“The Deer District”, o χώρος που μαζεύονται οι φίλαθλοι έξω από το γήπεδο των Μπακς. Ένα πλήθος που μεγαλώνει γύρο τον γύρο των πλέι οφ, παιχνίδι το παιχνίδι, μέχρι το τελευταίο, που πια βλέπεις το μέγεθός του και σου κόβεται η ανάσα, λες μα τι έγινε, μα πώς έγινε, μα τι συμβαίνει εδώ, είναι όλος αυτός ο κόσμος μαζεμένος για ένα αθλητικό γεγονός; Ένας άνθρωπος, ένας τόσο νέος άνθρωπος, που έχει τη δύναμη όχι απλά να καθηλώνει τον κόσμο στις οθόνες, αλλά και να πολλαπλασιάζει τους ανθρώπους στον δρόμο, σαν να είναι κάποια εκδοχή Μεσσία και εκείνοι άρτος και κρασί.
Να επιλέξουμε στο τέλος της κανονικής περιόδου αντίπαλο, να μην πέσουμε πάνω στους περσινούς φιναλίστ των τελικών, τους Μαιάμι Χιτ, που μας είχαν αποκλείσει άνετα; Όχι, δεν θα κάτσουμε να χάσουμε παιχνίδια επίτηδες, δεν επιλέγουμε τίποτα, δεν θα αποφύγουμε καμία κακοτοπιά. 4-0 εναντίον των Χιτ «με σκούπισμα». Αλλά και τι με αυτό; Είναι απλά ο πρώτος γύρος. Δεν έγινε και τίποτα. Ο Γιάννης έχει παγιώσει για τα καλά μια εικόνα στους ειδικούς αναλυτές του σπορ. Είναι καλός μόνο για την κανονική περίοδο, εκεί που βγήκε ΜVP δυο φορές συνεχόμενες, πρόπερσι και και πέρσι, πρόπερσι και πέρσι που ο MVP δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά στα πλέι οφ. Αλλά η ήρα απ’ το στάρι εκεί ξεχωρίζει. Και στα πλέι οφ ο Γιάννης δεν. Όλοι το ξέρουν πια αυτό. Δεν τον υπολογίζει κανείς. Κι εκείνον και την ομάδα του.
Και τα μειονεκτήματά του πια: από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις; Απ’ το ότι έχει άθλιο ποσοστό στις βολές; Απ’ το ότι αργεί πολύ να τις εκτελέσει και τρολάρει ο κόσμος; Απ’ το ότι κάνει μέχρι και airball στις βολές; Απ’ το ότι δεν έφτιαξε ποτέ το μακρινό του σουτ, με αποτέλεσμα oι αντίπαλες ομάδες στα πλέι οφ να του αφήνουν χώρο και να κλείνονται πίσω στη ρακέτα, χτίζοντας το περιβόητο «τείχος» και μην αφήνοντάς τον να κάνει τα ακροβατικά της κανονικής περιόδου; Απ’ το ότι γενικότερα είναι για τα πιο χαλαρά ματσάκια της κανονικής περιόδου κι όχι για τα πλέι οφ που σφίγγουν τα γάλατα; Απ’ το ότι σε κάθε περίπτωση δεν είναι ο παίκτης που θα βάλει τα κρίσιμα τελευταία καλάθια στον “clutch” διάστημα του παιχνιδιού, ότι εκεί μόνο ο Μίντλετον αν κάνει κάτι;
Καλός ήταν ο πρώτος γύρος λοιπόν, αλλά ως εκεί. Στον δεύτερο έχει Νετς που μαζεύτηκαν όλοι μαζί για να φτιάξουν υπερομάδα. Και ο Ντουράντ και ο Καϊρί και ο Χάρντεν. Πρώτη φάση του πρώτου τελικού χτυπάει ο Χάρντεν. Δεν πειράζει, τους κερδίζουν και με τους άλλους δύο μόνο. Στο δεύτερο παιχνίδι δεν θα τους κερδίσουν απλώς, θα τους ρίξουν 39 πόντους στο κεφάλι. Γελάει ο κόσμος. Στο τρίτο παιχνίδι θα τραυματιστεί και ο Καϊρί Έρβινγκ. Μα τόσο σκανδαλώδης εύνοια της τύχης; Το 2-0 θα γίνει 2-2. Ο Ντουράντ θα βάλει 850 πόντους και θα κάνει το 3-2. Μα ούτε τον Ντουράντ μόνο του δεν μπορείτε να κερδίσετε; Βέβαια ο Χάρντεν επανέρχεται και παίζει πλέον. Αλλά και τι με αυτό; Είναι σκιά του εαυτού του και δεν πιάνει λέει. Όλα τα φώτα στον Ντουράντ. Οι αναλυτές έχουν μάτια και επαίνους μόνο για εκείνον. Ο καλύτερος παίκτης αυτή τη στιγμή του κόσμου.
Γιατί δεν τον μαρκάρει ο και καλά καλύτερος αμυντικός του κόσμου Γιάννης; Γιατί κρύβεται και αφήνει να τους βάζει 850 πόντους σε κάθε παιχνίδι; Γιατί δεν έχει προσωπικότητα; Τον ίδιο γιατί τον μάρκαρε με δική του πρωτοβουλία ο Καουάι Λέοναρντ το 2019 και το Τορόντο πήρε πρωτάθλημα; Αυτοί είναι ηγέτες. Αυτοί είναι παικτρόνια. Που ξέρουν να σουτάρουν κιόλας. Σουτ είναι το μπάσκετ. Σουτ από παντού. Τα υπόλοιπα είναι βήτα διαλογής στοιχεία. Και γιατί στη συνέντευξη Τύπου λέει ότι ο Ντουράντ δεν σταματιέται; Που είναι ο αθλητικός εγωισμός του; 4-3, με νίκη στο έβδομο παιχνίδι στο Μπρούκλιν, με τελευταίο καλάθι του αγώνα από τον Γιάννη πάνω στον Ντουράντ. Χμ. Λίγη βοήθεια να είχε ο Ντουράντ μωρέ από έναν συμπαίκτη του και η σειρά είχε τελειώσει. Ή μισό νούμερο μικρότερο παπούτσι να φορούσε και να μην πατούσε τη γραμμή του τριπόντου και το ματς δεν θα είχε πάει στην παράταση.
Τελικοί περιφέρειας με τους Χοκς. Πλεονέκτημα έδρας. Ο Τρέι Γιανγκ κάνει πλάκα. Βάζει κι αυτός 850 πόντους, κάνει κοροϊδευτικά “shimmy” πριν σουτάρει τρίποντο. Αυτοί είναι παίκτες με θράσος. Στο 2-2 ο Γιάννης τραυματίζεται. Πόνταρες στους τραυματισμούς των άλλων ομάδων, για να πάρεις πρωτάθλημα; Ήσουν εσύ ο υπεραθλητής ο υγιής και ήθελες να το πάρεις έτσι; Δες την ύβρη τώρα. Κάνει εξετάσεις. Δεν έχει πάθει τη μεγάλη ζημιά που αρχικά φάνηκε. Αλλά θα λείψει καιρό. Η ομάδα του κάνει δυο νίκες και προκρίνεται στον τελικό με τους Σανς. Η ομάδα του. Χωρίς αυτόν. Και πέρσι χωρίς αυτόν έκαναν μια νίκη εναντίον του Μαϊάμι. Μήπως παίζουν τελικά καλύτερα χωρίς αυτόν; Μήπως συμφέρει τους Μπακς να παίξουν χωρίς αυτόν; Κι αν παίξει και είναι φάντασμα όπως ο Χάρντεν; Και αν παίξει και τραυματιστεί αμέσως όπως ο Άντονι Ντέιβις;
Καλύτερα να τον προφυλάξουν για το τρίτο παιχνίδι των τελικών στην έδρα τους. Κατεβαίνει από το πρώτο. Ε, γύρισε κι η ομάδα έχασε πάλι. Στο δεύτερο βάζει 42 πόντους. Αλλά για τρίτη συνεχόμενη σειρά οι Μπακς είναι με την πλάτη στον τοίχο. Άντε γύρνα πάλι το 2-0. Στο Μιλγουόκι ο κόσμος φωνάζει Bucks in Six, αλλά τι ξέρει ο κόσμος; Θα κάνουν οι Μπακς το 0-2, 4-2; Πολύ πιο ρεαλιστικό ερώτημα είναι αν θα «σκουπιστούν» ή θα πάρουν κανένα παιχνίδι. Τρίτο παιχνίδι: 41 πόντοι 13 ριμπ, και 1-2 Τέταρτο παιχνίδι: κρίνεται από ένα μπλοκ του Γιάννη, βγαλμένο από την πιο τρελή αθλητική μυθολογία και 2-2. Πέμπτο παιχνίδι: κρίνεται από ένα άλει ουπ κάρφωμα του Γιάννη βγαλμένο από την πιο τρελή αθλητική μυθολογία και 3-2. Έκτο παιχνίδι: 50 πόντοι, 14 ριμπάουντ, 5 μπλοκ, 17 στις 19 βολές και 4-2. Bucks in Six.
Η τάση στο ΝΒΑ είναι υπερομάδες. Να μαζευτούν δύο ή και τρεις πλέον σούπερ σταρ. Μόνο έτσι έχεις τύχη να πάρεις πρωτάθλημα. Αυτός όμως έμεινε. Στην ομάδα που τον πρωτοεπέλεξε. Στη μικρή, άχρωμη, ασήμαντη αμερικάνικη πόλη του Μιλγουόκι. Που την μεγαλώνει, που της δίνει χρώμα, που την κάνει σημαντική. Η τάση στο ΝΒΑ είναι τρίποντο, τρίποντο, τρίποντο. Κι εκείνος ακόμα δεν το έχει πολυβρεί. Κάποια στιγμή μέσα στα πλέι οφ κατάλαβε ότι δεν είναι υποχρεωμένος να παίξει όπως παίζουν όλοι. Θα παίξει όπως εκείνος ξέρει. Και δεν θα μπορεί να τον σταματήσει κανείς.
Είδαμε μέσα στα πλέι οφ τον Γιάννη να μεταμορφώνεται. Όλα είναι ένα κλικ του μυαλού, το δικό του κλικ έγινε για να συναντηθεί με το μεγαλείο του. Και η συνάντηση αποτέλεσε κάποιου είδους θαύμα, μάρτυρες του οποίου γίναμε κι εμείς κι ο ίδιος. Ένα κοιτάξτε όλοι τι μπορώ να κάνω. Κοιτάω ο ίδιος τι μπορώ να κάνω. Καταλαβαίνω ως πού μπορώ να φτάσω. Το καταλαβαίνετε τώρα μαζί μου. Εξίσου κατάπληκτοι κι εσείς κι εγώ, με παρακολουθούμε να κάνω πράγματα εξωπραγματικά, μυθικά, ιστορικά. Αυτό δεν είναι ένα ακόμη πρωτάθλημα στην ιστορία του ΝΒΑ. Αυτό εδώ ήταν κάτι άλλο. Συντελέστηκε μπροστά στα μάτια του κόσμου κάτι άλλο. Αλήθεια, μπορείτε να πιστέψετε αυτό που συνέβη; Αλήθεια, μπορούν να πιστέψουν τα μάτια σας όλα αυτά που είδαν από μένα; Τι έχει συμβεί; Σε τι μεταμορφώνομαι; Θεέ μου, καταλαβαίνει άραγε κανείς που έχω ήδη φτάσει; Θεέ μου, καταλαβαίνει άραγε κανείς ως πού μπορώ να φτάσω; Θεέ μου, καταλαβαίνει άραγε κανείς ότι μπορώ να κάνω στο γήπεδο πράγματα που δεν έκανε ποτέ κάποιος άλλος πριν από μένα;
