Η δική του πατρίδα είναι το μάρμαρο της Νάξου. Η απαστράπτουσα και πολύχρωμη κρυσταλίνα. Αυτό το υλικό μάγεψε τον Γερμανό γλύπτη Ingbert Brunk που επέλεξε να ζει τα τελευταία σαράντα χρόνια στη Νάξο και να δουλεύει αποκλειστικά με το μάρμαρό της. Η αίθουσα τέχνης artworx στην Κηφισιά παρουσιάζει από τις 9 Φεβρουαρίου έως τις 9 Μαρτίου παρουσία του καλλιτέχνη, την ατομική του έκθεση με τίτλο «Γη και φως».
Στην έκθεση, ο καλιτέχνης παρουσιάζει κάποια από τα κλασικά του έργα καθώς και πρόσφατες δημιουργίες. Μικρά αριστουργήματα σε λιτές γραμμές, υλικά αντικείμενα που έχουν χάσει το βάρος και τον όγκο τους. Έργα που εκμπέμπουν φως.
Η έκθεση περιλαμβάνει τους κλασικούς χιτώνες του καλλιτέχνη, βάρκες μεταίωρες στον χρόνο και τον τόπο, που μιλούν για το υπαρξιακό ταξίδι, μαρμάρινα υφάσματα που αιωρούνται και διαπραγματεύονται τις έννοιες της απώλειας και της ματαίωσης. Σταυρούς, που ψιθιρίζουν τη δύναμη ενός ισχυρού συμβόλου και επιτοίχια που φέρνουν με τρόπο καταλυτικό στην επιφάνεια την ίδια τη δύναμη του υλικού.
Φόρμες που ενσωματώνουν το παρελθόν της λιτότητας και της μαγείας που εμπεριέχεται στην προϊστορική κυκλαδίτικη δημιουργία και τη σαφήνεια και την καθαρότητα της κλασικής ελληνικής γλυπτικής. «Δουλεύω 12 μήνες κάτω από το κυκλαδίτικο φως. Μόνο σ’ αυτόν τον τόπο και κάτω από αυτό το φως, θα μπορούσα να δημιουργήσω αυτές τις φόρμες», υποστηρίζει ο καλλιτέχνης.
Το έργο του Ingbert Brunk είναι ένα έργο για το φως. Ο ίδιος πιστεύει ότι το Ναξιώτικο μάρμαρο ανήκει στο φως. «Για μένα το μάρμαρο είναι σαν να έχει γίνει η ύλη, φως». Τα έργα της έκθεσης «Γη και φως» προκαλούν τον επισκέπτη να τα αγγίξει. Είναι φόρμες που ενεργοποιούν την αίσθηση της αφής και εκμηδενίζουν την απόσταση ανάμεσα στο εργό και τον θεατή. Η εσωτερική ζωντάνια και η ένταση που αναδύεται από το υλικό, δημιουργούν ένα βίωμα έντονο και καθοριστικό.
Στα γλυπτά του Ingbert όλα είναι φανερά, τίποτα δεν κρύβεται, ενώ ταυτόχρονα το μυστήριο είναι εκεί. Ο Ingbert Brunk με τα έργα του μιλάει για τον πόνο και την ελευθερία που εμπεριέχει η δημιουργία, ανιχνεύει την έννοια του ξένου και βρίσκει το δικό του τρόπο να υπάρχει ανάμεσα σε δύο πατρίδες. Από το εργαστήριο του, στον Αζαλά, σ’ έναν όρμο της ανατολικής Νάξου, «γράφει» τις μαρμάρινες ιστορίες του, αφιερωμένες στο αένατο ταξίδι και την περιπλάνηση του καθένας μας, στη φυγή, και τη συνάντηση με τον ουσιαστικό λόγο της ύπαρξης.
