Ο θόρυβος της πτώσης στο έδαφος είναι ανάλογος με την απόσταση που χωρίζει το σώμα από αυτό. Αυτή είναι η σκέψη στην οποία οδηγείται αναπόφευκτα κάποιος παρακολουθώντας τη δραματική σειρά μυστηρίου του MEGA TV, «Σιωπηλός Δρόμος». Η υπόθεση είναι πια γνωστή. Ένα σχολικό λεωφορείο, μια απαγωγή, μια upper class κοινωνία υπό τον παροξυσμό της απώλειας του ελέγχου. Πόσο εύκολο είναι να χάνει τον έλεγχο της ζωής του κάποιος που τον είχε πάντα δεδομένο; Και πόσο διαχειρίσιμη είναι η πτώση όταν κοιτάς τον κόσμο από πολύ ψηλά; Άνθρωποι που τα έχουν όλα ή που νομίζουν ότι τα έχουν όλα και δεν έχουν τίποτα. Ακριβά αμάξια, όμορφα σπίτια, τακτοποιημένες ζωές μέσα στην αταξία τους και μια σιωπή που μοιάζει εκκωφαντική να υπενθυμίζει ότι πλέον είναι άλλος αυτός που κινεί τα πιόνια στη σκακιέρα.
Με όλες αυτές τις σκέψεις κατά νου, μιλήσαμε με τέσσερις εκ των πρωταγωνιστών της σειράς, τον Χρήστο Λούλη, τη Μυρτώ Αλικάκη, τη Βίκυ Παπαδοπούλου και τον Γιάννο Περλέγκα, προκειμένου να συζητηθούν όλες οι ψυχογραφικές διαστάσεις που έχει το νέο έργο του μεγάλου καναλιού σε σκηνοθεσία του Βαρδή Μαρινάκη. Η καταβύθιση στο σκοτάδι και η ανάδυση προς το φως, ο φόβος της απώλειας, οι ανασφάλειες και οι αδυναμίες των χαρακτήρων, το χάος και η αφοπλιστική δύναμη της αλήθειας βρέθηκαν στο επίκεντρο της κουβέντας.
Μέχρι τα μυστικά που κρύβουν οι συζητήσεις πίσω από κλειστές πόρτες να ανατρέψουν τα πάντα, οι τέσσερις ηθοποιοί περπατούν αυτόν τον «Σιωπηλό Δρόμο» και μέσα από τις ρωγμές και τα χαλάσματα ψάχνουν να βρουν το ποιοι πραγματικά είμαστε.
αστυνομικό είδος & ψυχογραφία | βία & παραμύθι
Ο Χρήστος Λούλης μου εξηγεί ότι έχουμε πια ξεφύγει από το μοτίβο του καταραμένου ντετέκτιβ. Το αστυνομικό είδος συνεπάγεται την ψυχογραφία των χαρακτήρων. Και ο συμβολισμός των παραμυθιών ενίοτε κρύβει μέσα του το πιο σάπιο κομμάτι των ανθρώπων.
«Το αστυνομικό είδος είναι παρεξηγημένο γιατί για πάρα πολλά χρόνια ήταν ταυτισμένο με έναν καταραμένο ντετέκτιβ. Όμως, μια αστυνομική υπόθεση σου δίνει την αφορμή να μιλήσεις ψυχογραφικά, κοινωνιολογικά, ερωτικά, ακόμα και πολιτικά. Μια ακραία συνθήκη όπως η απαγωγή επιταχύνει τις εξελίξεις, οξύνει τις αισθήσεις και οι αντιστάσεις πέφτουν, τα νεύρα σηκώνονται. Οι αστυνομικές σειρές δείχνουν ανθρώπους που υπό διαφορετικές συνθήκες θα ήταν πολύ πιο ψύχραιμοι αλλά καλούνται να ακολουθήσουν ένα deadline που τους βάζει κάποιος άλλος και είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι άσκηση και για τον θεατή. Εγώ πώς θα αντιδρούσα;».
«Καθώς μεγάλωνα και ασχολήθηκα με το θέατρο, παρατήρησα κάτι που ήξερα από πάντα αλλά δεν του έδινα σημασία. Τα παραμύθια με τα οποία μεγαλώνουμε από μικροί, στην ουσία είναι πολύ σκοτεινές ιστορίες. Με πάθη και τραγωδίες μεγάλες που λέγονται σε μικρά παιδιά. Όπως, για παράδειγμα, η Κοκκινοσκουφίτσα, με τον λύκο που έφαγε τη γιαγιά ή τον Κοντορεβυθούλη που λόγω φτώχειας αφέθηκαν όλα τα παιδιά στο δάσος. Έχουμε αγκαλιάσει τις τραγωδίες και τα σκοτεινά σημεία της ζωής και τα έχουμε κάνει παραμυθάκια για μικρά παιδιά, τραγουδάκια. «Ήταν ένα μικρό καράβι». Η δύναμη της συνήθειας δεν μας αφήνει να αντιληφθούμε τι πραγματικά λένε αυτές οι ιστορίες. Τα παραμύθια πάντα λειτουργούν σε ένα συμβολικό επίπεδο. Σε μια πόλη όπου υπάρχει μια καταστροφή, έρχεται κάποιος και τη σώζει με υπόσχεση να πάρει χρήματα. Η πόλη του αρνείται και εκείνος εκδικείται, παίρνοντάς τους τα παιδιά για πάντα και μετονομάζοντας τον δρόμο από τον οποίο τα παιδιά έφυγαν προς το πουθενά ως «Σιωπηλό». Απαγορεύτηκε να ξανακουστεί εκεί μουσική, αφού ο ίδιος ο αυλητής τα παρέσυρε με τη φλογέρα του. Είναι από αυτές τις πρωταρχικές ανθρώπινες ιστορίες που μπορείς να βάλεις μέσα τα πάντα. Είναι πολύ έξυπνο τέχνασμα για να μπορέσει η σειρά να δώσει ένα στίγμα. Γύρω μας παντού υπάρχουν ιστορίες άσχημες, τραγωδίες που δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν. Έχουν ξανασυμβεί και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν γιατί έτσι είμαστε εμείς – οι άνθρωποι».
Η Μυρτώ Αλικάκη αντιλαμβάνεται το παραμύθι με παρόμοιο τρόπο:
«Οι ψυχολόγοι λένε ότι είναι απαραίτητο τα παιδιά να έρχονται σε επαφή με αυτού του είδους τα παραμύθια, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να διαχειριστούν τον θάνατο και το σκοτάδι της ανθρώπινης ύπαρξης. Η πιο σύγχρονη τάση, η πιο ροζ και πιο Disney, να είναι όλα κάπως πιο αμβλυμμένα, δεν κάνει καλό στα παιδιά. Αν ξεκινήσουμε από τη λαϊκή παράδοση, τα παραμύθια είναι τρομακτικά, με μωρά σε φούρνους κλπ. Ο τρόπος που λειτουργεί το παραμύθι στη συγκεκριμένη σειρά έχει αυτό το στοιχείο προσπαθώντας να συνδέσει το πρόσωπο που έχει ξεκινήσει όλη αυτή την ιστορία με τη δική του παιδική ηλικία. Γιατί αυτός ο απαγωγέας χρησιμοποιεί αυτό το παραμύθι; Δεν μοιάζει να επιστρέφει στην παιδική του ηλικία και αυτός, χρησιμοποιώντας τον κώδικα του παραμυθιού;».
Ο Γιάννος Περλέγκας σχολιάζει τον μανδύα του κινδύνου που προσφέρει η έννοια του παραμυθιού στη σειρά.
«Το παραμύθι έχει μια θέση παραβολής μέσα στη σειρά. Ένας άνθρωπος προτίθεται να σώσει μια πόλη και καταλήγει να εκδικείται αυτήν την ίδια πόλη. Είναι ένα δάνειο από τη γοτθική παράδοση των παραμυθιών και η παραβολή αυτή στολίζει την πλοκή της σειράς με μια αχλή μυστηρίου κι επικινδυνότητας. Με έναν τρόπο παρακολουθούμε μια σειρά όπου μια ομάδα ανθρώπων (συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών τους) πρέπει να περάσει μια τέτοιου είδους τρομακτική δοκιμασία ώστε να μάθει κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας αυτής, ποια τελικά είναι η ίδια. Σχεδόν ηδονοβλεπτικά παρακολουθούμε τα πρόσωπα να χάνουν τον έλεγχο των ζωών τους».
μυστικά που κακοφορμίζουν | όταν το ειδυλλιακό δεν είναι πραγματικά ειδυλλιακό
Σε έναν χώρο με απίστευτη τάξη, το χάος μπορεί πολύ απλά να έχει κρυφτεί πίσω από την ακρίβεια των επίπλων, κάτω από τα όμορφα χαλιά, ανάμεσα στις σελίδες των βιβλίων στις ψηλές βιβλιοθήκες. Τα ακριβά σπίτια και αμάξια είναι απλά μια εικόνα, Βίκυ Παπαδοπούλου;
«Τα ακριβά σπίτια και αμάξια είναι απλά μια εικόνα. Ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει. Ακριβώς επειδή είναι στην κοινωνική τάξη που είναι, πρέπει να φέρονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Το τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες πάντα είναι άγνωστο. Είναι μια οικογένεια που φαίνεται να τα έχει όλα μα κανείς ποτέ δεν τα έχει όλα.
Μέσα από ένα τραγικό συμβάν αποκαλύπτονται μυστικά, βγαίνει όλο το σκοτάδι στην επιφάνεια και φωτίζονται πολύ βαθιά κρυμμένα πράγματα. Το ότι βγαίνουν στο φως λειτουργεί με έναν τρόπο σαν κάθαρση. Τα λάθη του παρελθόντος μας βαραίνουν. Όσο τα φυλάμε μέσα μας, αυτά μας κατατρώνε. Τα πάθη, οι ελαττωματικές σχέσεις μέσα στην οικογένεια. Τα πράγματα θα καθαρίσουν μόνο όταν όλα αυτά έρθουν στην επιφάνεια. Οι σχέσεις θα αλλάξουν ριζικά. Κάποια στιγμή έρχεσαι αντιμέτωπος με την απόλυτη αλήθεια, γίνεται ένα ξεμπρόστιασμα και πρέπει να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου. Αυτό κάνουμε και στη ζωή οι άνθρωποι».
Ο Χρήστος Λούλης αναφέρει σχετικά:
«Ξέρετε, έχω επισκεφτεί πάρα πολλά μέρη στη ζωή μου. Αυτά που με τρόμαξαν πιο πολύ ήταν αυτά τα καθαρά και όμορφα. Όταν στον δημόσιο χώρο ή και στο σπίτι του καθενός δεν υπάρχει έστω και μια μη ηθελημένη απεικόνιση του χάους, μιας κακής αισθητικής, τότε είναι σχεδόν νομοτελειακό ότι το χάος είναι απλά κρυμμένο. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει. Και όταν αυτό κρύβεται, κακοφορμίζει και μυρίζει άσχημα. Όταν πηγαίνεις σε ένα χωριό και είναι ωραίο αλλά και παρατημένο, με πεταμένα λάστιχα στους δρόμους, αυτό είναι πιο αληθινό. Όταν όλα φαίνονται τέλεια σε ένα πλούσιο προάστιο, όπου τα σπίτια είναι μεγάλα και υπέροχα, με πισίνες, τα αυτοκίνητα είναι δυνατά, οι άνθρωποι φοράνε ωραία ρούχα, είναι μια απελπισμένη προσπάθεια να κρυφτεί αυτό που οι ίδιοι δεν μπορούν να πουν στον εαυτό τους.
Δεν είναι μόνο ότι υπάρχουν μυστικά που δεν λέμε στους άλλους. Είναι αυτά τα μυστικά που δεν λέμε καν στον εαυτό μας. Αν θεωρήσουμε ότι η αλήθεια καίει τα ξερόχορτα καταλαβαίνουμε ότι για αυτό οι άνθρωποι την αποφεύγουν, γιατί φοβούνται τη φωτιά. Οι ίδιοι είναι ξερόχορτα μέσα τους. Ακόμα και αν δεν το παραδέχονται φωναχτά, μέσα τους βαθιά το ξέρουν. Δεν συμπαθούν την αλήθεια γιατί τους ξεβολεύει. Κάποια στιγμή έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτά τα μυστικά, σε φέρνει αντιμέτωπο με αυτά η ζωή. Στην ουσία έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Δεν κρύβομαι από την αστυνομία, και, αχ με πιάσανε, γαμώτο. Κρύβομαι από τον εαυτό μου τον ίδιο. Μέχρι που οι πράξεις μου και οι συνέπειές τους έρχονται μπροστά μου να με κοιτάξουν. Αναγκάζομαι να δω το ποιος είμαι».
Μυρτώ Αλικάκη: «Είθισται μέσα στις οικογένειες οι άνθρωποι να συγκαλύπτουν και να κουκουλώνουν πράγματα ώστε να μη διαταραχθούν οι ισορροπίες. Είναι μια πάγια τακτική των ανθρώπων με την οποία εγώ είμαι εντελώς αντίθετη. Ειδικά μεταξύ ενηλίκων τα πράγματα πρέπει να λέγονται. Μόνο καρκίνο μπορεί να προκαλέσει όλο αυτό, μεταφορικά και ενίοτε και κυριολεκτικά.
Το πρόβλημα με τα μυστικά είναι ότι βαραίνουν πάντα τρομακτικά τους ανθρώπους που τα κρατάνε κρυμμένα και οι άνθρωποι αυτοί ζουν πάντα με τον φόβο ότι το μυστικό μπορεί να αποκαλυφθεί. Όταν αυτό γίνεται, κάποια ώρα σε αυτή τη ζωή, έχεις πια να αντιμετωπίσεις και την οργή των ανθρώπων στους οποίους ειπώθηκε το ψέμα. Εκεί γίνεται μια έκρηξη η οποία μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη. Θέλει πολύ ψάξιμο και πολύ θάρρος να συνδεθείς με αυτό που είσαι. Όλοι μεγαλώνουμε με τα χιλιάδες πρέπει, με συγκεκριμένες απαιτήσεις που έχουν οι γύρω μας από εμάς. Είναι μια δύσκολη διαδικασία αλλά κατά τη γνώμη μου είναι μονόδρομος».
η πτώση των βασιλιάδων & ο πάταγος | δεν αντέχεται η αποκαθήλωση
Στο βασίλειο του «Σιωπηλού Δρόμου» η αποκαθήλωση έρχεται πολύ γρήγορα και η αλήθεια είναι αυτή που φέρνει τους ήρωες προ των ευθυνών τους. Ο Γιάννος Περλέγκας πιστεύει ότι οι ιστορίες των βασιλιάδων κάνουν πάντα μεγαλύτερο πάταγο:
«Το σύνολο της κοινωνίας δεν είναι η υψηλή κοινωνία του Σιωπηλού Δρόμου. Γενικά πάντως, κρυμμένα μυστικά έχουν οι ατομικιστικές κοινωνίες μας, ακόμα κι αν δεν στέλνουμε τα παιδιά μας σε τέτοιου είδους ιδιωτικά σχολεία. Η σειρά θέλει να δείξει την πτώση μιας ισχυρής οικογένειας. Πάντα οι ιστορίες των βασιλιάδων κάνουν μεγαλύτερο πάταγο από τις δικές μας.
Με δύο, φαντάζομαι, τρόπους μπορούν να έρθουν αυτοί οι άνθρωποι προ των ευθυνών τους: είτε αν τα φέρει αναπόδραστα έτσι η ζωή, είτε αν έχουν το ψυχικό και πνευματικό σθένος να σηκώσουν οι ίδιοι την ευθύνη του εαυτού τους, ή, αν θέλετε, την ευθύνη ότι τους δόθηκε το δώρο της ζωής».
Η Μυρτώ Αλικάκη τονίζει ότι το βάρος του κύρους της οικογένειας είναι πολλές φορές ασήκωτο.
«Όση περισσότερη εξουσία έχουν οι άνθρωποι, τόσο μεγαλύτερο νιώθουν ότι είναι το διακύβευμα του να χάσουν την τιμή τους και την αξιοπρέπειά τους. Διότι απλούστατα δεν μπορούν να αντέξουν την ιδέα της κατάπτωσης.
Έχω διαβάσει μια φράση σε ένα καταπληκτικό βιβλίο. Οι άνθρωποι που προέρχονται από οικογένειες που έχουν εξουσία αντιμετωπίζουν έναν εφιάλτη στη ζωή τους. Ό,τι και αν καταφέρουν, δεν νιώθουν ποτέ ότι το κατάφεραν μόνοι τους. Είναι τρομακτικό το βάρος του να ανήκεις σε μια οικογένεια που έχει κύρος και χρήμα. Δεν το λέω για να λυπηθούμε τους πλούσιους. Σε υπαρξιακό επίπεδο, όμως, είναι βαρύ».
ο φόβος της απώλειας | τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για ό,τι αγαπάς;
Κοινό σημείο των όσων μου λένε η Βίκυ Παπαδοπούλου και η Μυρτώ Αλικάκη είναι ο φόβος της μάνας για την απώλεια του παιδιού. Πόσο μακριά είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε για αυτό που αγαπάμε; Η Βίκυ Παπαδοπούλου θεωρεί ότι μπορούμε να φτάσουμε στα άκρα.
«Αυτό που άγγιξε εμένα πολύ στον «Σιωπηλό Δρόμο» είναι ο φόβος της απώλειας. Το πώς μπορείς να κάνεις τα πάντα για να μη χάσεις κάτι που αγαπάς. Μπορεί να φτάσεις σε πολύ ακραία σημεία μην υπολογίζοντας τις συνέπειες. Αυτό είναι κάτι που και με συγκίνησε και με έβαλε σε σκέψεις. Μιλάμε για την απώλεια ενός παιδιού που είναι ό,τι σημαντικότερο για μια μητέρα.
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Τίποτα δεν είναι στο χέρι σου, πρέπει να το αποδεχτείς ότι δεν είναι στο χέρι σου. Τα πράγματα θα γίνουν όπως είναι να γίνουν. Κάνεις ένα βήμα πίσω, βλέπεις την κατάσταση και μένεις σοκαρισμένος, μην ξέροντας πώς να αντιδράσεις. Πώς να προχωρήσεις;».
Ρωτώ τη Μυρτώ Αλικάκη τι τη συγκινεί στη σειρά και φέρνει στο μυαλό της μια σκηνή του χαρακτήρα της που δείχνει τη σχέση μάνας – παιδιού.
«Η σκηνή της Βιολέτας με την κόρη της, που της λέει: «Συμπεριφέρεσαι σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Μια στιγμή δεν στάθηκες να με ρωτήσεις πώς είμαι με όλα αυτά που συμβαίνουν». Ως μητέρα, με συγκινούν πολύ στους ρόλους οι σχέσεις παιδιών με τους γονείς. Νομίζω ότι όποιος άνθρωπος είναι γονιός, δεν υπάρχει μέρα που δεν κάνει τη σκέψη ότι μπορεί να χάσει το παιδί του. Το θέμα είναι πόσο το αφήνεις να σε επηρεάζει. Αν θα γίνεις φοβικός ή αν θα διατηρήσεις την ψυχραιμία. Οι γονείς γίνονται καταπιεστικοί προς τα παιδιά τους από φόβο. Εγώ θεωρώ ότι είμαι ένας άνθρωπος που φοβάται λίγα πράγματα. Έχω προσπαθήσει για να μη φοβάμαι. Αυτό που φοβάμαι πολύ, ακριβώς γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω, είναι η ιδέα του να πάθει κάτι το παιδί μου. Φεύγει το αίμα από το κεφάλι μου».
who is who | ο ηθοποιός κοιτά τον ήρωα
Βίκυ Παπαδοπούλου -> Μαντώ:
«Η Μαντώ είναι ένας ευάλωτος άνθρωπος που έχει μεγαλώσει σε αυτό το αστικό περιβάλλον και έχει μάθει να ζει με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τώρα είναι και γυναίκα δημάρχου και πρέπει να κρατάει τυπική στάση απέναντι στην κοινωνία που την περιβάλλει. Παρόλα αυτά είναι ένα ευάλωτο πλάσμα που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αντιμετωπίσει τα πράγματα με ψυχραιμία. Να πάρει τον έλεγχο στα χέρια της για να βοηθήσει σε οποιαδήποτε κατάσταση. Είτε πρόκειται για τον άντρα της, για την απαγωγή του παιδιού της, η Μαντώ αναζητά τον τρόπο να επανέλθουν τα πράγματα στη δική της κανονικότητα. Δεν θα είναι έρμαιο. Παραμένει όμως ευαίσθητη. Το μόνο που αντιλαμβάνεται μέχρι τώρα η Μαντώ είναι ότι το παιδί της δεν είναι κοντά της. Δεν μπορεί να αντιληφθεί ακριβώς τι γίνεται γύρω της ακόμα, γιατί είναι τόσο μεγάλος ο πανικός και η στεναχώρια της που δεν μπορεί να δει πέρα από αυτό. Μέχρι στιγμής. Αισθάνεται πολύ ασφαλής στην οικογένειά της. Αυτό θα κλονιστεί».
Γιάννος Περλέγκας -> Νικήτας
«Προσπαθώ να προβάλλω τις διάφορες αντιφάσεις του χωρίς να τον κρίνω, κατά το δυνατόν. Έχω προσπαθήσει να τον αγαπήσω, στον χρόνο που του έχει δοθεί από τη μυθοπλασία και από τη διαδικασία των γυρισμάτων. Η ανάγκη του να προστατεύσει την εικόνα του έχει να κάνει με πολλές παραμέτρους, δεν την βλέπω αναγκαστικά μόνο αρνητικά. Σίγουρα έχει ένα στοιχείο ωραιοπάθειας, αλλά η ωραιοπάθεια αυτή έχει από πίσω της μεγάλη έλλειψη αυτοεκτίμησης κατά τη γνώμη μου. Το δύσκολο είναι να βρεις τρόπο να δείξεις την ωραιοπάθεια μη ωραιοπαθώς. Γενικά, κατά το δυνατόν, προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιο γειωμένος και αληθινός».
Χρήστος Λούλης -> Βασίλης
«Είμαι παντρεμένος με μια γυναίκα που αγαπώ, έχω μια κόρη που δεν είναι δική μου και την αγαπώ και αυτήν. Η γυναίκα μου θέλει να χωρίσουμε, εγώ δεν θέλω αλλά είμαι αναγκασμένος να το δεχτώ αφού το θέλει αυτή. Από κει και πέρα, ξέρετε τι λέμε; Οι άνθρωποι οι επικίνδυνοι –οι άνθρωποι που έχουν κάτι να προσφέρουν στην κατάσταση– είναι αυτοί που κάθονται σε μια γωνία και δεν μιλάνε. Σίγουρα, σε ένα αστυνομικό θρίλερ, κάποιος που κάθεται στη γωνία και δεν μιλάει μας προκαλεί και κάποιες υποψίες. Τα πράγματα θα φτάσουν σε τέτοιο σημείο ακρότητας που τα νεύρα, η απελπισία, η αγωνία για το μέλλον μας κάνουν να μην κρύβουμε ό,τι κρύβαμε παλαιότερα».
Μυρτώ Αλικάκη -> Βιολέτα
«Υπάρχουν πράγματα που και εκείνη θέλει να κρύψει. Λέει πεντακάθαρα ότι η φήμη του σχολείου παίζει τεράστιο ρόλο για το μέλλον του. Ο ρόλος που υποδύομαι βρίσκεται σε μια θέση όπου προσπαθεί πολύ να σώσει το τομάρι της. Καίγεται η γούνα της για τελείως διαφορετικούς λόγους από την οικογένεια. Νιώθει ότι πρέπει να διαχειριστεί αυτήν την κατάσταση με πολύ μεγάλη προσοχή. Και αυτή ζει τον δικό της Γολγοθά. Υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής στα περισσότερα πρόσωπα της ιστορίας. Όλοι προσπαθούν να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. Ελάχιστα πρόσωπα δεν το κάνουν. Ο Νάσος και η Θάλεια. Δεν είναι τυχαίο ότι η Θάλεια έχει πληρώσει με τον αλκοολισμό της αυτή την ανάγκη της».
–
Κεντρική φωτογραφία άρθρου: © Μυρτώ Αποστολούδη
