«Κι ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς / Το ξύλο της χρονιάς μου φαίνεται πως θέλεις / Κοίτα μαζέψου, πριν γίνει το κακό / Πολύ σου πέφτει που σ’ αγάπησα εγώ», τραγουδάει το 1981 -κι έκτοτε όλοι μας- ο Στράτος Διονυσίου, σε στίχους Γιάννη Πάριου και μουσική Θανάση Πολυκανδριώτη, «Γιατί αν είσαστε όλες σας σωστές δε θα υπήρχαν άντρες μες στις φυλακές», τραγουδάει το 1997 ο Βασίλης Καρράς, σε στίχους και μουσική Μιχάλη Ρακιντζή, «Μου έστειλαν ένα μήνυμα: “Έχετε δει τα κοινωνικά της δίκτυα;” Και απαντάω ότι εάν αυτά που λένε τα έχει γράψει, δυστυχώς έβγαζε προς τα έξω αυτό που ένιωθε. Η γαλήνη όμως αυτή, κάποιους τους ενοχλούσε. Όλα ήταν μηνύματα προς αυτόνα. Ότι εγώ είμαι ήρεμη, είμαι σε άλλη σχέση, είμαι αλλού, περνάω καλά … Η άποψή μου ήταν μία και είναι μία, χρόνια τώρα. Όταν σε μια σχέση ζευγαριών υπάρχει χωρισμός και μετά υπάρχει το πικάρισμα και ο αντιπερισπασμός μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, τα αποτελέσματα δεν είναι καλά. Αυτό το πιστεύω, το έχω δει, το έχω διαχειριστεί σε εκατοντάδες περιπτώσεις και δεν μπορεί κανείς να μου το αλλάξει, είναι εμπειρία και όχι παράδειγμα. Όταν δύο άνθρωποι έχετε μία σχέση και χωρίζετε, θα ξέρετε κάτι: όταν γράφει ο ένας κι ο άλλος στα κοινωνικά δίκτυα “Περνάω καλά, είμαι καλά”, αυτός που δεν περνάει καλά έχει θέμα», δηλώνει το 2024 ο χιλιοτραγουδισμένος Μανώλης Σφακιανάκης, αντιστράτηγος εν αποστρατεία της Ελληνικής Αστυνομίας, προϊστάμενος για δώδεκα χρόνια, από το 2004 ως το 2016, της Υπηρεσίας Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και βραβευθείς το 2015 από την Ακαδημία Αθηνών «για την ιδιαιτέρως μεγάλη κοινωνική του προσφορά με το έργο που επιτελούσε» εκεί.
Αν όμως όλα αυτά έχουν να κάνουν με νοοτροπίες και αντιλήψεις που αφορούν την κοινωνική διάσταση των γυναικοκτονιών, το πόσο παγιωμένος ήταν και παραμένει ο τρόπος σκέψης που λέει ότι αν άντρας σκοτώσει γυναίκα για λόγους απόρριψης, ζήλιας, νταλκά, ματαιωμένης καψούρας, φταίει εξίσου αν όχι και περισσότερο το θύμα, η γυναίκα που τον πλήγωσε, τον πρόδωσε, τον προκάλεσε περνώντας καλά με έναν άλλο κι όχι με εκείνον, η «πίστα» στην οποία βρεθήκαμε με τη γυναικοκτονία έξω από το Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων είναι διαφορετική, όχι επειδή είναι εξαίρεση, όχι επειδή έτυχε να κάτσει μια σειρά από μεμονωμένα ανθρώπινα λάθη, αλλά επειδή είναι κανόνας.
Και είναι ένας κανόνας που αφορά και διέπει την Ελληνική Αστυνομία. Έχουμε ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο ποσοστά αστυνομικών ανά πολίτη, έχουμε επιδόσεις ρεκόρ στην αναλογία αστυνομικών ανά πολίτη, ωστόσο πόσοι άραγε από όσους επιλέγουν ως επάγγελμα το να ενταχθούν στους κόλπους της ΕΛ.ΑΣ. το κάνουν έχοντας την επιθυμία να προσφέρουν στο μέτρο των δυνάμεών τους προστασία στους πολίτες και το κοινωνικό σύνολο; Δεν εννοώ τίποτα ιδεαλιστικό, δουλειά είναι, για τα χρήματα θα την κάνουν, εννοώ όμως πόσοι γίνονται αστυνομικοί θεωρώντας ότι το αντικείμενο της εργασίας τους είναι η προστασία των ανθρώπων;
Μπορεί να μεροληπτώ, μπορεί να αδικώ, θεωρώ όμως πως υπάρχει μια τριχοτόμηση: αστυνομικοί στην Ελλάδα γίνονται είτε όσοι θέλουν να δέρνουν, να ασκούν εξουσία και νταηλίκι και να στελεχώνουν τους μηχανισμούς καταστολής κατά των εσωτερικών εχθρών, είτε όσοι θέλουν να περάσουν μια ζωή λούφας και ξυσίματος, βαθιού – βαθύτατου ξυσίματος, είτε τέλος, ναι, όσοι έχουν το μεράκι, το όνειρο, τη φιλοδοξία να προσφέρουν. Δεν βάζω καν στην εξίσωση τις καθόλου πάντως λίγες περιπτώσεις επίορκων αστυνομικών, που μπλέκονται σε κυκλώματα και παρανομούν ευθέως.
Ας μείνουμε στις τρεις πιο πάνω κατηγορίες. Ναι, αν είσαι μια πολύ τυχερή γυναίκα που θα πας να καταγγείλεις τον πρώην σου ή τον νυν σου ή τον όποιον σου και θα πέσεις σε αστυνομικό της τρίτης κατηγορίας, σε αστυνομικό που δεν θα είναι μπάτσος, σε αστυνομικό που δεν θα είναι ξύστης, τότε μπορεί να ενδιαφερθεί και να σε προστατέψει. Ειδάλλως θα σφαγείς έξω από το Άλφα Ταφ. Κι ο Σφακιανάκης θα λέει ας μην προκαλούσες κι εσύ με τις αναρτήσεις σου.
Παρ’ όλα αυτά, ας μην μπερδεύουμε τα πράγματα, ας μην θεωρούμε ότι υπάρχει πρόβλημα ασφαλείας. Η ασφάλεια που εμπεδώνουν οι αθρόες προσλήψεις αστυνομικών δεν είναι μια ασφάλεια ενάντια στο έγκλημα. Καμία ανικανότητα, καμία ανοργανωσιά, κανένα δημοσιοϋπαλληλίκι δεν διέπει την Ελληνική Αστυνομία στον βασικό ρόλο τον οποίο καλείται να παίξει: όταν χρειάζεται να καταστείλει θα καταστείλει, όταν χρειάζεται να δείρει θα δείρει, εκείνους που χρειάζεται να προστατεύσει θα προστατεύσει. Οι απλοί πολίτες και πολύ περισσότερο οι απλές γυναίκες δεν εμπίπτουν σε καμία προτεραιότητα. Ας προσέχουν με ποιους τα φτιάχνουν κι ας προσέχουν να μην τους πληγώνουν, ας μαζεύονται πριν γίνει το κακό, αν είναι όλες σωστές δεν θα υπάρχουν άντρες μες στις φυλακές, αν δεν τους πικάρουν μέσα ή έξω από τα κοινωνικά δίκτυα, αν δεν δέχονται φιλιά και φαλλούς άλλων ανδρών, κανένα κακό δεν θα συμβεί.
