αυτό είναι που συμβαίνει τώρα. Το νόημα δεν σημαίνει μόνο σταθερότητα ή συνέπεια. Και οι αντιφάσεις ενίοτε στο παιχνίδι είναι, αρκεί κι αυτές να προσπαθείς να τις ερμηνεύσεις. Εκείνο που σου παίρνει κάπως τη γη κάτω απ’ τα πόδια είναι το ό,τι να ‘ναι, το αλλοπρόσαλλο, το αυθαίρετο, το καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό.
Αυτό ήταν η απόλυση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, η αφαίρεση του νοήματος. Ας συνεχίσουμε να ψάχνουμε για νόημα στη ζωή μας, σε ό,τι εξαρτάται από εμάς. Γιατί εκείνοι που έχουν τα πάρα πολλά λεφτά θα κάνουν τα δικά τους ντιλς και θα παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις. Όχι μόνο μπορούν να αποφασίζουν ό,τι θέλουν, αλλά και να εκτελούν τις αποφάσεις τους όσο πιο ψυχρά γίνεται. Είναι αφεντικά, είναι ιδιοκτήτες, είναι μεγαλομέτοχοι. Κι αν ο κόσμος θα τους κοιτάει πάντα με μισό μάτι, μπορεί να τους ενοχλεί μεν, αλλά έχουν τον τρόπο να του απαντούν ισοπεδωτικά. Γιατί ο κόσμος τους ανήκει. Γιατί ο κόσμος και το συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα είναι φτιαγμένα έτσι, ώστε να τους επιτρέπει να κάνουν ό,τι τους έρθει, με όποιον τρόπο τους έρθει. Βγάζει νόημα τώρα; Δυστυχώς βγάζει.
