Λίγο περίεργη η αίσθηση αυτού του Σαββατοκύριακου. Λίγο η επιστροφή τη Δευτέρα στα σχολεία των παιδιών, λίγο το ημερολόγιο που πλησιάζει στα μέσα του Σεπτέμβρη και λίγο εκείνη η αμφίβολη αίσθηση της εποχής. «Όσο μεγαλώνουμε, όσο απομακρυνόμαστε από την παιδική μας ηλικία, τόσο περισσότερο επιστρέφουμε σ’ αυτήν», μου είχε αναφέρει ο Σπύρος Κιοσσές όταν μιλούσαμε για το νέο του βιβλίο «Τα πρωτοβρόχια». Υλικό του Σπύρου Κιοσσέ οι αναμνήσεις του έφηβου τότε Τάσου, με την μορφή πρωτοπρόσωπης αφήγησης ξετυλίγονται σαν σελίδες ημερολογίου και μας μεταφέρουν χρονικά στο παρελθόν του και σε όλα όσα τον καθόρισαν ως ενήλικα αργότερα.
Σκέφτομαι πως κάθε Σεπτέμβρης έχει συστατικό του το στοιχείο της επιστροφής. Υπάρχει μια μοναδική και αισθητή ενέργεια γύρω από την περίοδο «επιστροφή» στο σχολείο, στο γραφείο, στο σπίτι μετά την καλοκαιρινή παύση. Για κάποιους είναι η αρχή για κάτι ολοκαίνουργιο και ανεξερεύνητο, ενώ για άλλους είναι η ώρα της επανεφεύρεσης και των πολυαναμενόμενων ορόσημων. Ανεξάρτητα από τα συναισθήματα που περιβάλλουν μια νέα χρονιά, ένα πράγμα είναι σίγουρο: κανείς δεν πρέπει να νιώθει μόνος.
Και με αυτό το συναίσθημα σήμερα αποφασίζω να βρεθώ με κόσμο. Με φωτεινά πρόσωπα και έργα. Θέλω να παραστώ και εγώ και να κλέψω λίγη από την αισιοδοξία και την πολυχρωμία τους, σε αυτή τη γιορτή ταλέντων γεμάτη φως, στο illustradays, που άνοιξε τις πόρτες του στο Σεράφειο του Δήμου Αθηναίων. Θεματική του για το 2022, ”Beam of light”. Μια έκθεση, με πάνω από πενήντα συμμετέχοντες και συμμετέχουσες, που φέρνει στην επιφάνεια προσχέδια, σκέψεις και δημιουργίες τους κατά τη διαδικασία της δημιουργίας ενός βιβλίου. Σε αυτήν την έκθεση συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, οι Νικόλας Ανδρικόπουλος, Μυρτώ Δεληβοριά, Πέρσα Ζαχαριά, Έφη Λαδά, Κέλλυ Ματαθία-Κόβο, Αλέκος Παπαδάτος, Βασίλης Παπατσαρούχας, Ίρις Σαμαρτζή, Βασίλης Σελιμάς, Ντανιέλα Σταματιάδη, Φωτεινή Στεφανίδη, Φωτεινή Τίκκου, Τόμεκ, Φίλιππος Φωτιάδης, Κατερίνα Χαδουλού, κ.α.
Συνεχίζοντας τη διαδρομή μου θα κάνω μια στάση για μια δροσερή μπύρα στη Τζουτζούκα ή στο Παλιό ποδήλατο, όπου καταφέρω να βρω ένα ελεύθερο τραπέζι, οι καιροί βλέπεις αλλάζουν και οι προκρατήσεις, συνήθεια αριστοκρατική, είναι μάλλον απαραίτητες. Ανυπομονώ να συνεχίσω το βιβλίο μου «Η Πλεξούδα» της Κολομπανί Λετισιά, που κυριολεκτικά με έχει συνεπάρει σε αυτή την αφήγησή της ανάμεσα στις ζωές τριών γυναικών που επιζητούν την ελευθερία και τη λύτρωσή τους. Κόσμοι αόρατοι και συνάμα κόσμοι κοινοί σε αυτές τις σελίδες.
«Invisible worlds» και η έκθεση φωτογραφίας από drone του Daniel Franc που από το 2017, δημιουργεί καλλιτεχνικές εναέριες φωτογραφίες που παρουσιάζουν τις κρυμμένες ομορφιές του κόσμου. Κάνει ένα βήμα πέρα από τη φωτογραφία τοπίου και εξερευνά τον κόσμο από ψηλά παίζοντας με τα σχήματα και τα χρώματα δείχνοντάς μας κάτι που δεν μπορούμε να δούμε μέσα από την προοπτική μας. Πολλές φορές οι φωτογραφίες του απεικονίζουν την επέμβαση του ανθρώπου στη φύση και τα αρνητικά της αποτελέσματα.
Κατεύθυνση προς το «Πειραιάς Artport II» (Πέτρινη Αποθήκη ΟΛΠ – Πύλη E2) όπου παρουσιάζεται το έργο ”Love Is The Message, The Message Is Death” του βραβευμένου με το Χρυσό Λιοντάρι στη Μπιενάλε της Βενετίας το 2019, Arthur Jafa. Ως εικαστικός, κινηματογραφιστής και θεωρητικός o Arthur Jafa εξετάζει την ιστορία και τις εμπειρίες των Αφροαμερικανών. Πλαισιωμένο από το ”Ultralight Beam”, το χιπ-χοπ τραγούδι του Kanye West, το οποίο είναι εμπνευσμένο από το ευαγγέλιο, το ”Love Is The Message” είναι μια αριστοτεχνική σύγκλιση φωτογραφιών που βρέθηκαν και ανιχνεύουν την αφροαμερικανική ταυτότητα μέσα από ένα ευρύ φάσμα εικονογραφίας.
Για το βράδυ θα κρατήσω κάτι ξεχωριστό. Λίγο πριν αποχαιρετήσω και αυτή την εβδομάδα, θα βάλω τα ακουστικά μου και θα ακολουθήσω το δρόμο προς την Τεχνόπολη. Εκεί θα μας περιμένει όλους ο Σωκράτης Μάλαμας μαζί με την κιθάρα και τα τραγούδια του, που σηματοδοτούν την πορεία του μέχρι σήμερα.
Τίποτα δε χάθηκε
Ποτέ από κανέναν
Ούτε ένα αστέρι δεν ξεστράτισε ποτέ
Κανένας δεν υπέφερε
Για πάντα στα χαμένα
Κανείς δε πέθανε ποτέ
Ωραίε μου εαυτέ
Κι αν είναι λόγια δύσκολα, είναι τα αγαπημένα
Κι αν τα πιστεύεις γεια χαρά
Και φεύγω ήσυχα
Φεύγω ήσυχα
Τίποτα δεν πέρασε
Ούτε και θα γυρίσει
Όλα συμβαίνουν τώρα
Όλα σε μια στιγμή
Παράφορη εποχή
Κι η μέρα όμορφη
Η μέρα δύσκολη
Μια πρόκληση ζωής
Αθάνατοι θνητοί
Κι αν είναι λόγια δύσκολα, είναι τα αγαπημένα
Κι αν τα πιστεύεις γεια χαρά
Και φεύγω ήσυχα
Φεύγω ήσυχα
Καλή αρχή τη Δευτέρα να έχουμε. Γονείς, παιδιά, ξεχασμένοι ναυαγοί του καλοκαιριού.
Υ.Γ.: Έχω δίλημμα ωστόσο για τον αγώνα της Εθνικής μας την Κυριακή στις 21.45 με την Τσεχία – μεγάλες στιγμές που ζούμε και δεν θέλω να χαθεί…πόντος!
