Σάββατο βράδυ ήμουν σπίτι χτυπάει το κινητό ένας φίλος που ξέρει την αγάπη μου για τα 80s και τα «αδικοχαμένα» αγγλόφωνα κομμάτια της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας μου λέει: «βάλε MEGA τραγουδάει ο Χαριτοδιπλωμένος ζωντανά το Lost In The Night». Ανοίγω τηλεόραση και το σοκ ήταν ευχάριστο όχι μόνο, γιατί ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος διατηρεί ακόμα τη φωνή του μα και που το τραγούδι ήτανε remix. Πίσω απ΄αυτό το remix κρύβονται ο AD1 σε συνεργασία με τον Dim Angelo, και συστήνεται εκ νέου στο κοινό από τη Heaven Music.
Ο Αντώνης Δημητριάδης είναι project manager στο Σπίτι με το MEGA που φέτος κλείνει 100 εκπομπές, η βασική του ιδιότητα όμως είναι DJ. Με το όνομα AD1 (Αντουάν το διαβάζεις) έχει κάνει πάρτι σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό: Λονδίνο, Αμερική, Γερμανία, Ιταλία μα έχει παίξει και ως DJ στα μουσικά σχήματα των Άννα Βίσση, Αντώνη Ρέμο, Σάκη Ρουβά, Γιώργο Σαμπάνη, Νατάσα Θεωδορίδου. Έχει κάνει αρκετά remix που έχουν φτάσει στα Τop 5 στα μουσικά blog μα το τελευταίο του με κινητοποίησε να τον αναζητήσω για να πούμε δυο κουβέντες για το Lost In The Night, τη νυχτερινή διασκέδαση των Ελλήνων και τους σύγχρονους ακροατές.
Αντώνη έψαξα τη δισκοθήκη μου και βρήκα το 12ιντσο 45άρι maxi single Costas Charitodiplomenos – Lost In The Night της ΕΜΙ GREECE του 1984.
Έτσι! Εμένα ήταν απ’ τους πρώτους δίσκους, όταν ξεκίνησα να παίζω μουσική τη δεκαετία του ’90.
Και στην πίσω πλευρά έχει το “Hot Love” θα κάνεις remix και σ’ αυτό;
Άσε τώρα και συ, φτάνει.
Τι τη μία πλευρά μόνο;
Ε ναι, ένα φτάνει.
Αν λες φτάνει, φτάνει το δέχομαι αλλά πες μου πώς φτάσατε στο να κάνεις το remix;
Τον Κώστα τον έχουμε ξαναφέρει στην εκπομπή, έχουμε πολλή καλή σχέση και τώρα που είχε έρθει πριν ένα μήνα του λέω: Κώστα θέλω να το κάνω. Μου απάντησε “Ναι, με χαρά” και μου έστειλε το ίδιο βράδυ τα φωνητικά και κάθησα κατευθείαν μέσα σε μια εβδομάδα και το έκανα.
Τώρα που είπες για τα φωνητικά, στα φωνητικά είναι και η Μαντώ Σταματοπούλου, η γνωστή Μαντώ.
Και η Vana Mare υπογράφει ένα μέρος των στίχων με την οποία επικοινώνησα για να πάρω την άδειά της και τη βρήκα στο Μιλάνο.
Κανόνισες και κάνα dj set στο Μιλάνο;
Κοίταξε τώρα ξεκινάει το καλοκαιρινό μου tour. Το Πάσχα θα βρίσκομαι στη Μύκονο στο Nammos, έχω εμφανίσεις στο Cavo Paradiso, αλλά θα πάω και σ’ όλη την Ελλάδα και κάποιες στο εξωτερικό.
Η ποιότητα διασκέδασης έχει αλλάξει θεωρείς;
Εννοείται πως έχει αλλάξει. Παλιά πηγαίναμε στα μαγαζιά για ν’ ακούσουμε μουσική και να χορέψουμε για να διασκεδάσουμε, χωρίς να έχουμε κινητό και ίντερνετ. Τώρα είναι πιο πολύ να δείξουμε που είμαστε με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρά να είμαστε παρόντες να ακούσουμε, να διασκεδάσουμε και να καταλάβουμε τι λέει ο τραγουδιστής, τι ακούμε απ’ τον dj, τι συμβαίνει γύρω μας: να φλερτάρουμε, να χορέψουμε, να διασκεδάσουμε, να βγει συναίσθημα. Συμβαίνει κι αυτό αλλά…
Είναι σπάνιο πια. Και το Lost In the Night υποθέτω σου άρεσε από τότε, αφού μου είπες το είχες στη μουσική σου φαρέτρα ως νέος dj. Για πες τι θυμάσαι όταν το έπαιζες τότε ο κόσμος λύσσαγε;
Ε, βέβαια λύσσαγε κανονικά. Κατ’ αρχάς μιλάμε για μια παγκόσμια επιτυχία όταν βγήκε, το ότι δεν έκανε καριέρα ο Κώστας στο εξωτερικό, ήταν γιατί δεν το πήρε σοβαρά. Τον καλέσανε στο Λονδίνο τότε από τη δισκογραφική.
Ψάχνοντας στα βινύλια μου βρήκα και τo maxi single του BigAlice του Κώστα Μπίγαλη με τίτλο I Miss You (Lost In Pain) κι έχω την αίσθηση ότι αυτή η γενιά των μουσικών μας στα 80s με τον ήχο τους είχαν την ευκαιρία να πάνε στο εξωτερικό αλλά τι συνέβη;
Δεν το κατάλαβαν τότε. Και πώς να φύγεις, πού να πας δεν ήταν τόσο εύκολο, όπως τώρα παίρνεις ένα αεροπλάνο να πεταχτείς στο Λονδίνο, τότε ήτανε μια τρέλα. Δεν το πίστεψε ο Κώστας.
Εμείς που ήμασταν παιδιά στα 80s κι ακούγαμε αυτούς τους ήχους πιστεύεις ότι είχαμε καταλάβει ότι η Λένα Πλάτωνος, μερικά κομμάτια του Μπίγαλη, του Χαριτοδιπλωμένου ήτανε για διεθνή καριέρα;
Όχι που να καταλάβουμε, αφού με το σταγονόμετρο ερχόντουσαν τα βινύλια από το εξωτερικό. Ψάχναμε πότε το τάδε περίπτερο θα φέρει το ξένο μουσικό περιοδικό. Πώς να καταλάβεις όταν δεν έχεις όλη την πληροφορία του τι συμβαίνει στο εξωτερικό.
Άστο μεγάλος πόνος αυτός αλλά πιστεύεις και συ ότι η Italo-Disco και η Euro-Disco που βασίλευε τότε και σ’ αυτό το στυλ ανήκει και το Lost In The Night, ξανάρχεται;
Ξαναβασιλεύει τώρα. Δεν υπάρχει τωρινή μουσική που να μην σαμπλάρει, να μην έχει μέρος της από παλιότερα τραγούδια. Καμία επιτυχία στην techno, στην afro house, στην disco, σε όποιο είδος μουσικής και να δεις παγκοσμίως σαμπλάρουν μέρη παλιών επιτυχιών.
Αυτό συμβαίνει πιστεύεις γιατί δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη ή εχουμε εξαντλήσει τον ήχο πια;
Κοίταξε έχει εξαντληθεί γενικά, δεν υπάρχει παρθενογένεση. Έχουν εξαντληθεί όλα μα όλα, αυτό το scroll που κάνουμε στο κινητό είναι μιας μέρας επιτυχία. Στην επόμενη μέρα η οθόνη πάει πάνω και πάμε στον επόμενο. Οπότε καταλαβαίνεις έχουν βγει εκατομμύρια ήχοι αλλά γενικά πιστεύω ο κόσμος αντιδρά σ’ αυτό που είναι στο αυτί του εύηχο, αμέσως υπάρχει αντίδραση.
Τι συμβουλή έχεις να δώσεις στον σύγχρονο νεαρό σε ηλικία ακροατή;
Να κοπιάσει και ν’ ακούσει τη μουσική, να σταθεί στον ήχο. Το ίντερνετ είναι ένα εργαλείο που πρέπει να το αξιοποιούμε ανάλογα. Εμείς θυμάσαι ψάχναμε τα βινύλια, ψάχναμε περιοδικά, ψάχναμε βιντεοκασέτες, ψά-χνα-με να βρούμε είτε το παλιό είτε το καινούργιο. Τώρα οι νέοι δεν κάνουν focus στο παρελθόν, δεν διαβάζουν ιστορία, δεν τους ενδιαφέρει.
Αλλά το παρελθόν ακούνε, αυτό είναι το φοβερό.
Ναι αλλά νομίζουν ότι είναι καινούργιο τραγούδι και οι ακροατές και οι dj, δεν ξέρουν ότι το τραγούδι είναι παλιό. Αν πεις σ’ ένα παιδί 20 χρονών τώρα άκου το What is Love (Haddaway, 1993) νομίζουν ότι τώρα βγήκε το τραγούδι ως Baby dont Hurt me. Πόσα παιδιά νομίζεις το ‘χουν ακούσει στην πρώτη του ηχογράφηση ή το ζήσανε στα κλαμπ τότε, δεν γίνεται.
Πάλι καλά που υπάρχετε και σεις που ξεθάβετε παλιά κομμάτια
Το θέμα δεν είναι να τα ξεθάβουμε εμείς, είναι να τα ξεθάβει ο κόσμος. Τρέχουν τόσο γρήγορα τα πράγματα, βγαίνουν τόσοι ήχοι καινούργιοι, τόσοι μουσικοί στα site στο ΥouΤube, στο ΤikΤok, που δεν έχει χρόνο κάποιος τώρα να παρακολουθήσει και το παρελθόν. Εδώ δεν μπορεί να παρακολουθήσει το παρόν.
Χανόμαστε όχι στη μετάφραση αλλά στην υπερπληροφόρηση.
Κάθε μέρα κατεβάζουμε πεντακόσια τραγούδια ή ακούμε χίλια τραγούδια. Πόσα πιστεύεις απ’ αυτά είναι ικανά να σταθούνε μέσα σ ένα dj set; 3, 4, 5; Και αν. Αλλά παγκοσμίως σε κάθε σπίτι ένα παιδί παράγει μουσική, είτε είναι στην Αμερική, στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αφρική, το παιδί παράγει τη μουσική και την ανεβάζει στην αντίστοιχη σελίδα. Υπάρχουν εκατομμύρια τέτοια παιδιά, κάθε μέρα βγαίνουν εκατομμύρια τραγούδια. Πόσα απ’ αυτά πιστεύεις θα επιβιώσουν;
Τα καλύτερα.
Τα καλύτερα αν τα συλλάβει ο ακροατής, γιατί μπορεί να τα προσπεράσεις κιόλας και να μην το καταλάβεις.
Τι δύναμη θεωρείς ότι είχε το Lost In The Night ;
Με το που έμπαινε η νότα καταλάβαινες ποιο κομμάτι είναι και ο κόσμος κατευθείαν αντιδρούσε, υπήρχε επιφώνημα. Ήταν ένα κομμάτι που μπορούσες να το παίξεις σε διαφορετικές ώρες, μπορούσες να το παίξεις στο warm up, μπορούσες μέσα στο πρόγραμμα αλλά και στο τέλος. Μπορούσες να το παίξεις για έναν χορό πιο ερωτικό για τα ζευγάρια. Ήταν ένα κομμάτι που έμπαινε απ’ την πρώτη νότα πολύ δυναμικά και είχε πολλές χρήσεις μέσα στο πρόγραμμα.
Μετά έβαλα στο πικ τα βινύλια που ξέθαψα και θυμήθηκα τα δύσκολα μουσικά μας χρόνια. Με τους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, τις κασέτες που γύρναγαν από χέρι σε χέρι, κείνη την εκπομπή «Μουσικόραμα» της ΕΡΤ που θεωρούσα ότι μας έδειχνε τα βίντεοκλιπ με το σταγονόμετρο. Πόση χαρά είχα πάρει όταν με την έλευση της δορυφορικής τηλεόρασης μπορούσα να δω στο MTV UK την εκπομπή του Ray Cokes “MTV Most Wanted” και το πόσο εύκολα γίνανε όλα με το ίντερνετ. Θυμάμαι την απαξίωση στο βινύλιο και τη θεοποίηση του CD, τη φθηνή λύση της κασέτας, την αντιγραφή και το download κι όλα αυτά, γιατί το ανθρώπινο είδος δεν κάνει χωρίς μουσική.
