Πολύ φοβάμαι είναι πια θέμα χρόνου να ζητάνε από τους καλλιτέχνες πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων στη χώρα που ο εθελοντισμός μας σώζει κι όχι το κράτος.
«Έρχομαι από την καταιγίδα, έρχομαι από τη λάσπη. Από τον ρημαγμένο παράδεισο, από το Πήλιο. Από τα αποκομμένα χωριά, από τα πεσμένα γεφύρια. Τους βουλιαγμένους δρόμους. Τα κατεστραμμένα σπίτια, τα γκρεμισμένα. Έρχομαι από τη λάσπη. Από τους πνιγμένους ανθρώπους, τα πνιγμένα ζώα, τα πεσμένα δέντρα. Από τις κομμένες εθνικές οδούς. Από την κομμένη, την καμένη, την πνιγμένη χώρα μας. Έρχομαι από τον Βόλο, που ο δήμαρχος της πόλης πριν από τρεις μέρες, ο ανεκδιήγητος δήμαρχος, ανεβασμένος σε μια μπουλντόζα φώναζε στην ερημιά εκεί που δεν υπήρχε άνθρωπος, “ήρθε το φαΐ και το νερό, ελάτε να πάρετε”. Για την κάμερα κάνοντας προεκλογικό σποτ. Μπας και τον ψηφίσει κανείς. Έρχομαι από τη χώρα που θα τον ξαναψηφίσουν, όμως. Έρχομαι από τη χώρα που ξαναψηφίζουν, δεκαετίες τώρα όσους μας ρημάζουν. Από τη χώρα χωρίς παιδεία, χωρίς υγεία, χωρίς πολιτισμό. Χωρίς πρόβλεψη, χωρίς προετοιμασία. Χωρίς πρόνοια, χωρίς έγνοια, χωρίς φροντίδα. Χωρίς ευθύνη. Έρχομαι από τη λάσπη. Και σας ευχαριστώ μετά τις έντονες, πολύ έντονες μέρες και νύχτες, που είστε σήμερα εδώ, για να στήσουμε μαζί μια ηλεκτρική γιορτή πάνω στην καταστροφή και εκτός τόπου και χρόνου. Καλώς βρεθήκαμε. Καλή μοιρασιά αδέλφια».
Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε τη συναυλία του ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στις 11 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη και πολλοί πέσανε να τονε φάνε. Μάλιστα βασικό επιχείρημα τους ήτανε το «πήγες για αρπαχτή στον Βόλο και δεν προσέφερες τίποτε από τα κέρδη σου». Και έρχομαι και σας ρωτώ: οφείλει να δώσει από τα κέρδη του; Οφείλουμε όλοι εμείς που κατά καιρούς βοηθάμε σε φυσικές και αφύσικες καταστροφές της χώρας μας να προσφέρουμε από το υστέρημα μας; Τότε γιατί έχουμε κράτος και κρατικούς μηχανισμούς; Μακριά από μένα δεν υπαινίσσομαι ν’ αποκτηνωθούμε και να μην προσφέρουμε τη βοήθεια μας στον συνάνθρωπό μας όταν την έχει ανάγκη, αλλά γιατί εμείς κι όχι το κράτος; Αυτό χρόνια το σκέφτομαι και δεν έχω βρει ακόμα την απάντηση μέσα μου.
Είμαστε η χώρα που μείναμε στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων όχι μόνο για την άρτια μας τελετή έναρξης που ήτανε ομολογουμένως ανατριχιαστική αλλά για τον θεσμό του εθελοντισμού, που πρώτοι φέραμε στο τραπέζι κι έκτοτε το μιμηθήκανε και στις υπόλοιπες διοργανώσεις. Ναι το 2004 η Αθήνα ήτανε μια πόλη μαγική που όλοι οι πολίτες δείξαμε τον καλύτερο μας εαυτό ε-θ-ε-λ-ο-ν-τ-ι-κ-ά από το υστέρημα του χρόνου μας και των δυνάμεων μας κι ας έγινε μεγάλο φαγοπότι από κατασκευαστικές εταιρίες και πολιτικά πρόσωπα. Δεν θα ξεχάσω που στα μεγάλα έργα και συγκεκριμένα στο Τάε Κβον Ντο που είδα με τα μάτια μου μια βίδα καλή γυαλιστερή και μετά τρεις βίδες ψιλοσκουριασμένες και μετά ξανά μια βίδα καλή γυαλιστερή και πάλι σκουριασμένες.
Είμαστε μια χώρα με φιλότιμο κι ας είμαστε ανάδελφο έθνος, στα δύσκολα γινόμαστε μια γροθιά και νικάμε. Έτσι κάναμε και με τα μνημόνια ανεξαρτήτου αν μαζί τα φάγαμε ή χώρια. Με αξιοπρέπεια όλοι οι Έλληνες ή μάλλον αρκετοί στερηθήκαμε για να μην μας θεωρεί η Ευρωπαϊκή Ένωση ως τους ζήτουλες που κάθονται τεμπέλικα και διακοπάρουν. Θυμάστε την περίοδο που μας κακολογούσε εκείνος ο Ολλανδός πολιτικός με τα γυαλιά και τα κατσαρά μαλλιά ότι είμαστε μια χώρα τεμπέληδων και βγήκε η επίσημη ευρωπαϊκή μελέτη που αποδείκνυε ότι ο ελληνικός λαός δουλεύει περισσότερες εργατοώρες από κάθε Ευρωπαίο και είμαστε και οι πιο κακοπληρωμένοι. Όμως τα μνημόνια τα ξεπληρώσαμε και ελπίδες για καλύτερη Ελλάδα είχαμε και προσπαθήσαμε να δούμε και τον ουρανό μας να γίνεται πιο γαλανός μα πια ο ουρανός μας γίνηκε πιο σκοτεινός από ποτέ έως και δυστοπικός.
Αυτό δε που με προβληματίζει και με τρομάζει πάνω απ’ όλα όμως είναι η κομματική στοχοποίηση που γίνεται από μεγάλη μερίδα πολιτικών, Τύπου και πολιτών όταν ένας καλλιτέχνης κάνει κριτική στην πολιτική ηγεσία της χώρας μας. Συνέβη τώρα στον Αλκίνοο Ιωαννίδη έχει συμβεί και στην Νατάσσα Μποφίλιου, η οποία έχει δηλώσει ότι είναι κομμουνίστρια κι ας την ακούνε και την απολαμβάνουν πολίτες πολλών κομματικών ταυτοτήτων. Όταν όμως πάει να κάνει γόνιμη κριτική στο κράτος μας άξαφνα είναι αριστερή. Αλήθεια γιατί το αριστερός είναι κακό ή μάλλον καλύτερα να το θέσω εξακολουθεί να είναι κακό; Ζούμε ακόμα στα χρόνια του μακαρθισμού; Υπάρχουν ακόμα οι φάκελοι κοινωνικών φρονημάτων, γιατί θυμάμαι έχω διαβάσει αυτούς τους είχε κάψει η κυβέρνηση της αλλαγής του Ανδρέα Παπανδρέου ή μήπως έχουμε σκοπό να τους επαναφέρουμε;
Ένα δημοκρατικό κράτος οφείλει να δέχεται την κριτική των πολιτών του που πληρώνουν φόρους κι όχι να τους στοχοποιεί αποκαλώντας τους αριστερούς ή αναρχικούς ή τρομοκράτες ή ψεκασμένους. Ένα κράτος οφείλει να έχει κρατικούς μηχανισμούς και να προσφέρει σε κείνους που τους βρίσκει θεομηνία. Ένα κράτος δεν περιμένει να περάσουν τρεις μέρες για να πει στους μαυραγορίτες ότι δεν πουλάμε την εξάδα τα νερά 7 ευρώ σε ανθρώπους που έχουν χάσει το βιός τους. Ένα κράτος δεν μπορεί να βασίζεται στον εθελοντισμό.
Όπως φυσικά σε ένα κράτος δημοκρατικό οφείλουμε όλοι οι πολίτες να ψηφίζουμε στις εκλογές κι όχι να πηγαίνει μόνο το 50% να ψηφίζει κι όλοι οι υπόλοιποι να σφυρίζουν ανέμελα κρίνοντας. «Συν-Έλληνες» που λέει κι ένας πολιτικός το ‘χουμε πάρει όλο λάθος και οφείλουμε να το πάρουμε αλλιώς. Δεν μας φταίνε οι πολιτικοί μας, εμείς φταίμε οι πολίτες. Τα είπε πολύ σοφά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ένας καλλιτέχνης.
Μην λησμονούμε και μην υποτιμούμε τους καλλιτέχνες, γιατί είναι κείνοι που η δουλειά τους είναι και να προβληματίζουν και να ψυχαγωγούν. Ένας πίνακας, ένα γλυπτό, μια φωτογραφία, ένα βιβλίο, μια θεατρική παράσταση, μια συναυλία, μια ταινία, μια τηλεοπτική σειρά, ένα τραγούδι, μια μελωδία πάντα πίσω τους κρύβουν την αγωνία του δημιουργού να κοινωνήσει κάτι. Έναν προβληματισμό; μια ανησυχία; Ένα φόβο; Μια αγωνία; Αυτό κάνει η τέχνη αφυπνίζει κι ας το έχουμε λησμονήσει, γιατί υπάρχει ατεχνία στην τέχνη. Το φθηνό και εύπεπτο που δεν προβληματίζει, αυτό που δεν κάνει κριτική μα αποδέχεται την κατάσταση και κάνει σαν να μην υπάρχει πρόβλημα.
Μα δυστυχώς η ζωή η ίδια μας αποδεικνύει περίτρανα ότι υπάρχουν πολλά άλυτα προβλήματα και παθογένειες στη χώρα μας. Η ζωή η ίδια μας αναγκάζει άμα θέλουμε να έχουμε μέλλον να βλέπουμε το παρόν κατάματα και να μην επιτρέψουμε σε παρελθοντικά μας λάθη να γίνει αυτό το μέλλον δυστοπικό.
Όλοι κρινόμαστε. Πολίτες, πολιτικοί, καλλιτέχνες. Όλοι κρινόμαστε από τις πράξεις μας, γιατί η ζωή δεν είναι κομματικοποιημένη ή οπαδική. Η ζωή μας ως πολίτες και οι επιλογές μας είναι όλα πολιτικές πράξεις. Ας μάθουμε να διαχωρίζουμε επιτέλους το κομματικό από το πολιτικό. Ας γίνουμε μια ομάδα όχι μόνο στα δύσκολα, στις καταστροφές αλλά και στην καθημερινότητά μας και τότε θυμηθείτε όλοι θα ‘μαστε καλλιτέχνες και θα ζούμε σε μια πολύ πολύ πολύ «καλύτερη Ελλάδα που την θέλουμε» και μας αξίζει.
