Μωρό ακόμα απ’ το ραδιόφωνο άκουγα τα κείμενά σου για τη Λιλιπούπολη, αλλά ήμουν ανέτοιμος ακόμα να κατανοήσω τη φεμινίστρια Χιονάτη σου, ευτυχώς τα κατάλαβα όλα μεγαλώνοντας. Είμαι μικρός μπροστά από την ασπρόμαυρη τηλεόραση στην Ιθάκη, βαστώ ένα πιάτο ψωμί με βούτυρο και μέλι βλέποντας Στρουμφάκια κι ακούω τη φωνή σου να δίνει φωνή στην Ψιψινέλ.
Στο πατρικό μου στην έγχρωμη τηλεόραση έφαγα κόλλημα μαζί σου ως Μαντάμ Σουσού πάλι βαστώντας ψωμί, βούτυρο με μέλι. Ρώταγα τη γιαγιά μου, πού είναι ο Μπίθουλας που μένουν οι πτωχοί κι αποκαλούσα τη μαμά μου τσοκαρία, επειδή φόραγε τα ξύλινα τσόκαρα της schοll που ‘ταν της μόδας. Έπαψα όμως να αποκαλώ τη μαμά μου τσοκαρία, όταν άκουσα τη Μαντάμ Σουσού να λέει: «Δεν τους αποκαλώ τσοκαρίες επειδής φοράνε τσόκαρα, αλλά επειδής έχουν τσόκαρα στην ψυχή». Έκλαψα όταν ο αλήτης Καντακουζινός σου έφαγε όλα τα λεφτά και ξαναγύρισες στον Μπίθουλα αφήνοντας το υψηλόν μικρόν σε ένα πλούσιο σπίτι Κολωνακιώτικο.
Άνοιξε η ιδιωτική τηλεόραση κι έτρεχα μετά το φροντιστήριο Αγγλικών να προλάβω να σε δω. Ήσουν μία απ’ τις Τρεις Χάριτες, η Όλγα Χαρίτου, η πιο αγαπημένη μου, η πιο τρελή μ’ αυτή τη βραχνή παραπονιάρικα ναζιάρικη σου φωνή.
Δεν θα λησμονήσω ποτέ την πρώτη φορά που θυμάμαι να σε βλέπω στο θέατρο στο Έκτο Πάτωμα που ήθελες να τα ξέρεις όλα φυσικά όχι επειδή ήσουν κουτσομπόλα. Τότε ήτανε που αποφάσισα πως θέλω να γίνω ηθοποιός και να γράφω θεατρικά έργα μα δεν το ‘πα πουθενά. Πιο μεγάλος αναζήτησα και κατάφερα να δω τις επιθεωρήσεις, αυτές του Ελεύθερου Θεάτρου σε βιντεοκασέτες και κατανόησα την τέχνη σου.
Πάλι μπροστά απ’ την τηλεόραση με ψωμί, βούτυρο και μέλι κι ας είχα μεγαλώσει γέλαγα και δεν ήθελα να χάσω στιγμή από το δράμα που ζούσες ως Χριστίνα Μαρκάτου και λάτρευα να σε ακούω να λες «Εγώ αγάπη μου είμαι κυρία». Μου μετέφερες το άγχος σου να μην σε πάρει χαμπάρι η γριά Μαρκάτου – που ‘χε ξεχάσει να την πάρει ο χάρος – γιατί είχες παράνομη σχέση με τον γκόμενο της κόρης σου. Χρόνια πολλά μετά με ποπ κορν στο σινεμά, ήσουν η έντιμη και βαριόμοιρη Λαυρεντία Μπισμπίκη που πολέμησες για τη γλυκειά πατρίδα και είχες το κούτελό σου καθαρό.
Δεν μ’ αρέσουνε οι επικήδειοι, δεν μ’ αρέσουν τα λόγια τα πένθιμα, μα το ‘θελε η μοίρα Μεγάλη Εβδομάδα να φύγεις. Δεν με νοιάζει από τι πέθανες, με νοιάζει που πέθανες και θα μου λείπεις. Σπάνια έδινες συνεντεύξεις κι όταν τις έδινες οι απαντήσεις σου, ήταν ωμές γιομάτες αλήθειες δίχως φόβο. Μετέφραζες έργα θεατρικά, έγραφες γενικά και κάπνιζες συνέχεια μα γερνούσες υπέροχα, δεν τις φοβόσουν τις ρυτίδες.
Τώρα δα έμαθα πως έφυγες απ’ τη ζωή και μου σφίχτηκε η καρδιά, είμαι στην Ιθάκη για το Πάσχα και η ασπρόμαυρη πορτοκαλί τηλεόραση που σ’ έβλεπα τα καλοκαίρια ως Μαντάμ Σουσού παιδί, έχει γίνει πια διακοσμητικό φωτιστικό μα μπροστά της έφαγα ψωμί, βούτυρο και μέλι συνειρμικά μπας και γλυκαθώ. Δεν σου ήμουν τίποτε, δεν μου ήσουν τίποτε, μα μου προσέφερες πολλά. Ψυχαγωγία, όχι απλό γέλιο. Ρόλους και ατάκες που τις επαναλαμβάνουμε με τις παρέες και κακαρίζουμε απ’ τα γέλια. Όσοι σε είδαν και στο θέατρο γνώριζαν πως ήσουν καλή ηθοποιός με γκάμα υποκριτική μεγάλη. Πάνω απ’ όλα εκτιμώ ότι δεν μας απασχόλησες ποτέ, δεν χρησιμοποίησες την αναγνωρισιμότητά σου, εργαζόσουν σκληρά μόνο για την τέχνη σου.
Είσαι απώλεια μεγάλη. Έκλεισες τα όμορφά σου μάτια κι έφυγες στα 76 σου Μεγάλο Σάββατο. Σ’ ευχαριστώ για όλα όσα με δίδαξες.
Αλήθεια ποια είναι η Τίτα Ρίτα, Τίτα Φόνε, Τίτα Πε; Μήπως ήσουνα εσύ ρε Άννα;
