Πράγματα που συμβαίνουν στη Θεσσαλονίκη #2: In-Edit

Θεσσαλονίκη, η πόλη των φεστιβάλ. Πώς δεν σκέφτηκε κανένας μαρκετινίστας να τιτλοφορήσει έτσι τα φιλόδοξα σχέδια εξωστρεφούς branding της πόλης που απασχολούν τα τελευταία χρόνια τους αστικούς διαχειριστές της; Με ελάχιστα ίχνη υπερβολής, από τον Γενάρη ως τον Δεκέμβρη και από τα Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Ντοκιμαντέρ, τα Δημήτρια, το Reworks ως τις διάφορες Μπιενάλε, οι μήνες του χρόνου της πόλης είναι σπαρμένοι με κάθε λογής πολιτισμικές δραστηριότητες φεστιβαλικής λογικής. Ποικίλων θεματικών, τοπικής ή διεθνούς εμβέλειας, βραχύβια ή προ πολλού ενηλικιωμένα, παραδοσιακά, αγκυλωμένα ή πιο καινοτόμα, λιγότερο ή περισσότερο δημοφιλή, λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένα, πρωτότυπες ιδέες ή εγχώριες αποδόσεις ξένων προτύπων, τα Φεστιβάλ της πόλης συνδυάζουν οικονομία και κουλτούρα, απηχώντας όλα αυτά τα προτάγματα των δημιουργικών βιομηχανιών για “urban regeneration” και “city branding” που από τη δεκαετία του ’80 συνδέθηκαν με τον νέο ρόλο της πόλης ως επιχειρηματία.

Το πλέον νιόφερτο κουστουμάκι στην πολιτισμική ντουλάπα της πόλης είναι εισαγωγής και λέγεται In-Edit International Music Documentary Film Festival. Πρόκειται, σύμφωνα με τους εμπνευστές του, για μία απόπειρα να συνδεθούν «τα δύο ισχυρότερα κομμάτια της πολιτιστικής βιομηχανίας παγκοσμίως», η μουσική και ο κινηματογράφος, που ξεκίνησε το 2003 στη Βαρκελώνη με στόχο τη διασύνδεση παραγωγών μουσικών ντοκιμαντέρ και από τότε έχει απλωθεί στο Βερολίνο και το Σάο Πάολο, το Σαντιάγκο και τη Μπογκοτά, το Μπουένος Άιρες και το Μεξικό, δημιουργώντας ένα υπερατλαντικό δίκτυο ανταλλαγής μουσικών και εικόνων που προσελκύει περισσότερους από 70.000 επισκέπτες ετησίως. Πέρα από το κινηματογραφικό του σκέλος, το In-Edit περιλαμβάνει μια σειρά από παράλληλες δράσεις όπως conferences, live sessions, dj sets, workshops και ειδικές προβολές.

Στη θεσσαλονικιώτικη εκδοχή του, το In-Edit διοργανώνεται από την Parenthesis), μια ομάδα νέων ανθρώπων με σπουδές στον πολιτισμό και φιλόδοξα επιχειρηματικά και κοινωνικά σχέδια γύρω από αυτόν, που μιλούν για πολιτισμικό εκδημοκρατισμό και συνέργειες, που παραθέτουν Αραγκόν, που περιδιαβαίνουν την Ευρώπη και κοινωνούν τις νέες πολιτισμικές δράσεις της, και τους οποίους γνωρίσαμε το 2012 μέσα από το πρωτότυπο κάλεσμα για αστικό θερινό πικ νικ μετά μουσικής και κινηματογράφου στο γκαζόν της Ρωμαϊκής Αγοράς, στο οποίο ανταποκρίθηκαν περίπου 3000 άτομα (εγχείρημα που επαναλήφθηκε με ανάλογη επιτυχία και την επόμενη χρονιά). Στόχος της ομάδας με τη διοργάνωση του In-Edit Thessaloniki είναι η δημιουργία ενός βιώσιμου θεσμού που θα βοηθήσει στην προώθηση της μουσικής βιομηχανίας στην Ελλάδα, προσφέροντας στον θεατή, από την Ελλάδα, αλλά και από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη και τη Μεσόγειο, μια ολοκληρωμένη εμπειρία με βάση τη μουσική και τον κινηματογράφο, ενώ όσον αφορά το ίδιο το Φεστιβάλ, το να αποκτήσει σταδιακά το couleur locale του με τη δημιουργία διαγωνιστικού προγράμματος για ελληνικές παραγωγές οι οποίες θα προωθούνται στη συνέχεια στα υπόλοιπα φεστιβάλ ανά τον κόσμο.

Μουσικά ντοκιμαντέρ και η Θεσσαλονίκη στο επίκεντρο των Βαλκανίων και της Μεσογείου και συνέργειες. Χμ. Αυτά τα ξαναείδαμε και τα ξανακούσαμε. Από τη συνομιλία μου με τον Κωνσταντίνο Κουλουζάκη, εκ των ιδρυτών της Parenthesis), κρατώ δύο ατάκες: «να δεις πώς μπορείς με υπομονή να ζήσεις από αυτό που αγαπάς» και «η ανάπτυξη δεν έχει νόημα αν δεν έρθει για όλους». Και αν υπάρχει κάτι πραγματικά καινοτόμο σ’αυτή την ιδέα, είναι ότι επιστρέφει την έννοια του Φεστιβάλ στην αφετηρία του, όπως την κατέγραψε ο μπαμπάς της Κοινωνιολογίας Emile Durkheim 100 χρόνια πριν και όπως την επαναφέρουν στη μόδα οι σύγχρονοι κοινωνιολόγοι της κουλτούρας: τα Φεστιβάλ είναι πριν από οτιδήποτε άλλο οι τόποι όπου διαπραγματεύεται, εκφράζεται και διατρανώνεται η αίσθηση της κοινότητας, αστικά εργαστήρια όπου νέες, εναλλακτικές, αστικές και πολιτισμικές στρατηγικές μπορούν να δοκιμαστούν και να αναπτυχθούν (πχ. Olsen, 2010). Τα παιδιά της Parenthesis) δεν είδαν μόνο το κενό στην αγορά της μουσικής, σε εθνικό ή τοπικό επίπεδο, αλλά και την ανάγκη ύπαρξης μιας δημόσιας σφαίρας γι’ αυτή, μιας σφαίρας που θα ενώνει όσους αγαπάνε τη μουσική και τον κινηματογράφο, όσους ασχολούνται μ’αυτά ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά, ενός χώρου όπου επιτέλους όλες οι σούπερ μπάντες της πόλης, μικρότερες και μεγαλύτερες θα βρουν ένα σημείο επαφής, την ανάγκη για τη δημιουργία μιας κοινότητας για όσους θέλουν να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου.

Από τις 23 έως τις 27 Απριλίου θα παρακολουθήσουμε στο Ολύμπιον 14 ταινίες, 13 διεθνείς παραγωγές και μία ελληνική, σε περίπου 30 προβολές για τις αφανείς ηρωίδες της ποπ μουσικής, για το βρώμικο πανκ του Ντιτρόιτ και το εναλλακτικό πανκ της Φινλανδίας, για τη βελγική club σκηνή και την ηλεκτρονική μουσική στην Ελλάδα, για τους Stone Roses και τη γραμματέα των Beatles, για το Napster και για μπάντες σε τρένα, και για μια σειρά από λιγότερα ή περισσότερο γνωστά ονόματα της διεθνούς σκηνής. Τις προβολές πλαισιώνουν live sessions και dj sets, ενώ το Σάββατο 26/4, το In-Edit ενώνει τις δυνάμεις του με το Open Coffee σε μια συνάντηση με θέμα «Νέες πρακτικές για τη μουσική βιομηχανία, τον κινηματογράφο και τη διοργάνωση events». Το Φεστιβάλ ολοκληρώνεται στις 28 και 29 Απριλίου με την προβολή ταινιών στους φεστιβαλιστές του μέλλοντος, σε συνεργασία με τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

In-Edit: International Music Documentary Film Festival | Από 23 έως 27 Απριλίου 2014 | Κινηματογράφος Ολύμπιον