-41340.jpg)
Έλλη Γρίβα «11 +-./…μια ιστορία αγάπης στον Ενδιάμεσο Χρόνο./»
Η Έλλη Γρίβα, γνωστή από την έως τώρα πορεία της στον εικαστικό χώρο της χώρας μας, μέσα απ’ την πολύ ιδιαίτερη προσωπική εξπρεσσιονιστική γραφή των ζωγραφικών της έργων, καθώς και την ιδιαίτερη αγάπη της για τα installations και τις performances, παρουσιάζει τη νέα της ατομική έκθεση, η οποία με διαφορετικά μέσα και ύλες (σχέδιο, ζωγραφική, γλυπτικές κατασκευές και εγκατάσταση), θα προσεγγίσει τις βαθύτερες εννοιολογικές αναζητήσεις της καλλιτέχνιδας.
«Το 11./ είναι μία πορεία από το 1 της μοναξιάς, στο 2 του έρωτα, στο 11 του ολόκληρου πλάσματός μας. Είναι μία ιστορία αγάπης στον ενδιάμεσο χρόνο, που καλύπτει ό,τι κάνουμε για να γεμίσουμε το κενό μας, μέχρι τη συνάντησή μας με τον Άλλο. Δεν είναι μία ιδέα αλλά μία κατάσταση που υπαγορεύεται από το Άλλο – μία παρουσία από το μέλλον.
Το 11./ αφορά στην εξωγήινη πλευρά μας που δεν είναι ξένη, αλλά σκιερή. Ασχολείται με τη μεταφορά μας από το εδώ στο εκεί. Συμβαίνει μέσα σ’ ένα διαστημόπλοιο, όπου ο χρόνος δεν υφίσταται και ο χώρος είναι αστρικός. δική του διάσταση. Το ‘δέρμα’ δεν είναι όριο, αλλά χώρος. Δεν υπάρχει ‘χρόνος’, παρά μόνο το κοσμικό υγρό.
Το 11./ φτάνει στο μαζί και το όλο. Όταν το ‘εσύ’ σημαίνει ‘εγώ’ τότε καταργούνται τα όρια αναμεταξύ ζωής και θανάτου. Τότε γινόμαστε το 11 – ένα καινούργιο πλάσμα, εμείς ταυτόχρονοι κι ενωμένοι…»
Μεγακλής Ρογκάκος, Ιστορικός Τέχνης
Στο πλαίσιο της έκθεσης της Έλλης Γρίβα, θα παρουσιάζεται και το πιο πρόσφατο βιβλίο της καλλιτέχνιδας, με τίτλο: «11+-. /…μια ιστορία αγάπης στον Ενδιάμεσο Χρόνο./» , που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δήγμα.
Γιώργος Πρασσάς «Ιχνογραφώντας το Toπίο»
Στη νέα του ατομική έκθεση ο καλλιτέχνης αποτυπώνει μέσα από το μινιμαλιστικό ύφος και τη γεωμετρία που χαρακτηρίζει τις συνθέσεις των έργων του, τοπία και εσωτερικούς χώρους. Πρόκειται για μια συλλογή από εικόνες με απλά μοτίβα, αποδοσμένα με έντονα πλακάτα χρώματα. Με κοινό άξονα την αναγωγή στα στοιχειώδη συστατικά της εικόνας, τα έργα με γραφισμούς, ισορροπούν ανάμεσα στην αφαίρεση και την αναπαράσταση. Μέσα απ’ την παρατήρηση και την απλή καταγραφή της καθημερινότητας, το τραπέζι, η καρέκλα, η νεκρή φύση, το εσωτερικό ενός δωματίου ή ένα καλοκαιρινό τοπίο, επανεφευρίσκονται ζωγραφικά με ποιητική διάθεση, με αίσθηση του μέτρου και της λιτότητας, που φανερώνουν τις άμεσες επιρροές της Τέχνης από τον μινιμαλισμό, την παιδική τέχνη και το κινηματογραφικό καδράρισμα. Με μια σύγχρονη αντίληψη, που χαρακτηρίζεται από την εμμονή στο βασικό, η εικαστική ματιά του καλλιτέχνη, διατρέχει τη φαντασία μας, κινητοποιώντας την, για να συμπληρώσει τις εικόνες αυτές αισθητηριακά.
Τα σχεδιαστικά μέσα του καλλιτέχνη, λιτά. Δουλεύει με τα βασικά χρώματα, αφήνοντας μεγάλο μέρος του καμβά ή του χαρτιού αζωγράφιστο. Η προτίμησή του στην ακουαρέλα είναι εμφανής, στην οποία επεμβαίνει τόσο με υδατοδιαλυτά, όσο και με ακρυλικά χρώματα · με αποτέλεσμα να συμπλέκονται λεπταίσθητες χρωματικές διαφάνειες, με τους πιο δυνατούς τόνους και αποχρώσεις. Χώροι εσωτερικοί και εξωτερικοί, αντικείμενα ή μορφές, στέκονται απλά η αφορμή, για να μιλήσει ο καλλιτέχνης τη ζωγραφική γλώσσα και να ανάγει ως ουσιαστικούς πρωταγωνιστές των έργων του, το χρώμα, το σχέδιο, τη φόρμα και τη σύνθεση, με τρόπο καινοφανή και ιδιαίτερο προσωπικό στίγμα.
