Άχαρος

Δεν θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν πράγματα να γράψει κανείς για τον Χάρι Πότερ. Αυτό έλειπε, ένα τέτοιου βεληνεκούς φαινόμενο μαζικής κουλτούρας να μην αποτελεί ερεθιστική πρώτη ύλη. Και ακριβώς επειδή δεν έλειπε, έχουν γραφτεί την τελευταία δεκαπενταετία άπειρες λέξεις που μιλούν για τον Χάρι, τον Ρον και την Ερμιόνη, για την Ρόουλινγκ και τα επτά βιβλία της, που την τελευταία δεκαετία μετατράπηκαν σε οκτώ ταινίες. Θέλω όμως να πω ότι η συγκεκριμένη πρώτη ύλη εμένα με αφήνει αδιάφορο. Και όταν είναι να γράψεις για κάτι, η απέχθεια είναι χίλιες φορές προτιμότερη από την αδιαφορία, αφού η απέχθεια γεννά λέξεις παθιασμένες, ενώ η αδιαφορία σε κάνει να παλεύεις για ώρες να βρεις μια λαβή να πιαστείς, αλλά να μη τη βρίσκεις. Νενίκηκάς με, Χάρι. Είσαι εμπνευσοσκοτώστρα, εσύ και η εμβληματική σου φλωρόφατσα και η αταλαντοσύνη του Ντάνιελ Ράντκλιφ. Βλέπεις, Χάρι, όπως τα ραβδιά επιλέγουν τους μάγους τους, έτσι και οι ταινίες με μάγους επιλέγουν ποιούς θεατές θα μαγέψουν. Και θα ήταν ούτως ή άλλως στραβό το κλίμα μου μαζί σου, αλλά το έφαγε και το τάιμινγκ, αφού η πρώτη σου ταινία βγήκε τον χειμώνα του 2001, σχεδόν ταυτόχρονα με τον πρώτο «Άρχοντα των Δακτυλιδιών». Γκάνταλφ και ξερό ραβδί, Χάρι. Ο Ντάμπλντορ είναι μια φτηνή απομίμηση. Όπως απομίμηση μου μοιάζουν και τώρα στην τελευταία ταινία κάτι γίγαντες που μας προκύπτουν στην σκηνή της εισβολής στο Χόγκουαρντς. Προτιμώ τους ορίτζιναλ στην «Επιστροφή του Βασιλιά». Διαβάζω ξένους κριτικoύς που γράφουν ότι το φινάλε του Χάρι Πότερ είναι τόσο εντυπωσιακό, ώστε να μην έχει να ζηλέψει από τον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών». Ε, κόψτε κάτι.

Όχι ότι οι τελευταίοι «Κλήροι του Θανάτου» δεν έχουν τις στιγμές τους. Η κινηματογράφηση και η όλη ατμόσφαιρα στη σκηνή στην τράπεζα με τους καλικάντζαρους θυμίζει Τέρι Γκίλιαμ (τα σκηνικά του Στιούαρτ Κρεγκ είναι γενικότερα από τα ατού της ταινίας). Η σκηνή με τον Χάρι και τον Ντάμπλντορ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας σε ένα λουσμένο στο λευκό φως σταθμό τρένου δίνει την ευκαιρία στον σεναριογράφο Στιβ Κλόουβς να αραδιάσει δια του στόματος του Ντάμπλντορ μια σειρά από πιασάρικες ατάκες (αν κάποια από αυτές ανήκει στην Ρόουλινγκ, ας με συγχωρέσει): «Οι λέξεις είναι η πιο ανεξάντλητη πηγή μαγείας που διαθέτουμε. Έχουν την ικανότητα τόσο να ανοίγουν πληγές, όσο και να τις θεραπεύουν» «Φυσικά και συμβαίνει μέσα στο μυαλό σου, Χάρι. Αλλά δεν βλέπω γιατί αυτό θα έπρεπε να σημαίνει και ότι δεν είναι αληθινό» «Μην λυπάσαι τους νεκρούς, Χάρι. Τους ζωντανούς να λυπάσαι. Και πάνω από όλα εκείνους που ζουν χωρίς αγάπη». Το γεγονός ότι επιτέλους σε αυτήν την τελευταία ταινία μπορούμε να δούμε αρκετή ώρα τον Λόρδο Βόλντεμορτ, σημαίνει ότι επιτέλους μπορούμε να δούμε αρκετή ώρα τον Ρέιφ Φάινς. Και ο Ρέιφ Φάινς ακόμα και ως φιδόφατσα, με κολλημένα στο πρόσωπο ρουθούνια, είναι απολαυστικός.

Άλλωστε από τα πιο αξιοσημείωτα στοιχεία της κινηματογραφικής σειράς των Χάρι Πότερ είναι ότι συγκέντρωσαν την ντριμ τιμ των  βρετανών ηθοποιών. Οι ρόλοι που έπαιζαν μπορεί στην πλειοψηφία τους να μην είχαν υποκριτικές απαιτήσεις, αλλά η παρουσία τους αρκούσε και περίσσευε, πόσω μάλλον που ήταν απολαυστικά μασκαρεμένοι: Άλαν Ρίκμαν, Ρίτσαρντ Χάρις, Μάικλ Γκαμπόν, Μπρένταν Γκλίσον, Μπιλ Νάι, Ντέιβιντ Θιούλις, Τίμοθι Σπολ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Τζούλι Γουόλτερς, Φίονα Σo, Γκάρι Όλντμαν, Μάγκι Σμιθ, Έμα Τόμσον, Τζιμ Μπρόουντμπεντ, Σιάραν Χάιντς, Kέλλυ Μακ Ντόναλντ, Τζον Χερτ, Τζέμα Τζόουνς, Μίριαμ Μαργκόλις, Iμέλντα Στόντον, Γκάι Χένρι, Κένεθ Μπράνα.

Εκείνο που κυρίως με χάλασε σε όλη τη σειρά των ταινιών είναι ότι δεν απέκτησαν ποτέ ένα ευδιάκριτο δικό τους στίγμα. Η αλλαγή σκηνοθετών σίγουρα έπαιξε το ρόλο της, αλλά γενικότερα όλη αυτή τη δεκαετία οι Χάρι Πότερ έδιναν περισσότερο την εικόνα ενός αξιοπρεπούς προϊόντος, μιας αξιοπρεπούς μεταφοράς βιβλίου, παρά κινηματογράφου με τη δική του καρδιά. Ο Χάρι Πότερ και η φρενίτιδά του μεγάλωσε σε ένα σύμπαν παράλληλο με μένα. Οι δρόμοι μας δεν συναντήθηκαν ποτέ. Συναντήθηκε βέβαια με τους δρόμους εκατομμυρίων παιδιών πάνω στη γη, που μεγάλωσαν μαζί του, όπως άλλωστε μεγάλωσαν μαζί του και τα παιδιά που πρωταγωνίστησαν στις ταινίες. Αν μη τι άλλο, αυτή η καταγραφή του πως μεγάλωναν χρόνο με το χρόνο, έχει τη δική της πρωτοτυπία και -γιατί όχι-  και τη δική της συγκίνηση.

Κλείνοντας, κάνω ριγουάιντ στη μνήμη να δω τι της έχει μείνει περισσότερο κινηματογραφικά από όλη τη σειρά. Οι σκηνές που έπαιζαν αυτό το παιχνίδι με τη μπάλα πετώντας στις σκούπες τους. Η ωραία έμπνευση με τους πίνακες όπου υπάρχει ζωή και κίνηση μέσα στο κάδρο τους. Και οι δύο αγαπημένες μου είναι  η σκηνή με το βραδυνό λεωφορείο και η σκηνή με τα τρία αδέλφια και τους θανάσιμους κλήρους. Μακάρι να υπήρχαν περισσότερες τέτοιες.