«Ηλιόλουστη μέρα, λευκοί φράχτες, κόκκινα τριαντάφυλλα, ανθισμένοι και φροντισμένοι κήποι, πυροσβέστες που χαμογελούν και σε χαιρετούν σε αργή κίνηση, σχολικοί τροχονόμοι, παιδάκια που πηγαίνουν στο σχολείο τους, o σύζυγος που ποτίζει το γρασίδι του κήπου για να παραμείνει καταπράσινο, η σύζυγος που βλέπει τηλεόραση στο σαλόνι, η μάνικα που έχει μια διαρροή γιατί δεν κάνει καλή σύνδεση, η μάνικα που θα σκαλώσει σε ένα φυτό, μικροί αλλά ανησυχητικοί αστερίσκοι σε ένα τοπίο που όλα λειτουργούν παραδείσια, μέχρι που ο σύζυγος θα σωριαστεί ξαφνικά στο έδαφος, το μικρό παιδάκι του γείτονα θα έρθει προς το μέρος του χωρίς να καταλαβαίνει τι βλέπει, το μικρό σκυλάκι θα έρθει να πιει σε αργή κίνηση νερό από τη μάνικα που πετάει νερό στον αέρα καθώς την κρατάει ακόμα στα χέρια του ο σωριασμένος άντρας, η κάμερα του Ντέιβιντ Λιντς θα μεταφερθεί μέσα στα χόρτα του κήπου και θα φτάσει στο χώμα, εκεί όπου κάτω από την ειδυλλιακή επιφάνεια λυσσομανούν αόρατα στο γυμνό μάτι ζωύφια. Καλώς ήρθατε στο Λάμπερτον».
Ο old boy μιλά για το εμβληματικό Μπλε Βελούδο του Ντέιβιντ Λιντς.
