Μπορεί η πορεία του στη ζωή να ήταν σύντομη, αλλά το άστρο του λάμπει μέχρι σήμερα. Ο σπουδαίος καλλιτέχνης Κιθ Χάρινγκ άλλαξε με τη μοναδική του παρουσία και καλλιτεχνική δράση τον τρόπο που ο κόσμος έβλεπε την street-art. Πέθανε μόλις στα 31 του χρόνια από AIDS, αλλά είχε προλάβει να ιδρύσει το Keith Haring Foundation το οποίο χρηματοδοτεί μέχρι σήμερα οργανώσεις που ασχολούνται με εκπαιδευτικά προγράμματα για μη προνομιούχα παιδιά για τη μόρφωση, πρόληψη και φροντίδα του ιού του AIDS.
Γεννημένος στο Ρίντινγκ της Πενσυλβάνια το 1958, μεγάλωσε μέσα στα κινήματα της δεκαετίας του ’60 στις ΗΠΑ και επηρεάστηκε από τις αντιπολεμικές και αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις της δεκαετίας. Ήταν είκοσι ετών όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει ζωγραφική. Μέσα στον δημιουργικό άνεμο που σάρωνε την πόλη στη δεκαετία του ’80, ο Κιθ Χάρινγκ βρήκε την προσωπική του γλώσσα σχεδιάζοντας ασταμάτητα με κιμωλίες αρχικά στους χώρους για διαφημιστικές πινακίδες στο μετρό, κάνοντας σύμβολα ακατανόητα τότε, τα πρώτα γκράφιτι που απλώς ήταν μια υποκουλτούρα πολύ κοντά στον βανδαλισμό.
Ακολουθώντας το ρεύμα της ποπ αρτ και αμφισβητώντας την κατεύθυνση που έλεγε ότι πρέπει να βρει γκαλερί, ο Χάρινγκ άνοιξε μια θεματολογία σε δημόσιους χώρους και με τα συμβολικά σχέδιά του για τη ζωή, τον θάνατο, τον πόλεμο, τον άνθρωπο, τη σύγχρονη ζωή στα αστικά τοπία, τις φυλετικές και έμφυλες διακρίσεις, τον υπερκαταναλωτισμό, την ομοφοβία και τη χρήση ναρκωτικών. Οι ιστορίες του αφορούσαν πολλούς και η φήμη του άρχισε να μεγαλώνει, με τα σχέδιά του να αποτυπώνονται σε τοίχους όλης της Νέας Υόρκης, όπως όταν μια πελώρια τοιχογραφία του κόσμησε το κατάστημα Pop Shop στην οδό Λαφαγιέτ στο Σόχο. Εκεί πουλούσε σχέδια και εφαρμογές των σχεδίων του σε αναμνηστικά που μπορούσε να αποκτήσει οποιοσδήποτε, συλλέκτες και παιδιά από το Μπρονξ. Τα περιοδικά της εποχής απογείωσαν τη φήμη του: το κατάστημά του ήταν το μέρος στο οποίο πήγαιναν η νεολαία και η Μαντόνα με τον Άντι Γουόρχολ.
Ο Κιθ Χάρινγκ, μέρος της θρυλικής σκηνής της δεκαετίας του ’80 της Νέας Υόρκης, εμπνευσμένος, ακτιβιστής έκανε εξώφυλλα δίσκων για τους RUN DMC και τον David Bowie, σκηνοθέτησε την Grace Jones, σχεδίασε ρούχα με την Vivienne Westwood και τον Malcolm McLaren διαχέοντας τις ιδέες του όπως ήθελε πάντα, σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.
85 έργα του παρουσιάζονται έως τις 10 Νοεμβρίου στην Tate, στο Λίβερπουλ, στη μεγαλύτερη αναδρομική έκθεση που έχει γίνει, από τον θάνατό του, το 1990 μέχρι σήμερα, στο Ηνωμένο Βασίλειο.
