Μουσική και σινεμά. Δύο τέχνες ικανές να πλάσουν κόσμους ολόκληρους. Τι συμβαίνει όταν συναντιούνται και συμπορεύονται; Πόσο δεμένες και πόσο ανεξάρτητες είναι η μουσική κι η εικόνα; H Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις 8 Δεκεμβρίου συμπράττει με τον κορυφαίο μαέστρο κινηματογραφικής μουσικής παγκοσμίως, Φρανκ Στρόμπελ και παρουσιάζει 10 ταινίες – 10 δεκαετίες – 10 Όσκαρ.
Εκκινώντας από τη δεκαετία που διανύουμε και την εκπληκτική μουσική του Χανς Ζίμερ για την ταινία Dune: Part One, η Ορχήστρα ερμηνεύει μια επιλογή από soundtracks των τελευταίων δέκα δεκαετιών που βραβεύτηκαν με το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών και μάγεψαν το κοινό στις σκοτεινές αίθουσες.
Συνθέτες όπως ο Μίκλος Ρόζα, ο Τζον Γουίλιαμς, ο Vangelis, κ.ά. συνεργάζονται με κορυφαίους σκηνοθέτες και δημιουργούν έργα που επαναπροσδιορίζουν τον ρόλο της μουσικής στον κινηματογράφο. Την επιμέλεια και παρουσίαση της βραδιάς αναλαμβάνει ο γνωστός κριτικός κινηματογράφου Γιάννης Ζουμπουλάκης.
Το πρόγραμμα με μια ματιά
ΧΑΝΣ ΖΙΜΕΡ (γεν. 1957)
Dune: Part One, 2022
ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΝΤΕΣΠΛΑ (γεν. 1961)
Ξενοδοχείο Grand Budapest (Grand Budapest Hotel), 2014
ΝΤΑΡΙΟ ΜΑΡΙΑΝΕΛΙ (γεν. 1963)
Εξιλέωση (Atonement), 2007
ΝΙΚΟΛΑ ΠΙΟΒΑΝΙ (γεν. 1946)
Η ζωή είναι ωραία (La vita è bella), 1998
VANGELIS (1943-2022)
Οι δρόμοι της φωτιάς (Chariots of fire), 1981
ΤΖΟΝ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ (γεν. 1932)
Τα σαγόνια του καρχαρία (Jaws), 1975
ΜΩΡΙΣ ΖΑΡ (1924–2009)
Δόκτωρ Ζιβάγκο (Doctor Zhivago), 1965
ΝΤΙΜΙΤΡΙ ΤΙΟΜΚΙΝ (1894-1979)
Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές (High Noon), 1952
ΜΙΚΛΟΣ ΡΟΣΑ (1907-1995)
Νύχτα αγωνίας (Spellbound), 1945
ΕΡΙΧ ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΚΟΡΝΓΚΟΛΝΤ (1897-1957)
Οι περιπέτειες του Ρομπέν των δασών (The Adventures of Robin Hood), 1938
Το σχόλιο του Γιάννη Ζουμπουλάκη
Κουβεντιάζοντας πολλές φορές με φίλους έχω θέσει το ερώτημα, ποια μουσική κινηματογραφικής ταινίας μπορείτε να ακούσετε μόνοι στο σπίτι σας ή αλλού; Εξαιρώντας τους φανατικούς οπαδούς των soundtrack που μπορούν ανά πάσα στιγμή να ακούσουν τα πάντα, οι απαντήσεις που έχω δεχτεί είναι ποικίλες. Γνώμη μου είναι ότι τα περισσότερα soundtrack δεν «στέκονται» μόνα τους, χωρίς δηλαδή την συνοδεία των εικόνων για τις οποίες ούτως ή άλλως είναι γραμμένα.
Ναι, η κινηματογραφική μουσική είναι τελικά λίγο μυστήρια υπόθεση, ακριβώς επειδή είναι… κινηματογραφική μουσική. Ωστόσο, δεν παύει να είναι μουσική και σε ουκ ολίγες περιπτώσεις η ψυχική ανάταση που προκαλεί είναι πραγματικά μεγαλειώδης.
Τα Όσκαρ, τα βραβεία που δίνονται ετησίως από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, δηλαδή τα σημαντικότερα κινηματογραφικά βραβεία στον κόσμο (και μάλλον τα γνωστότερα βραβεία γενικώς) έχουν κατά κάποιο τρόπο επιφορτιστεί την ανάδειξη αυτού του μουσικού μεγαλείου στο σινεμά. Και εμείς, με την σειρά μας, στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, δεν κάνουμε κάτι παραπάνω από το να θυμίσουμε στον κόσμο που ενδιαφέρεται, την χαρά που οι βραβευμένες με Όσκαρ αυτές νότες μπορούν να προσφέρουν ακόμα και χωρίς την συνοδεία του θεάματος, δηλαδή της κινηματογραφικής εικόνας.
Η επιλογή μας ήταν μια βραβευμένη με Όσκαρ μουσική από κάθε δεκαετία (1930 – 2020) με στόχο την προβολή όχι μόνο της ίδιας της μουσικής των ταινιών αλλά και του νήματος της εξέλιξης που είχε στο πέρασμα των χρόνων η κινηματογραφική μουσική. Αλλά υπάρχει όντως αυτό το νήμα; Είναι στ’ αλήθεια σωστή η χρήση της λέξης εξέλιξη σε αυτήν περίπτωση; Υπάρχουν άραγε τόσες πολλές διαφορές ανάμεσα στη μουσική του Βόλφγκανγκ Κόρνγκολντ για τον «Ρομπέν των Δασών» (η τελευταία που θα ακούσουμε) και τη μουσική του Χανς Τσίμερ για το ”Dune: Part One” (η πρώτη που θα ακούσουμε);
Πολύ πιθανόν η απάντηση να φανεί στην πράξη. Αν μη τι άλλο όμως, αυτός ο διάλογος μεταξύ της κινηματογραφικής μουσικής διαφορετικών εποχών που ελπίζουμε να ανοίξει, μπορεί να παρουσιάσει και κάτι με άλλου τύπου ενδιαφέρον, πέρα από την σίγουρη αγνή απόλαυση που όλες αυτές οι νότες πάντα θα μας προσφέρουν.
