-206101.jpg)
Από την Παρασκευή 9/3/2012 η Θεσσαλονίκη ζει στα καρέ του 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ – Εικόνες του 21ου αιώνα, φιλοξενώντας στις αίθουσες προβολών του Ολύμπιον και του Λιμανιού πάνω από 160 ταινίες, από δημιουργούς όλου του κόσμου.
Ταινία έναρξης του φετινού Φεστιβάλ το «Αγανακτισμένοι» του Tony Gatlif. Περισσότερο μυθοπλασία παρά ντοκιμαντέρ, σκηνοθετικά κλισέ, λίγο εφηβική προσέγγιση και εμμονή στη σύνδεση του κινήματος των αγανακτισμένων με την μετανάστευση. Αγανακτισμένος έφυγα από την αίθουσα, αλλά όχι για να κινηθώ προς τον Λευκό Πύργο, αλλά προς το λιμάνι. Εκεί το ντοκιμαντέρ του Martin Witz “Η ουσία – το LSD του Άλμπερτ Χοφμαν” άφησε στους πάντες τη σκέψη “βρε μήπως να…;”. Όμως πολύ εύστοχα η παρουσίαση δεν έδωσε χρόνο και έμφαση στη χρήση της ουσίας από τη γενιά των λουλουδιών (όπως αρχικά θα νόμιζε κανείς διαβάζοντας τον τίτλο), αλλά σε όλη τη “διαδρομή” της, από την τυχαία εργαστηριακή ανακάλυψη, τις έρευνες για τη χρήση της σε θεραπείες ψυχικών διαταραχών, τα πειράματα της CIA και πάει λέγοντας…
Για το “Νοσταλγώντας το Φως” του Patrizio Guzman (μια συμπαραγωγή Χιλής, Γαλλίας, Ισπανίας, Γερμανίας) δεν έχω ακούσει άσχημα σχόλια από κανέναν μέχρι τώρα. Στην έρημο Ατακάμα στη Χιλή, ο σκηνοθέτης συνδέει με ένα πολύ ποιητικό τρόπο τη μνήμη, την αρχαιολογία, την αστρονομία και τους ομαδικούς τάφους της χούντας του Πινοσέτ. Μεγάλη απογοήτευση τόσο δική μου όσο και των περισσοτέρων στην αίθουσα θεωρήθηκε το Μέσα στην Άβυσσο ,του γνωστού σε όλους Werner Herzog, με τα πολλά ντοκιμαντέρ (και όχι μόνο) στην πλάτη του. Απεγνωσμένες (και αποτυχημένες) οι προσπάθειες του Herzog να εξαναγκάσει τους θεατές να συγκινηθούνε, οι οποίοι ορεξάτοι συνέχισαν τη σαββατιάτικη έξοδό τους μετά το τέλος της προβολής.
Προσπέρασα την “Ολιγαρχία” του Στέλιου Κούλογλου, παρόλο που οι περισσότεροι μου ανέφεραν ότι είναι μία από τις πληρέστερες δουλειές του, γιατί σίγουρα θα το δω σύντομα είτε online είτε στην τηλεόραση. Το φεστιβάλ είναι ευκαιρία να δεις ταινίες στις οποίες δε θα έχεις (εύκολη) πρόσβαση στο μέλλον. Δυστυχώς έχασα το Δανέζικο “Μισή Επανάσταση”, που ήταν μια ζωντανή καταγραφή των περσινών διαδηλώσεων στο Κάιρο. Αυτό που τράβηξε την προσοχή πολύ κόσμου ήταν το ντοκιμαντέρ της Lilly Scourtis Ayers “Ο τελευταίος γύρος του θανάτου: Η Ζωή, ο έρωτας και το τέλος μιας πανκ θεότητας”. Χωρίς να εντυπωσιάζει η σκηνοθέτης μας παρουσιάζει τη ζωή της εκκεντρικότατης τραγουδίστριας των Insaints (αλλά και άλλων συγκροτημάτων) Μarian Anderson, μια από τις πιο προκλητικές και αμφιλεγόμενες μορφές της πανκ σκηνής στην Καλιφόρνια των 90s.
Τα «Κορίτσια της βροχής» της Αλίντας Δημητρίου παρουσίασε τις μαρτυρίες 50 γυναικών που κακοποιήθηκαν από την Χούντα (1967 – 1974) και παρόλο που πολλές φορές κούραζε επαναλαμβάνοντας την παράθεση ίδιων πληροφοριών από διαφορετικές πηγές, δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Το τούρκικο «Μια χούφτα γενναίοι άνθρωποι» της Ruya Arzu Koksal θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γυριστεί και στην Ελλάδα, μιας και παρουσιάζει την καταστροφή κάποιων παραποτάμιων οικοσυστημάτων στην Μαύρη Θάλασσα για το καλό της ανάπτυξης και της ευημερίας της χώρας. Εξίσου καλή και η συζήτηση με τη σκηνοθέτιδα αμέσως μετά την προβολή που κράτησε το ενδιαφέρον μας για αρκετή ώρα παρόλο που ήταν περασμένα μεσάνυχτα.
Στα μικρά διαλείμματα μεταξύ προβολών, προσπάθησα να «εκμεταλλευτώ» όσο μπορώ τις εκπτώσεις και προσφορές διαφόρων χώρων εστίασης στο κέντρο της πόλης. Η πετυχημένη αυτή προσπάθεια που είδαμε και τον Νοέμβριο θα συνεχιστεί μέχρι την τελευταία μέρα του φεστιβάλ. Δίαιτα από Δευτέρα…
