Το 2003 το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο επιβάλλει πρόστιμο 100.000 ευρώ, επειδή δύο άντρες φιλήθηκαν σε ελληνικό σίριαλ, ενώ το 2007 βρίσκει ύποπτου σεξουαλικού προσανατολισμού και διαφθείροντα ως άλλο Σωκράτη τα ήθη των νέων τον Μπομπ Σφουγγαράκη. Το 2015 επεκτείνεται το Σύμφωνο Συμβίωσης και για ομόφυλα ζευγάρια από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αρχές του 2024 θα εισαχθεί προς ψήφιση στη Βουλή από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας νομοσχέδιο για την επέκταση του πολιτικού γάμου, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να τον συνάπτουν και άτομα του ιδίου φύλου.
Αφήνοντας στην άκρη το ευρύτερο πολιτικό και μιντιακό πεδίο, αφήνοντας δηλαδή στην άκρη το ποια θα ήταν η στάση τόσο της Νέας Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού προσωπικά, όσο και -εν προκειμένω εξίσου ή και περισσότερο σημαντικό- των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αν το νομοσχέδιο το έφερνε άλλη κυβέρνηση (σενάριο υποθετικό μεν, κρίσιμο δε), δεν παύει να ισχύει ότι στη γενικότερη εικόνα της η ελληνική κοινωνία πηγαίνει προς μια κατεύθυνση, ακολουθώντας την κατεύθυνση που έχει πάρει το σύνολο των δυτικών τουλάχιστον κοινωνιών.
Εκεί που οι θεσμοί της ελληνικής πολιτείας, όχι πριν πενήντα και ογδόντα χρόνια, αλλά πριν είκοσι και λιγότερο από είκοσι, σκανδαλίζονταν με ένα φιλί μεταξύ ανδρών, θεωρώντας το «χυδαίο και απαράδεκτο», ή με ένα ον που κατοικούσε στον βυθό του Μπικίνι, υπάρχει, τόσο θεσμικά όσο και κοινωνικά, μια αναμφίβολη και ραγδαία αλλαγή σε νοοτροπίες και προκαταλήψεις χιλιετιών.
Από εκεί και πέρα, το πόσο έτοιμη ή μη, συνολικά ή έστω πλειοψηφικά, είναι η κοινωνία να αποδεχθεί τον γάμο μεταξύ των ομοφύλων και να χωνέψει συνακόλουθα την εικόνα τους να μεγαλώνουν παιδιά, είναι άλλο ζήτημα, που δεν αναιρεί τη γενικότερη κατεύθυνση και τη ραγδαία αλλαγή των νοοτροπιών. Κι επίσης, όσο και αν ωριμάζουν οι συνθήκες, μπορεί ο πλήρης βαθμός ωρίμανσης να μην έρθει από μόνος του και ποτέ, πάντα θα υπάρξει η χρονική στιγμή που ακριβώς για να επέλθει η πλήρης ωρίμανση, θα πρέπει να θεσμοθετηθούν επισήμως οι σχετικές ρυθμίσεις, ακόμα κι αν κάποιοι στην αρχή ζοριστούν, ακόμα κι αν είναι πολλοί αυτοί οι κάποιοι.
Και το ερώτημα δεν είναι «Γιατί άραγε να ζοριστούν;». Ας το αναγνωρίσουμε αυτό, ας το πιστώσουμε αυτό, ας είμαστε στοιχειωδώς ειλικρινείς: επειδή είναι λογικό, καθώς είχαν και έχουν μια συγκεκριμένη εικόνα για τον κόσμο, καθώς η επικείμενη αλλαγή στο μυαλό τους μοιάζει πάρα πολύ μεγάλη ως δομική. Δεν ήταν μόνο ο κόσμος των μακρινών μας προγόνων ομοφοβικός, δεν ήταν καν ο κόσμος των παππούδων μας και των γονέων μας, ήταν -και σε σημαντικό βαθμό παραμένει ακόμα- και ο δικός μας κόσμος.
Το συγκεκριμένο κείμενο δεν γράφεται από προοδευτικό άμβωνα και δεν σκοπεύει να δείξει κανέναν με το δάχτυλο. Έχω πατήσει τα 51 χρόνια και ναι, έχω προλάβει κι εγώ να τα μάθω αλλιώς, και ναι, ακόμα κι αν δεν υπήρξα ο περισσότερο, εντελώς σίγουρα δεν υπήρξα και ο λιγότερο ομοφοβικός άνθρωπος της γης. Μεγάλωσα ομοφοβικά και κατά πάσα πιθανότητα επιβιώνουν ακόμα εντός μου κάποια -τελευταία ελπίζω- κατάλοιπα του παλιού εαυτού μου. Θέλω να πω, μπορεί πλέον προσωπικά να μη συμμερίζομαι το ζόρι που νιώθουν άλλοι για την επικείμενη νομοθετική κατοχύρωση της ισότητας στον γάμο, αλλά μπορώ να το καταλάβω, μπορώ να έρθω στη θέση εκείνων που ζορίζονται.
Η κατ’ εμέ απάντηση σε όσους ζορίζονται είναι ότι τα πράγματα δεν έπαψαν ποτέ να αλλάζουν, η ζωή δεν έπαψε ποτέ αλλάζει, οι αλλαγές μας βρίσκουν στη δική μας τη ζωή. Κάποιες μας ξεβολεύουν εκ των πραγμάτων. Άλλες σε πρακτικό επίπεδο της καθημερινότητάς μας, άλλες, όπως η συγκεκριμένη, σε ιδεολογικό επίπεδο, σε επίπεδο του πώς ήταν ο κόσμος που ξέραμε. Ναι, αλλιώς τα μάθατε, αλλιώς τα μάθαμε. Ωστόσο, για εσάς που είστε ετεροφυλόφιλοι, οι επικείμενες αλλαγές δεν θα αλλάξουν προς το χειρότερο τον τρόπο που ζείτε. Μπορούν να αλλάξουν όμως προς το καλύτερο τον τρόπο με τον οποίο ζουν όσοι είναι ομοφυλόφιλοι.
Ας βρούμε τι μας καταπιέζει στα αλήθεια στη ζωή μας, τι μας πνίγει στα αλήθεια, τι καταπατά τις δικές μας ελευθερίες, τι κάνει τη ζωή μας πιο δύσκολη. Η αναγνώριση δικαιωμάτων σε άλλους ανθρώπους δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι ένα από αυτά. Δεν θα πάθει κανείς ετεροφυλόφιλος τίποτα. Μια βασική αποδοχή χρειάζεται. Ότι δεν είναι όλοι σαν αυτόν. Ότι ένα ποσοστό ανθρώπων έχει διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Κι ότι ο συγκεκριμένος σεξουαλικός προσανατολισμός δεν θα πρέπει να κάνει τη ζωή των ανθρώπων αυτών πιο δύσκολη, δεν θα πρέπει να τους αποστερεί δικαιώματα και ελευθερίες. Δεν είναι τόσο τρομερό. Αλήθεια. Όμορφο είναι, σωστό είναι, καλό είναι, φωτεινό είναι.
