-583366.jpg)
Η συνέντευξη τύπου της 25 Απριλίου ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στα καλοκαιρινά έργα του Εθνικού Θεάτρου, «Κύκλωψ» του Ευριπίδη και «Τραχίνιες» του Σοφοκλή. Ο Γιάννης Χουβαρδάς υποσχέθηκε μια επόμενη συνέντευξη τύπου για τη λήξη και τον απολογισμό της θητείας του στα μέσα Μαΐου. Όπως κάθε χρόνο, για το καλοκαίρι και τις περιοδείες στην ελληνική επαρχία, το Εθνικό Θέατρο ετοιμάζει δυο μεγάλες παραγωγές με εξαιρετικές διανομές και συντελεστές.
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου σκηνοθετεί το μοναδικό σατυρικό δράμα « Κύκλωψ» που έφτασε ακέραιο ως τις μέρες μας στις 2 και 3 Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Η σκηνοθεσία της παράστασης βασισμένη στο σατυρικό δράμα του Ευριπίδη φιλοδοξεί να επινοήσει ένα πλαίσιο ελευθερίας και παιχνιδιού που θα καταστήσει αναγκαία την έλευση του Κύκλωπα. «Το πρόσωπο-Κύκλωπας είναι ένα επεισόδιο στη ζωή του Οδυσσέα, δηλαδή του Κανένα, δηλαδή του Καθένα», όπως μας λέει ο σκηνοθέτης. Ο Κύκλωπας ερμηνεύεται από τον Δημήτρη Πιατά, ο όποιος δάνεισε τη φωνή του άλλωστε και στον ομώνυμο ήρωα στην «Οδύσσεια» του Wilson, ο Νίκος Καραθάνος και ο Νίκος Χατζόπουλος κρατούν τον ρόλο του Οδυσσέα και του Σιληνού αντίστοιχα.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο μετά την επιτυχημένη «Άλκηστη». Αυτή τη φορά, σκηνοθετεί έναν 26μελη θίασο σε μία από τις σπουδαιότερες τραγωδίες του Σοφοκλή, τις «Τραχίνιες» που παρουσιάζεται για δεύτερη μόλις φορά στο Εθνικό Θέατρο – η πρώτη ήταν το 1970 σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού- στις 9 και 10 Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Στο ρόλο της Διηάνειρας, η σεμνή Άννα Μάσχα που κατεβαίνει για πρώτη φορά με ρόλο σε παράσταση στην Επίδαυρο, ο Αργύρης Ξάφης ερμηνεύει τον Ηρακλή, ενώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο φαίνεται να κερδίζουν οι Τραχίνιες, ο χορός των κοριτσιών με τη νέα γενιά καλλιτεχνών να δίνει δυναμικά το παρών – Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Δάφνη Δαυίδ, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Αμαλία Κοσμά, Χαρά Κότσαλη, Ελίνα Μάλαμα, Ηρώ Μπέζου, Νάνσυ Μπούκλη, Ειρήνη Μπούνταλη, Σεβίλλη Παντελίδου, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Μαρίνα Σάττι, Καλλιόπη Σίμου, Αγγελική Τρομπούκη.
Η επικαιροποίηση αυτών των παραστάσεων -είτε για τις Τραχίνιες, ένα έργο για τη «γνώση που έρχεται πολύ αργά», είτε για τον Κύκλωπα, για τη σύγκρουση που ενεργοποιεί τον ανθρώπινο τρόμο– είναι τελικά αναπόφευκτή αφού ζούμε σε ένα έντονο παρόν, αλλά αυτό που έχει τον τελευταίο λόγο είναι το «πώς θα το προσλάβει το κοινό», σημειώνει ο κ. Μοσχόπουλος.
