Ξεκινάω αυτό το κείμενο με τη φωνή του Andy Williams να τραγουδάει σε λούπα “It’s the most wonderful time of the year”. Έχω μεγάλη χαρά κάθε χρόνο τέτοια εποχή, γιατί ετοιμάζω τη λίστα των δικών μας παιδιών! Συνδέομαι πολύ και κάθε χρόνο όλο και περισσότερο με τα αυτόφωτα λοκάλια μου, γιατί θαυμάζω και εκτιμώ αφάνταστα τη δύναμη τους να παράγουν ανεξάρτητη τέχνη στην Ελλάδα του 2023. Αυτόφωτα λοκάλια μου είστε όλα τόσο γενναία και ας μην το καταλαβαίνετε τώρα, ας υπάρχουν στιγμές που σας κάνουν να πιστεύετε πως όντως δεν αξίζει τον κόπο και ότι πρέπει να φτιάξετε μια κανονική ζωή. Μην τους πιστέψετε. Είναι παγίδα!
Σταματάω να κάνω σαν μαμά κουκουβάγια με τα παιδιά της και συνεχίζω σε κλίμα ενθουσιασμού να σας λέω πως φέτος είναι μία από τις καλύτερες χρονιές για την ελληνική indie σκηνή, η οποία πραγματικά διέπρεψε ανεξαρτήτου είδους, ύφους και- πολύ κλισέ πια- μουσικού είδους. Κάτι που με ικανοποίησε ακόμη περισσότερο φέτος είναι η ακόμη μεγαλύτερη απενοχοποιήση της pop μουσικής, η οποία έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια. Είμαι κορίτσι μέινστριμ και ποπ και λατρεύω την εξωστρέφεια της κουλτούρας αυτής. Βρίσκω ανούσιο και φοβερά βαρετό λοιπόν τον ελιτισμό που συντηρεί μέτρια έως κακά αποτελέσματα σε ένα μουσικό θώκο που δεν τολμά να αγγίξει κανείς.
Όσο γράφω έχω δίπλα μου ένα χαρτάκι πρόχειρο που έχω σημειώσει σχεδόν κωδικοποιημένα τα καλύτερα άλμπουμ για τη χρονιά που μας πέρασε. Μετράω… Σύνολο 18! Τα κοιτάζω και αυτόματα το μυαλό μου κάνει μια αναπαραγωγή 5 δευτερολέπτων στο καθένα. Κοιτάζω το ταβάνι. Η ποιότητα μουσικών, παραγωγών, μίξης, φωνών, στίχων είναι εξαιρετική. Σκέφτομαι πως στέκονται ισάξια δίπλα σε ακριβές παραγωγές του εξωτερικού. Εξερευνώ τα είδη pop, punk, post punk, rock, jazz (πολύ jazz φέτος) electro, hip-hop. Νιώθω ευλογημένη στην τοποθεσία κεντρικά “Local Music Alert”.
Αγαπημένοι μου αναγνώστες, ΕΙΜΑΙ ΕΚΣΤΑΣΙΑΣΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗ ΛΙΣΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ! Και το γράφω πολύ ήρεμα όσο και τα καταιγιστικά solo του ΜΑΖΟΗΑ! H λίστα αρχίζει με το “Genesis” της Αλκυόνης και τελειώνει ίσως άτσαλα, αλλά γεμάτη καρδιά με το κομμάτι των Buzz και Anser «Όσοι αγάπησα». Γιατί στο τέλος κάθε κύκλου, είτε αυτό λέγεται ημέρα, είτε χρόνος, είτε αν θέλετε εποχή, αυτό που έχει σημασία είναι μόνο όσοι αγαπήσαμε. Ας ξεκινήσουμε όμως σιγά σιγά να σας αναλύω τα καλύτερα άλμπουμ του 2023 και να θυμίσω πως πέρα από τα LP μέσα στο κείμενο βεβαίως και υπάρχει inception list με τα καλύτερα single.
Alkyone- Exit Sign
Η Alkyone είναι το next big thing της ελληνικής μουσικής. Ο δίσκος της ήταν μια πραγματική φωτεινή ένδειξη διαφυγής. Αγγελικά φωνητικά, εξαιρετικά χορωδιακά backing vocals, βαθιά παράδοση ακουμπισμένη όχι απλά με αγάπη αλλά με το είναι της ολόκληρο. Είμαι γκρούπι της Alkyone τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το “Genesis” υπάρχει μέσα μου πριν καν συναντηθώ με τη μελωδία του και οι στίχοι του σε δευτερόλεπτα κάνουν τα μάτια μου να βουρκώνουν. Προφανώς το spotify ανέδειξε το “Pearls” της Jessie Ware το τραγούδι της χρονιάς μου, αλλά η καρδιά ξέρει καλύτερα από κάθε αλγόριθμο πως το “Genesis” είναι ένα από τα κομμάτια της ζωής μου.
Μan Called Shadow- Παραλία OST
Άλλη μια περίπτωση καλλιτεχνών των οποίων είμαι γκρούπι. Οι άνθρωποι οριακά θα πιστεύουν πως τους παρακολουθώ πίσω από δέντρα με γυαλιά και καπαρτίνα. Λοιπόν απλά τα πράγματα το ost της Παραλίας διαπρέπει σε αυτό που λέμε ροκ ψυχεδέλεια των 70’s. Συνθέσεις, στίχοι, φωνές. Ω θεοί τι φωνές! Μα πάνω απ’ όλα αυτή η αύρα της δεκαετίας αυτής που νομίζεις πως έχει φυλακιστεί όλη μέσα στις ηχογραφήσεις τους. Το “Blazing” σίγουρα είναι all time classic κομμάτι αλλά το “Wildflower” και η φωνή του Phill Diamond αναβαθμίζει συνολικά τη δουλειά. Αν δεν υπήρχε το “Genesis” σίγουρα το “Wildflower” θα ήταν το κομμάτι της χρονιάς μου όπως πέρσι το “Like Strangers”! Αν δεν το έχετε ακούσει ποτέ δεν είναι αργά.
Hume Assine- Athens Blues:
Όπως είχα γράψει και για τον Jalen Ngonda αν μπορούσε κάποιος να ακούσει τη μουσική που υπάρχει μέσα στο κεφάλι μου πριν αυτή ηχογραφηθεί σίγουρα θα ήταν το τρίτο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Hume Assine (Bαγγέλης Ορφανίδης, Άννα Πασπάτη, Αλέξιος Αντωνόπουλος). Η πιο ατόφια ποπ τριάδα της πόλης έκανε έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Ξέρετε έχετε διαβάσει πολλές φορές γι’ αυτούς στα κείμενα μου.
Δήμητρα Γαλάνη & Σεραφείμ Γιαννακόπουλος – Έξοδος Κινδύνου
O δίσκος αυτός έχει ένα πολύ βασικό χαρακτηριστικό. Σου αφήνει ένα συναίσθημα της αγνής ενήλικης παιδικότητας. Αυτή η αίσθηση με συνόδευε καθ’ όλη τη διάρκεια του και ας μου επιτραπεί να πω πως έπειτα έρχεται η μουσική. Soulful, rock, pop, progressive, rap. Σύγχρονο στιχουργικά, αναδεικνύει τη σύγχρονη συνειδησιακή κατάσταση του ανθρώπου που ζει σήμερα και τον απασχολούν θέματα όπως η κρίση στις σχέσεις, η έλλειψη επικοινωνίας, η ανάγκη για συνεννόηση, συμπόρευση, αλληλεγγύη, η κραυγή της μητέρας – φύσης, και ο συνεχόμενος κίνδυνος που νιώθουμε. Δήμητρα Γαλάνη σ’ αγαπώ για πάντα! Άλλο ένα next big thing της ελληνικής μουσικής ο Σεραφείμ Γιαννακόπουλος.
Lip Forensics-Apophenia
Oι Lip Forensics αντιλήφθηκα πως μπορεί ήδη να μετρούν πέντε χρόνια στη λόκαλ σκηνή αλλά ο ήχος και ειδικότερα ο χαρακτήρας του ήχου τους μοιάζει σαν να ήταν εκεί χρόνια. Το “Αpophenia” το ντεμπούτο άλμπουμ τους είναι μια εξαιρετική δουλειά συνδυάζει ιδανικά την indie pop με την electronica, δημιουργώντας κάποιες πολύ δυνατές intellectual electro pop στιγμές.
Ody Icons -Polydrama
Tο «Πολύδραμα» του (των) Οdy είναι ό,τι πιο φρέσκο, αφιλτράριστο και σπαρακτικά αληθινό άκουσα φέτος! Ίσως δεν είναι ένα άκρως μουσικό άλμπουμ και αυτό γιατί είναι άκρως λυρικό και αφηγηματικό. Μα τι κρίμα που δεν έχω προλάβει να τον δω live. Στόχος του 2024. Το “Serotonine-Spell Version” έκανε την καρδιά μου να ηρεμεί όταν μέσα στο μυαλό μου γινόταν πόλεμος.
33 Lovers-Ghost Flower
Για αυτό το άλμπουμ είχα γράψει χαρακτηριστικά πως όταν τον ακούς ερωτεύεσαι! Δεν ξέρω αν ερωτεύεσαι κάτι υπαρκτό, σίγουρα όμως νιώθεις αυτό το μυρμήγκιασμα στην καρδιά, τα πόδια σου λυγίζουν, ε και όλο και κάποια μορφή έρχεται στα μάτια σου! Αν όχι κανένα πρόβλημα, ας ερωτευτούμε τον εαυτό μας. Για να μην πολυλογώ το Ghost Flower με έκανε να νιώσω υπέροχα κατά την ακρόασή του! Τα στοιχειωμένα φωνητικά χτυπούν κατευθείαν στην καρδιά, ενώ οι συγκινητικοί στίχοι αντηχούν βαθιά στον ακροατή. Ο ήχος αναδεικνύεται από τις σαγηνευτικές αρμονίες της κιθάρας, τις αιθέριες μελωδίες των πλήκτρων, τους ευφορικούς ήχους του μπάσου και τα παλλόμενα beats. Οι 33 Lovers είναι το πνευματικό παιδί του frontman και τραγουδοποιού Στράτου Κύρη και πιστεύω πως έκαναν τη σκηνή αυτή λίγο πιο αιθέρια.
Σχεδόν στη μέση της λίστας πάμε να δούμε τα καλύτερα singles και EP
- Sworr.-4AM
- AMKA-Kind of Sex
- Keep Shelly In Athens- Lonely Times
- Juno ft. Suresha -Trust the Process
- Pan Pan ft. Years Of Youth – Κάτι να σε ζεσταίνει
- D3lta- Happy Out Of Love
- Orestais-Απόσταση
- Στέρεο Νόβα ft. IOT PHI- Ίριδα
- Kill Emil ft. Danai Nielsen- Off We Go
- Amalia & The Architects- Growing Out Of
- Bengoa ft. Nalyssa Green -Planeta
- Kande- What a Lovely view
- Jo-Stay close
- Fyodor- Partner
- Μυστήριος Τύπος- Αλωπεκία
- Ταφ Λάθος- Μαύρη Ύλη
- Buzz ft. Anser – Όσοι αγάπησα
- Βeats Pliz ft. ΛΕΞ- Ευτυχισμένες Μέρες
MΟb-Mob1
Μας άνοιξε τα μάτια το BBC Radio 6; Ω ναι. Ευχαριστούμε πολύ τους ξένους που έρχονται και παίρνουν τη δουλειά μας και αναδεικνύουν τον πολιτισμό μας. Οι MOb και το Mob 1 διέπρεψαν φέτος! Υπό τον όρο “jazz trio” δημιουργούν περίτεχνα στιγμές electronic melodious jazz που μέσα της περιέχει εκστατική post punk, κοσμική ροκ, ίσως και λίγο από ska, διανθισμένες με electro effects, synthesizers, loops, drones και τονικές αποκλίσεις, οι οποίες φτάνουν σε πολύ καλά σκηνοθετημένους μουσικά cinematic ήχους, με το προνόμιο μιας ροής που δεν σε κουράζει και με ένα υλικό που δεν γίνεται μονότονο ακούγοντας το live. Τουναντίον, η μουσική σε κάνει κομμάτι της, τη βιώνεις και αντλείς από αυτή ό,τι έχεις περισσότερη ανάγκη. Αγαπημένα το “Recovering” με τη φανταστική συμμετοχή του Mc Yinka και το “Otto”.
Kepler is Free -Second Light
Διαστημική jazz made in Greece! Το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους μου δημιούργησε την αίσθηση πως έχουν στήσει και τζαμάρουν στο όρος Όλυμπος του Άρη. Συνδέθηκα με αυτή την μπάντα από την πρώτη ακρόαση, γιατί ο ήχος τους ενώ δεν προσεγγίζεται εύκολα, σε κρατάει. Έχω απορρίψει πολλές μουσικές και τον ελιτισμό της σκηνής, ο οποίος δημιουργεί μια εσωστρέφεια που ποτέ δεν καταλάβαινα γιατί υπήρχε. Λίγο μετά ήρθε και η διασκευή του “Spike Lee” και κάπως τους φαντάστηκα σε ένα θέατρο με τον ΛΕΞ μπροστά και ο χώρος να γεμίζει από τζαζ και ρίμες. Αν γίνει να ξέρετε ότι το έχετε διαβάσει πρώτοι εδώ!
Youth Valley – Lullabies For Adults
Εντάξει πόσο πιο εξαιρετικό μπορεί να είναι ένα ντεμπούτο άλμπουμ; Πόσες κιθάρες και πόσο συναίσθημα μπορεί να κρύβει; Ονειρική δουλειά. Κιθαριστική shoegaze, post-punk, dream-pop και μια ποιότητα ήχου φανταστική. Αγαπώ την αδρότητα της φωνής του Joseph Powell σε συνδυασμό με αυτό το συναισθηματικό σκοτάδι των στίχων του, οι οποίοι κινούνται κυκλικά, σχεδόν αναγνωριστικά γύρω από το φως σα να θέλουν να το πλησιάσουν αλλά φοβούνται να πατήσουν.
Turboflow3000-OΥΦΟ
Είμαι στα κάγκελα με τους Turboflow 3000 από το single «Φράουλες». Στα κάγκελα με τον στίχο «Έλα και χόρεψε με αυτό το φόρεμα το θαλασσί που σου ταιριάζει όπως οι φράουλες με πατισερί». Καλά συγγνώμη έχετε φάει φράουλες με πατισερί; Τουρμποφλό σας αγαπώ που επιλέξατε την ποιότητα της πατισερί αντί για την ευκολία της σαντιγί. Όταν άκουσα ολοκληρωμένο το ντεμπούτο τους με τίτλο ΟΥΦΟ ήξερα ότι θα είναι ένας δίσκος που θα τον ακούω όλο το 2024. Εξαιρετικό αποτέλεσμα και εξαιρετικές συνεργασίες. Δεν θα πω περισσότερα γιατί θα ασχοληθούμε στις αρχές του χρόνου περισσότερο!
Λεπύρ -Bukurana
Αγάπησα τον Λεπύρ και το Bukurana από τα πρώτα λεπτά, γιατί ο ακροατής καταλαβαίνει πως όλο αυτό δεν είναι καθόλου επιτηδευμένο. Δηλαδή ο Απόστολος Άγγος, δεν ξύπνησε μια μέρα και σκέφτηκε πως το νέο trend είναι να συνδυάζουμε παραδοσιακές μουσικές με οποιοδήποτε είδος. Το ”Bukurana” είναι ατόφιο, αγνό και πρωτότυπο υλικό καταγεγραμμένο στο DNA του. Έχει μια απίστευτη φυσικότητα στην ανάμειξη των synths με τα τύμπανα, τα νταούλια, τους τσιγγάνικους στίχους και τη βαλκανική εσάνς.
Παιδί Τραύμα- Μέινστριμ
Εκτός του ότι ο Τάσος Καρτέρης έκανε έναν από τους δίσκους της χρονιάς πριν λίγες ημέρες έκανε και ένα από τα live της χρονιάς κατ’ εμέ στην επίσημη παρουσίαση του δίσκου του. Το «Μέινστριμ» το αγαπώ από την αρχή ως το τέλος. Ελεύθερη, ποιητική γραφή χωρίς ομοιοκαταληξία. Πολυεπίπεδη, όπως οι σκέψεις μας σε κατάσταση όβερθινκιν. Πάνω σε μέινστριμ, ποπ, εύκολη, οικεία -πείτε το όπως θέλετε- μουσική. Η «Διαστημική Αποστολή» και «Τα Μυστικά» βρήκαν στόχο κατευθείαν στην καρδιά μου.
Jon Voyager -Monsters
Τι ωραίος σύγχρονος ροκ ήχος. Τι φανταστική η φωνή του Jon. Ο ακροατής αντιλαμβάνεται την ολότητα της μουσικότητας του, ο οποίος μας παρουσιάζει έναν δίσκο, με όλες τις εκφάνσεις της ροκ και την εναλλαγή των τάσεων της με μεγάλη ευκολία και φυσικότητα χωρίς αυτό να γίνεται απρόσιτο.
Moa Bones-Gimme a Hand
Ο Δημήτρης Αρώνης ειλικρινά έχει κάνει έναν φανταστικό δίσκο με εξαιρετική ποιότητα φυσικού ήχου ακροβατώντας ανάμεσα σε κιθάρες, synthesizers, ντραμς και drumachines, το “Gimme A Hand” αντικατοπτρίζει ένα υπαρξιακό ταξίδι μες στη δυστοπική πραγματικότητα της Αθήνας. Αν και ο ίδιος έχει παίξει τα περισσότερα όργανα, το “Gimme A Hand” αποτελεί την πιο πολυσυλλεκτική και περιπετειώδη δουλειά του καθώς συνεργάστηκε με εκλεκτούς μουσικούς της αθηναϊκής σκηνής, όπως οι: Σεραφείμ Γιαννακόπουλος, Αshley Hallinan, Μανώλης Γιαννίκιος, Στέλιος Προβής, Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, Νεφέλη Λιούτα, Sugahspank! και Δημήτρης Μάργαρης.
MAZOHA-Aς τους Σκοτώσουμε όλους και μετανιώνουμε ύστερα
Οι στίχοι και το timing του MAZOHA με την επικαιρότητα με ξεπερνούν κάθε φορά! Όπως και το ακατάπαυστο των παραγωγών του και η αμεσότητα της προσωπικότητας του. Αν μιλήσεις μαζί του στα πρώτα δύο λεπτά ξέρεις ποιον έχεις απέναντι σου. Έτσι είναι και οι δουλειές του. Το τελευταίο του άλμπουμ δεν πρόλαβα να το ακούσω όσο ήθελα αλλά μου άρεσε πολύ γιατί έχει τη χαρακτηριστική αυθεντικότητά του. Ο MAZOHA στις δουλειές του είναι τίμιος και η «Αρρενοτίποτα» του, το εναρκτήριο κομμάτι του τελευταίου του άλμπουμ σου τρυπάει τη ψυχούλα άμεσα. Μου άρεσε πολύ και το κομμάτι “Μελωδικέ μου εαυτέ» με τους Green Was Greener,ο «Θάνατος» και από το τελευταίο του ΕP με τίτλο “Hanzaplast” το «Κάτω από το Νερό». Ωστόσο θα είναι ένας δίσκος που θα πάρω μαζί μου το 2024!
Πέτρος Κλαμπάνης – Tora Collective
Η τζαζ συναντά την ελληνική παράδοση και ειλικρινά θεωρώ πως ο δίσκος αυτός είναι μια δεύτερη ανάγνωση στην παράδοση, η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως το έναυσμα για τη μελέτη της από μια μεριά ακροατών που μέχρι πρότινος δεν είχαν ασχοληθεί με αυτή. Μέσα του εμπεριέχει κουλτούρες, ανθρώπους παρόντες στην ολότητά τους και όργανα, πολλά όργανα. Μπάσο, κλαρίνο, ούτι, πιάνο, κρουστά, τρομπέτα, drums. Και φυσικά τη μοναδικότητα της Αρετής Κετιμέ της οποίας η φωνή αξιοποιείται ως μια έξοδος ψυχής, νότα-νότα, στίχο-στίχο. Νομίζω πως το να γράψω ότι η Jazz συναντά το παραδοσιακό είναι κοινότοπο. Στο “Tora Collective” συναντήθηκαν άνθρωποι, οι οποίοι συνομιλούν σε ένα νέο δικό τους γλωσσικό κώδικα υψηλής ποιότητας που στο τέλος δεν αφορά κανέναν το τι ενώνεται με τι, μιας και η μουσική, η οποία πηγάζει από την καρδιά είναι πάντα η απάντηση σε όλα.
Ανδρέας Πολυζωγόπουλος-Petrichor
Το πέμπτο προσωπικό άλμπουμ του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου, με τίτλο “Petrichor”, στο οποίο συμπράττει με τον Πέτρο Κλαμπάνη στο κοντραμπάσο και τον Wajdi Riahi στο πιάνο. Είναι ευρύχωρο γιατί αφήνει τον ακροατή να πάει σε όποιο σημείο του συνειδητού ή του ασυνείδητου επιθυμεί ο ίδιος. Η μελωδία δεν είναι εξωστρεφής, ωστόσο δημιουργεί μια θαλπωρή και σου δημιουργεί μια ανάγκη να αγκαλιάσεις πρώτα τον εαυτό σου. Εκεί έγκειται ίσως και η σκόπιμη απουσία κρουστών. Ίσως το “Petrichor”, δηλαδή ο «πετρίχωρας», αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά της βροχής και του χώματος, μας προετοιμάζει για την αλλαγή, ομαλοποιώντας αυτό το μεσοδιάστημα από το τέλος μιας εποχής στο νέο ξεκίνημα της επόμενης.
