«αγωνία ιερή – στον αργαλειό της Εύας Palmer Σικελιανού» είναι η παράσταση που θα συνιστούσα να παρακολουθήσουν όσοι γνωρίζουν και όσοι δεν γνωρίζουν αυτό το πλάσμα που αγάπησε την Ελλάδα μια ιέρεια και η πρώτη σκηνοθέτρια αρχαίου δράματος στους Δελφούς.
Απολαμβάνω να παρακολουθώ παραστάσεις νέων ανθρώπων πιστεύω ότι εκεί κρύβονται οι προτάσεις του μέλλοντος και οι νέες οπτικές του θεάματος. Η παράσταση της Ομάδας Θέατρο Πρόταση με άγγιξε με τη λιτότητά της, γιατί είχε να πει πολλά και αν ήταν στο χέρι μου θα τη μαγνητοσκοπούσα και θα την πρόβαλα στην ΕΡΤ, έτσι ώστε όλοι να μπορέσουν κάποια στιγμή να γνωρίσουν την προσωπικότητα της Εύας. Παρακολούθησα στο H.ug την Ελένη Νιωτάκη να κοπιάζει πάνω στη σκηνή να μεταμορφώνεται, ν’ αλλάζει προφορά, χαρακτήρες και μαζί με τη μουσικό επί σκηνής Δέσποινα Γεώργα -και οι δύο γεννημένες το 1995 – να ξεδιπλώνει η μία το νήμα και η άλλη να υφαίνει τη ζωή της Εύας Πάλμερ Σικελιανού. Θέλησα να συνομιλήσω μαζί τους γιατί μεν γνώριζα ποια ήτανε η Εύα, δεν ήμουν «φαν» του Άγγελου Σικελιανού μα μετά την παράσταση τα είχα ζυγίσει πιο καθαρά πια τα πράγματα μέσα μου μιας και έμαθα κάποιες άγνωστες πτυχές για την Εύα.
Η πρώτη μου ερώτηση στον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Αβράμη ήτανε να μου εξηγήσει τι είναι η τελετουργική περφόρμανς;
Συνηθίζουμε να λέμε τα πάντα είναι θέατρο, η θεατρικότητα της πραγματικότητας, αλλά δεν είναι όλα θέατρο. Το θέατρο έχει διάφορες συμβάσεις. Υπάρχει ένα είδος θεάτρου που όταν ερευνήθηκε πάρα πολύ στα 60s – 70s θεώρησαν οι ερευνητές ότι κάτι μπορούν να αντλήσουν από τελετουργίες και τελετές που είναι και η καταγωγή του θεάτρου αλλά που είναι και κάτι αυτόνομο, από τις φυλές της Αφρικής έως τους Σαμάνους της Στέπας. Η τελετή είναι μια διαδικασία μετάβασης. Μεταβαίνω απ’ την ταυτότητα Α στη Β. Στην πραγματική ζωή που κάνουμε τελετές τελειώνει η τελετή και είμαι ας πούμε παντρεμένος ή αν είναι νεκρική τελετή μετά είμαι νεκρός, δεν επιστρέφω από τον τάφο.
Στο θέατρο κάνουμε τελετουργίες, δεν κάνουμε τελετές κάνουμε προσομοιώσεις τελετών. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα έχουμε μια γυναίκα, η οποία γεννήθηκε στην Αμερική, μεγάλωσε στην Αμερική και πήρε μια απόφαση. Είπε: Η κοινωνία μου είναι πολύ ηθικολογική, προτιμώ την ελευθεριότητα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Η κοινωνία μου ντύνεται με τρόπο που είναι πολύ βιομηχανικός, δεν τον θέλω. Η κοινωνία μου παίζει μουσική μ’ εναν συγκεκριμένο κλειστό τροπο. Δεν τον θέλω. Τι βρήκε; Βρήκε για κάποιο λόγο πολύ μυστήριο που εξηγείται απ’ τα βιώματά της, ότι σε αυτό που στο φαντασιακό ονομάζουμε Ελλάδα υπάρχει μια άλλη παράδοση των γραμμάτων, πιο ελευθεριακή. Υπάρχει άλλη μουσική, υπάρχει ένας άλλος τρόπος ντυσίματος. Στο φαντασιακό της φορούσαν χλαμύδες οι Έλληνες. Θέλει να πάψει να είναι αυτή που γεννήθηκε και από Αμερικανίδα Εύα Πάλμερ να γίνει Ελληνίδα Εύα Πάλμερ Σικελιανού, η ιέρεια των Δελφών. Αυτό για εκείνη είναι μια διαδικασία μετάβασης, μια διαδικασία που θα μπορούσε τελετουργικά να βγάζει τα ρούχα της, να υπάρχει ένας τύπου ιερέας που να τη βαπτίσει και θα της πει είσαι η Εύα Σικελιανού, προχώρα. Αυτή είναι η τελετουργία που προσπαθούμε να αποδώσουμε.
Εσύ Ελένη Νιωτάκη που είσαι η τελετουργία ουσιαστικά, αν και σε ένιωσα πιο πολύ ως ιέρεια παρακολουθώντας σε, τι το τελετουργικό φέρεις ως ηθοποιός ως Ελένη σε όλο αυτό;
Ακολουθώ μια πορεία σε αυτό το έργο σε αυτή την περφόρμανς, η οποία όταν πρωτοετοιμάστηκε το κείμενο δεν είχα ιδέα πώς θα μπορέσει να παρουσιαστεί και απλά ακολουθήσαμε με τον Κωνσταντίνο μια πορεία που δεν ξέρω πώς πήρε τον δρόμο που πήρε, αλλά αυτό το “ιέρεια” δεν το συναισθάνομαι. Θεωρώ ότι από την αρχή μέχρι το τέλος φέρω πολλά δικά μου πράγματα μέσα στην παράσταση, τα οποία υπάρχουν διαρκώς ακόμα κι αν δεν φαίνονται και στα κομμάτια που είμαι η αφηγήτρια και είμαι εγώ ως Ελένη υπάρχει η Εύα μέσα και στα κομμάτια που είμαι Εύα, υπάρχω και γω.
Κάθε φορά Ελένη ανασταίνεις την Εύα μέσα σου;
Κάθε φορά πριν ξεκινήσω να παίζω μιλάω με την Εύα. Της λέω ότι θα προσπαθήσω να πω την ιστορία της σήμερα και ελπίζω έστω και σε έναν να περάσει.
Πριν πιάσουμε την ιστορία της Εύας Πάλμερ Σικελιανού για πες μου Κωνσταντίνε Αβράμη ποια είναι η ιστορία πίσω απ’ τη δημιουργία της παράστασης;
Ήμασταν στο Μουσείο του Σικελιανού στη Λευκάδα και η Εύα εκεί, είναι αυτό το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου που καταλαβαίνεις ότι είναι κρυμμένο πίσω από ένα βέλο. Καταλαβαίνεις ότι έκανε δράσεις που μάλλον βοήθησαν για να γίνει αυτό που ξέρω πια ιστορικά ότι έγινε, αλλά μου είναι κάπως αόρατο το τι όντως έκανε. Μου αποκρύπτεται, δίχως να υπονοήσω ότι κάποιος με πρόθεση το απέκρυψε. Εκεί έρχεται αυτή η γοητεία, αυτό που θες να βγάλεις το βέλο και να το αποκαλύψεις. Μια τελετή που δεν επιστρέφεις μετά από αυτό.
Ξεκινήσαμε να διαβάζουμε τα γράμματα της Εύας με τη Νάταλι Κλίφορντ Μπάρνεϊ, τη βιογραφία που έχει γράψει η Άρτεμις Λεοντή για την Εύα Πάλμερ Σικελιανού υφαίνοντας τον μύθο μιας ζωής με ό,τι δημοσιεύματα είχε ο τύπος. Πίσω απ’ όλα αυτά αντιληφθήκαμε πως αυτή η ιστορία πίσω από το βέλο που νομίζαμε ότι υπήρχε, τελικά υπήρχε. Δεν είναι ότι αποκρύφθηκε μόνο από τη δεύτερη γυναίκα του Σικελιανού ή από τον ελληνικό τύπο, σε έναν βαθμό αποκρύφθηκε και από την ίδια. Όταν γράφει τη βιογραφία της το μόνο που αναφέρει για τη Νάταλι Μπάρνεϊ είναι ότι ήτανε μια φίλη της στο Παρίσι. Μια βιογραφία που γράφεται χρόνια μετά τις Δελφικές εορτές, δεν είναι μια βιογραφία στην οποία εξομολογείται τον σαπφικό έρωτα της… αυτά φύγανε.
Προσωπικά δεν γνώριζα την queer πλευρά της Εύας Πάλμερ Σικελιανού μέχρι να το ακούσω από σένα στην παράσταση, Ελένη.
Κανείς ακόμα και άνθρωποι που υποτίθεται την είχαν μελετήσει δεν το γνώριζαν και υπάρχει λόγος. Στη βιογραφία της η οικογένεια του Σικελιανού είχε ζητήσει μετά θάνατον όλα τα γράμματα που είχε ανταλλάξει με τη Νάταλι να μην δημοσιευτούν ποτέ και να μην αναφερθεί πουθενά η σχέση της με άλλες γυναίκες για να μην αμαυρωθεί το όνομα των Σικελιανών. Το 1995 δημοσιεύτηκαν τα γράμματα αυτά, τόσο πρόσφατα.
Κωνσταντίνε πιστεύεις ότι η Ελένη είχε την ιδέα για την παράσταση «αγωνία ιερή» επειδή είναι γυναίκα και κάτι της μιλάει μέσα της;
Η Ελένη έχει δυο χαρακτηριστικά τα οποία δεν έχω και δεν μπορώ ποτέ ν’ αποκτήσω. Το ένα είναι ότι είναι γυναίκα και το άλλο ότι είναι μεταφυσική. Όταν συνεννοούμαστε για τη σκηνή η Ελένη μου λέει θα κοιτάω σ’ αυτό το σημείο την Εύα και γω της λέω: όχι κοιτάς το φως. Μπορεί αυτά να συμπίπτουν, αλλά εγώ βλέπω το φως και η Ελένη την Εύα. Αυτό που κάνουμε εδώ είναι μια παράσταση και μια μελέτη για ένα πρόσωπο, το οποίο εμένα δεν θα με είχε απασχολήσει ποτέ πριν μάθω τι κρύβεται. Ξεκίνησε από την Ελένη, δεν ξέρω αν θα μπορούσε άλλος άνθρωπος να το κάνει έτσι και θεωρώ πως ακόμα και τις χρονικές περιόδους, τις επιλογές που έχω κάνει εγώ στα κείμενα ή στη σκηνή τις έχω κάνει με το πώς μπορούμε να υπηρετήσουμε αυτό το τρελό ανεξήγητο δυσερμήνευτο όραμα που η κυρία Νιωτάκη είχε στο κεφάλι της.
Ελένη ως γυναίκα προς γυναίκα έτσι όπως τα λέτε με την Εύα τι κοινό στοιχείο έχεις βρει;
Μοιραζόμαστε με την Εύα το ότι πιστεύουμε πως μπορούν να γίνουν πραγματικότητα πράγματα που κανένας άλλος δεν πιστεύει.
Εμείς οι δύο Ελένη, μοιραζόμαστε και μια «αντιπάθεια» για τον Άγγελο Σικελιανό προσωπικά μ’ ενοχλούσαν οι εθνικιστικές του θέσεις μα μιας και μελέτησες την Εύα πες μου ποιος ο λόγος που πιστεύεις τον άφησε η ίδια να την εκμεταλλευτεί τόσο οικονομικά όσο και να καπηλευτεί ιδέες της και δράσεις της;
Πιστεύω ότι έβλεπε στον Σικελιανό τον μπαμπά της, από τα γράμματα και τη μελέτη δεν φαίνεται ότι τον ερωτεύτηκε ως άντρα μα ερωτεύτηκε τις ιδέες του. Ότι μπορεί όλη η ανθρωπότητα να ενωθεί κι όλοι να είμαστε αγαπημένοι εν ειρήνη είναι πράγματα που αναφέρονται και για τον πατέρα της, ο οποίος είχε ιδέες αναρχικές, ελεύθερες. Ήθελε να δημιουργηθούν λέσχες σ’ όλο τον κόσμο όπου να συναντιούνται οι άνθρωποι του πνεύματος και όλοι αυτοί να λειτουργούν έτσι ώστε όλος ο κόσμος να είναι αγαπημένος. Αυτά τα ξαναβρήκε να τα λέει ο Άγγελος Σικελιανός. Οπότε για εμένα κι επειδή ο πατέρας της πέθανε σε νεαρή ηλικία είναι σα να στήριζε την ιδέα του πατέρα της μέσω του Άγγελου και γι’ αυτό ν’ αγάπησε τόσο πολύ το μυαλό του.
Εσύ Κωνσταντίνε στις πρόβες δεν θύμωσες με τον Σικελιανό, αν και πιστεύω θα πρέπει να πούμε και κάποια καλά λόγια για κείνον μην με περάσουν για εμμονικό.
Μην ανησυχείς διδάσκεται στα σχολεία αρκετά, δεν χρειάζεται άλλο χάιδεμα στην πλάτη η κυρίαρχη αφήγηση. Μ’ έπιασε αυτό το μπούχτισμα πολλές φορές, κυρίως γιατί αισθάνομαι ότι στους δημόσιους λόγους του, στα ποιήματά του υπάρχει ένα ξέπλυμα, ένα rebranding. Ίσως αυτή είναι η διαφορά τους με την Εύα, μπορεί οι δυό τους να λένε πολύ παρεμφερή πράγματα, να μιλάνε για την καθολικότητα του ελληνικού πνεύματος, για τη σημασία του αργαλειού, για τη δελφική ιδέα. Η Εύα απ’ τη μία πιστεύει πραγματικά στην ουτοπία, είναι μια οραματίστρια και η άγνοια της, η έλλειψη συνείδησής της ότι αυτό είναι ανέφικτο την κάνει μυθικό πρόσωπο.
Ο Σικελιανός λέει τις ίδιες λέξεις μα γνωρίζουμε από επιστολές ότι δεν τις πιστεύει πως είναι εφικτές. Όταν κυνηγάς το ουτοπικό και ξέρεις πως δεν γίνεται και συνεχίζεις να το λες, το κάνεις για να καπηλευτείς ό,τι μπορείς να πάρεις απ’ αυτό, όταν όμως το πιστεύεις είσαι ο πιο αγνός άνθρωπος του κόσμου. Αυτό που με εκνεύριζε δεν ήταν οι λέξεις του Σικελιανού, γιατί μπορεί τις ίδιες να τις έλεγε και η Εύα, αλλά είναι ότι έβλεπα κάθε φορά που σκηνοθετούσα τον Δελφικό Λόγο του Σικελιανού ότι αυτό που λέει είναι κάτι για να εκμεταλλευτεί μια ιδέα, μια κοινότητα ακόμα και τον πόλεμο. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται πόλεμος και συ να λες στην Εύα: θα γράψω ποιήματα, θα στα στείλω να μου τα μεταφράσεις και να τα εκδόσεις. Αυτό είναι θράσος.
Οφείλω να αναγνωρίσω Κωνσταντίνε πως υπήρξε μια σωστή προσέγγισή σας ως προς το πρόσωπό του. Δεν τον χαρακτηρίσατε, δεν τον θίξατε ακόμα και η αναφορά σας στη φασιστική ή εθνικιστική του ροπή ήτανε πολύ προσεγμένη με το χέρι της Ελένης αντί να χαιρετά τον Χίτλερ να είναι ορθομένο μεν αλλά να υφαίνει, πώς τα καταφέρατε;
Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο καλό της γενιάς που έχει δουλέψει πολύ στο θέατρο από την εποχή της πολιτικής ορθότητας και μετά. Το θέμα δεν είναι να πω την υποκειμενική μου γνώμη για κάποιον γιατί κάποιος άλλος έχει την αντίθετη. Με τη γεγονότητα των πραγμάτων αναδεικνύεται κάτι δίχως τον δικό μου σχολιασμό. Πραγματικά αν έρθει κάποιος στην παράσταση και πει εγώ θεωρώ πως πολύ καλά έκανε ο Σικελιανός που υποστήριξε τους φασίστες εκείνη την περίοδο, είναι δικαίωμα του να φύγει μ’ αυτή τη γνώμη. Δεν υπάρχει η γνώμη μας, γιατί δεν είναι δημοσιογραφικό το έργο μας, αλλά είναι το έργο της παρουσίασης μιας αλήθειας που κάπως έχει αποκρυφτεί όσο πιο ειλικρινά και διάφανα μπορεί να αποδοθεί πάνω σε μια θεατρική σκηνή.
Ελένη τι μάθημα πιστεύεις μας δίνει η ζωή της Εύας Πάλμερ Σικελιανού;
Αυτό που έκανε η Εύα μια γυναίκα που έζησε πολύ πριν από μας είναι ότι εκείνη στάθηκε στα δικά της πόδια. Ακολουθώντας πολλούς ανθρώπους έφτασε στο σημείο να πει οτι δεν χρειάζεται ν’ ακολουθήσω τους άλλους γι’ αυτό που πιστεύω. Κυνήγησε αυτό που πίστευε και ακόμα μέχρι το τέλος που της λένε το όνειρό σου είναι φτιαγμένο στον κόσμο των οραμάτων χωρίς καμία ελπίδα πραγμάτωσης, εκείνη συνέχισε αφού είχε κάτι που πίστευε σθεναρά και το ακολούθησε από μόνη της. Όχι ν’ απομονώνεσαι και να φεύγεις σ’ ένα δικό σου κόσμο και σ’ ένα δικό σου πλανήτη, αλλά όταν έχεις μια ιδέα που στο μυαλό σου είναι δύσκολο να επιτευχθεί δεν πειράζει να προσπαθήσεις λίγο παραπάνω για να τα καταφέρεις.
Εδώ προσέθεσε ο Κωνσταντίνος Αβράμης κάτι πολύ εύστοχο κατά τη γνώμη μου.
«Θα κοπιάσω, θα κουραστώ όταν γράφω κείμενο, θα κουραστώ δεν είναι θέμα εργατοώρας ή να πληρωθώ γι’ αυτό. Προφανώς και πρέπει να πληρωθώ αλλά κάποια πράγματα απαιτούνε την εξάντληση. Απαιτεί κάποια στιγμή ως σκηνοθέτης να κοιτάξεις το κείμενο ξέροντας κάθε λέξη του και να πεις τώρα πια όλα για μένα είναι ήχος. Η Εύα με τα σύγχρονα δεδομένα είναι ένα τρελό και πανεύκολο cancel για cultural appropriation. Είναι μια Αμερικανίδα που έρχεται στην Ελλάδα για να ντυθεί σαν αρχαία Ελληνίδα μα πραγματολογικά τελείως δεν θα είχαμε τις γνώσεις για την υφαντική του 20ου αιώνα στην Ελλάδα αν δεν υπήρχε η Εύα, δεν θα είχαμε τις γνώσεις για τη βυζαντινή μουσική αν δεν ήταν η Εύα. Έφερε από τη Γερμανία μηχάνημα ηχογράφησης και πρώτη φορά καταγράφηκαν ψαλμοί και μοιρολόγια. Δεν θα είχαμε τις Δελφικές Εορτές άμα δεν ήτανε η Εύα.
Ελένη είσαι μια νέα ηθοποιός αποφοίτησες από το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν το 2022 και είσαι και φιλόλογος ευτυχώς για να επιβιώσεις αλλά πόσο είσαι διατεθειμένη να κοπιάσεις για να κάνεις καριέρα σ’ ένα δύσκολο καλλιτεχνικό κόσμο;
Είμαι διατεθειμένη μέχρι τελευταία σταγόνα μέχρι και να πεινάσω. Δεν υπάρχει κάτι άλλο περισσότερο που να θέλω από το να εκφράζομαι μέσα από την τέχνη μου. Ακόμα και η Εύα όποιον άφησε να την εκμεταλλευτεί το επέτρεψε γιατί για κάποιον λόγο τον πίστεψε ήθελε να τον βοηθήσει, άρα για την ίδια δεν είναι εκμετάλλευση είναι συμβολή σε ένα έργο που πρέπει να γίνει.
Ο Κωνσταντίνος πώς αξιοποίησε εσένα και τα ταλέντα σου;
Ο Κωνσταντίνος βοηθάει το όνειρο μου να γίνει πραγματικότητα. Ήταν ο φίλος που με ηρέμησε όταν έφυγα εκνευρισμένη από το Μουσείο του Σικελιανού λέγοντας μια απρεπή έκφραση. Την Εύα την ήξερα από παλιότερα χωρίς να έχω ασχοληθεί ποτέ μαζί της αναλυτικά, η αλήθεια είναι ότι πολλές γυναίκες που εκτιμούσα ήξερα ότι της είχανε πολλή μεγάλη αγάπη. Τη γνωρίζουν μάλιστα όλες οι φεμινίστριες χωρίς όμως όλες να έχουν κάνει τόση έρευνα που να ξέρουν τη σαπφική της πλευρά. Ξέρουνε το βιβλιο του Ιερού Πανικού αυτό που είχε γράψει η Εύα, επίσης στην παράσταση δυστυχώς δεν αφιερώνουμε τόσο χρόνο για το έργο της πάνω στη βυζαντινή μουσική που της χρωστάμε πάρα πολλά και γι’ αυτό.
Μοιραστείτε λίγο μαζί μου κάποια αγαπημένο σημείο της παράστασης «αγωνία ιερή – στον αργαλειό της Εύας Palmer Σικελιανού» έτσι για κλείσιμο…
Ελένη Νιωτάκη: Είναι δύο σημεία το πρώτο είναι το σημείο που η Εύα αντιλαμβανεται ότι δεν θέλει να αντιγράψει αλλά θέλει να εμπνευστεί απ’ ό,τι έχει πάρει στη ζωή της και ν’ ακολουθήσει τον δικό της δρόμο κι εκεί ξεκινάει η τελετουργία και το δεύτερο σημείο είναι το τέταρτο μέρος όπου έρχεται το ξεγύμνωμα. Ό,τι έχουμε στήσει σ’ όλο το προηγούμενο έργο κι είναι πολύ δομημένο με φόρμα, στο τέταρτο αυτό σημείο έρχεται να διαγραφεί όλη αυτή η ιστορία που έχουμε πει και λέμε για το τι έκανε ο Σικελιανός, ότι η Εύα δεν ήτανε η πλούσια και το τι ακολούθησε πολιτικά και πλέον μιλάω στους θεατές τους κοιτάω στα μάτια και τους λέω την ιστορία. Βλέπω τις αντιδράσεις των θεατών: απογοητεύεται, γελάει πικρά, στεναχωριέται, εκπλήσσεται.
Κωνσταντίνος Αβράμης: Μια υπέροχη στιγμή πάντα στα έργα είναι η στιγμή που κάτι πάει στο διάολο. Εκεί που λες είχα σκεφτεί πολύ καλά ότι αυτό πρέπει να γίνει έτσι και το επόμενο αλλιώς και είναι καλοδομημένο, και ύστερα στην παράσταση το παίρνει η ηθοποιός πάνω της και κάνει κάτι διαφορετικό και πεντακόσιες φορές καλύτερο απ’ όσο το ‘χες σκεφτεί. Στο έργο μας όπως είναι τώρα λατρεύω τις παύσεις όλες. Κάθε παύση έχει ένα λόγο ύπαρξης.
Κατανοώ και λατρεύω τις παύσεις, όπως ο Κωνσταντίνος Αβράμης γι’ αυτό και κάπου εδώ θα παύσω το άρθρο αυτό. Με δυό ευχές όμως. Η μία είναι να μην φοβάστε στη ζωή σας τις παύσεις και τις σιωπές, γιατί καμιά φορά είναι εξίσου δυνατές με ένα ουρλιαχτό και η δεύτερη να στηρίζετε μικρές ομάδες θεατρικές που δεν χρηματοδοτούνται και δίνουν την ψυχή τους, γιατί δεν τους νοιάζει να φανούν δεν έχουν ίχνος αυταρέσκειας πασχίζουν να μιλήσει το έργο τους και να εκφραστούν σ’ έναν δύσκολο καλλιτεχνικό κόσμο.
Ευχαριστώ πολύ την Ελένη Νιωτάκη και τον Κωνσταντίνο Αβράμη γιατί μέσα από την παράστασή τους έμαθα περισσότερα για την Εύα Πάλμερ Σικελιανού και γιατί μου επιβεβαιώνουν στο ότι τελικά στις μικρές θεατρικές ομάδες κρύβονται τα διαμάντια, μιας και μια μικρή ομάδα μπορεί να έχει μικρό μπάτζετ αλλά έχει μεγάλη ελευθερία στο να εκφραστεί και να πειραματιστεί. Αυτό χρειαζόμαστε ομάδες που να εκφράζονται ελεύθερα. Ανθρώπους που να εκφράζονται και να κάνουν τέχνη.
