Η έκθεση «Αρχιτεκτονική της Δυσκολίας» διερευνά το ζήτημα της συναισθηματικής κατάστασης της δυσκολίας σε συσχέτιση με τον αρχιτεκτονικό χώρο. Εξετάζει δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο η αρχιτεκτονική συμμετέχει στη δημιουργία και τη διαχείριση των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Τα έργα που εκτίθενται αφορούν σχεδιαστικές αναπαραστάσεις πραγματικών καθημερινών χώρων που δημιούργησε ομάδα φοιτητών της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ, πραγματοποιώντας προσεκτική παρατήρηση, ερμηνεία και αναπαράσταση σε δύο είδη υπαρχόντων χώρων που χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους: χώρους που τους κάνουν να νιώθουν άβολα (χώρους δυσκολίας) και χώρους στους οποίους καταφεύγουν όταν είναι δυσκολεμένοι (χώρους καταφύγια).
Η διερεύνηση της Αρχιτεκτονικής της Δυσκολίας, αν και εκκινεί από ένα πολύ προσωπικό πυρήνα της ύπαρξης, που αγγίζει τα συγκεκριμένα συναισθήματα του καθενός και της καθεμιάς ξεχωριστά, δεν είναι μόνο μια εσωτερική υπόθεση του ατόμου.
Αντιθέτως, ο κύριος στόχος των έργων που εκτίθενται αφορά τη διυποκειμενική αναζήτηση του τρόπου με τον οποίο η αρχιτεκτονική γεννά, επηρεάζει αλλά και επηρεάζεται από τα συναισθήματα των ανθρώπων που έρχονται να κατοικήσουν ένα χώρο, είτε ιδιωτικό, είτε δημόσιο. Ξεκινά δηλαδή από το προσωπικό προκειμένου να μπορέσει να έρθει σε επαφή με το κοινό και το κύριο, αυτό που αφορά και τους άλλους ανθρώπους.
Η έκθεση φιλοξενείται στο ισόγειο του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής Αθήνας, της 1ης Υ.ΠΕ., του Υπουργείου Υγείας, έναν χώρο που αξιοποιώντας την Συστημική Επιστημολογική Θεώρηση, έχει ως βασικό στόχο την προαγωγή της ψυχικής υγείας του παιδιού, του εφήβου και της οικογένειας μέσα από τη θετική διεργασία του ζειν και βασική αρχή τον σεβασμό της μοναδικότητας του Ανθρώπινου προσώπου, ανεξάρτητα από τις όποιες δυσλειτουργίες του.
Ενδεικτικά Έργα
«Λυδία Μ.Α.»
Χώρος Δυσκολίας: Αίθουσα Δικαστηρίου
«Η ιεράρχηση αυτή των υψών μέσα στην αίθουσα, θεωρώ, παίζει καθοριστικό ρόλο στην τελική αίσθηση που έχεις. Ξεκινά κανείς από το πιο ψηλό σημείο όπου βρίσκεται η δικαστής και οι ένορκοι. […]. Έπειτα, ιεραρχικά είναι οι δικηγόροι […] που βρίσκονται στο βήμα ακριβώς από κάτω. Τέλος είμαστε εμείς όλοι οι υπόλοιποι καθισμένοι στα πίσω […] τονίζοντας αυτή την ασημαντότηταματαιότητα που αναφέρεται και ο Κάφκα στο έργο του «η δίκη».
Χώρος Καταφύγιο: Η Κουκέτα του Δωματίου μου
«Δε με πείραζε αν μίκραινε ο χώρος όπως έλεγαν οι περισσότεροι, ίσα ίσα εξελίχθηκε σε ένα μικρόκοσμο που μου προσέφερε μια ασφάλεια και γαλήνη. Έπαιρνα κουβέρτες και σεντόνια και απομόνωνα τον κάτω χώρο. […] Γενικά όλο το δωμάτιο ήταν σκοτεινό. […] Το κεντρικό φως του δωματίου επίσης δε βοηθούσε καθώς δημιουργούσε έντονη σκιά κάτω από την κουκέτα. Έτσι τοποθετούσα και μια λάμπα για να μπορώ να βλέπω να διαβάζω, να ζωγραφίζω, μέσα σε αυτόν τον νέο μικρότερο χώρο.»
«Ορέστης Α.»
Χώρος Δυσκολίας: Σταθμός Λεωφορείων ΚΤΕΛ
«Δεν υφίσταται καμία γωνία πιο κρυφή, πιο φιλόξενη, πιο δυσδιάκριτη από τα βλέμματα αγνώστων, μόνο γωνίες-αγκάθια ή σκοτεινές «δύσκολες» γωνίες […] Ο χώρος δίνει την εντύπωση ότι δημιουργήθηκε για να αποτελέσει ένα εκτεθειμένο περιβάλλον. Τοίχοι άδειοι, κενοί και υφές λείες και αποστειρωμένες.»
Χώρος Καταφύγιο: Το σαλόνι πολλαπλών χρήσεων
«Το μοναδικό παράθυρο του χώρου είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό στοιχείο […] Τους χειμερινούς μήνες συνηθίζω να κρατάω όσο το δυνατόν περισσότερο ανοιχτό το παντζούρι ώστε ακόμη και αν νυχτώσει να μπορώ περιστρέφοντας τη καρέκλα να ατενίζω τον ουρανό […] Βρίσκομαι σε ένα κάστρο, σε μία φωλιά πίσω από μια οπή του τοίχους, μία πολεμίστρα. Δεν σπανίζουν και οι φορές όπου η μαρμαροποδιά του παραθύρου γίνεται κάθισμα. Μπορεί η θέα να μην είναι εντυπωσιακή, αλλά η επαφή με το βουνό αποτελεί σίγουρα μία διέξοδο, τις στιγμές που το σαλόνι – καταφύγιο γίνεται πλέον ένα «καβούκι,» ένα σκληρό όριο.»
