Ο Αιθίοπας ταξιτζής που με πηγαίνει από το αεροδρόμιο του Νάσβιλ στο ξενοδοχείο, μου λέει ότι πριν από είκοσι χρόνια που είχε πρωτοέρθει εδώ, το Νάσβιλ είχε μόλις δύο καλά ξενοδοχεία στο κέντρο και λίγα ακόμα παραέξω. Σήμερα υπάρχουν πάνω από πενήντα ξενοδοχεία στο κεντρικό Νάσβιλ. Η πόλη ακμάζει, μου λέει.
Αυτό δεν είναι δύσκολο να το διαπιστώσεις. Ένας οικοδομικός οργασμός κυριαρχεί στην πόλη, με πολυόροφα κτίρια να χτίζονται ακατάπαυστα και να δυσκολεύουν τη ζωή των περαστικών. Μία καινούρια απευθείας πτήση από το Λονδίνο στο Νάσβιλ εξηγεί το διεθνές και όχι μόνο αμερικάνικο ενδιαφέρον για αυτή την ευχάριστη, μεσαίου μεγέθους πόλη που φαίνεται πως έχει σαν στόχο να θεριέψει. Καθώς πλησιάζουμε το κέντρο διακρίνω το skyline της πόλης, σχετικά ταπεινό για τα δεδομένα των αμερικάνικων μεγαλουπόλεων, αλλά εντυπωσιακό παρά ταύτα καθώς λαμπυρίζει στο σκοτάδι.
Το Νάσβιλ, ή αλλιώς music city, είναι πράγματι μία από τις εμβληματικές πόλεις για την ιστορία της μουσικής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν είναι μόνο ότι η country, το bluegrass και οι αναρίθμητες παραλλαγές που γεννήθηκαν και άκμασαν εδώ, είναι το ότι η πόλη έχει ταυτιστεί με μυθικές μορφές της μουσικής σκηνής, ανθρώπους όπως ο Τζόνι Κας, η Ντόλι Πάρτον, ο Κρις Κριστόφερσον μεταξύ άλλων. Δεν μπορώ να πω ότι ψήνομαι ιδιαιτέρως για την country σκηνή, με εξαίρεση ίσως τον μεγάλο man in black Τζόνι Κας, αλλά πρέπει να παραδεχθώ ότι η μουσική κάθε είδους βγαίνει από κάθε πόρο αυτής της πόλης, δεν είναι μόνο μπίζνα, είναι και θρησκεία. Και αν η μουσική είναι θρησκεία, τότε το θρυλικό Ryman Auditorium είναι ο καθεδρικός της πόλης. Ένας συναυλιακός χώρος μοναδικής ακουστικής στον οποίο έχουν παίξει όλοι, από τον Έλβις μέχρι τους R.E.M.
Είναι επίσης σαφές ότι έχω αφήσει πίσω μου τον βαθύ νότο με τις νότες αριστοκρατίας και ιστορίας στην ατμόσφαιρα, και έχω πλησιάσει πολύ στη δύση. Το Τενεσί είναι ένα άλλο είδος νότου, ένα διαφορετικό πολιτισμικό και κοινωνικό αμάλγαμα.
Αν και είναι αργά πηγαίνω μια βόλτα στο περίφημο λόουερ Μπρόντγουεϊ, τον θρυλικό δρόμο γεμάτο με τα honky tonk μπαρ, κάθε ένα εκ των οποίων έχει μία live μπάντα που παίζει μουσική και την οποία μπορείς να χαζέψεις από τη βιτρίνα. Οι εκτυφλωτικές πινακίδες από νέον και η σαγηνευτική κακοφωνία από τα αναρίθμητα συγκροτήματα που παίζουν ταυτόχρονα δίνουν μια ιδιαίτερη χροιά σε αυτό το μέρος. Κορίτσια με καουμπόικες μπότες και ασορτί μπλουζάκια κάνουν μπατσελορέτ πάρτι, ενώ στον αντίποδα ηλικιωμένα ζευγάρια που έχουν έρθει να αναθερμάνουν τη σχέση τους εκπέμπουν μια συγκινητική τρυφερότητα.
Στο πεζοδρόμιο η μπόχα του εμετού μου προκαλεί αναγούλα και αναγκάζομαι να περάσω απέναντι που τα πράγματα είναι οριακά καλύτερα. Μπαίνω σε ένα μπαρ αφού δείχνω ταυτότητα στον πορτιέρη, (μια ανθρώπινη νταλίκα με καουμπόικο καπέλο), μπαίνω μέσα. Τι ψυχαναγκαστική υπακοή στον νόμο, να ζητάς ταυτότητα από έναν σαραντάρη, κάτι που βεβαίως δεν με εμποδίζει να νιώσω κολακευμένος, τουλάχιστον μέχρι που τον βλέπω να ζητάει ταυτότητα από μια γιαγιά με πι. Παραγγέλνω ένα μπέρμπον, αφού άλλωστε βρίσκομαι στο Τενεσί, και χαζεύω την μπάντα. Ένας διπλανός μου ζητάει παραγγελιά κάτι «πατριωτικό». Σε ένα διάλειμμα η τραγουδίστρια περνάει από όλους κουβαλώντας έναν τεράστιο κουβά για τα φιλοδωρήματα. Ρίχνω ένα δεκάρικο και πηγαίνω για ύπνο.
Το κεντρικό Νάσβιλ, αν και ευχάριστο, δεν έχει τρομερά πράγματα να δεις. Κτίρια από τούβλο και χυτοσίδηρο, γυάλινοι ουρανοξύστες μεσαίου μεγέθους. Η πόλη δεν είναι ιδιαίτερα προικισμένη, ούτε αρχιτεκτονικά ούτε τοπογραφικά. Η ουσία βρίσκεται στους ανθρώπους. Το Νάσβιλ ξεχωρίζει για δύο είδη ανθρώπων: αφ’ ενός τους κάθε είδους βλάχους, που συρρέουν στην πόλη που για αυτούς είναι ένας είδος Μέκκας. Αφ’ ετέρου όμως, και εδώ μπορεί κάποιος να εκπλαγεί, το μέρος είναι τίγκα στους χιπστεράδες, ιδιαίτερα σε μερικές άλλες γειτονιές του ευρύτερου κέντρου. Και δεν μιλάμε για απλούς χιπστεράδες, αλλά για χιπστεράδες κομάντο, με μπλουζάκια τόσο βίντατζ που το παραμικρό θρόισμα του αέρα κινδυνεύει να τα μετατρέψει σε σκόνη. Είναι ενδιαφέρον που τέτοια μέρη χαρακτηρίζονται από αυτού του είδους τις αντιφάσεις.
Αυτός ο διαχωρισμός παρουσιάζεται και στο φαγητό. Όλα τα εστιατόρια γύρω από την Μπρόντγουεϊ έχουν μπάρμπεκιου και τηγανητά. Τηγανίζουν τα πάντα, ακόμα και τα μαχαιροπήρουνα. Το στομάχι μου διαμαρτύρεται ήδη από την πρώτη μέρα μου στο Νάσβιλ. Σκέφτομαι ότι αν πάει κάποιος βίγκαν σε αυτά τα εστιατόρια και ζητήσει κάτι χορτοφαγικό το πιθανότερο είναι να τον τηγανίσουν και αυτόν. Όμως αν πας σε μερικές γειτονιές παραέξω, κοντά στο πανεπιστήμιο Βάντερμπιλτ, τότε τα εναλλακτικά φαγάδικα σκάνε σαν μανιτάρια.
Μου είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι το Νάσβιλ είναι μια πόλη που θέλει να μεγαλώσει και να ενηλικιωθεί, και άρα αντιστέκεται σε κάθε μορφής εύκολη κατηγοριοποίηση. Όσο συγκεντρώνει πληθυσμό από άλλα μέρη της Αμερικής, τόσο θα διαμορφώνει μια νέα συνείδηση.
Λίγο πριν φύγω περνάω μια βόλτα από το κεντρικό κατάστημα της Gibson. Δεν είναι τυχαίο που αυτή η θρυλική εταιρία ηλεκτρικών κιθάρων αν και ιδρύθηκε στο Μίσιγκαν επέλεξε το Νάσβιλ για το κεντρικό της κατάστημα. Αυτό αποδεικνύει πως ό,τι μουσικό γούστο κι αν έχει κάποιος, το Νάσβιλ παραμένει μια γνήσια music city.
