-215396.jpg)
Πλήρως ικανοποιημένος έμεινα φέτος από το 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ – Εικόνες του 21ου αιώνα. Μετά τις ταινίες των πρώτων ημερών συνέχισα να τρέχω από προβολή σε προβολή με περισσότερη όρεξη από ό,τι τις πρώτες μέρες.
Ο “Πρόεδρος του νησιού” του Τζον Σενκ είναι ένα ευχάριστο ντοκιμαντέρ, με πολύ ωραίο soundtrack (Radiohead και Stars of the lid), σχετικά με τον αγώνα του προέδρου των Μαλδίβων για να μη βουλιάξει –κυριολεκτικά- η χώρα του από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Πολύ μεγάλος ντόρος έγινε για το “Χαμένος παράδεισος 3: Καθαρτήριο” των Τζο Μπέρλιντζερ και Μπρους Σινόφσκι. Όσοι είχαν δει παλιότερα και τις άλλες δύο ταινίες της τριλογίας ανέφεραν ότι αυτή ήταν η πιο σοκαριστική. Την ίδια στιγμή όμως εγώ βρισκόμουν στην προβολή του πολυβραβευμένου “Ξέχνα το αύριο” του Μάικλ Κόλινς. Η ταινία (που ο πιο σωστός της τίτλος θα ήταν “Παράτα τα αύριο” – give up tomorrow) είναι η συγκλονιστική ιστορία ενός φιλιπιννέζου φοιτητή, που το 1997 μαζί με άλλους 7 νέους, κατηγορούνται αδίκως για ένα φόνο και παραμένουν εώς σήμερα κλεισμένοι στις φυλακές. Είναι μια αποκάλυψη της διαφθοράς του δικαστικού –και όχι μόνο- συστήματος των Φιλιππίνων και των «παιχνιδιών» που παίζουν τα ΜΜΕ.
Ο τίτλος και το θέμα των “Πικρών σπόρων” του Μίτσα Εξ Πέλεντ αρχικά με κέρδισαν από την vegan διάθεση που ενέπνεε η ταινία του Γιάννη Μισουρίδη “Κρέας, ο πόλεμος των πιρουνιών”. Παρόλο που η καθιέρωση/επιβολή των γενετικά τροποποιημένων σπόρων παγκοσμίως και γενικά το πώς η γεωργία έχει μεταμορφωθεί δραστικά, σύμφωνα με τις ανάγκες της βιομηχανοποιημένης παραγωγής είναι ένα πολύ δυνατό θέμα, η αργή “ινδική” ανάπτυξή του με απογοήτευσε πολύ γρήγορα. Στη βραδινή προβολή του “Ζήτω οι αντίποδες!” του Βίκτορ Κοσακόφσκι πολλοί απόλαυσαν ένα γλυκό ύπνο. Λίγο κούρασε η μεγάλη της διάρκεια, αλλά το θέμα για τις περιοχές της γης που βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετες θέσεις στην επιφάνειά της, καθώς και η μαγευτική φωτογραφία δε μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα.
Ευχάριστο το γεγονός ότι προς το τέλος τη βδομάδας ο κόσμος που παρακολουθούσε το φεστιβάλ συνεχώς αυξανόταν. Αυτό είχε βέβαια το δυσάρεστο αποτέλεσμα να μην βρίσκω πάντα εισιτήρια για προβολές που έχω κυκλώσει στο έντυπο πρόγραμμά μου με κόκκινο μαρκαδόρο. Βρίσκοντας διαφορετικά σύμβολα για να μαρκάρω τις Plan B και Plan C προβολές και αφού έχω χάσει το “Ιταλία, αγάπα την ή παράτα” των φιλόδοξων Γκούσταφ Χόφερ και Λούκα Ραγκάτσι (που μάλιστα κέρδισε το βραβείο κοινού σ’ αυτό το 14ο φεστιβάλ) καταλήγω στο ντοκιμαντέρ “Τι συνέβη στο νησί Παμ”. Ήταν εντυπωσιακό να παρακολουθείς την ευδιάθετη σκηνοθέτιδα Ελίζα Κουμπάρσκα να αναρριχάται μαζί με τον άντρα της στον ψηλότερο παραθαλάσσιο γκρεμό του κόσμου στη Γροιλανδία και να συνειδητοποιείς ότι η ταινία περιστρέφεται όχι μόνο γύρω από τη φύση, τα όμορφα/άγρια τοπία της γης και τις αντοχές κάποιων ανθρώπων, αλλά και γύρω από την αγάπη και την εμπιστοσύνη σε μια σχέση.
Στις τελευταίες αυτές μέρες του φεστιβάλ πολλές ήταν οι ταινίες που συζητήθηκαν για τον έναν ή τον άλλο λόγο έξω από τις αίθουσες. Το φιλί του Πούτιν, Τα παιδιά του γκουλάγκ, Τα γλυκά όνειρα του Μουσταφά (βλ. φωτογραφία), Toxic Crisis, Ο πρέσβης, Ονειρεύομαι τη Νικαράγουα, Η ιστορία των Λάβινγκ, Ο νεαρός μπάτλερ, Καλότυχος γιος… Μακάρι οι προβολές να συνέχιζαν και μερικές ακόμα μέρες. Αλλά το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ μέχρι του χρόνου τον Μάρτιο. Εις το επανιδείν λοιπόν…
