«Κίνημα της πετσέτας», ή «κίνημα για ελεύθερες παραλίες», ή «κίνημα για ελεύθερους δημόσιους χώρους», ή όπως επιλέξει να το ονοματίσει ο καθένας, ακόμα κι αν η λέξη «κίνημα» τον ενοχλεί, ξαφνικά πάντως κάτι άρχισε να κινείται τόσο σε αυτές καθαυτές στις παραλίες (με παρανόμως τοποθετηθείσες ξαπλώστρες, ομπρέλες και λοιπές κατασκευές να απομακρύνονται σε κάποιες εξ αυτών), όσο -και κυρίως- στον τρόπο που τις βλέπουμε.
Ξαφνικά δηλαδή άρχισε να μην φαίνεται τόσο εντελώς αυτονόητη η εικόνα ολοκληρωτικής κατάληψης των παραλιών της χώρας εκεί που υπάρχουν μαγαζιά, ή, έστω ξαφνικά άρχισε να φαίνεται πιθανό ότι εκτός από το στάδιο της διαπίστωσης και της παραιτημένης ή κυνικής αποδοχής πως «έτσι είναι πια τα πράγματα», μπορεί κάλλιστα να υπάρξει και το στάδιο του ελέγχου της τήρησης των ορίων της νομιμότητας και της ενεργητικής διεκδίκησης για την αποκατάστασή τoυς.
Αν τώρα θα οδηγηθούμε στην αναστροφή ενός μοντέλου τουριστικής ανάπτυξης, ή έστω στο φρενάρισμά του και στην επιβολή κάποιων φραγμών στην ασυδοσία, μένει να αποδειχθεί. Ακόμη πάντως πιο σημαντική κι από την κυριολεκτική και τυπική νομιμότητα, είναι η νομιμότητα που υπάρχει στο μυαλό μιας κοινωνίας, το τι δηλαδή η κοινωνία θεωρεί ως καταρχάς νόμιμο και πώς οριοθετείται το δικαίωμα του καθενός. Με άλλα λόγια, είναι σημαντικό να μη νιώθει ο οποιοσδήποτε επιχειρηματίας ότι η παραλία είναι τσιφλίκι του και ότι λόγος στον μεμονωμένο ή στον οργανωμένο σε μια συλλογικότητα πολίτη δεν πέφτει.
Με τις τελευταίες διπλές εκλογές έχει αποτυπωθεί μια πολιτική κυριαρχία, την οποία ο καθένας την κρίνει από τη σκοπιά που βλέπει τα πράγματα, θετική ή αρνητική, πάντως σαφώς εμφατική. Ίσως λοιπόν στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο, αν υπάρχει ένα αληθινό διακύβευμα να είναι η συγκεκριμένη πολιτική κυριαρχία να μην μεταφραστεί απόλυτα σε μια ιδεολογική κυριαρχία που θα καθιστά ξεγραμμένη κάθε ειδικότερη διεκδίκηση του δημόσιου χώρου απέναντι στα ιδιωτικά συμφέροντα και θα δίνει την πρωτοκαθεδρία στο ιδιωτικό κέρδος έναντι των δημοσίων αγαθών και συμφερόντων. Υπ’ αυτήν την έννοια, δεν ξέρω αν το γεγονός ότι τα ΜΜΕ και μετά το κράτος έρχονται να αποθεώσουν και να πατρονάρουν το κίνημα για τις ελεύθερες παραλίες πρέπει να μας κάνει αισιόδοξους, εκείνο που σίγουρα ξέρω είναι ότι δεν πρέπει να μας κάνει απαισιόδοξους: με όση δικαιολογημένη ή μη καχυποψία κι αν αντιμετωπίζει κανείς τα κυβερνητικά ή μιντιακά κίνητρα, είναι προτιμότερο η ιδεολογική ατζέντα να πηγαίνει προς αυτή την κατεύθυνση και όχι προς την αντίθετη, όχι δηλαδή προς την κατεύθυνση της άμεσης ή έμμεσης εξύμνησης μιας αδηφάγου και ανέλεγκτης ανάπτυξης.
Συμπτωματικά ή πάντως συμβολικά, ελάχιστες μέρες πριν ξεσπάσουν οι μεγάλες πυρκαγιές στη Ρόδο, κυκλοφόρησαν εικόνες από το Δημοτικό Συμβούλιο στο νησί, σε συνεδρίαση που θα έπαιρνε απόφαση για την εκμίσθωση χώρου παραλίας, με τα άτομα που ήταν μέσα να έμοιαζαν να έχουν μόλις βγει από κάποιο συνέδριο φουσκωτών, εκτός βέβαια κι αν τα αδικούσε στερεοτυπικά ο σωματότυπός τους και απλά είχαν μεγάλο ενδιαφέρον για τα αυτοδιοικητικά δρώμενα. Νωρίτερα το καλοκαίρι είχε γίνει viral η εικόνα με τον σερβιτόρο που σέρβιρε σε κάτι περίεργες κατασκευές εντός της θαλάσσης, πάλι σε μαγαζί στη Ρόδο.
Είναι περίεργο ζώο η νομιμότητα: νόμιμα ανατίθενται οι άδειες για μίσθωση χώρων σε παραλίες, το έρημο το κράτος πόσους ελεγκτικούς μηχανισμούς να έχει για την τήρηση των συμβάσεων και των προϋποθέσεων, πόση διάθεση να έχει κιόλας καμιά φορά, ενώ σήμερα ανακοινώνεται με περηφάνια από το στόμα του νέου Υπουργού Εργασίας ότι ετοιμάζεται νομοσχέδιο, με την ψήφιση του οποίου θα κατοχυρώνεται αφενός το δικαίωμα πρόσληψης δοκίμων εργαζομένων που θα μπορούν να απασχολούνται για έξι μήνες χωρίς καμία αποζημίωση απόλυσης, και αφετέρου το δικαίωμα των εργαζομένων να δουλεύουν νομίμως σε δύο εργοδότες και δεκαέξι ώρες την ημέρα, νομιμότητα θα αποτελεί κι αυτό, έστω κι αν από υπερβάλλοντα ζήλο ο υπουργός είπε δεκαέξι ώρες, ενώ θα μπορούν μόνο δεκατρείς. Άρα; Άρα αν πρέπει να καταλήξουμε κάπου, είναι ότι εκτός από τις παραλίες και εν γένει τον δημόσιο χώρο, κρίσιμο είναι κι από τι καταλαμβάνεται ο δημόσιος λόγος και στη συνέχεια ο χώρος του μυαλού μας και του τρόπου σκέψης μας.
Αν μη τι άλλο, το κίνημα για τις ελεύθερες παραλίες μετακίνησε τον δημόσιο λόγο και τον τρόπο σκέψης μας προς την αντίθετη κατεύθυνση από την οποία πηγαίνουν γενικά τα πράγματα. Μακάρι να μην τα μετακίνησε για λίγο, αλλά ακόμα κι έτσι αυτό που ήδη κάνει δεν το λες καθόλου λίγο.
.
Μία Απάντηση
Πέρασαν δέκα-δώδεκα χρόνια, τα ίδια έγραφες και τότε, ο χρόνος και η πραγματικότητα σε διέψευσε, παρ’ όλα αυτά συνεχίζεις ακαθεκτος και απτόητος, προσπαθωντας να μας πεις τι; οτι εισαι με τον άνθρωπο, ότι θα πρέπει να πάμε με την αριστερα που τόσο πολύ υποστηριζες;
Άσε λοιπόν την δική μας σκέψη να πηγαίνει εκεί που κρίνει το σωστό και το καλύτερο για την κοινωνία και μείνε με την άποψή ότι αυτοί που πρεσβευουν τις ίδιες σου είναι οι ιδανικοτεροι για να καθορίσουν τις μοίρες τις δικές μας και των παιδιών μας. Τώρα πια έχουμε μέτρο σύγκρισης. Δεν παραμυθιαζεται ο κόσμος ότι και να του σερβίρεται. Αλήθεια μια ερώτηση επειδή δεν είμαι ενήμερος, το να δουλέψει κάποιος σε δύο δουλειές για 8, 13, 16 η 20 ώρες είναι υποχρεωτικό η έχει επιλογή