H Δήμητρα Γαλάνη και o Σεραφείμ Γιαννακόπουλος μιλούν στο ελc για την «Είσοδο Κινδύνου» και όλα αυτά που απασχολούν τον άνθρωπο σήμερα

«Δεν είναι γενικά εύκολο πράγμα ο άνθρωπος, γιατί δεν έχουμε ένα καλούπι και γιατί διαρκώς οι συνθήκες αλλάζουν γύρω του. Άρα το να αποτυπώσεις την μοναχικότητά σου, την ανθρωπιά σου, τον έρωτά σου μέσα στην τέχνη σου, αυτή είναι η ουσία»

Παρευρέθηκα στην ομαδική προακρόαση του δίσκου «Είσοδος Κινδύνου» της Δήμητρας Γαλάνη και του Σεραφείμ Γιαννακόπουλου. Ομαδική προακρόαση ε; Τριάντα κεφάλια. Τριάντα ζευγάρια αυτιά και άλλα τόσα μάτια. Μονές ψυχές, μονές καρδιές. Δεν έχουν ανάγκη από ζευγάρια αυτές. Μια ολότητα αυτόνομη μόνες τους, υπεράνω πάσης ανθρώπινης ουσίας και υπόστασης. Η φλόγα και η παλμικότητά τους, σε κάνουν να καταλάβεις αν έχεις μπει στον σωστό δρόμο. Η μελωδία του «Έλα Κοντά» σπάει το εκατέρωθεν άβολο σκηνικό και η φωνή της Δήμητρας Γαλάνη αρχίζει να μαλακώνει τη νευρικότητα της ζωής που κουβαλήσαμε όλοι μέσα σε αυτό το τόσο ζεστό στούντιο.

Κοιτάζω τους συνακροατές μου, μα τι μπορεί να σκέφτονται; Η ανέμελη μουσική του «Δον Κιχώτη» μας παρασύρει. Κοιτάζω το ταβάνι. Φρέσκο, σύγχρονο, απαλό, χαϊδεύει την ψυχή. Κλείνω τα μάτια. Ενδυνάμωση. Ο διπλανός μου κρυφοκοιτάζει τις σημειώσεις μου. Βασικά απορεί τι μπορεί να σημειώνω με τέτοιο ζήλο. Φοβάμαι ότι θα μου κλέψει το συναίσθημα. Εσύ οφείλεις όμως να μοιράσεις το συναίσθημα. Να αδειάσεις και εσύ και ο διπλανός σου και η μπροστινή σου για να μπορέσει ο χώρος να γεμίσει. Η «Είσοδος Κινδύνου» και οι στίχοι του Νίκου Βεργέτη μας βάζουν σε μια αντίστροφα παράλληλη πραγματικότητα. Έπειτα ο συναισθηματικός τυφώνας των στίχων του «Μόνο για μια στιγμή», επενδύει μουσικά στιγμές στο μυαλό μου, ενώ η μουσική και η ερμηνεία της Δήμητρας Γαλάνη φτιάχνει ένα καθαρτήριο συναισθημάτων που αφήνεις πίσω. Η συνέχεια με τις απλές σκέψεις που σε μια άλλη εποχή θα μπορούσαν να είναι και επιστολή, πάνω στην uptempo μελωδία από το «Ένα Λεπτό» κατευνάζει για λίγο το θυμικό. Το «Βάλε Φωτιά» μου έδωσε την αίσθηση ότι βλέπω τον κόσμο από ψηλά και πόσο μικρά είναι όλα τελικά από εκεί επάνω.

Η «Θηλιά» με έκανε να προσπαθώ να κρατήσω τα δάκρυα μου (ναι αυτή είμαι) και ταυτόχρονα στο versus του Ταφ Λάθος να αποδώσω τον a priori σεβασμό που δικαιωματικά του ανήκει! Το “Mantra” τους και η στιχουργική προσθήκη της Παυλίνας Βουλγαράκη είναι ένα ξέφωτο ατόφιου έρωτα τριών λεπτών και δεκατεσσάρων δευτερολέπτων. Ο επίλογος έρχεται με τα «Τζιτζίκια», το οποίο μου άφησε την αίσθηση μιας αγνής παιδικότητας. Αυτή η αίσθηση με συνόδευε καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου. Έτσι λοιπόν θεωρώ πως το κύριο χαρακτηριστικό του είναι μια αγνή ενήλικη παιδικότητα και ας μου επιτραπεί να πω πως έπειτα έρχεται η μουσική. Soulful, rock, pop, progressive, rap. Σύγχρονο στιχουργικά, αναδεικνύει την σύγχρονη συνειδησιακή κατάσταση του ανθρώπου που ζει σήμερα και τον απασχολούν θέματα όπως η κρίση στις σχέσεις, η έλλειψη επικοινωνίας, η ανάγκη για συνεννόηση, συμπόρευση, αλληλεγγύη, η κραυγή της μητέρας – φύσης, και ο συνεχόμενος κίνδυνος που νιώθουμε. Για όλα αυτά είχα την τιμή να συνομιλήσω με την Δήμητρα Γαλάνη και τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο σε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης.

Κα Γαλάνη τι σημαίνει για εσάς «Είσοδος Κινδύνου»;

Δ.Γ. Πιστεύω ότι είσοδος και έξοδος είναι ένα και το αυτό… Φαντάζομαι κάτι όπως ο θάνατος και η ζωή! Στην Είσοδο κινδύνου εγώ βλέπω μια έξοδο στο φως. Είναι μια είσοδος στον κίνδυνο που αισθάνεσαι με όλα αυτά τα καθημερινά που σε κάνουν να νιώθεις τον κίνδυνο. Ταυτόχρονα είναι όλα αυτά που θα βάλεις μπροστά, η δύναμη που χρειάζεται για να μπεις στον κίνδυνο και να τολμήσεις. Το λένε τα τραγούδια μέσα. Τι είναι αυτά που σε πονάνε, σε προβληματίζουν, είτε είναι μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις, είτε είναι από τα θέματα που μας αφορούν όλους, όπως ας πούμε το περιβάλλον. Για εμένα το περιβάλλον είναι το υπ’ αριθμόν ένα πολιτικό ζήτημα σήμερα, αν μπορούμε να λέμε ότι υπάρχει μια πολιτική υπόσταση στα θέματα. Ακόμα και το πράσινο άσπρο του εξωφύλλου του δίσκου. Το πράσινο της ελπίδας και πώς μέσα από τους ίδιους μας τους εαυτούς, μέσα από την είσοδο μέσα μας, θα καταλάβουμε ότι εμείς θα φέρουμε εις πέρας τα πράγματα. Στα δικά μας χέρια είναι το κλειδί.

Σεραφείμ, τι θα συναντούσες αν άνοιγες την πόρτα σε ένα ασφαλές περιβάλλον;

Σ.Γ. : Αν άνοιγα την πόρτα σε κάτι ασφαλές…; Κοίτα δεν θα σου έδινα την ίδια απάντηση σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Το ασφαλές περιβάλλον για εμένα πια δεν έχει την έννοια του καταφυγίου και του γνώριμου, γι’ αυτό και ο κίνδυνος. Γιατί από ένα σημείο και μετά η βολή και το γνώριμο μπορεί να οδηγήσει σε μια πολύ κακώς εννοούμενη νωθρότητα, την οποία δεν αντιλαμβάνεσαι και ιδιαίτερα. Για παράδειγμα με αφορμή τον κορονοϊό που επί της ουσίας δεν έχει καμία σχέση μιας και ο κόσμος είχε αρχίσει να στρέφεται προς μια εσωτερικότητα, ήρθε ο εγκλεισμός και πολλά μικρά ψυχολογικά προβληματάκια γιγαντώθηκαν, ενώ εμείς οι άνθρωποι τα πειραματόζωα, πηγαίναμε πρώτα να τα αναλύσουμε είτε σε ψυχαναλυτικό επίπεδο είτε σε μεταφυσικό χωρίς να δούμε τι έχει αλλάξει από τις προϋπάρχουσες συνθήκες και τι έχεις χάσει από τον πυρήνα σου. Είτε αυτό είναι το περιβάλλον, η φύση, η επαφή σου με την φύση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εγώ και η Δήμητρα βρεθήκαμε «στους καταρράκτες» και γράψαμε τον δίσκο. Αρχικά να βγεις έξω να περπατήσεις μισή ώρα και να σκεφτείς.

Δ.Γ. : Να βρεις το μέγεθός σου μέσα σε αυτό, να νιώσεις ότι είσαι μέρος ενός όλου. Η φύση δεν έχει να κάνει μόνο με λιβάδια. Έχει να κάνει πρώτα απ’ όλα με το πως εγώ είμαι μέρος ενός συνόλου και πως είναι δυνατόν να αποκόβομαι και να με αποκόβουν έτσι τα πράγματα. Γι’ αυτό είναι και πολιτικό θέμα αυτό. Να βρούμε ξανά τα μεγέθη μας σε σχέση με το όλον. Όλα τα πλάσματα το έχουν βρει εκτός από εμάς.

Όσο η ανθρωπότητα εξελίσσεται μεγαλώνει το «εγώ» της και χάνει κομμάτια από έναν φύσει ηθικό κώδικα που την διέπει;

Δ.Γ. : Μιλάμε για εξέλιξη και ο άνθρωπος είναι σε μια εξελικτική πορεία και πρέπει να είναι σε τέτοια. Αν στη διαδρομή πρέπει να αλλάξουν πράγματα, και νομίζω πως ζούμε σε μια περίοδο μεγάλων και βασικών αλλαγών, καλώς να αλλάξουν. Είμαι πάντα υπέρ και το βλέπω σαν ένα στάδιο ωριμότητας του ανθρώπου, όπου μέσα σε αυτό πια, τα «εργαλεία» που είχε ως τώρα για να αντέχει τη μοίρα του του φαίνονται πολύ λίγα. Είτε αυτά λέγονται θρησκείες, είτε αυτά λέγονται ιδεολογίες δεν μας αρκούν… Αυτό θεωρώ ότι είναι πολύ θετικό γιατί μπαίνουμε σιγά σιγά σε μια κατάσταση όπου αρχίζουμε να σκεφτόμαστε και να βλέπουμε ότι δεν γίνεται πάντα να έχουμε την ανάγκη ενός «πατερούλη». Πρέπει κάποια στιγμή να πατήσουμε στα πόδια μας και να πάρουμε τις μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή μας. Να ενηλικιωθούμε. Αν το δούμε εξελικτικά πιστεύω ότι τώρα είναι αυτή η ώρα. Σίγουρα θα περάσουμε πολύ δύσκολα στο διάστημα αυτό γιατί πρέπει να γίνουν φοβερές αλλαγές μέσα μας. Ζούμε μια εποχή αλλαγών.

Σ.Γ.: Η λέξη κλειδί είναι η λέξη «επικοινωνία» και το λέω αυτό γιατί έχουμε παρανοήσει, νομίζουμε ότι επικοινωνία σημαίνει αυτόματα και συμφωνία. Σε όλες μας τις σχέσεις, είτε φιλικές είτε συντροφικές, υπάρχει η αφετηρία μιας υγιούς επαφής με το εγώ, γιατί όλοι έχουμε δημιουργήσει μικρά τερατάκια αλλά αυτό ήταν χαρακτηριστικό εγγενές της κοινωνίας, απλά με τα social media έχει πάει σε άλλο επίπεδο, μάλιστα έχει καταφέρει ο άνθρωπος να είναι εντελώς ασύνδετος από την πραγματικότητα και το κοινωνικό σύνολο.

Δ.Γ: Και να νομίζει ότι είναι πλήρως συνδεδεμένος…

Σ.Γ.: Αυτό ακριβώς. Αυτό το οξύμωρο τώρα έχουμε αρχίσει να το καταλαβαίνουμε, κλείνοντας μια δεκαετία καθαρή με τη χρήση των social media, τι έχουν κάνει στην παγκόσμια κοινωνία και ειδικότερα στο άτομο. Οπότε επιστρέφω στη λέξη κλειδί που είναι η επικοινωνία και όταν μιλάει κάποιος ακούμε και δεν περιμένουμε απλά να δώσουμε την απάντηση μας. Στη πραγματικότητα αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία πολύ λίγοι άνθρωποι επικοινωνούν χωρίς να συμφωνούν απαραίτητα.

Δ.Γ. : Όταν στη πραγματικότητα μέσα από τα media γενικότερα, πλασάρονται τύποι που μιλάνε όλοι μαζί και λένε ό,τι μπορείς να φανταστείς, χωρίς να βγαίνει κανένα νόημα γιατί κανείς δεν ακούει και δεν καταλαβαίνει τι λένε, τι περιμένεις; Δεν υπάρχει διάλογος. Κάτι τέτοιο δεν επιτρέπει στη σκέψη να λειτουργήσει. Από όλο αυτό παράγεται μια βιαιότητα κι ένα χάος, γι’ αυτό και οι τηλεοράσεις πλέον είναι κλειστές. Αυτό όλο έχει δημιουργηθεί από ομάδες ανθρώπων, που θεωρούν πως η πολιτική έτσι ασκείται. Ένα πολύ-πολύ παλιό και ξεπερασμένο μοντέλο το οποίο το τραβάν στο κρεβάτι του Προκρούστη. Και αναρωτιέμαι τελικά αν έχει αλλάξει τίποτα η τεχνολογική επανάσταση και ο νέος ψηφιακός κόσμος. Προς το παρόν δεν έχει αλλάξει τίποτα. Γιατί τελικά, κάθε φορά, σε κάθε νέα ανακάλυψη που γίνεται για να ωφεληθεί η ανθρωπότητα, ο πρώτος που γεύεται τα οφέλη είναι το άπληστο κέρδος όπου και το χρησιμοποιεί μόνο εις βάρος του ανθρώπου. Αυτό όμως είναι μια πονεμένη ιστορία που όποια σελίδα της ιστορίας και να ανοίξουμε θα το βρούμε γραμμένο, κάθε φορά η ίδια συνταγή με άλλο τρόπο.

Στον δίσκο θίγονται με πολύ ευαίσθητο αλλά ταυτόχρονα και ρεαλιστικό τρόπο οι ανθρώπινες σχέσεις. Μέσω της τέχνης μπορούμε να αποδεχτούμε και να κατανοήσουμε τον άλλον και τελικά να επικοινωνήσουμε;

Δ.Γ. Το θέμα των ανθρώπινων σχέσεων είναι το πιο δυσεπίλυτο θέμα από όλα. Δεν είναι γενικά εύκολο πράγμα ο άνθρωπος, γιατί δεν έχουμε ένα καλούπι και γιατί διαρκώς οι συνθήκες αλλάζουν γύρω του. Άρα το να αποτυπώσεις την μοναχικότητά σου, την ανθρωπιά σου, τον έρωτά σου μέσα στην τέχνη σου, αυτή είναι η ουσία. Λειαίνει όλες τις γωνίες που μπορεί να προκύψουν. Στρογγυλεύει και κάνει τα πράγματα πιο ανθρωπομετρικά, γιατί ό,τι συμβαίνει καθημερινά φορτώνει τους ανθρώπους με μεγάλες αγωνίες κυρίως με αυτή της επιβίωσης. Εμείς έχουμε την πολυτέλεια να μιλάμε αυτή τη στιγμή ενώ υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε. Αν λοιπόν η τέχνη μπορεί να είναι παρούσα για να  γλυκάνει αυτή την άθλια στιγμή της στέρησης και της αγωνίας, αν την επόμενη ημέρα θα ζει, αν όντως μπορούμε να το καταφέρουμε, λέμε πως κάτι κάνουμε. Αλλιώς αναμασάμε τον ναρκισσισμό μας!

Θα μου πείτε ξανά το περιστατικό με τον Σεραφείμ και τον άστεγο που εξιστορήσατε στην προακρόαση; Θέλω πολύ να το διαβάσει ο κόσμος.

Δ.Γ. : Το περιστατικό με τον Σεραφείμ και τον Δον Κιχώτη (κομμάτι του δίσκου) και τον άστεγο είναι αυτό ακριβώς που θέλω να πω. Ο άνθρωπος αυτός μέσα στη δυσκολία του άκουσε τους στίχους και του είπε «Ρε μεγάλε ωραίο αυτό που ακούς τι είναι;». Για εμένα αυτό μετράει. Να μπορέσεις εκείνη την ώρα να σκύψεις και να ακουμπήσεις για να δώσεις λίγη δύναμη σε έναν άνθρωπο που την έχει πάρα πολύ ανάγκη. Γενικότερα όμως η ιστορία του Δον Κιχώτη και του Σάντσο μπορεί να σου ανοίξει έναν νέο κόσμο μπροστά σου.

Αυτό το νοιάξιμο όμως που μου περιγράφεται δεν είναι χαρακτηριστικό μιας γενικότερης παιδείας του ατόμου;

Δ.Γ.: Η παιδεία είναι κάτι πολύ σημαντικό και δεν χρειαζόμαστε κανένα κράτος για να μας τη δώσει. Υπάρχει εδώ έξω ανά πάσα στιγμή και ώρα. Ευτυχώς πλέον δεν χρειάζεται ούτε πολλά χρήματα. Μόνο χρόνο. Μπορούμε να ανοίγουμε τα μάτια μας και να διαβάζουμε, μπορούμε να ακούμε, όχι να ακούμε αυτά που θέλουμε, να ακούμε γενικά και μέσα από αυτό να πορευόμαστε. Ό,τι μένει είναι ό,τι κερδίζουμε στον δρόμο, όσος δρόμος και αν υπάρχει. Η γνώση! Έχω μια τάση βουλιμίας με την γνώση, έτσι πορεύομαι και νιώθω πως μέσα από αυτό γίνομαι καινούρια κάθε μέρα!

Σεραφείμ, στον «Δον Κιχώτη» γράφεις: «Το θεριό που κοιμάται, όλη μέρα, βρυχάται μόνο στο ντους». Έχεις αποκωδικοποιήσει γιατί οι φανταστικοί διάλογοι που είναι ουσιαστικά μονόλογοι στο ντους είναι πάντα τέλειοι και πάντα λέμε όσα έχουμε μέσα μας;

Σ.Γ.: Αυτό έχει γραφτεί με αφορμή πολλούς φίλους μας αλλά και για ανθρώπους που δεν ξέρουμε. Συνήθως έχει μια συνεχή συγκρουσιακή διάθεση και αν τον γνωρίσεις στη παρέα θεωρείς ότι είναι ο μεγαλύτερος αντιρρησίας και επαναστάτης του κόσμου. Ότι έπιασε το αφεντικό από τον γιακά και του τα είπε όλα! Και όντως αυτοί οι άνθρωποι θα βρίσκουν νέες παρέες και αυτό θα είναι το αφήγημα τους για μάχες που ποτέ δεν δόθηκαν αλλά ουρλιάζανε στο ντους. Που η αλήθεια είναι πως όλοι έχουμε μια τέτοια ιστορία μέσα από το ντους μας.

Η ιδέα της ομαδικής προακρόασης πώς προέκυψε;

Σ.Γ.: Η ομαδική ακρόαση ήταν κάτι must τις προηγούμενες δεκαετίες. Θέλω να πω πως στα 60’s και τα 70’s μεγάλοι δίσκοι έγιναν μεγάλοι δίσκοι από αυτόν τον λόγο γιατί η άνθρωποι άκουγαν μαζί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι o δίσκος του Mike Oldfield, Tubular Βells, ο οποίος χωρίς καθόλου promo, γιατί τότε άνοιγε η μικρή virgin κατάφερε να πουλήσει εκατομμύρια στη Βρετανία από στόμα σε στόμα. Μαζεύονταν στα σπίτια οι φοιτητές έβαζαν το πικάπ να παίζει και έπειτα από ένα βινύλιο αγοράζονταν άλλα 20. Η ομαδική συνθήκη ακρόασης είναι πάντα μια πολύ διαφορετική ανάμνηση και να αν υπάρχει κάτι που έχουμε χάσει. Η ομαδική ακρόαση είναι ένα μικρό μέσo επιβολής μεταξύ ακροατών για το ποιος ξέρει καλύτερα.

Δ.Γ.: Πάνω σε αυτό που λέει ο Σεραφείμ θα ήθελα να προσθέσω πως η συνακρόαση η οποία είναι και η πεμπτουσία του live δεν είναι τυχαίο ότι πολεμάται με νύχια και με δόντια! Είναι το πρώτο πράγμα που θίγεται, ειδικά με την αφορμή του κορονοϊού ή με οποιαδήποτε αφορμή. Προσπαθούν αυτή την ιεροτελεστία όπου το ένα σώμα είναι δίπλα στο άλλο και τραγουδούν το ίδιο τραγούδι, προσπαθούν να το πετσοκόψουν και να καταλήξουμε να κάνουμε καντάδα στον εαυτό μας ο καθένας (γέλια). Το ότι κάποιοι ενώνονται και τραγουδούν το ίδιο πράγμα, κάποιους άλλους τους φοβίζει πάρα πολύ! Και αν κάτσεις και το σκεφτείς έχει πολύ πλάκα, γιατί όταν αυτό το συνειδητοποιήσουμε τίποτα δεν θα το σταματάει! Όταν λοιπόν συνειδητοποιήσουμε ότι ο άνθρωπος πάει να γίνει ένα unit, μια μονάδα, λες και δεν το ξέρουμε πώς να είμαστε μονάδες…. Θα καταλάβουμε πολλά!

«Οθόνες αφήστε, τα όργανα γυαλίστε να παίξουν τα παιδιά». Πώς μπορούμε να κάνουμε το παιχνίδι των παιδιών να γίνει ξανά παιχνίδι;

Σ.Γ.: Αυτό είναι σίγουρο και είναι και ένα μεγάλο ερώτημα. Εγώ δεν έχω ακόμη παιδιά αλλά πολλοί φίλοι έχουν είναι μια διαρκής συζήτηση που έχουμε. Η απάντηση βρίσκεται στο μέτρο. Δεν γίνεται να φτιάξεις ένα μικρομέγαλο το οποίο δεν έχει καμία επαφή με τη σύγχρονη συνθήκη, γιατί έρχεται από ένα άκρως σκεπτόμενο περιβάλλον. Το θέμα είναι να νιώσει το παιδί ότι αυτή η ώρα που θα του επιτραπεί να αφιερώσει στην οθόνη θα είναι ωφέλιμη και θα το κάνει να νιώσει καλά. Γιατί και νευρολογικές μελέτες δείχνουν πως η οθόνη είναι άκρως εθιστική και η υπερέκθεση δημιουργεί τις ίδιες επιπτώσεις με τα ναρκωτικά. Όμως στον πολύ πιεσμένο σύγχρονο κόσμο όπου οι γονείς δουλεύουν δώδεκα ώρες, συνεπώς χωρίς να μπορούν να διαχειριστούν την έκρηξη ενέργειας του παιδιού, του πλασάρουν μια οθόνη για να ξεκουραστούν οι ίδιοι. Άρα μέτρο και κοινωνικοποίηση. Και μετά σκέφτομαι ότι για κάποια παιδιά η πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν μια οθόνη… Πώς θα πεις σε αυτά τα παιδιά να βγουν να συναντήσουν άλλα 200 και πώς αυτό είναι το κανονικό όταν για τρία χρόνια το δικό του κανονικό είναι άλλο…

Δ.Γ.: Πόσο δίκιο έχει ο Σεραφείμ σε αυτό! Και πόσο σημαντικές είναι οι εικόνες! Γιατί για εμάς που είμαστε και παλαιοτέρων γενεών, η εικόνα του σχολείου και του σπιτιού ήταν συγκεκριμένες και τις αποτυπώναμε και με συγκεκριμένο τρόπο! Η εικόνα σπίτι ήταν τα ροζ κεραμίδια και μια καμινάδα με καπνό. Θυμάμαι όταν είπα στην κόρη μιας φίλης που σήμερα είναι περίπου 40, «Φτιάξε μου αγάπη μου ένα σπιτάκι», το παιδί άρχισε να μου φτιάχνει τετράγωνα κουτιά το ένα πάνω στο άλλο. Πόσο σημαντική λοιπόν είναι η εικόνα. Και πάνω σε αυτό που συζητάτε με τον Σεραφείμ, σκεφτείτε πως το παιδί θα θεωρεί μουσική τους ήχους που παράγουν τα παιχνίδια και όχι τις μελωδίες! Όχι ότι κάποιος άνθρωπος μπορεί να παίξει με ένα όργανο και να φτιάξει απλή μουσική.

Ή ακόμη, ότι αυτές τις μουσικές, μπορεί να τις φτιάξει μόνο του;

Δ.Γ. Αυτό ακριβώς! Ρε παιδί μου η ομορφιά και η διαχρονικότητα του Λοΐζου και το ότι δεν έχει ηλικία που έγκειται; Στην απλότητα και την διαχρονικότητα του! Έλεγε τους στίχους αυτούς πάνω σε απλές, βατές μελωδίες, γερές που δεν σταματούν να είναι σύγχρονες. Τέτοιες μελωδίες πιστεύω ότι έχουμε φτιάξει και εμείς στοχεύοντας στην διαχρονικότητα η οποία είναι η μεγαλύτερη σφραγίδα. Δηλαδή, αν μπορέσει αυτό που κάνεις να αντέξει μέσα στα χρόνια και να μπορεί να πει πάντα κάτι, τότε τα έχεις καταφέρει.

Τα «Τζιτζίκια», λοιπόν σε πληροφορώ πως είναι το πιο πολιτικό μας τραγούδι! Και ξέρεις τι με ενοχλεί στη χώρα αυτή; Πως πάση θυσία όταν σκέφτεσαι πολιτικά πρέπει να ανήκεις σε ένα κομματικό πακέτο. Αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα και σε κάποιες άλλες χώρες με χαρακτηριστικά φυλής. Όλοι περιμένουμε να ακούσουμε ανθρώπους που έχουν σκεφτεί, πονέσει και συμπάσχει μαζί μας. Θα προσπαθήσω να φτιάξω τα πράγματα γιατί οι δυσκολίες είναι πολλές και δεν είμαι θεός ούτε ο προφήτης του. Μου δίνεις μια εντολή, θα προσπαθήσω να κάνω ένα βήμα και να το πάμε μαζί κάπου, γιατί ποιος είπε ότι δεν μας αφορά όλους το ζητούμενο για καλύτερη ζωή; Πρέπει λοιπόν να σταματήσουμε να πλακωνόμαστε. Και αυτό λένε και τα Τζιτζίκια γι’ αυτό μπήκε και στο τέλος.

Ακούω την «Θηλιά» με τον Ταφ Λάθος και σκέφτομαι… Στραγγαλίζει το είναι μας η πραγματικότητα;

Σ.Γ. : Αν της επιτρέψεις να σε στραγγαλίσει και για μικρές περιόδους πιστεύω πως πρέπει να στραγγαλιστείς, γιατί αλλιώς δεν θα ξυπνήσεις με τίποτα. Και γενικά η θηλιά με την έννοια του εκκρεμούς έχει ένα συγκεκριμένο νόημα ότι αναγνωρίζεις ότι υπάρχει ένας κίνδυνος πάνω από το κεφάλι σου ο οποίος δεν ξέρεις που θα κάτσει. Δεν μιλάμε για έναν κίνδυνο σωματικής ακεραιότητας, δεν μιλάμε κυριολεκτικά. Ενώ λοιπόν γνωρίζεις την ύπαρξη του κινδύνου, γιατί δεν είσαι αφελής, επιλέγεις να πορεύεσαι χωρίς να κλείνεσαι και να γίνεσαι επιφυλακτικός. Για παράδειγμα σε μια ερωτική σχέση αν γνωρίσεις την απιστία και αποφασίσεις πως ο έρωτας και οι άνθρωποι είναι αυτό, χωρίς να αναγνωρίσεις το δικό σου κομμάτι μέσα στην ιστορία και πορευτείς επιφυλακτικά με το «εγώ θα βγω νικητής την επόμενη φορά», εσύ έχεις χάσει, αυτός που ήταν άπιστος σίγουρα έχει κερδίσει όπως και όλοι οι υπόλοιποι έχουν κερδίσει. Το να γίνεις εσύ σαν τους άλλους, αυτή η ομογενοποίηση είναι η ήττα σου!

Δ.Γ. : Αυτή είναι η θηλιά σου! Να την πατήσεις δηλαδή και να ακολουθήσεις ένα μοτίβο που δεν είναι δικό σου. Μέσα σε αυτό το κομμάτι υπάρχουν άλλα δέκα επίπεδα. Έρχεται και ο Ταφ και το πάει ακόμα πιο πέρα, δημιουργώντας μια διάσταση ακόμα, βάζοντας μέσα και τις διαπροσωπικές σχέσεις αλλά και όχι μόνο.

Σ.Γ. : Ο Παναγιώτης (σ.σ Ταφ Λάθος) έχει το χάρισμα να σε κάνει να πιστεύεις κάθε λέξη που λέει στο μικρόφωνο. Χωρίς καμιά εγωπάθεια εκπροσωπεί τον κόσμο. Αυτό μπορείς να το αντιληφθείς σε live 100%. Νομίζεις πως οι στίχοι του είναι γραμμένοι για εσένα προσωπικά.

Δ.Γ.: Και αυτό είναι που με συνδέει με τον Παναγιώτη. Γιατί έτσι είμαι και εγώ με το υλικό που τραγουδάω. Είναι sur mesure αυτό που τραγουδάω. Αυτό που σου λέω σε αφορά απόλυτα. Αυτή την προκοπή της προσοχής την βλέπω να επαναλαμβάνεται στις γενιές και να είναι πάντα το ίδιο ζητούμενο. Τι λέει ο Γκάτσος με το «Δίχτυ»; Ότι είσαι μόνος! Λοιπόν προχώρα και μην ακούς! Πήγαινε όπου σε πηγαίνει η ψυχή σου! Ψάξε στο ρεμπέτικο, ψάξε στο δημοτικό… το μότο αυτό επαναλαμβάνεται σε κάθε εποχή συνεχώς με άλλα λόγια με άλλο τρόπο. Το αιώνιο ζητούμενο είναι να αποφύγεις τις κακοτοπιές, αυτό που σε πάνε τα πράγματα αλλά εσύ εκεί πρέπει να κάτσεις και να σκεφτείς «μου πρέπει αυτό, μου ταιριάζει»; Να γίνω το ίδιο με όλους; Να γίνω ένα «νομιστεράκι»; Αυτό που βλέπουμε τώρα, τους πολιτικούς που τρέχουν διεθνώς τις εξελίξεις, είναι ένα συγκεκριμένο σωματότυπο πολύ συγκεκριμένο με συγκεκριμένα ρούχα. Αυτό δεν είναι λίγο φρικιαστικό;(γέλια) Δεν είναι ένα θρίλερ που παίρνει διαστάσεις και αρχίζει να γίνεται πρότυπο για ένα παιδί που θα πει εγώ θέλω να γίνω έτσι; Να γίνεις! Εάν είσαι άξιος! Και δεν έχω τίποτα με τους τεχνοκράτες ίσα ίσα τους θεωρώ πολύ χρήσιμα πλάσματα. Αλλά πώς; Εκεί έρχεται όμως το τραγούδι για να σου υπενθυμίζει. Και όταν έρχεται μπροστά σου πρέπει να έχει υπόσταση και έχοντας κάτι να πει, γιατί αυτή είναι η δουλειά του.

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.