O Τούρκος Πρόεδρος φτάνει στο Μαξίμου, ο Έλληνας Πρωθυπουργός τον υποδέχεται, χειραψίες, φωτογραφίες, πίσω τους στην είσοδο και ανάμεσά τους όπως τους βλέπουμε εμείς, διακρίνεται ο Πίνατ, με τον κώλο του γυρισμένο στις κάμερες και τους ηγέτες των δύο κρατών, με την ουρά του να κουνιέται χαρωπή.
Έτσι είναι τα σκυλιά, δεν γνωρίζουν αξιώματα και αξιωματούχους, το αξίωμα του αφεντικού μόνο γνωρίζουν (κι αυτό αν δεν είναι αδέσποτα), τους αρκεί ως αξίωμα ότι είσαι άνθρωπος, τα υπόλοιπα δεν τους λένε τίποτα και δεν τα συγκινούν, άλλο που στην προκειμένη περίπτωση ο Πίνατ μάλλον δεν πρέπει να αναγνωρίζει καν ένα συγκεκριμένο αφεντικό μέσα στο Μαξίμου, όντας ίσως ο μόνος στο οίκημα με μια τέτοια αντίληψη των πραγμάτων.
Ένα πολύ καλό παράδειγμα για το τι ακριβώς σημαίνει να είσαι πολιτικός, είναι τη μια μέρα να απειλείς ότι θα εισβάλεις μια νύχτα ξαφνικά στην άλλη χώρα και την επόμενη ημέρα να επισκέπτεσαι την ίδια χώρα με τις ειρηνικότερες των διαθέσεων. Η μέρα των απειλών βέβαια ήταν προεκλογική, η μέρα της χείρας φιλίας μετεκλογική, η αυριανή ημέρα μπορεί να ξημερώσει με νέες απειλές, δεν σε δεσμεύει καμία αφήγηση, είσαι πολιτικός, ηγείσαι μιας χώρας, είσαι κυρίαρχος των αφηγήσεών σου, όπως ας πούμε συμβαίνει τώρα με το φορολογικό νομοσχέδιο για τους ελεύθερους επαγγελματίες, χθες αποτελούσαν τη μεσαία τάξη που αγαπούσες και προστάτευες, σήμερα είναι οι φοροφυγάδες στους οποίους λες ως εδώ. Οι αφηγήσεις είναι δικές σου. Λογαριασμό να δώσεις σε ποιον; Όλοι ξέρουμε ότι στην Τουρκία ο έλεγχος της τέταρτης εξουσίας είναι για γέλια.
Απ’ την άλλη, έχει κάτι άσχημο η εικόνα του Πίνατ ανάμεσα σε Μητσοτάκη και Ερντογάν; Όχι, αντιθέτως. Απλά αναρωτιέται κανείς αν θα μπορούσαμε να φτάναμε απευθείας στην κουνάμενη – σεινάμενη ουρά του Πίνατ, έχοντας παρακάμψει τα Ραφάλ. Δεν θα μπορούσαμε, θα σου απαντήσουν, γιατί είναι ακριβώς τα Ραφάλ που οδηγούν στον Πίνατ. Κι ας μην είναι απαραιτήτως έτσι. Για τα Ραφάλ πάντα θα υπάρχουν λεφτά, πάντα θα υπάρχουν διακρατικές εντάσεις, πάντα θα υπάρχουν πατριώτες που για να νιώθουν οι ίδιοι περήφανοι και ασφαλείς θα πλουτίζουν άλλοι, νομίμως ή -όπως σε μεμονωμένες περιπτώσεις διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών που ευτυχώς ανήκουν αμετακλήτως στο πολιτικό παρελθόν της χώρας- και παρανόμως.
Ένα σκυλί που προφανέστατα δεν έλαχε να αλωνίζει εκείνη την ώρα πίσω από Μητσοτάκη κι Ερντογάν, αλλά είχε τοποθετηθεί στρατηγικά εκεί, γιατί τα πάντα είναι επικοινωνία, όπως κατά πάσα πιθανότητα σκοπούς επικοινωνιακούς εξυπηρετούσε εξαρχής και η υιοθεσία του, ο Πίνατ ένα σύμβολο ειρήνης, ή έστω μη πολέμου με την ελληνοτουρκική ορολογία των έιτις, και ταυτόχρονα από σύμπτωση την ίδια ώρα στη φαντασία όλης της Ελλάδας, στους εφιάλτες όλης της Ελλάδας ένα άλλο σκυλί, ο Όλιβερ, με τις φριχτές εικόνες του βασανισμού του στο μυαλό μας.
Υπάρχει όντως ένα έξτρα επίπεδο διαστροφής και βαναυσότητας εδώ που δεν μπορεί παρά να σε αγριέψει. Δεν μπορείς να ανεχτείς τέτοιο σαδισμό. Αρχικά το γεγονός περιγράφεται ως αναμφισβήτητο. Μετά αμφισβητείται. Είναι γνώρισμα της εποχής γενικότερο. “Αuthentic” η λέξη της χρονιάς από το λεξικό Merriam-Webster, οι χρήστες ζουν σε μια εποχή αμφιβολίας, ψάχνουν να βρουν τι είναι αυθεντικό και τι όχι, τι αληθινό και τι ποστ τρουθ και ντιπ φέικ και ποια νεκροψία η επιστημονικά ορθή. Το χάσκι είχε τη δική του ιστορία κι ύστερα είπαν πως το έκαναν σκυλιά. Μονάχα εμένα χάσκει ακόμα χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια.
Τι είναι αυτό τώρα; Το να ακκίζεται κανείς με τις λέξεις δεν οδηγεί πουθενά. Τα πράγματα πρέπει να οδηγούνται κάπου ώστε ο κόσμος να γίνεται καλύτερος. Να οδηγηθούμε κάπου. Σε κάποια ακύρωση, σε κάποιο κάνσελ. Υπάρχει κάτι στη συγκεκριμένη εικόνα που δεν μπορούμε να το αντέξουμε. Η αρχή του τέλους για τον Δημήτρη Λιγνάδη ξεκίνησε με μια αντίστοιχη εικόνα. Τουλάχιστον ο Πίνατ κουνά χαρωπά την ουρά του. Αν είναι να γίνει πόλεμος αύριο, όσος λόγος δεν πέφτει στον Πίνατ εξίσου τόσος δεν πέφτει σε σένα και σε μένα και στους Τούρκους πολίτες απέναντι. Λόγος για τους πολέμους δεν πέφτει ούτε στους πολίτες ούτε στα σκυλιά. Μια κάποια παρηγοριά ότι και να γίνει πόλεμος ο Πίνατ και τα υπόλοιπα ζωάκια θα εξακολουθούν να κουνούν τις ουρές τους. Είναι στον κόσμο τους. Ευτυχώς για αυτά. Ευτυχώς ή δυστυχώς για εμάς είμαστε στον δικό μας.
«”Κάνετε αυτό που πρέπει!” είχε φωνάξει ο ενθουσιασμένος ιερέας στην κηδεία. Πίστευε ότι ο σύγχρονος κόσμος δεν είχε κανένα σεβασμό για τους ηλικιωμένους του, και κατά συνέπεια είχε ξεχάσει τον θεό, τον γηραιότερο εν ζωή άνθρωπο. “Στις μέρες μας, πεθαίνει ένας γονιός, και τα παιδιά τον τυλίγουν στο χαλί και τον θάβουν στην πίσω αυλή σαν τσιουάουα!”. Μα αυτό ήταν εντελώς λάθος, σκέφτηκε εκείνη, σαστισμένη. Δεν υπήρχε τίποτα που οι άνθρωποι να αγαπούν, να σέβονται, να λατρεύουν περισσότερο πάνω στο τζάκι τους μέσα σε μια τεφροδόχο από ένα τσιουάουα. Θα το ήξερε αυτό ο ιερέας, αν έμπαινε ποτέ στο διαδίκτυο». «Κανείς δε μιλάει γι’ αυτό», Patricia Lockwood (Εκδόσεις Ψυχογιός, μετάφραση Μυρσίνη Γκανά.)
