Youth Valley. H κοιλάδα της νιότης. Η μουσική κοιλάδα της νιότης. Και είναι έτσι ακριβώς. Μια πενταμελής μπάντα, της οποίας τα μέλη, θα μπορούσαν να είναι οι πρωταγωνιστές στο μουσικό remake της ταινίας «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών». Η ιστορία μου μαζί τους ξεκίνησε λίγο ανορθόδοξα, τον φετινό Μάιο, όταν κυκλοφόρησε επίσημα το single τους “February”. Χρησιμοποίησα το ρήμα «ξεκίνησε»; Κακώς, μιας και η αλήθεια είναι πως βλέποντας τον τίτλο του κομματιού “February” στα τέλη ενός Μαΐου, που μόνο με άνοιξη δεν έμοιαζε, θυμάμαι να μονολογώ «Ε όχι ρε παιδιά, κομμάτι φέμπρουαρι στα τέλη του μαγιού, λυπηθείτε με» με όλο το θεατράλε συνάμα σπαρακτικό ύφος, σκουπίζοντας με χάρη το δάκρυ που δήθεν έτρεχε. Και κάπως έτσι η καλοκαιρινή μου φύση έκανε skip στο κομμάτι επιλέγοντας να ακούσω για ακόμη μια φορά την Hollie Cook να τραγουδάει το “Milk & Honey”. Ναι ναι, SKIP! Επειδή όμως αυτό που είναι να σε βρει, θα σε βρει με οποιονδήποτε τρόπο, το “February” επανήλθε μέσω των shuffle επιλογών στο Spotify, σα να ήξερε την δύναμή του και περίμενε υπομονετικά την «απορρίπτω από τον τίτλο, σπουδαία -τρομάρα της-μουσική συντάκτη» να παρασυρθεί από την αλήθεια του χωρίς το οπτικό ερέθισμα να κάνει το μυαλό της πικρόχολο.
Έτσι και έγινε! Το “February” με την εισαγωγή του με έκανε να σηκώσω το κινητό για να το βάλω στα αγαπημένα. Βλέπω τον τίτλο πάλι. Πάλι η ίδια θεατράλε σπαρακτική αντίδραση, αυτή τη φορά για τον θησαυρό που έχασα. Ταυτόχρονα θυμάμαι πως έχει κυκλοφορήσει και η ολοκληρωμένη τους δουλειά με τίτλο “Lullabies For Adults” και βρίσκω την ευκαιρία να πατήσω το play. Οι κιθάρες στο εναρκτήριο “Jean Moreas” μου θυμίζουν κάτι…. Όχι σαν μελωδία αλλά στον τρόπο παιξίματος. Mπαίνω στο δελτίο τύπου και λέω «βέβαια ο Aki Rei»! Eξαιρετική περίπτωση καλλιτέχνη, πολύ θα ήθελα να δω κάτι ολοκληρωμένο από αυτόν! Ακολουθεί το “Hurricane” με τα φωνητικά και τους στίχους του Joseph Powell να με έχουν βάλει σε ένα αμάξι με οροφή, τα χέρια ψηλά και εγώ να τραγουδάω “End of line no more singing lullabies to adults /Never take the time /I don’t want to be alive…” Και εκεί έμεινα σε αυτό το αμάξι με την ανοιχτή οροφή, με τα τραγούδια να περνούν τους στίχους να κάθονται μέσα μου.
Ονειρική δουλειά! Κιθαριστική shoegaze, post-punk, dream-pop και μια ποιότητα ήχου φανταστική! Αγαπώ την αδρότητα της φωνής του Joseph Powell σε συνδυασμός με αυτό το συναισθηματικό σκοτάδι των στίχων του οι οποίοι κινούνται κυκλικά, σχεδόν αναγνωριστικά γύρω από το φως σα να θέλουν να το πλησιάσουν αλλά φοβούνται να πατήσουν. Θα πατήσεις ολοκληρωτικά στο φως Josh και θα είναι υπέροχα! Συνδέθηκα από την πρώτη ακρόαση με το “Pegasus”. Το βάζω ξανά τώρα σε αναπαραγωγή γιατί θέλω να νιώσω πάλι αυτή την ενέργεια και δηλώνω εδώ στα μισά του Ιουλίου πως έχει μπει ήδη στη λίστα με τα αγαπημένα της χρονιάς. Άλλες δυνατές στιγμές θεωρώ εκτός του “February” και του “Hurricane”, το “Godheads” και το “I Don’t Want To Go Out With You,Veronica”. Είπα για το “Pegasus” ότι έχει μπει στα αγαπημένα της χρονιάς αλλά νομίζω πως όλο το “Lullabies For Adults” είναι ήδη μια από τις καλύτερες δουλειές του έτους. Αγαπώ τα παιδιά που δεν κάνουν κονσέρβα και δεν ψάχνουν απεγνωσμένα το one hit wonder, αδικώντας έτσι και την τέχνη τους αλλά και τους εαυτούς τους. Oι Youth Valley είναι αυτά τα παιδιά και είμαι πολύ χαρούμενη που το πνεύμα του “February” επέμενε να με συναντήσει.
Δεν μπορώ να διανοηθώ βέβαια πως αυτό το αποτέλεσμα έπρεπε να ηχογραφηθεί με δωρεά από τους ακροατές της μπάντας… Γράφουμε, ξαναγράφουμε και μιλάμε στα πηγαδάκια μας είτε τα δημοσιογραφικά, είτε τα δισκογραφικά και τα πολύ μανατζαρέικα, μέσα στα οποία αδειάζουμε άφοβα τον ναρκισσισμό μας, για την ταχύτητα και τη fast μουσική βιομηχανία και πόσο καλές δουλειές κυκλοφορούν και δεν προλαβαίνουμε να τις ακούσουμε και και… Λόγια…! Μα είναι δυνατόν αυτός ο δίσκος να ηχογραφηθεί με crowdfunding μέσω του Kickstarter; Κάτι πολύ λάθος κάνουμε! Θέλοντας όμως να βλέπω πάντα το ποτήρι μισογεμάτο και στην προκειμένη περίπτωση ξεχειλισμένο, θα πω ένα μεγάλο μπράβο στην αντοχή και το πείσμα των παιδιών αυτών και πως το φως μαζί με το όνειρο στο τέλος πάντα νικούν. Λίγο πριν την εμφάνιση τους στο Death Disco Athens Open Air Festival, το Σάββατο 22 Ιουλίου, μιλήσαμε μαζί τους για τα νανουρίσματα των ενηλίκων, τον Πήγασο, την αγάπη και το γάλα.
Τα νανουρίσματα για ενηλίκους, ησυχάζουν τον ενήλικα που προβάλλουμε στον κόσμο ή καταπραΰνουν το παιδί που κρύβουμε μέσα μας;
Δυστυχώς τίποτα από τα δύο σε πρώτο άκουσμα. Το νανούρισμα για ενηλίκους είναι πιο πολύ μια ειλικρινής κατάθεση των τραυμάτων και των συνθηκών μέσα στα οποία ζούμε και χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε, για να επιβιώσουμε κάπως. Οπότε η αναφορά στα νανουρίσματα είναι πιο πολύ με βάση κυρίως το ότι χρειάζεται να «σταματήσουν τα παραμύθια που σε βάζουν για ύπνο» και να αναδυθεί η αλήθεια, να «ξυπνήσουμε» μπορεί κανείς να πει. Σε δεύτερο επίπεδο, εξετάζουμε το ενδεχόμενο, η συνειδητοποίηση αυτή και η αντιμετώπιση της αλήθειας να οδηγήσει στην ψυχική γαλήνη και να καταπραΰνει το παιδί μέσα μας ,το οποίο φαίνεται να φωνάζει για βοήθεια καθ’όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής μας.
Στην κοιλάδα της αειθαλούς σας νιότης ποια νέα συναισθήματα ανακαλύπτετε και απελευθερώνετε και ποια ενήλικα σκοτάδια προσπαθείτε να αφήσετε απ’ έξω;
Επισκεπτόμαστε την κοιλάδα για να μιλήσουμε με τον παιδικό μας εαυτό και να του δώσουμε την φροντίδα που χρειάζεται και δεν του δόθηκε, όπως επίσης και για να μάθουμε από αυτόν. Το παιδί μέσα μας, πιστεύουμε, κρύβει μεγάλη γνώση και δύναμη. Ωστόσο συνήθως τείνει να καταπνίγεται και να φιμώνεται, στον δρόμο προς την ενηλικίωση. Και δεν μιλάμε για το παιδί μέσα μας το οποίο θέλει να κάνει κάτι αυθόρμητα και απερίσκεπτα μόνο, αλλά για το παιδί που με ανεπηρέαστη συνείδηση και λογική, δεν φοβάται να ανακαλύψει, να δημιουργήσει, να αγαπήσει τον εαυτό του και να πετάξει με τα δικά του φτερά.
Απατώντας λοιπόν στην ερώτησή σου, ξανά – ανακαλύπτουμε σκέψεις και συναισθήματα αυθεντικά και ανεπηρέαστα γυρνώντας πίσω στα παιδικά μας χρόνια, τα οποία με τον καιρό καταπιέστηκαν όπως η άφοβη χαρά, το ειλικρινές κλάμα και η ικανοποίηση της δημιουργίας και της απλότητας. Δεν διώχνουμε τίποτε ωστόσο, το ενήλικο σκοτάδι που μας συντροφεύει, έχει πιθανότατα τη δική του σκοπιμότητα και σίγουρα τη θέση του, αρκεί να λάβει τις διαστάσεις που του αναλογούν.
Υπάρχει ένας ενήλικος διακόπτης ο οποίος ενεργοποιείται για να γίνουμε η ενήλικη πραγματικότητα που φοβόμαστε και εκεί ξεκινάει η μάχη;
Πολύ φοβάμαι πως ο ενήλικος διακόπτης όχι μόνο υπάρχει, αλλά πατιέται τελικά με βάναυσο και απότομο τρόπο από εξωγενείς παράγοντες, στον καθένα μας σε διαφορετικό χρονικό σημείο της ζωής του, κάτι για το οποίο συνήθως ποτέ κανείς γονιός ή δάσκαλος δεν έχει φροντίσει να μας προετοιμάσει.
Κοιτάζοντας τη φωτογραφία σας μου θυμίζετε αδελφότητα αμερικανικού κολεγίου. Τι ήταν αυτό που σας ένωσε; Υπάρχουν απαράβατοι κανόνες ανάμεσα σας;
Η αγάπη για τη μουσική και ο συγχρονισμός της μουσικής μας πορείας σίγουρα ήταν αυτό που μας ένωσε σε πρώτη επαφή. Μετέπειτα η φιλία. Και μετέπειτα, έχω την αίσθηση ότι μας ενώνουν κάποια κοινά βιώματα τελικά, που εκ των υστέρων ανακαλύψαμε και ακόμη ανακαλύπτουμε και αυτό είναι κάτι που κάποιες φορές φαντάζει παράδοξα όμορφο. Αδελφότητα κολλεγίου! Δεν το είχα δει ποτέ έτσι! (γέλια) Απαράβατοι κανόνες, δεν έχει χρειαστεί να θεσπίσουμε κάποιον κανόνα για την ώρα, όμως αυτό συμβαίνει γιατί οι χαρακτήρες μας, συμφωνούσαν ανέκαθεν σε θέματα στοιχειώδους σεβασμού και ειλικρίνειας.
Στέκομαι λίγο στους στίχους σου Josh (ας μου επιτραπεί το υποκοριστικό). Στο “End Credits” είναι μελαγχολικοί αναρωτιέσαι που κρύβεται όλη αυτή η αγάπη των μονιασμένων οικογενειακών τραπεζιών που διαφημίζουν τα αναψυκτικά και στο “February” απευθύνεσαι στην αγάπη κατά πρόσωπο λέγοντάς της πως θεραπεύεσαι και νιώθεις μαζί της απλά θαυμάζοντάς την. Είναι ένας τρόπος θεραπείας και επούλωσης το να αφήνεται κάποιος στην αγάπη;
Η αγάπη είναι μια έννοια πολυσήμαντη, γι’ αυτό και μου φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον, να εξετάζουμε σιγά σιγά διαφορετικές πτυχές της σε κάθε τραγούδι μας που μιλάει για αυτή. Όπως π.χ την μετατροπή της σε αγάπη φιλική και σεβασμό στο ”Young Sad Lovers”, σε αναλώσιμο και απαισιόδοξο έρωτα στο ”Veronica”, σε θαυμασμό και θαλπωρή στο κρύο ενός χειμωνιάτικου μήνα και της μοναξιάς στο ”February” και σε απογοήτευση μπροστά στην εξιδανίκευσή της ως προϊόν προώθησης αγαθών με σκοπό την επίκληση στο συναίσθημα. Ο κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, είναι η υπόθεση ότι η αγάπη δεν είναι – δεν θα μπορούσε να είναι – αυτό που μας υπαγορεύουν άλλοι από τότε που γεννιόμαστε μέχρι μιμητικά να το κάνουμε κι εμείς.
Νομίζω πως η θεραπεία και επούλωση έρχεται μέσα από το ταξίδι αναζήτησης, μέσα από το βίωμα πολλών μορφών αγάπης και τελικά την προσωπική μετουσίωση αυτής, όπως συχνά ακούμε, πρώτα προς τον εαυτό – εδώ θα αναφερθώ και πάλι στον παιδικό εαυτό που πραγματικά έχει ανάγκη από φροντίδα και αγάπη – και μετά προς τους άλλους και σίγουρα κάτι τέτοιο δεν χωράει σε νόρμες και καλούπια, γιατί ο καθένας μας είναι διαφορετικός και έχει ανάγκη από διαφορετικές μορφές αγάπης αντίστοιχα.
Ποια φάση δημιουργίας είναι πιο απελευθερωτική, αυτή που μοιράζεστε το σκοτάδι σας ή αυτή κατά την οποία βιώνετε την ελπίδα στον υπερθετικό βαθμό;
Και οι δύο φάσεις είναι εξίσου απελευθερωτικές και απαραίτητες και για εμάς και η μια για την άλλη. Χωρίς σκοτάδι, απ’ όσο έχουμε παρατηρήσει, δεν υπάρχει ελπίδα, χάνει την ουσία της. Πιστεύουμε πως η αυθεντική έκφραση του μέσα μας είναι η ουσία του «απελευθερωτικού», ανεξαρτήτως προσήμου.
Το πιο ονειρικό σας ταξίδι παρέα με τον Πήγασο τι προορισμό έχει;
Ο Πήγασος όπως και ο Τυφώνας (Hurricane) είναι συμβολικά η ορμή προς τον δρόμο της ψυχικής απελευθέρωσης. Ο Πήγασος θα μπορούσε κανείς να πει, δίνει στο παιδί τα φτερά που του έκοψαν και παράλληλα την ευκαιρία να πετάξει μαζί του σε ένα ταξίδι γνώσης και δημιουργίας, προς την ανακάλυψη του εαυτού και των δυνατοτήτων του, χωρίς ταβάνι και κοινωνικά «πρέπει» και «μη».
Τι σας θυμώνει στη φράση «Πολλά υποσχόμενος νέος/νέα»;
Το να περιμένει κάποιος πολλά από σένα, ενώ ταυτόχρονα σε περιορίζει σε αυτό που πιστεύει εκείνος ότι μπορείς να κάνεις, και στην «φαντασίωση» που έχει για εσένα – γιατί αυτό είναι, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο – είναι εκτός από εκνευριστικό, κυρίως αντιφατικό και εγωιστικό σε τεράστια επίπεδα.
Πώς από το να νιώθει κάποιος λιοντάρι στο κλουβί καταλήγει να συμπεριφέρεται σαν φοβισμένο παιδί;
Η καταπιεσμένη ορμή και ανάγκη για ελευθερία που έχουμε μέσα μας, όπως σε ένα για χρόνια φυλακισμένο ζώο, ακόμη πιο εύκολα και στον άνθρωπο – σπήλαιο του Πλάτωνα- μπορεί να τον κάνει εν τέλη να φοβάται την ελευθερία του, δηλαδή το να κάνει αυτό που ένιωθε πριν τον αναγκάσουν να το καταπιέσει, από το να ακολουθήσει το όνειρο του, μέχρι το να πει την γνώμη του, ή να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του.
Πίνετε και εσείς γάλα και βάζετε παιδικά μετά από έναν εφιάλτη;
Και χωρίς εφιάλτη το κάνουμε! Αλλά ναι. Πολλές φορές μπαίνουμε σε κάποια ασφαλή τελετουργικά που μας θυμίζουν αυτό που κάναμε σαν παιδιά μετά από κάτι «τρομακτικό». Και παίζουμε βιντεοπαιχνίδια, και διαβάζουμε κόμικς ενίοτε. Έτσι διατηρούμε πολλές φορές και την παιδική μας φαντασία μας σε εγρήγορση, εκτός από το να αποδράμε προσωρινά στην ασφάλεια μιας γλυκιάς παιδικής ανάμνησης.
