Επιμέλεια: Πέπη Νικολοπούλου
Δέκα χρόνια πέρασαν από την πρώτη εμφάνιση της ομάδας C for Circus στην Αθήνα με την παράσταση τότε «Κάτι διαφορετικό» (2013). Φέτος, μετά την επιτυχία του «Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον», γιορτάζουν αυτή την δεκαετία και ετοιμάζουν μια ξέφρενη γιορτή ζωής και διαφορετικότητας, με την παράσταση «Κάτι διαφορετικό 2», που ανεβαίνει στο Θέατρο Τζένη Καρέζη.
Με ένα αυτοσχέδιο σατιρικό βαριετέ, σε πρωτότυπο κείμενο και μουσική, οι C for Circus χτίζουν έναν κόσμο μέσα στον οποίο χωράνε τα πάντα. Ένα πάρτι ενηλικίωσης που γιορτάζει την ζωή, την αντίσταση στην ρουτίνα και την σοβαροφάνεια, που τολμάει να ρισκάρει και να πλάθει κόσμους παράδοξους αλλά πέρα για πέρα αληθινούς.
Ο σκηνοθέτης Παναγιώτης Γαβρέλας και οι ηθοποιοί Μαρία Ελισάβετ Κοτίνη, Παύλος Παυλίδης και Σπύρος Χατζηαγγελάκης, τα τέσσερα από τα πρόσωπα που έζησαν την πρώτη παράσταση και συμμετέχουν και στη νέα, μιλάνε στο ελc και μας απαντούν για την προσωπική και καλλιτεχνική τους εξέλιξη ως ομάδα αυτά τα 10 τελευταία χρόνια, ενώ μοιράζονται τις σκέψεις τους για την φετινή παράσταση και τη δική της ωρίμανση. Τι έχει σήμερα να αφηγηθεί η παράσταση αλλά και οι ίδιοι προσωπικά;
Παναγιώτης Γαβρέλας
Δεν μπορώ να παρατηρήσω τις αλλαγές που έχουν επέλθει, αντικειμενικά, σαν να είμαι κάποιος τρίτος. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι μου που θεωρώ ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου. Και χαίρομαι πολύ για αυτό. Τώρα που τελειώνουμε τις πρόβες βλέπω ότι δεν υπάρχει καμία τάση για να κάνουμε κάτι που θα είναι αρεστό σε κάποιον άλλον. Προσπαθούμε να είμαστε ειλικρινείς και να μοιραστούμε την αλήθεια μας μιας και είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε. Οπότε σίγουρα δεν υπάρχει κάποιο επιτηδευμένο αποτέλεσμα. Από την άλλη πλευρά έχουμε εξελιχθεί ως άνθρωποι, ως καλλιτέχνες και έχουμε μια εμπειρία 10 χρόνων. Πλέον μπορούμε με μεγαλύτερη ευκολία να αντιληφθούμε τι λείπει από μια σκηνή ώστε να λειτουργήσει και οδηγούμαστε πιο γρήγορα στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Όλοι μας είμαστε ενεργοί ηθοποιοί και εκτός ομάδας και έχουμε συλλέξει γνώση και εμπειρία που μοιράζεται μεταξύ μας. Επίσης με την πάροδο του χρόνου έχει αποκαλυφθεί πλέον σε ποιους τομείς είναι καλός ο καθένας μας και λειτουργούμε συμπληρωματικά και ενισχυτικά.
Στο «Κάτι Διαφορετικό 2» θα δούμε ένα εναλλακτικό τσίρκο, ένα βαριετέ που διασκεδάζει όλα αυτά που μας πνίγουν καθημερινά. Έναν θίασο που επαναστατεί ενάντια στις κοινωνικές νόρμες και κάνει αυτό θέλει εκείνος.
Μαρία – Ελισάβετ Κοτίνη
Καλοκαίρι 2013, ζέστη, ξεγνοιασιά και γέλιο μέχρι δακρύων στις πρόβες του «Κάτι Διαφορετικό» στη Θεσσαλονίκη, όπου η ομάδα για πρώτη φορά ακέφαλη, μετά την απομάκρυνση του πρώην σκηνοθέτη μας, αποφασίζει να συνεχίσει στα τυφλά, με θάρρος και τόλμη που αγγίζει τα όρια της άγνοιας κινδύνου. Μετά τη γενναιόδωρη πρόταση του Βασίλη Μαυρογεωργίου να μας φιλοξενήσει στο Skrow Theater, το παίρνουμε στα ζεστά να φτιάξουμε μια παράσταση με αποκλειστικό γνώμονα το τι μας κάνει να γελάμε και οριακά να ντρεπόμαστε. Κάπως έτσι γεννήθηκε αυτή η ιδιαίτερη δουλειά που απολαύσαμε τόσο πολύ από την αρχή μέχρι το τέλος! Ήταν για μένα -όπως και για τα υπόλοιπα παιδιά που συμμετείχαν πιστεύω- η πιο ευχάριστη και δημιουργική θεατρική ανάμνηση, που παρέμεινε τόσο ζωντανή και νοσταλγική στο πέρασμα του χρόνου, ώστε αποφασίσαμε να την επαναφέρουμε!
Προσωπικά, λίγα χρόνια μετά επέλεξα να απέχω από τον χώρο του θεάτρου, εκτός από κάποιες συμμετοχές μου στην ομάδα («Μεταμορφώσεις», «Ως την άκρη του κόσμου», 2019-2020) και να γίνω δημιουργική σε άλλους καλλιτεχνικούς δρόμους. Ομολογώ πως μπούχτισα από το σινάφι, τις συνθήκες και κυρίως το lifestyle του χώρου, ενώ δεν είχα πια όρεξη να υπηρετώ το όραμα κάποιου άλλου. Έτσι, αφοσιώθηκα στο συγκρότημά μου στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησα ένα brand για τις δημιουργίες μου από πηλό, έφτιαξα comics και παραμύθια, έκανα το σπίτι μου escape room, δημιούργησα μικρόκοσμους γενικά, όπου είχα τον απόλυτο έλεγχο.
Όλα άλλαξαν, όμως, όταν έγινε το κάλεσμα για το «Κάτι Διαφορετικό 2». Χωρίς να το διαπραγματευτώ καν, άφησα τα πάντα για να κατέβω στην Αθήνα και να συμμετάσχω στο μεγάλο comeback, καθώς ήταν η μόνη παράσταση που θα με τραβούσε ξανά πίσω στο θέατρο, ακόμα κι αν έμελλε να είναι η τελευταία μου! Έχοντας μείνει στο παρελθόν και φανατισμένη με την πρώτη της εκδοχή, ομολογώ πως ανησυχούσα κάπως για το αν το νούμερο 2 θα στεκόταν αντάξιο της ωμής αυτής τόλμης και θράσους που μας συνόδευαν στα πρώτα μας εκείνα θεατρικά βήματα. Τότε όλα ήταν πιο ακατέργαστα μεν, αλλά με φοβερή δυναμική, αγνότητα και πλήρη αδιαφορία για τις θεατρικές συμβάσεις και τον καθωσπρεπισμό του «χώρου».
Κι ερχόμαστε στο 2024, έπειτα από μια 10ετια και 8 ακόμα παραστάσεις της ομάδας στην Αθήνα. Δεν είμαστε πια 25, αλλά 36+ και μοιάζει στην αρχή σαν να αναμετριόμαστε με τους παλιούς εαυτούς μας και την εξιδανικευμένη ανάμνηση. Τι έχουμε να αφηγηθούμε σήμερα; Πόσο γενναίοι και τολμηροί μπορούμε να φανούμε, έχοντας πλέον μια καριέρα και μια ταυτότητα ο καθένας και η καθεμία (μιλάω για τα υπόλοιπα παιδιά!) «στο χώρο»; Αρχίσαμε να συζητάμε, προσπαθώντας να συμφωνήσουμε σε μια κοινή κατεύθυνση. Κάπου εκεί, εγώ έπαθα μια μικρή απελπισία, συνειδητοποιώντας το πόσο διαφορετικά φανταζόταν το κάθε μέλος την παράσταση. Για λίγο σκοτείνιασα και ένιωσα πως μάλλον δεν ανήκω…
Οι αυτοσχεδιασμοί που ακολούθησαν, όμως, ήταν πραγματικά απελευθερωτικοί και ξεκαρδιστικοί και θύμιζαν το άρωμα της πρώτης παράστασης! Κι είχαν επιπλέον πολλά περισσότερα να σχολιάσουν και να καταδείξουν, κοινωνικά και πολιτικά. Όντως, στην εξέλιξη των προβών, το παλιό «Κάτι διαφορετικό» όπου καταπιανόμασταν κυρίως με παραμύθια, φαινόταν πλέον και σε μένα παιδικό. Μέσα από το χάος, ξεχώρισαν σκηνές που απομαγνητοφωνήθηκαν και άρχισε σταδιακά να αχνοφαίνεται ο σκελετός της νέας παράστασης, που εξελισσόταν τελικά πολύ πιο ενδιαφέρουσα από αυτό που μπορούσα να φανταστώ!
Αυτή η νέα διαδικασία, πολύ πιο ενήλικη, οργανωμένη και ώριμη πλέον, 10 χρόνια μετά, μου θύμισε πως όταν εμπιστεύεσαι και αφήνεσαι στο σύνολο, μπορούν να συμβούν θαύματα. Κι ότι το «μαζί» αν και δεν είναι τόσο ελεγχόμενο όσο η ατομική δημιουργία, αποδεικνύεται εντέλει πολλαπλάσια δυνατό! Είμαι πολύ περήφανη για το καινούριο μας «παιδί», που διατηρεί τον χαρακτήρα του αναπάντεχου και του ωμού, καυστικού χιούμορ του νούμερο ένα, έχει όμως πολύ πιο πολυσχιδή στόχευση, δύναμη και ωριμότητα. Νιώθω σαν να έκανα επανεκκίνηση με αυτή τη συνάντηση ξανά με την ομάδα μου και, πέραν του καλλιτεχνικού αποτελέσματος, συγκινούμαι βαθιά με τη συνύπαρξή μας που αντέχει στο χρόνο, στην εξουθενωτική τριβή της συνδιαμόρφωσης και τις εξωτερικές δυσκολίες. Μεγαλώσαμε κι ελπίζω να γεράσουμε μαζί, διανύοντας σταθμούς που μας βρίσκουν κάθε φορά μεταμορφωμένους.
Παύλος Παυλίδης
Όταν δημιουργήθηκε το «Κάτι Διαφορετικό» το 2013, ήμουν 25 χρόνων και μαζί με την παράσταση μετακόμισα και ‘γω στην Αθήνα για να γίνω ηθοποιός. Μέχρι τότε σπούδαζα ηλεκτρολόγος μηχανικός χωρίς μεγάλη επιτυχία και δούλευα στο οικογενειακό μανάβικο με πολύ μεγάλη επιτυχία. Το όνειρο όμως ήταν το θέατρο και η ομάδα C for Circus ήταν το όχημα. Ήδη δουλεύαμε με τα παιδιά 5 χρόνια στην Θεσσαλονίκη με τρομερή στοχοπροσήλωση. Δεν είναι τυχαίο πιστεύω ότι από εκείνη την ομάδα που είμασταν όλοι φοιτητές σε άλλα αντικείμενα, το μεγαλύτερο ποσοστό μας ασχολήθηκε και ασχολείται πλέον επαγγελματικά με την υποκριτική.
Η πρώτη εκείνη παράσταση που μας κατέβασε στην Αθήνα εμπεριείχε όλο τον αυθορμητισμό και την δημιουργικότητα της ηλικίας σε συνδυασμό με πολλή δουλειά, κάτι που δεν είναι αυτονόητο για μία ερασιτεχνική μέχρι τότε ομάδα. Φυσικά τότε δεν ξέραμε ούτε πώς και ούτε αν η ομάδα θα καταφέρει να «επιβιώσει» στην Αθήνα.
Τώρα έντεκα χρόνια μετά, η ομάδα έχει πετύχει πολλά σπουδαία πράγματα. Δεν κουβαλάει πια την ταμπέλα του ερασιτεχνισμού κι ας έχει αντιμετωπιστεί έτσι ανά τα χρόνια σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Για τα δεδομένα της Ελλάδας, η ομάδα λειτουργεί με έναν παράδοξο τρόπο. Όσοι επισκέπτονται πρόβες μας δεν αντιλαμβάνονται πως συνεννοούμαστε και η αλήθεια είναι ότι και ‘μεις μέσα στα χρόνια, κάπου το χάνουμε κάπου το βρίσκουμε. Αλλά υπάρχει κάτι πυρηνικό μέσα σ’ αυτό το χάος που αντικατοπτρίζει την ομάδα. Η αγάπη, η ασφάλεια, η οικειότητα και το χιούμορ. Αυτό υπήρχε και στο «Κάτι διαφορετικό» το 2013 και υπάρχει και στο «Κάτι διαφορετικό 2». Πιο ώριμο πλέον, πιο περίπλοκο αλλά με την ίδια διάθεση για παιχνίδι.
Προσωπικά, όλα αυτά τα χρόνια η ομάδα μου έδωσε χώρο να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ σε πράγματα στο θέατρο που μάλλον αλλού δεν θα τον είχα. Ούτως ή άλλως ως παιδί πολυμελούς οικογένειας, έχω 4 αδέρφια, ο φυσικός χώρος στον οποίο ακμάζω δεν μπορεί παρά να είναι πολυφωνικός ακόμη κι αν ταυτόχρονα είμαι σε μόνιμη αναζήτηση ησυχίας! Είναι μεγάλη η προσωπική διαδρομή. Και καλλιτεχνικά και προσωπικά. Έχω κάνει αρκετά πράγματα στο θέατρο και εντός και εκτός ομάδας και πλέον στα 36 για να είμαι απολύτως ειλικρινής δεν με ελκύει το θέατρο και η υποκριτική με τον ίδιο τρόπο. Αλλά το «Κάτι διαφορετικό 2» και η απόλυτη έλλειψη σοβαροφάνειας στην παράσταση, συμπίπτει απόλυτα αυτή τη στιγμή με τις ανάγκες μου.
Η παράσταση μιλάει για την σύγχρονη πραγματικότητα που καταπίνει σαν ρουφήχτρα όλες τις ελπίδες και τα όνειρα μας αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε αυτή την πραγματικότητα ξεφεύγει απ’ τον ρεαλισμό. Με αρκετή δόση τρέλας και αδιανόητο αυτοσαρκασμό υποδομούμε όσο μπορούμε αυτόν τον ζόφο που μας περιβάλλει.
Σπύρος Χατζηαγγελάκης
Η παράσταση του 2013 ήταν το διαβατήριό μας για την κάθοδο στην Αθήνα. Το ξεπόρτισμα από τη Θεσσαλονίκη και το άνοιγμα στην αδηφάγα πραγματικότητα της Αθήνας. Οι μισοί της ομάδας εκείνη τη περίοδο ήταν σε Δραματικές Σχολές στην Αθήνα, οι υπόλοιποι ξεκινούσαμε το ψάξιμο. Τα χρόνια πέρασαν, ο καθένας έκανε τα επαγγελματικά του βήματα, η ομάδα ήταν πάντα ο πυρήνας και η αφορμή να μας δουν και άλλοι σκηνοθέτες και να κερδίσουμε θέση σε ωραίους θιάσους. Προσωπικές διακρίσεις στο θέατρο για τον καθέναν αλλά εκείνη η παράσταση της ανεμελιάς ήταν κάτι που θέλαμε πάντα να επαναφέρουμε. Έξω από θεατρικούς κώδικες, με μόνο γνώμονα να κάνουμε ό,τι μας κάνει χαρούμενους – την κοινή μας συνύπαρξη στη σκηνή χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Σ’ αυτή τη παράσταση ο τρόπος παραμένει ίδιος, αλλάζει όμως η εξερεύνηση της θεματολογίας. Τότε αναζητούσαμε την έννοια της διαφορετικότητας ενώ τώρα αναζητούμε το παράλογο της ίδιας της ζωής. Από τη στιγμή της γέννησης μέχρι τον θάνατο καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε απίστευτα παράλογα στη διάρκεια της ζωής μας. Αυτό προσπαθούμε να φωτίσουμε με τρόπο εντελώς αντισυμβατικό.
