Η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και ο Πρύτανής της παρουσιάζουν από τις 18 Ιουνίου έως τις 18 Αυγούστου την ομαδική έκθεση νέων καλλιτεχνών με τίτλο ”Exit” του Α’ Εργαστηρίου Γλυπτικής με Καθηγητή τον κ. Νίκο Τρανό, στο Παράρτημα της Α.Σ.Κ.Τ. στην Ύδρα- Αρχοντικό Εμμανουήλ Τομπάζη.
Δώδεκα νέοι καλλιτέχνες, τελειόφοιτοι σε συνομιλία με τον δάσκαλό τους Νίκο Τρανό. Σε μία σχέση μαθητών και δασκάλων, χρησιμοποιούν διαφορετικά εκφραστικά μέσα, όπως γλυπτική, ζωγραφική, φωτογραφία και εγκαταστάσεις και δημιουργούν έργα που η κλίμακα δεν έχει μεγάλη σημασία, σε μία εποχή που οι διαστάσεις αλλάζουν συνεχώς και η δύναμη της τέχνης εμπεριέχεται στην ουσία, στην ψίχα κι εν τέλη στην διαδρομή που ακολουθεί ο καλλιτέχνης που είναι εσωτερική- εννοιολογική, εκεί που τα συναισθήματα μεταμορφώνονται σε εικόνες και οι μνήμες σε εικαστικές ψηφίδες ενός παζλ που συνθέτει το σύγχρονο αφήγημα.
Ο Σωτήρης Καραθανάσης δημιουργεί μία φιγούρα από αφρολέξ και βινύλιο, που είναι άφιλη και ά-μορφή μια και εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά της σημερινής ανθρωπογεωγραφίας που η ταυτότητα και το φύλλο δεν είναι εκείνα που προσδιορίζουν την δυναμική και την προσωπικότητα του ατόμου. Ενώ η Τζένη Δούπη συνθέτει έναν κόσμο-μινιατούρα από χαρτί και ξύλο που ισορροπεί μεταξύ πραγματικότητας και επιθυμίας, ονείρου και ονείρωξης που συντίθεται και συναπαρτίζεται από οικεία και στοιχεία και αντικείμενα.
Ο Χρήστος Χατζής, κατασκευάζει το κέλυφος ενός οίκου που στεγάζει όχι μόνον το σώμα, αλλά κυρίως την ψυχή όπως χαρακτηριστικά υποδηλώνει ο τίτλος του, γλυπτό από ξύλο, που αντί για φράχτη ή αλέα, έχει ένα σύμπλεγμα από αιχμηρά αντικείμενα που μοιάζουν με οδοφράγματα, που όπως περιπαικτικά αναγράφει η ταμπέλα ”I have nothing”.
Ενώ ο Γιάννης Παπαδάκης δημιουργεί ένα μωρό- κεραμικό σε υπόλευκο χρώμα, που μοιάζει με ενήλικα που πολλά τον ταλανίζουν κι ακόμη περισσότερα τον ταλαιπωρούν. Είναι ο σύγχρονος άνθρωπος που έχει απωλέσει από νωρίς την αθωότητά του σ’ έναν κόσμο που είναι σχεδόν απαγορευτική. Ενώ τα χρωματιστά κεραμικά κεφάλια-πορτρέτα της Ιωάννας Κερεφιάδου, μέσα από την επανάληψη και την έντονη μονοχρωμία του μωβ παραπέμπουν σε αντρικές φιγούρες του παρελθόντος, ενώ εμπεριέχουν και σαρκαστική διάθεση ως προς την έννοια της σοβαρότητας και των θεσμών.
Η Ευγενία Αντωνίου, σχηματίζει στον καμβά της το ένα πορτρέτο που συντίθεται από πολλά διαφορετικά κομμάτια ενός μικρόκοσμου και δημιουργεί ένα φυσικό περιβάλλον από ζώα και δέντρα, πορτρέτο της γης ολόκληρης, ένα σχόλιο για την καταστροφή του περιβάλλοντος, την κλιματική αλλαγή και έναν υπέροχο ολόκληρο κόσμο, που κινδυνεύει ν’ αφανιστεί από την ανθρώπινη απληστία. Όπως και ο Νικόλας Πυρομάλης με την εγκατάστασή του από εμφιαλωμένα κεραμικά με τίτλο «Κόκκινος Κύκλος», κάνει ένα σχόλιο πάνω στην υπεραλίευση και την καταστροφική επέμβαση του ανθρώπου στην αέναη πορεία της φύσης.
Ο Νουράκο μέσα από την ευαλωτότητα, την ευθραυστότητά και την ευαισθησία του υφάσματος δημιουργεί γλυπτικές φόρμες που αναφέρονται σε συναισθήματα όπως η τρυφερότητα και πως αυτή μετατοπίζεται ανάλογα με την δύναμη της στιγμής και της συγκυρίας. Η Λυδία Βαϊκταράκη σχηματίζει γλυπτά σε μαύρο ή λευκό χρώμα που μοιάζουν με φράχτη- εμπόδιο- πλέγμα- δίκτυο, αλλά και μία τεράστια αιώρα, που συνδέει με ευτελή καθημερινά αντικείμενα όπως είναι τα τσιμπιδάκια και το κοτετσόσυρμα, σε μία διττή προσέγγιση που άλλοτε μας εμποδίζει κι άλλοτε μας προστατεύει.
Άλλοτε μας ενώνει κι μας άλλοτε διαχωρίζει, σίγουρα όμως εμπεριέχει την ανάγκη της επικοινωνίας… Και η Λορίνα Καρατζά χρησιμοποιεί μία παραδοσιακή τεχνική όπως είναι το κέντημα για να δημιουργήσει ένα έργα σύγχρονης τέχνης όπου οι κλωστές της συντείνουν στις συγκινήσεις πάνω σε ένα κλασικό λευκό πουκάμισο με την σημειολογία που εμπεριέχει μια και συνδέεται με την ψυχή και όσα εκείνη περικλείει στα εσώτερα της.
Η Λουίζα Βραδή μέσα από την ψηφιακή της φωτογραφίας που παραπέμπει στη ζωγραφική του Edward Hooper μας προσκαλεί σε έναν κόσμο ονειρικό αλλά κι επικίνδυνο, μια και η γοητεία του ανεξερεύνητου εμπεριέχει την πρόκληση και την ευχαρίστηση του νέου, του αγνώστου και του άδηλου κινδύνου. Στην χαρά της ζωής και την απόλαυση μας οδηγεί και ο Γιώργος Χατζησπύρου μέσα από την pop ζωγραφική του, μνεία στην γυναίκα τις χάρες και τις χαρές της κατά τον ίδιο τον καλλιτέχνη.
