O Jonathan Jeremiah θα μπορούσε να είναι φίλος μου. Ξέρετε από αυτούς που δεν λένε πολλά αλλά που πάντα βρίσκουμε τον τρόπο μας να επικοινωνούμε, κατευνάζοντας εγώ για λίγο την πολυλογία μου, η οποία με βγάζει από την αφανή εσωστρέφεια που με διέπει και κάνοντας αυτοί ένα λίγο πιο εξωστρεφές βήμα προς εμένα βγαίνοντας από την φανερή αμηχανία τους να συνδιαλλαγούν. Γράφοντας αυτό καταλαβαίνω για ακόμη μια φορά πως όλοι δυσκολευόμαστε με κάποιο τρόπο με τον απέναντι μας, φοβούμενοι πόσο διαφορετικοί φαινόμαστε, χωρίς όμως να αντιλαμβανόμαστε πόσο ίδιοι είμαστε στην ουσία. Πρώτη φορά άκουσα τον Jonathan Jeremiah το 2018 με το κομμάτι “Mountain”! Ήταν το κομμάτι που με έβαλε στον κόσμο του. Χαρακτηριστική γλυκιά μελαγχολική χροιά με γεμάτους αισιοδοξία στίχους. Όχι αυτή την αισιοδοξία που καταλήγει να γίνεται αστεία, αλλά εκείνη που σε εμψυχώνει με κάποιο τρόπο, αν όχι να καταφέρεις το ακατόρθωτο, αλλά τουλάχιστον να το προσπαθήσεις και ας χάσεις. Πολύ θεμιτή και η ήττα και τα διδάγματά της. Θυμάμαι πως δεν είχα προλάβει το shazam, οπότε γκούγκλαρα κλασσικά τους στίχους, πάτησα το play και η εισαγωγή με το χαρακτηριστικό σχεδόν ανέμελο whistling του, μου επιβεβαίωσε πως το είχα βρει. Βέβαια το ότι εγώ τον ανακάλυψα το 2018, δεν σημαίνει πως το άλμπουμ “Good Day” που εμπεριείχε και το single “Mountain” ‘ήταν η πρώτη του δισκογραφική δουλειά.
Ο Jonathan Jeramiah γεννήθηκε στο Βόρειο Λονδίνο από Ιρλανδή μητέρα και Ινδό πατέρα, εκεί άρχισε να μαθαίνει κιθάρα στα 6 του. Όχι τόσο οι δίσκοι του Cat Stevens ή του Elvis που ακούγονταν στο σπίτι του αλλά περισσότερο τα soundtrack από τις ταινίες του Clint Eastwood, ο Dirty Harry, The Wild Geese, ακόμη και ο Charlie και το Εργοστάσιο της Σοκολάτας, είναι οι αναμνήσεις που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό του. Έτσι, άρχισε να γράφει τα πρώτα του κομμάτια στα 14 και στα 21 του χρόνια ταξίδεψε από άκρη σε άκρη της Αμερικής. Γύρισε στην Αγγλία κατασταλαγμένος, με το μυαλό του γεμάτο μελωδίες και στίχους. Στις νυχτερινές βάρδιες, στο στάδιο Wembley όπου εργαζόταν, έγραφε τραγούδια με τη φαντασία του, με ανομολόγητο όνειρο κάποια στιγμή να βρεθεί κι ο ίδιος πάνω στη σκηνή. Τελικά, το 2011 έκανε το μουσικό του ντεμπούτο με το “A Solitary Man”. Τέσσερα άλμπουμ αργότερα ( “A Solitary Man”, “Gold Dust”, “Oh Desire”, “Good Day”), ο Jonathan Jeremiah κυκλοφορεί το “Horsepower For The Streets”, που συνδυάζει folk και ορχηστρικές διασκευές. Ο πέμπτος αυτός δίσκος βρίσκει τον Βρετανό μουσικό να «περπατά στην έρημο της Καλιφόρνια τραγουδώντας για όλες τις ακούραστες καρδιές».
Τον περασμένο Ιούλιο τον απολαύσαμε σαν opening act της συναυλίας του Robbie Williams (αυτόματη αναπαραγωγή: Λεεεετ μιιιι εντερτεεεεειν γιου!!). Τόσο γλυκός, τόσο ζεστός, τόσο κοινωνικά εσωστρεφής! Τότε είχα γράψει πως ο τόσο μεγάλος χώρος και η πρώτη του επαφή με το ελληνικό κοινό ίσως τον είχαν αδικήσει για να λάβει το feedback που του αξίζει. Έτσι λοιπόν το Σάββατο 25 Νοεμβρίου παίρνει την κιθάρα του, το φουλάρι του, την φωτεινή του διάθεση και έρχεται στο Fuzz για ένα official bonding με το ελληνικό κοινό.
Με αφορμή τη δεύτερη εμφάνισή του στην Ελλάδα, κάναμε μια πολύ όμορφη κουβέντα! Ο διάλογός μας ξεκινάει λέγοντάς του πόσο μου άρεσε το τελευταίο του άλμπουμ “Horsepower” και πώς το αγαπημένο μου κομμάτι ήταν το “Sirens In the Silence”. Έχοντας στο μυαλό μου ότι το κομμάτι αναφέρεται στις εσωτερικές μας φωνές, τον ρωτάω αν μπορούμε ποτέ να γίνουμε φίλοι με αυτές, για να λάβω την απάντηση πως η ιστορία πίσω από αυτό είναι οι σειρήνες των ασθενοφόρων στην απόλυτη ησυχία των δρόμων, κατά την περίοδο του κορονοϊού. Είπαμε κι’ άλλα πολλά όπως για την περίοδο που ήταν στην Αμερική, την ποίηση, και τον Εlvis! Απολαύστε τον….
Μόνο μια ακούραστη καρδιά μπορεί να κόψει ένα βουνό στα δύο;
Δεν ξέρω… Έχεις ενώσει δύο κομμάτια και δύο διαφορετικές πτυχές της ζωής μου. Αλλά ας προσπαθήσω… Μια ακούραστη καρδιά είναι όταν είμαστε στη φάση που θέλουμε να δούμε όλο τον κόσμο και αυτό δεν μπορεί να ευδοκιμήσει όντας μόνο σε έναν τόπο, χωρίς όμως αυτό να σηματοδοτεί κάτι κακό. Είναι απλά ένα ελεύθερο πνεύμα έτσι νιώθω εγώ τουλάχιστον… Και ειλικρινά όχι δεν μπορώ να κόψω τα βουνά στα δύο αλλά θα προσπαθήσω όσο καλύτερα μπορώ.
Συνδυάζεις την παραδοσιακή folk μουσική με τη soul και στον τελευταίο σου δίσκο με την ορχηστρική μουσική.
Ναι, φυσικά το προσπαθώ.
Υπάρχει κάποια στιγμή στο παρελθόν κατά την οποία απέρριπτες την παραδοσιακή μουσική;
Μεγάλωσα στα 80’s ακούγοντας Goth… Μπάντες όπως οι Mission και την υπόλοιπη goth rock κουλτούρα που αναδείχθηκε τη συγκεκριμένη δεκαετία. Εκεί έχω όλες τις αναφορές μου. Αλλά ταυτόχρονα ήμουν πάντα κοντά στη παραδοσιακή αγγλική folk και άπαξ και πιάσεις στα χέρια σου μια κιθάρα ανοίγεται μπροστά σου ένας ολόκληρος folk κόσμος. Πάντα είχα στο μυαλό μου πως είμαι ένας rock τύπος αλλά προσπαθώ να τα ενώνω όλα μαζί. Όταν ακούω την αγαπημένη μου folk μουσική από τη δεκαετία του ’60 όπως τον Nick Drake, ακούω τις κλασσικές συνθέσεις οι οποίες προϋπήρχαν για αιώνες. Υπάρχει ένα τεράστιο λίκνο σύνδεσης και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ γιατί νιώθω πολύ συνδεδεμένος.
Έκανες ένα ταξίδι ανακαλύπτοντας την Αμερική από άκρη σε άκρη ενώ ταυτόχρονα ζωγράφιζες με την τεχνική του πουαντιγισμού. Μίλησε μου για αυτή την ενδιαφέρουσα εμπειρία.
Ναι το έκανα! Μα πώς το ανακάλυψες; Ένιωθα πολύ μόνος με τον εαυτό μου. Μόλις είχα τελειώσει από το πανεπιστήμιο και δεν ήθελα να ριζώσω κάπου και να έχω μια ήρεμη ζωή. Αν θυμάμαι καλά είχα χωρίσει τότε ταυτόχρονα από την πρώτη μου αγάπη, κάτι που ενέτεινε αυτό το συναίσθημα. Έτσι ήθελα ένα νέο σκηνικό και πάντα είχα ένα cinematic τύπου μυαλό και πάντα έψαχνα μια σύνδεση με το σινεμά και η Νέα Υόρκη ασκούσε αυτή την γοητεία σε εμένα. Ήταν ωραία εμπειρία αλλά οφείλω να ομολογήσω πως ήταν μια σκληρή πόλη και γρήγορη! Δεν ξέρω αν είναι τόσο ενδιαφέρουσα η ιστορία μου όσο νομίζεις… (γέλια) Ωστόσο με βοήθησε να γράψω και να γνωρίσω εκπληκτικούς ανθρώπους όσο εξερευνούσα την Αμερική από την μια άκρη ως την άλλη. Θυμάμαι όλα τα ταξίδια με το λεωφορείο καθώς ταξίδευα από τη Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες. Το λεωφορείο ήταν πάρα πολύ αργό, δεν σταματούσε συχνά, έτσι κάθε φορά μάθαινα τα ονόματα όλων των επιβατών, με φώναζαν Calvin γιατί τους θύμιζα αυτά τα περίεργα μοντέλα αγρότες. Ήταν διασκεδαστική εμπειρία! Το συνιστώ!
Ωστόσο δεν έχω κάτι “cheese” να σου πω! Μου άρεσε πολύ να μένω είτε στο lobby του ξενοδοχείου, είτε στο δωμάτιό μου και να ζωγραφίζω τελείες και να μην νιώθω πλήξη. Η ζωγραφική και τα βιβλία και εννοείται η μουσική με έκαναν ανέκαθεν να δραπετεύω από την πραγματικότητα με τους παραδοσιακούς τρόπους. Μετέπειτα συνάντησα την σύγχρονη τέχνη και τον πουαντιγισμό.
To κομμάτι “Youngblood” με δίχασε λίγο μέσα στο άλμπουμ. Σε τι αναφέρεται; Υπάρχει αυτή η εποχή της νιότης μας που δεν φεύγει ποτέ από μέσα μας;
Πιστεύω πως είναι περισσότερο σαν ένας πίνακας αφηρημένης τέχνης στο μυαλό μου όλο αυτό το χάος και το έζησα περίπου μια δεκαετία πίσω ταξιδεύοντας. Ήμουν ένα αγόρι από το Λονδίνο όπου οι άνθρωποι ήθελαν να συνθλίψουν, θεωρούσα πως όλοι είχαν πρόβλημα μαζί μου! Αυτή είναι η εικόνα που είχα στο μυαλό μου δείχνοντας το χάος από όπου έπρεπε να ξεφύγω!
Υπάρχει κάποιο βινύλιο που να συγκλόνισε τον κόσμο σου;
Στο πανεπιστήμιο έβγαινα με μια υπέροχη γυναίκα και ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είχε συλλογή βινυλίων, η οποία δεν ήταν του μπαμπά ή της μαμάς της αλλά δική της! Περάσαμε λοιπόν ένα καλοκαίρι μαζί και συνήθιζε να παίζει στο πικάπ δίσκους του Scott Walker και έπειτα τη μουσική της δεκαετίας των 60’s και την Vashti Bunyan με το εκπληκτικό άλμπουμ “Just Another Diamond Day”, το οποίο πολύς κόσμος δεν έχει ανακαλύψει. Σπάνιος και υπέροχος δίσκος! Επίσης μέσω αυτής ήρθα σε επαφή με το έργο του Cat Stevens, Serge Gainsbourg, John Martyn και με ένα μεγάλο κομμάτι ψυχεδελικής τέχνης. Το ένα κομμάτι τέχνης ενωνόταν με το άλλο.
Είσαι ένας εξωστρεφής δημιουργός. Σου αρέσει να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου και τις σκέψεις σου με το κοινό σου.
Μάλλον επειδή είμαι πολύ εσωστρεφής ως άτομο, είναι πολύ πιο εύκολο για εμένα να εκφράζομαι μέσα από τα τραγούδια μου!
Αυτό ακριβώς σκόπευα να ρωτήσω. Τι συμβαίνει με την πραγματική ζωή; Σου είναι το ίδιο εύκολο το να εκφράζεις τον εαυτό σου;
Μου είναι δύσκολο να εκμυστηρευτώ και να μιλήσω ανοιχτά γι’ αυτά που νιώθω. Δεν είναι βέβαια κάτι που προσπαθώ να αποφύγω. Περνάω πολλή ώρα μέσω της συγγραφής των στίχων και είμαι κοινωνικός όσο μπορώ. Εννοώ πως όταν είμαι κοινωνικός, είμαι στο 100%! Ωστόσο αγαπώ να κάνω παρέα με μουσικούς γιατί όταν παίζουμε αναπτύσσεται μια σύνδεση διαφορετική. Η διαδικασία συγγραφής των στίχων είναι ένα μοναχικό μέρος και ναι είμαι κοινωνικός και εξωστρεφής, έχεις δίκιο σε αυτό, αλλά νομίζω πως έρχεται σε απόλυτη ισορροπία με ότι περνάω χρόνο με τον εαυτό μου, κάτι που είναι εξίσου σημαντικό.
Προσπαθώ να καταλάβω τη διαφορά των στίχων και της ποίησης. Είναι ξεχωριστή διαδικασία;
Το μόνο που μας διαχωρίζει είναι η μελωδία, έτσι δεν είναι; Είναι αυτό που μας ξεχωρίζει πάντα από τους ποιητές! Aς πούμε πως είναι μια «εξωσχολική» δραστηριότητα.
Γράφεις ποιήματα; Έχεις κάποιον αγαπημένο ποιητή;
Ναι, διαβάζω και αγαπώ τους μεγάλους Άγγλους ποιητές. Πάντα με συνάρπαζε η δύναμη που υπάρχει στο να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, την αγάπη, τον έρωτα, ακόμα και το πόσο μπερδεμένος μπορείς να νιώθεις. Και πάντα με έκανε να αναρωτηθώ πώς απλές λέξεις μπορούν να μετακινήσουν τους ανθρώπους, να τους εμψυχώσουν για σοβαρά πράγματα όπως για τον πόλεμο. Επανέρχομαι όμως για να σου πω πως, εκτός από την μελωδία που είναι το εύκολο κομμάτι και το κομμάτι που μας κάνει όλους να σφυρίζουμε (γέλια), υπάρχει ένας ρυθμός μέσα στην ίδια την ποίηση… δεν υπάρχει κάποια άλλη διαφορά! Οπότε όχι, δεν γράφω ξεχωριστά ποιήματα, γιατί όλα ξεκινούν για εμένα ως ένα ποίημα!
Πόσο εύκολο είναι να επιλέξουμε το φως και τη φωτεινή πλευρά της ζωής σε ένα κόσμο που όπως γράφεις γίνεται όλο και πιο άγριος από λεπτό σε λεπτό;
Να διαλέγουμε τον ήλιο…. Θέλω τόσο η μουσική μου όσο και η συνδιαλλαγή μου με τον κόσμο να εμπεριέχουν υποστήριξη και συμπερίληψη. Ως παιδί με αντιμετώπιζαν με εμπάθεια ή μάλλον οι άλλοι δυσκολεύονταν πολύ με τις ζωές τους! Όσο όμως όλοι μεγαλώνουμε καταλαβαίνουμε πως όλοι παλεύουμε για τις ζωές μας, σκέφτομαι πως όλοι θα πρέπει να προσπαθούμε να βοηθάμε. Σίγουρα και για εμένα υπάρχουν δύσκολες και σκοτεινές στιγμές, αλλά προσπαθώ να βρίσκω ένα άγγιγμα ελπίδας. Σε αυτό μπορεί να ευθύνεται και το γεγονός ότι μεγάλωσα σε μια θρησκευτική οικογένεια καθολικών και μπορεί τώρα να μην πιστεύω στον καθολικισμό ή σε καμιά άλλη θρησκεία αλλά θεωρώ πως το φως στους στίχους μου προέρχεται από αυτή την θεία ελπίδα.
Αν μπορούσες να πας πίσω στον χρόνο και να επιλέξεις μια δεκαετία, έναν καλλιτέχνη, μια σκηνή ποιον θα διάλεγες; Περίγραψέ μου το ιδανικό σενάριο.
Μεγαλώνοντας με τον μπαμπά μου πάντα ψάχναμε και εξερευνούσαμε τον Elvis. Οπότε έχοντας αυτό στο μυαλό μου πάντα έχω μια μακροχρόνια σχέση με τον Elvis! Θα ήθελα να τον δω στο Vegas. Αυτό αλήθεια θα ήταν πολύ cool!
