-36055.jpg)
Οκτώ εικαστικοί έχουν ωραία θέα στην πραγματικότητα.
Η εικόνα: σκληρή και τρυφερή, τρομακτική ή μαγική, απόκοσμη, νοσηρή, ειρωνική και μελαγχολική, αναπάντεχη, ανησυχητική, αποκαλύπτει και εμπαίζει τη θέα του κόσμου και των πραγμάτων.
Ο Μωρίς Γκανής εγκλωβίζει σε διαφανές κουτί (μακέτα) την προσωπική του εκδοχή του σύγχρονου τσίρκου. Με σαφείς αναφορές στην ποπ κουλτούρα (το μουσικό συγκρότημα μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από την αθωότητα της δεκαετίας του ΄60, σ’ ένα τοπίο όμως ουδέτερο) εξετάζει την πιθανότητα δημιουργίας ενός ολοκληρωτικά ουτοπικού περιβάλλοντος: απρόσωποι και στιλιζαρισμένοι άνδρες, στα κίτρινα ταξίντο τους, παίζουν μουσική σαν καλοκουρδισμένα παιχνίδια. Η εικόνα κάποιου πάρτι εμπλέκεται τόσο με την κίτρινη ανθρωποειδή μορφή (που αποδίδεται με έναν ιδιαίτερο, αφαιρετικό εξπρεσιονισμό και παραπέμπει σε αντίστοιχες εικόνες του ψηφιακού κινηματογράφου), όσο και με τις γυναικείες μορφές, σ’εναν εξωπραγματικό χώρο, στον πίνακα add. Η μουσική που δεν ακούμε (δεν υπάρχει) παγώνει την εικόνα σε έναν άλλο χρόνο.
Ο Γιώργος Γυπαράκης στη Σειρήνα συνδέει σκηνές από τον αισθησιακό χορό μίας χορεύτριας που κρέμεται με σχοινιά χορεύοντας, σε κάποιο οριένταλ κλαμπ της Θεσσαλονίκης, με αρχειακό υλικό από στρατιωτικές επιδείξεις πολεμικών αεροσκαφών. Η μίξη των δύο ετερόκλητων «ιπτάμενων» εικόνων οδηγεί σ’ ένα παιγνίδι επικίνδυνης γοητείας και σαγήνης. Οι εικονικές αερομαχίες (ερωτικές αψιμαχίες;), οι άκρως εντυπωσιακοί και φαντεζί σχηματισμοί των αεροπλάνων, ο ερωτικός χορός, η πρόκληση εντείνουν δραματικά την αφήγηση κλιμακώνοντας τις σχέσεις μεταξύ τους. Η μουσική από τις Χίλιες και μία νύχτες (Σεχραζάτ) του Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ υποβάλλει τα στοιχεία του μύθου: τον έρωτα, την πίστη, τη γοητεία, την εκδίκηση, την παροδική φύση του κόσμου, τη θνητότητα, την πεπερασμένη, μέσα στο χρόνο, φύση της αφήγησης, και κατ’ επέκτασιν της ίδιας της ύπαρξης.
Ο Δημήτρης Μπάμπουλης τοποθετώντας δύο μορφές ακαθορίστου φύλου να εκπλήσσονται αντικρύζοντας η μία την άλλη «στήνει» ένα ευάλωτο Μνημείο της Έλλειψης Φωτός. Είτε πρόκειται για την έκφραση κάποιας προσωπικής αγωνίας είτε για την έκφραση ανυσυχίας, σε σχέση με το γύρω περιβάλλον τους ,το γεγονός οτι οι μορφές ίπτανται, δίνει στο έργο μια μεταφυσική διάσταση. Ο δυικός αριθμός σχετίζεται με το διχασμό της κοινωνικής ή προσωπικής συμπεριφοράς και το δυσιπόστατο, την πάλη του εσωτερικού με το εξωτερικό , τη συνύπαρξη η μή του συλλογικού με το ατομικό.
Ο Μανώλης Μπαμπούσης φωτογραφίζει τις αποθήκες μίας από τις πολλές Σχολές Καρναβαλιού του Ρίο ντε Τζανέιρο με αφορμή ένα ταξίδι του στη Βραζιλία. Χώροι, τους οποίους, ούτως ή άλλως, χαρακτηρίζει η δύναμη και η αλλόκοτη, καρναβαλική θέα του περιεχομένου τους, εκρήγνυνται στο βλέμμα και γίνονται η μεταφορά ενός «αποθηκευμένου» ανοίκειου κόσμου: πραγματικότητα, φύση, παρά φύση, παραίσθηση, γκροτέσκο, απουσία, εγκιβωτισμός συγχέονται σε μία εξωπραγματική εικονοποιία, η οποία ωστόσο είναι απολύτως υπαρκτή και αληθινή. Η εικόνα, ελκυστική και συγχρόνως ανησυχητική, ψευδαισθητική αιχμαλωτίζει τα «ξέφτια» ενός αποσυναρμολoγημένου, νεκροζώντανου «θιάσου», αυτής της θνησιγενούς έκστασης, που είναι το καρναβάλι. Μία απροσδιόριστη θλίψη (ή απειλή;) ελλοχεύει στην ωραία θέα των πολυώροφων κτιρίων πίσω από την τροπική βλάστηση της φύσης.
Ο Δημήτρης Τάταρης εξελίσσοντας την προβληματική του, ως μέρος μίας ευρύτερης αφήγησης, στους μεταλλαγμένους τόπους του «οικότροφου τσίρκου» (όπως αποκαλεί ο ίδιος «ό,τι κατοικεί, εξελίσσεται και αναπτύσσεται στην αντίληψη που έχει ο καθένας για τον κόσμο») επανέρχεται εμμονικά στις έννοιες της ευθραυστότητας, του εγκλωβισμού, της αλαζονείας, του φόβου του θανάτου και του εξανθρωπισμού της φύσης. Στα έργα του με τους ενδεικτικούς τίτλους Very Fragile (παραπέμποντας στον τίτλο Fragile της πρώτης του ατομικής έκθεσης το 2008) και Domestic Circus, μία εγκατάσταση με βίντεο και ήχο, συγκεντρώνει σε ένα κιβώτιο συσκευασίας (μία αλληγορική «κιβωτό») τα θραύσματα ενός εύθραυστου κόσμου σε ανισορροπία και παραμόρφωση (κόκαλα, μέλη, ξύλα, κλουβιά, πουλιά, φίμωτρα, συμπλέγματα ζώων και ανθρώπων, μάτια) – μία εσωτερική θέα ερειπίων, ερήμωσης και επιβολής, με την περσόνα του ίδιου του καλλιτέχνη εν είδει θηράματος-θύματος-θύτη.
H Maria Friberg στο βίντεο Blown Out επιθυμεί να τονίσει την αιωρούμενη, αντιφατική κατάσταση του νού. Σε αργή, αέναη κίνηση ένας άντρας φαίνεται να δίνει μια μάχη ανάμεσα στην οικειότητα και την απόσταση, στην ηδονή και στην οδύνη, στο μαρτύριο, στην ισχύ και την εξάρτηση. Ωστόσο, παρόλη την πάλη με τόσο διαμετρικά αντίθετα συναισθήματα, υπάρχει η άισθηση της αποδοχής της απομόνωσης και της οικειότητας μέσα στον ευατό του. Ο συμβολισμός της θάλασσας και των κυμμάτων (μια μικρογραφία του έξω κόσμου), σχετίζεται με τους φόβους και τις πιθανότητες της εγκατάλειψης και της υποταγής σε κάτι που είναι μεγαλύτερο από τον εαυατό μας, είτε αυτό είναι αγάπη είτε πάθος ή θάνατος.
Η Κατερίνα Χρηστίδη μέσα από τα μεγάλης κλίμακας έργα της επιχειρεί να καθηλώσει τον θεατή και να τον αιχμαλωτίσει στη δική της ιδιαίτερη αφήγηση, τόσο σχεδιαστικά όσο και εννοιολογικά. Τα ακαθορίστου φύλλου πορτρέτα της, με υβριδική μορφή, κινούνται σε ένα απομονωμένο, απόκοσμο περιβάλλον, απρόσιτο και μη αναγνωρίσιμο. Πρόσωπα σε μετέωρη ψυχολογική κατάσταση, σε μια προσπάθεια εσωτερικής ενδοσκόπησης, μοιάζουν να προσπαθούν μάταια να ενταχθούν σε μια κλειστή δομή. Ουσιαστικά, το οικείο μετατρέπεται σε ανοίκειο και η κλειστή δομή γίνεται ανοιχτή.
Ο Αλέξανδρος Ψυχούλης στην Ατέλειωτη ευτυχία χρησιμοποιεί τόσο τον εαυτό του όσο και πρόσωπα από το οικογενειακό και ευρύτερο φιλικό του περιβάλλον, ως πρωταγωνιστές σε μία ατέλειωτη ούρηση στο πουθενά. Η ειρωνεία είναι προφανής. Η νοσηρή εικόνα της «ευτυχίας» που κατασκευάζει, επιχειρεί, αφενός, ένα άμεσο, καυστικό σχόλιο στην απόλυτη και παραλυτική βίωση της ευχαρίστησης που πηγάζει από την απλή ικανοποίηση των σωματικών αναγκών και, αφετέρου, μία σκοτεινή υπόμνηση του χαμένου ή ανέφικτου της ευτυχίας. Η θέα της ανακούφισης, εντός του συλλογικού στοιχείου που περιέχει, ανατέμνει την κοινή τύχη της δυστυχίας, σε συστοιχία με την ειρωνεία του τίτλου του έργου.
