H Apple μόλις κυκλοφόρησε το Vision Pro, ένα headset μικτής πραγματικότητας, που το βάζεις στο κεφάλι σου, κουνάς τα δαχτυλάκια σου κι ο φυσικός κόσμος αναμιγνύεται με τον ψηφιακό, ο Έλον Μασκ μόλις ανακοίνωσε ότι η εταιρία του εμφύτευσε το πρώτο τσιπάκι σε εγκέφαλο ανθρώπου, στοχεύοντας πειραματικά στην ακόμα μεγαλύτερη διάδραση, αλληλεπίδραση, ανάμιξη των κόσμων, στη Γερουσία των ΗΠΑ οι CEO της Μeta (Facebook και Ιnstagram), του Χ (πρώην Twitter), του Τik Tok και άλλων δύο μέσων κοινωνικής δικτύωσης που δεν τα ήξερα καν ως ονόματα (Snap και Discord) απολογήθηκαν σε γερουσιαστές για το ότι δεν παίρνουν επαρκή μέτρα προστασίας και αφήνουν παιδιά και εφήβους να γίνονται βορά σεξουαλικών εκβιασμών, κι έτσι όπως κάθονται δίπλα δίπλα οι πέντε τους, λες ότι στα μέσα τους μέσα ζούμε, στον κόσμο τους μέσα ζούμε, την ώρα που στον κόσμο της γης οι αγρότες ξεσηκώνονται πανευρωπαϊκά, χρειαζόμαστε ακόμα τροφές ως είδος όσο ταξιδεύουμε ανάμεσα στους κόσμους.
Κι ο τέταρτος κύκλος του True Detective είναι εκεί έξω και βρίσκεται στα μισά του, ρωτάνε μια ηρωίδα αν πιστεύει στον Θεό, ναι απαντάει, παρήγορο της λένε να νιώθεις ότι δεν είμαστε μόνοι, όχι, μόνοι είμαστε απαντάει, μόνοι μας κι εμείς, μόνος του κι ο Θεός, πριν δέκα χρόνια στον πρώτο κύκλο της σειράς ο Ράστι Κόουλ είχε ακόμα σκοτεινότερη γνώμη, έλεγε ότι αν είναι να μαζεύονται οι άνθρωποι στις εκκλησίες και να λένε αναμεταξύ τους ιστορίες για αναστάσεις και μετά θάνατον αιώνιες ζωές που παραβιάζουν κάθε νόμο του σύμπαντος απλά για να μπορούν να τη βγάζουν ψυχικά καθαρή, τότε αυτό κάτι λέει για την αντίληψη της πραγματικότητας και τον κόσμο που ζούμε, από την άλλη ο Ράστι δεν ήταν κι ακριβώς αισιόδοξος, ίσως γιατί δεν πίστευε σε Θεό θα μπορούσε να πει κανείς, με αποτέλεσμα να βγάζει λογύδρια σαν το ακόλουθο:
«Πιστεύω ότι η ανθρώπινη συνείδηση ήταν ένα τραγικά λάθος βήμα στην Eξέλιξη. Αποκτήσαμε υπερβολικά μεγάλη επίγνωση του εαυτού μας, καθώς η φύση δημιούργησε μια έκφανση φύσης που αποκόπηκε από την φύση. Είμαστε όντα που τα βασανίζει η ψευδαίσθηση πως το καθένα μας έχει τον ολόδικό του εαυτό. Είμαστε μια συσσώρευση αισθήσεων, εμπειριών και συναισθημάτων, προγραμματισμένη με την πλήρη βεβαιότητα ότι ο καθένας μας είναι κάτι, όταν στην πραγματικότητα όλα είναι ένα τίποτα. Ίσως η αξιοπρεπής επιλογή για το είδος μας θα ήταν να αρνούμασταν τον προγραμματισμό μας, να σταματούσαμε να αναπαραγόμαστε και να περπατούσαμε χέρι – χέρι προς την εξάλειψή μας, αδελφωμένοι στην απόφασή μας να αποχωρήσουμε από μια πολύ ζόρικη συνθήκη».
Μια πλευρά της φύσης που αποκόπηκε τόσο πολύ από τη φύση ώστε πίστεψε πως είναι κάτι ξεχωριστό λοιπόν. Κι ίσως αυτό που έκανε με την τεχνολογία στο πέρασμα των χιλιετιών είναι να αποκόβεται όλο και περισσότερο από τη φύση, να απεξαρτά τελείως την αυτογνωσία της από το πλαίσιο φύση και οικοσύστημα, να μετατρέπεται σε ολοένα και λιγότερο φυσικό ον, φτάνοντας σε μας που ζούμε εντελώς εκεί μέσα, στα μαγαζιά των πέντε CEO, εντελώς έξω δεν ξέρω ποιος ζει, ούτε οι αγρότες φυσικά, στο ανάμεσα οι περισσότεροι, στο διαρκές μέσα – έξω, και τώρα μοιάζει να προχωρά τόσο η φάση, ώστε αρχίζει να βαδίζει όλο και περισσότερο προς το κεφάλι μας, γύρω απ’ το κεφάλι μας, μέσα στο κεφάλι μας, αποφυσικοποιώντας μας περαιτέρω, υβριδιοποιώντας μας περαιτέρω.
Ή ίσως απλά πρόκειται για τεχνοφοβικό λουδιτισμό. Ίσως απλά με καταλαμβάνει ο τρόμος της ηλικίας και τον μεταθέτω εκεί. Η ζωή θα συνεχίσει να προχωράει. Η τεχνολογία θα συνεχίσει να προχωράει. Και θα μας αφήνουν πίσω. Και οι νέες γενιές, έχοντας ενσωματώσει ως απόλυτα φυσιολογική κάθε προηγούμενη τεχνολογική εξέλιξη, θα συναρπάζονται από τις προοπτικές που ανοίγουν εκείνες που έρχονται τώρα, μέχρι να τρομάξουν με τη σειρά τους σε κάποιες πολύ επόμενες. Κι όσο μεγαλώνουμε, όλο και περισσότερα πράγματα θα μας τρομάζουν, μάλλον γιατί ο μεγαλύτερος τρόμος βρίσκεται μπροστά μας και τα χρόνια των μεγάλων επιθυμιών και των μεγάλων προσδοκιών πίσω.
Και θα γινόμαστε όλο και πιο θυμωμένοι, όλο πιο ματαιωμένοι, όλο πιο επιθετικοί, κι αν υπάρχει τελικά ένα στοίχημα που έχει σημασία, είναι να ταράζεσαι όταν το βλέπεις να συμβαίνει σε άλλους και να προσπαθείς να μην το παθαίνεις κι εσύ: να μην φτάνεις στο τέλος να μην σου μένει τίποτα άλλο παρά μια παράφορη χολή, να μην βρίσκεσαι σε διαρκή πόλεμο με όλους τους άλλους για κάθε πιθανή και απίθανη αιτία, να μην λες τα πάντα με τόνο επιθετικό και απαξιωτικό, να μην αντιμετωπίζεις κάθε επιμέρους θέμα ως πεδίο σύγκρουσης, επικράτησης και συντριβής.
