Άνθρωπος και Science Fiction

«Βρίσκομαι σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, μετά το τέλος του κόσμου. Μπορώ να κάνω όσα τηλεφωνήματα θέλω, δεν υπάρχει κανένα όριο. Δεν είναι γνωστό αν έχουν επιζήσει κι άλλα άτομα ή αν τα τηλεφωνήματά μου είναι απλώς ο μονόλογος ενός ανισόρροπου. Άλλοτε το τηλεφώνημα είναι σύντομο, σαν να μου κλείνουν το τηλέφωνο στα μούτρα· άλλοτε κρατάει ώρα, σαν να με ακούν με την περιέργεια του ενόχου. Δεν υπάρχει ούτε μέρα ούτε νύχτα· η κατάσταση δεν μπορεί να πάρει τέλος» (Μισέλ Ουελμπέκ, Η δυνατότητα ενός νησιού, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006).

Ο Παντελής Χανδρής δημιουργεί εδώ και πολλά χρόνια με τα έργα του κόσμους παράξενους. Οικείους και ανοίκειους ταυτόχρονα. Αχρονικούς, τοποθετημένους στο πριν, στο τώρα, στο μετά. Στις παλιότερες δουλειές του με πιο παραστατικό τρόπο, με σπαράγματα σωμάτων, με τυφλά πρόσωπα, με ζώα, ή ακόμα και με ρομποτικά πλάσματα. Η πρόθεσή του σαφής, μια προσπάθεια χαρτογράφησης της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης αλλά και η έκφραση του αναπάντητου ερωτήματος της ύπαρξης. Κλέβω από τον ίδιο μερικές χαρακτηριστικές φράσεις του που χρησιμοποίησε στη σειρά έργων του «micro-Μonumental»: «υπήρξα αφού ονειρεύτηκα», «αφουγκράστηκα, υλοποίησα, κοινώνησα», «περιπλανήθηκα και άνθησα καθώς μετείχα», «μοιράστηκα αυτά που ερωτεύτηκα, ενώ χάθηκα σε ό,τι πρόσφερα», «σαγηνεύτηκα από το να υπάρχω».

Από το 2010 έως και την τελευταία του έκθεση «Question of Faith» στην γκαλερί Elika, θεωρώ ότι υπήρξε μια στροφή στο έργο του που πραγματικά του έδωσε άλλη διάσταση και το έκανε ποιητικό. Εγκατέλειψε σχεδόν εντελώς την ενασχόληση με την αναγνωρίσιμη φιγούρα και παράλληλα επικεντρώθηκε σε ένα εμμονικό λεπτομερές σχέδιο, απόλυτα παραστατικό, που όμως λόγω της θεματολογίας του δημιουργεί ένα διάλογο με αφηρημένες έννοιες και μοιάζει σαν και το ίδιο να γίνεται αφαιρετικό. Τοπία άγονα, άλλοτε με τη σφραγίδα του περάσματος του ανθρώπου και άλλοτε ανέγγιχτα, κάνουν το θεατή να χάνει την αίσθηση του χρόνου, να χάνει κάθε σιγουριά για το πού βρίσκεται, για το τι συμβαίνει. Πρόκειται για βουνά και βράχια της Γης ή για σεληνιακά τοπία; Για νησιά που ξεπροβάλλουν στη μέση της θάλασσας ή για μετεωρίτες στο διάστημα; Και ποιες είναι η δυνατότητες αυτών των νησιών; Είναι ο κόσμος στην απαρχή του ή στο τέλος του; Ο άνθρωπος έχει σηκωθεί στα δύο του πόδια ή έχει κιόλας εξαφανιστεί από έναν πυρηνικό πόλεμο; Η Αλίκη στη χώρα των μπούνκερ μπορεί να ονειρεύεται; Μήπως πρόκειται για αυτόν το ανθρωποφάγο λόφο που καταπίνει σιγά σιγά την Winnie στο Happy Days του Μπέκετ;  Μήπως ο άνθρωπος αυτοαναλώνεται;

Όσο κι αν προσπαθούμε να διαβάσουμε τις οδηγίες χρήσεως του κόσμου μας, οι οποίες παρουσιάζονται από τον Χανδρή γραμμένες σε τσιμεντένια βιβλία με τη χρήση σχημάτων αντί για αλφάβητα (δείγμα διαστημικού υπέρ προηγμένου πολιτισμού ή υπανάπτυξης;), δυστυχώς θα παραμένουν ακατάληπτες για εμάς. Μοναξιά, υπαρξιακή αγωνία, το άπειρο, ο χρόνος και η φθορά – φανερή ή τόσο αργή που κάποια πράγματα φαντάζουν αιώνια.
Οι βραχώδεις όγκοι που περιστρέφονται αέναα στα πρόσφατα βίντεο του Χανδρή είναι, θαρρείς, πέρα από το χρόνο, και θα υπάρχουν έως τη συντέλεια του κόσμου. Σε αντίθεση με την εύθραυστη εγκατάσταση από πολύχρωμα πτυσσόμενα ξύλινα μέτρα που υποδηλώνει την εφήμερη παρουσία του ανθρώπου και των επιτευγμάτων του. Ή μήπως θα καταφέρουμε να κερδίσουμε την αθανασία; Σε αυτόν τον κόσμο ή σε κάποιον άλλο; It’s a «Question of Faith» προφανώς…

Η έκθεση του Παντελή Χανδρή «Question of faith» παρουσιάζεται στην Elika gallery έως τις 25/5.