Τέλος Ιουνίου και είμαστε για τα καλά στον πυρήνα του συναυλιακού ηλιοστασίου! Ναι, θα μπορούσε να είναι άνετα μια ολόκληρη εποχή για εμάς τους λάτρεις της μουσικής και αν ζούσαμε σε άλλες εποχές θα μπορούσε κάποιος ιστορικός να είχε καταγράψει πως ολόκληρα νομαδικά φύλα μετακινούνται από τόπο σε τόπο για να γιορτάσουν με άλλα φύλα την έναρξη του μουσικού ηλιοστασίου. Όλα αυτά τα σκεφτόμουν βλέποντας τα ευρωπαϊκά αλλά και παγκόσμια φεστιβάλ, διάβαζα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πως κάποιοι προγραμμάτιζαν τις διακοπές τους βάσει της περιοδείας του αγαπημένου τους καλλιτέχνη και σκεφτόμουν μα πόση δύναμη κρύβει η μουσική. Και μετά είδα το βίντεο από το Glastonbury και το πλήθος να τραγουδάει το “Someone You Loved” του Lewis Capaldi για να τον βοηθήσουν να πάρει τις απαραίτητες ανάσες και να προσπαθήσει να τιθασεύσει τα συμπτώματα του συνδρόμου Tourette, από το οποίο πάσχει. Και ξέρετε κάτι, τα μάτια μου γέμισαν και τα δάκρυα μου δεν συγκρατούνταν από αυτή την ανιδιοτελή «ανθρωπίλα», που απελευθερώθηκε στην ατμόσφαιρα εκείνη την ώρα. Και ταυτόχρονα θυμήθηκα τα λόγια της Δήμητρας Γαλάνη στη πρόσφατη συνέντευξη που κάναμε να μου μιλάει για την δύναμη που κρύβεται στους ανθρώπους, οι οποίοι χωρίς να ενώνονται σωματικά, χωρίς καν να γνωρίζει ο ένας τον άλλον, χορεύουν και τραγουδούν ταγμένοι για 3 λεπτά σε ένα ρυθμό. Κάπως έτσι λοιπόν γράφουμε ιστορία εμείς οι σύγχρονοι και κάπως έτσι εκεί που όλα είναι μαύρα, η «ανθρωπίλα» μας μας αναγεννά μέσα από τις στάχτες μας! Αυτή η κασέτα λοιπόν είναι αφιερωμένη στον μήνα Ιούνιο και είναι η αρχή μιας σπονδής στον βωμό του μουσικού ηλιοστασίου, με όλες τις νέες κυκλοφορίες από αγαπημένους ξένους καλλιτέχνες αλλά και τα αυτόφωτα λοκάλια μου που κάνουν πάντα την βόλτα να αξίζει!
Ξεκινάω με το νέο κομμάτι του CeeLo Green με τίτλο “Serious”, σε (υπερ) παραγωγή του Jack Splash. Τo οποίο “Serious”, ναι μεν κυκλοφορεί ως single, αλλά περιέχει και ένα κομμάτι ακόμα το “Traffic Jam”, αφενός για να μας βάλει για τα καλά στη φιλοσοφία του ήχου και των παραγωγών του Jack Splash, οι οποίες λόγω της (υπερ) φωνής και του (υπερ) ταλέντου του CeeLo Green απογειώνονται. Και αφετέρου την αλλαγή πορείας από την τελευταία του δισκογραφική δουλειά το 2020 με τίτλο “CeeLo Green Is Thomas Callaway”. Uptempo ρυθμοί, funky, disco, soul εκρηκτικά φωνητικά, όλα σε 14 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα αναδεικνύονται μοναδικά! Όχι απλά περιμένω, είμαι στα κάγκελα για την συνεργασία αυτή και το τι έπεται αυτής!
Ο αγαπημένος Jon Batiste μου έφτιαξε πολύ τα πρωινά μου με το “Be Who You Are (Real Magic)” και με έκανε να συμφωνήσω μαζί του πως την αληθινή μαγεία μόνο όταν κοιτάξεις μέσα σου και αποδεχτείς το ποιος είσαι την βλέπεις. Μετά ακολουθούσε το “Freedom” του Folamour με όλα τα μουσικά και μη «πρέπει» με τα οποία γεμίζουμε το μυαλό μας και βαραίνουμε την καρδιά μας. Και με ένα περίεργο τρόπο πάντα το βάδισμα μου συγχρονίζονταν με αυτό το beat και τον ρυθμό που έδινε η φωνή στα ακουστικά μου κάνοντάς με να επιλέγω να λέω φωναχτά μεμονωμένες λέξεις.
Το νέο άλμπουμ της Janelle Monáe “The Age Of Pleasure”, το βρήκα αρκετά ευχάριστο. Ούτε σπουδαίο, ούτε αδιάφορο με τις πιο δυνατές στιγμές της για εμένα να είναι στα κομμάτια “Phenomenal”, “Huate”, “Water Slide”, “Know Better”, “Only Have Eyes 42”. Μα φυσικά και το “Float”που ακούω ασταμάτητα από τον Ιανουάριο.
Στον αντίποδα της τίμιας δουλειάς της Janelle Monáe έρχεται ο ολοκληρωμένος δίσκος της Coi Leray. Eίχα προσδοκίες για αυτόν τον δίσκο, οι οποίες βέβαια βασίζονταν στο “The Message” του Grandmaster Flash, έναν από τους hip hop ύμνους που έχουν αναθρέψει γενιές και γενιές. Απογοητεύτηκα με τον ίδιο τόνο στη παραγωγή, στον τρόπο που επιλέγει να ραπάρει χωρίς κανένα συναισθηματισμό, χωρίς καμία αλλαγή στον τόνο παρά μόνο μια ωμότητα, που εκτός από αχρείαστη είναι και εν τέλει βαρετή. To ομώνυμο “Coi” ξεκινάει με το “Bitch Girl” το οποίο ναι μεν σε κάνει να πιστεύεις πως όντως η συνέχεια θα είναι πολύ καλή, σου θυμίζει δε, τον θησαυρό των Daryl Hall και John Oates “Rich Girl”. Πατάς για την συνέχεια, ξανά πατάς με αγωνία, λες δεν μπορεί να είναι τόσο flat έρχεται το “Players” και μετά ξάνα το ίδιο και το ίδιο επαναλαμβανόμενο beat. Αν κάτι έχει καταφέρει, είναι σίγουρα η παραγωγή ενός άλμπουμ που όπως θα λέγαμε εξυπηρετεί διάνα τα tik tok videos πέφτοντας στον ωκεανό της “fast music”. Και άντε να πεις σήμερα στο 20χρονο πως κάποτε αντιμετωπίζαμε την Britney ως μουσικό “fast food”, σήμερα είναι πολύ πιο τίμια από τέτοιες δουλειές.
Και όσο κοιτούσα απογοητευμένη το ταβάνι η φωνή του εκπληκτικού ραπερ Stormzy από το Ηνωμένο Βασίλειο, έρχεται με το “Toxic Trait” και τον Fredo για να μου δώσoυν όσα οφείλει πρωτίστως το hip hop στον εαυτό του: αιχμηρές ρίμες, δυνατά flows και συναίσθημα που συνδέεται με τα δύο προηγούμενα.
Και κάπου εδώ θα μιλήσω πάλι για τους Jungle. Άλλο ένα single με τίτλο “I’ve been in love”, άλλο ένα άλμπουμ που περιμένω με ανυπομονησία για αυτόν τον nu disco χαρακτήρα του. To “It’s Euphoric” της Georgia με έκανε να συνδέσω πρόσωπα και καταστάσεις με ένα πολύ γλυκό τρόπο και το “When it Hurts” του Jake Isaac με τον Jack Savoretti μου απέδειξε γιατί ο δεύτερος είναι πλέον μια σταθερά. Ακούγοντας ολόκληρο το “For When It Hurts” του Jake Isaac έχω να πω πως μου άρεσε πολύ και το κομμάτι με την Joss Stone “Broken Pieces”, το οποίο θεωρώ καθηλωτικό, ενώ το υπόλοιπο μου φάνηκε ωραίο σαν ύφος και σκέψη αλλά κάπως αδύναμο και κάπως σα να μην έφτασε έστω στο 80% αυτού που είχε στο μυαλό του.
Ένας δίσκος όμως που έμεινε στο repeat για τον μήνα Ιούνιο ήταν το “Balloon” των Mar Malade! Φωτεινό, feeling good pop, με κιθάρες και φωνές πολύ γήινες και καθημερινές, με έκαναν να σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να κάνεις κάτι αντίστοιχο, μέχρι που σκέφτηκα πως όχι δεν είναι καθόλου εύκολο η μουσική σου και η στοίχοι σου να βρίσκουν στόχο και να κάνουν τον άλλον να νιώσει ακόμα και όταν λες το απλό “We scrape the sky, Monday, I will make it true”. Εκτός του “Lov Eme” άλλα αγαπημένα από αυτό τον δίσκο ήταν τα ”Monday”, ”Balloon”, ”Beautiful Day” και ”Moonman”.
Και ήρθε η αγαπημένη στιγμή αυτού του κειμένου η στιγμή που σας γράφω για τα αγαπημένα αυτόφωτα λοκάλια. Ξεκινάω με τους Hume Assine και τις «Πολυκατοικίες» τους. Λίγο πιο πάνω είπα για τους Mar Malade πως φαίνεται ότι κάνουν κάτι πολύ εύκολο αλλά δεν είναι καθόλου. Αυτό θα πω και για τους Hume Assine. Η μπάντα αυτή κάνει ατόφια καλή pop. Προσιτή, απλή καθημερινή. Χωρίς να πρέπει να μπεις στο 7ο γκεστάλτ ψυχικής διανόησης για να καταλάβεις πράγματα που στο τέλος δεν τα καταλαβαίνεις γιατί ούτε και αυτός που τα έγραψε καταλαβαίνει τι θέλει να πει. Σε κάνουν να νιώθεις καλά και όταν η μουσική σε κάνει να νιώθεις καλά, έχει πετύχει τον σκοπό της. Το νέο single με έκανε να πάρω ανάσα την στιγμή που μόλις είχα βγει από το γραφείο, όταν μου ήρθε σε μήνυμα λίγες ημέρες πριν την κυκλοφορία του. Περπατούσα στην ασταμάτητη Βουλιαγμένης και η ανέμελη electronica, με τα ατμοσφαιρικά synths του Hume Assine και τα βαθιά beats του Αλέξιου Αντωνόπουλου συμπλήρωναν τη μελωδική φωνή της Άννας Πασπάτη και μαζί της τραγουδούσα «Η πόλη βουίζει, τρέχει και αγκομαχά, όμως εμένα τι με νοιάζει…».
Επόμενο κομμάτι που με έκανε να νιώσω καλά ήταν η «Γαλάζια Ακτή» του Tony Bluebird. Κάτι σας θυμίζει ε; Και εμένα! Και ναι έχουμε δίκιο γιατί ο Tony Bluebird είναι το alter ego του Αντώνη Κωνσταντάρα των Strawberry Pills. Η αλήθεια είναι πως όταν άκουσα τη «Γαλάζια Ακτή» δεν μπορούσα να κάνω την σύνδεση πως από τις επικές darkwave συνθέσεις, τα ανατριχιαστικά φωνητικά και τα acts τους με την Valisia Odell (τι δίδυμο θεέ των δυνάμεων), έγραψε κάτι τόσο smooth, καταπραϋντικά ονειρικό και με ελληνικό στίχο. Αλλά ο καλλιτέχνης πρωτίστως οφείλει να είναι αληθινός με τον εαυτό του και να ανακαλύπτει όλες του τις πλευρές που θέλει να εκφράσει. Θέλω ειλικρινά να δω την προσωπικότητα του Τony να αποκαλύπτεται και είμαι σίγουρη πως θα μας εκπλήξει! Πάντως αν έχετε υπόψη σας που μπορούμε να αιτηθούμε για ένα τελευταίο live των S.P. να μου πείτε να κάνουμε μια αίτηση.
Για τους Man Called Shadow υπάρχει αγάπη! Αγάπη για τον ήχο, για την αύρα του ήχου τους, για το συναίσθημα τους, για τις φωνές τους και το τελευταίο single “Never Enough” ήρθε να γίνει το επισφράγισμα αυτής της αγάπης, με την οποία μπολιάζουν τη μουσική τους και η οποία έρχεται σε εμένα μέσω του ηχείου. Oι φωνές του Phil Diamond και της Thaliah αναδεικνύουν μοναδικά την χαρακτηριστική εναλλακτική rock παραγωγή, με soul και ψυχεδελικές αναφορές. Είναι κάτι συμπαγές που παράγεται από αυτή την κολεκτίβα, σαν όλα τα συναισθήματά τους να ευθυγραμμίζονται πάνω στις μελωδίες και τους στίχους που φτιάχνουν.
Για το τέλος άφησα τη μια νέα ανακάλυψη που με χαροποίησε ιδιαίτερα, αυτή της Erophilie! To «Φόντο Ασημί» είναι μια μελωδία που συναντάει κάποιος μέσα στις σκέψεις του, μελαγχολική αλλά κάπως φωτίζεται από τη φωνή της Erophilie η οποία σε παγιδεύει στο πέπλο της και σε κάνει να σκέφτεσαι δικές σου στιγμές.
