Έχω μια αδυναμία σε αυτήν την μπάντα και ας με παιδεύει πάντα η ερώτηση αν είναι ο ή οι Hume Assine και πώς μπορώ να το περιγράψω καλύτερα σε εσάς! Έτσι έχοντας ως δεδομένο την ένωση των λέξεων Human και Machine για τη δημιουργία του ονόματος “Hume Assine” που περιγράφει την μουσική τους, σκέφτηκα πως ο Βαγγέλης Ορφανίδης ιθύνων νους του project ως η κύρια μηχανή, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει σε αυτόν τον βαθμό χωρίς την βοήθεια των γραναζιών του, του Αλέξιου Αντωνόπουλου και της Άννας Πασπάτη. Τους γνώρισα πριν 3 χρόνια με το εκπληκτικό κομμάτι «Κυριακή». Ακολούθησε το πολύ φωτεινό “Sweetest Sound” μέσα στο οποίο ανακάλυψα τη νέα, σύγχρονη ποπ που θα ήθελα να ακούω. Σε αυτή την 3η δισκογραφική δουλειά, το trio επιστρέφει ανανεωμένο ηχητικά, με τον Hume Assine να συνοδεύει τα synthesizers του με organs και mellotrons, τον Αλέξιο Αντωνόπουλο, να αφήνει στην άκρη τα ντραμς του για να παίξει με αναλογικά beats και την Άννα Πασπάτη, σε πρώτο ρόλο στα φωνητικά, να μας διηγείται δέκα καθημερινές αστικές ιστορίες εμπνευσμένες από την Αθήνα. Το “Athens Blues” είναι ένα εξαιρετικά δουλεμένο και δεμένο άλμπουμ!
Όπως έχω γράψει ξανά, η μπάντα έχει μια αυθεντικότητα στον ήχο και μια αμεσότητα στον στίχο. Σε κάνει να θεωρείς πως είναι πολύ εύκολο να γράψεις και να τραγουδήσεις κάτι αντίστοιχο μέχρι να το δοκιμάσεις. Χάρηκα πολύ με την εξέλιξη του ήχου τους και για το γεγονός πως τα αγγλόφωνα κομμάτια δεν έρχονται σε αντίθεση με τα ελληνόφωνα κρατώντας το ύφος και το συναίσθημα που παράγεται ενιαίο. Κατά κύριο λόγο μουσική και στίχους γράφει ο Βαγγέλης γιατί το project αυτό στην αρχή είχε ξεκινήσει εντελώς μοναχικά. Έπειτα ήρθε ο Αλέξης όπου μαζί άρχισαν να δοκιμάζουν φωνές και τραγουδίστριες και τίποτα δεν κόλλαγε. Αποφασίζουν λοιπόν να κάνουν απλά συμμετοχές στα τραγούδια χωρίς κάτι σταθερό και η πρώτη συμμετοχή που έκαναν ήταν η Άννα. Σε αυτό το άλμπουμ που η Άννα είναι από την αρχή μαζί τους, έχουν όλα φιλτραριστεί και από την ίδια η οποία έχει προσθέσει στίχους στο “City Lights” και στο “Inner Fire” άλλαξε κάποια πράγματα αλλά και από τον Αλέξη.
Γεωργίου Πωπ 3. Εκεί λοιπόν συνάντησα τον Hume Assine και τα γρανάζια του σε ένα αστικό πρωινό με καφέ και κουβέντα. Μα που θα γινόταν η συνέντευξή του αν όχι σε μια ποπ οδό! Ήχοι από σακουλάκια, παγάκια που ανακατεύονται στον καφέ, μυρωδιά πορτοκαλιού, ήλιος. Με την υπεροχή των αστών Ευρωπαίων, έστω και κατά το ήμισυ Βαλκανίων, που κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και φιλοσοφούν για την ζωή έχοντας λύσει βασικά προβλήματα επιβίωσης που για άλλους δεν είναι αυτονόητα, πατάω την έναρξη στην ηχογράφηση ενώ η Άννα μου λέει για την φανταστική οικειότητα που είχαν από την πρώτη στιγμή της συνάντησής τους και όσο περνάει η ώρα αρχίζω να κατανοώ τα ίδια επίπεδα ενέργειας που εκπέμπουν όλοι. Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι πάνω στην ίδια συχνότητα! Πόσο εύκολα μπορείς να το πετύχεις αυτό σκέφτομαι. Ούτε σε ανθρώπινο επίπεδο είναι εύκολο, πόσο μάλλον σε καλλιτεχνικό. Ανακατεύω τον καφέ μου και με την πρόθεση αφενός να τους κάνω να χαλαρώσουν και έπειτα να τους πειράξω ρωτάω με αφέλεια πώς λένε το νέο τους άλμπουμ και η κουβέντα μας ξεκινάει:
Πώς το είπαμε ρε παιδιά το νέο άλμπουμ; Κόλλησε το μυαλό μου!
Βαγγέλης: Το άλμπουμ ονομάζεται “Athens Blues” και μέσα του υπάρχουν δέκα αθηναϊκές ιστορίες. Στην αρχή αμφιταλαντευτήκαμε αρκετά για τη μορφή του concept, επειδή δεν είχαμε καταλήξει αν θέλαμε να κυκλοφορήσουν αυτές οι 10 ιστορίες ως singles ή ως ένα ενιαίο αποτέλεσμα. Σκεφτήκαμε λοιπόν πως θα είχε ένα νόημα να κυκλοφορήσει αυτό το concept των σύγχρονων αθηναϊκών ιστοριών, που μπορεί να ζήσει ο οποιοσδήποτε μια Τετάρτη στη Μεσογείων επί παραδείγματι. Κυκλοφόρησε ψηφιακά και τον Δεκέμβριο θα βγει και σε βινύλιο. Με την λογική λοιπόν ότι αυτό το άλμπουμ είναι μια ενότητα και στην εποχή του content, θεωρώντας πως το άλμπουμ λοιπόν είναι μια οντότητα στην ουσία εκτός από το ότι η μουσική που έχει μέσα του, θα συνοδευτεί από μια σειρά παραγόντων καταγραφής της αστικής κουλτούρας. Ετοιμάζουμε μια σειρά podcasts με καλεσμένους και με αφορμή τις ιστορίες του δίσκου θα συζητάμε τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται. Επίσης και τα live μας θέλουμε να είναι διαφορετικά ξεκινώντας να επιλέγουμε διαφορετικούς χώρους και όχι τα γνωστά λαϊβάδικα για να παρουσιάσουμε το υλικό μας. Το ψάχνουμε ακόμα, ελπίζω να τα καταφέρουμε!
Εξυμνείτε με αυτόν τον τρόπο τη ζωή στην πόλη;
Αλέξης: Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρουμε αν εξυμνούμε κάτι. Αναφερόμαστε σε αστικά περιβάλλοντα, δηλαδή το κομμάτι “Athens Blues” μπορεί να το ακούει κάποιος και να το παραφράσει σε «Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Βόλος Blues» και να ταυτιστεί, δεν έχει διαφορά. Εμείς τυχαίνει να ζούμε εδώ οπότε αυτή την εκδοχή παρουσιάζουμε.
Βαγγέλης: Ξεκινάμε από το πρώτο κομμάτι που λέει ότι ζούμε σε ένα κλουβί το οποίο είναι ξεκλείδωτο αλλά επιλέγουμε να μείνουμε μέσα και έπειτα αρχίζουμε να εξιστορούμε τι συμβαίνει σε αυτό το κλουβί και γιατί τελικά δεν φεύγουμε. Κάτι που συμβαίνει σε κάθε πόλη και εμπεριέχει έρωτες, σκέψεις που σε προβληματίζουν, την τάση σου για φυγή, για προσωπική ανέλιξη, όλα αυτά που στην ουσία απασχολούν όλους μας.
Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι η δική μας πολύ κανονική ζωή πολλές φορές είναι ανώτερη και άλλοτε κατώτερη από των άλλων;
Αλέξης: Επειδή πάντα ζηλεύουμε αυτό που δεν έχουμε. Αλλά όταν το αποκτήσουμε ή όταν βρεθούμε στη θέση του καταλαβαίνουμε και τις δυσκολίες του. Είναι μια σχέση αγάπης και μίσους και ίσως το γεγονός πως στα αστικά περιβάλλοντα είμαστε πιο στρυμωγμένοι θέλοντας και μη συγκρινόμαστε…
Χρεώνουμε υπεραστικά δηλαδή τις ζωές μας όπως κάποτε τα τηλέφωνα; Δηλαδή σε ένα χωριό η τάση της σύγκρισης δεν υπάρχει;
Βαγγέλης: Ας ξεκινήσουμε από το προφανές, η παροιμία με την κατσίκα του γείτονα δεν γίνεται να αναφέρεται σε αστικό περιβάλλον. Είναι στην ανθρώπινη φύση… απλά όπως λέει και ο Αλέξης τα πράγματα εδώ είναι πιο στρυμωγμένα.
Και πιέζουμε ο ένας τον άλλον άθελά μας αντί να τον ηρεμούμε;
Αλέξης: Είναι μια εμπόλεμη ζώνη εδώ…
Άννα: Έχει να κάνει και με το ποσοστό εγωισμού που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Οπότε ό,τι μου συμβαίνει, μου συμβαίνει με εμένα πρωταγωνιστή, κοιτάζοντας εκείνη την ώρα τι χάνω και τι κερδίζω. Και έπειτα η μοναξιά που βιώνουμε όλοι, γιατί στο τέλος της ημέρας ό,τι έχουμε περάσει, το έχουμε περάσει μόνοι ο καθένας.
Άρα δυσκολευόμαστε να νιώσουμε το αίσθημα της συμπόνιας γιατί θεωρούμε το πρόβλημα μας μεγαλύτερο ή ίσο με του άλλου;
Αλέξης: Η πρώτη ανάγνωση, ναι, είναι αυτή δυστυχώς. Μετά έρχεται η δεύτερη ανάγνωση που λέει «α κοίτα είμαστε όλοι κολλημένοι στη Μεσογείων δύο ώρες». Έχει προηγηθεί η κόρνα, το χέρι έξω, το ξέρεις ποιος είμαι εγώ….ξεκινάει μια μάχη!
-Μια μάχη που φτάνει στο “Detox” ! «Οι από ‘δω τους από ‘κει στρατιωτάκια σε κομματική γραμμή…» Και τελικά καταλήγουμε να μην είμαστε ούτε από ‘δω, ούτε από εκεί, να μας φταίνε όλα, να μην ψηφίζουμε, να δημιουργούνται απολιτίκ γενιές…
Βαγγέλης: Μπορείς να είσαι βαθιά πολιτικοποιημένος και να μην είσαι ούτε με τους από δω ούτε με τους από κει. Στην ουσία γι’ αυτό που μιλάει το κομμάτι είναι η τοξικότητα. Η φιλοσοφία του καφενείου του ψηφοφόρου, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μέσα στην οποία χάνεται η λογική και η κοινή σκέψη. Επιλέγω λοιπόν το στρατόπεδο που επιθυμώ και ψάχνω να βρω την άποψη, την πληροφορία, την είδηση που θα ικανοποιήσει αυτά που ήδη πιστεύω, χωρίς να με ενδιαφέρει να μάθω ακριβώς τι συμβαίνει για να πολεμήσω τον απέναντι. Και ειδικά σε έντονα κοινωνικά φαινόμενα, όπως η κρίση που πέρασε και ανέτρεψε πολλά που είχαμε δεδομένα, όλες αυτές οι συμπεριφορές καλλιεργούνται και δυναμώνουν. Όταν όμως δεν ανήκεις πουθενά, μπορεί να είσαι ο απολιτίκ, ο οποίος γκρινιάζεις χωρίς να ξέρεις ουσιαστικά το γιατί. Αυτοί που δεν πάνε να ψηφίσουν, δεν θεωρώ πως είναι αυτοί που γκρινιάζουν…
Άννα: Είναι και κάποιοι που έχουν χάσει την πίστη τους με όλο αυτό τον ζόφο που καλούμαστε να διαχειριστούμε καθημερινά, αφού ξυπνάμε και πρέπει να διαχειριστούμε κάτι χειρότερο από αυτό με το οποίο κοιμηθήκαμε. Έχουμε αναπτύξει μια ανοσία και δεν μπορούμε να συνδεθούμε συναισθηματικά λέμε «Κρίμα ρε παιδί μου, το παλικάρι το πέταξαν στο λιμάνι… Τι θα φάμε το μεσημέρι»; Γιατί αν συνδεθούμε όντως και σκεφτούμε ότι αύριο αυτό το παλικάρι μπορεί να είμαι εγώ, θα πάθουμε παροξυσμό και θα σταματήσουμε να είμαστε λειτουργικοί. Έτσι θεωρώ πως όσοι δεν ψήφισαν σκέφτηκαν ότι δεν θα αλλάξουν κάτι…
Και μέσα σε όλη αυτή την καθημερινή δυστοπία εσείς μας μιλάτε για “SUPER FEELINGS”! Υπερ-συναίσθημα! Πώς το ορίζετε; Θυμάστε κάποια στιγμή που αυτό που νιώσατε ήταν ο ορισμός του;
Βαγγέλης: Θα πω αρχικά την ιστορία για το πώς γράφτηκε αυτό το κομμάτι, για να σε βάλω και στην φιλοσοφία των “Super Feelings”. Ήμουν στο φανάρι και ήμουν το πρώτο αυτοκίνητο. Οπότε στην διάβαση ξεκινάει να περνάει ο κόσμος και εγώ παρατηρώ πόσο διαφορετικός είναι ο καθένας που διασχίζει την διάβαση. Ο πρώτος ήταν πολύ σκυφτός με το κοστούμι του, αγχωμένος, η δεύτερη ήταν μια τύπισσα με ακουστικά που τραγουδούσε… Αυτό που θέλω να πω είναι ότι έβλεπες εκείνη την ώρα ανθρώπους να βιώνουν έντονα και εντελώς διαφορετικά συναισθήματα. Άρα τα “Super Feelings ” είναι αυτό, στιγμιαία συναισθήματα που ζεις έντονα.
Αλέξης: Όχι πάντα ευχάριστα συναισθήματα….
Βαγγέλης: Ναι εννοείται! Από μια πρωινή αναποδιά στη δουλειά που γίνεται ένα μπαμ, μέχρι το μισάωρο που ξεκλέβεις για να πιείς μια μπύρα με έναν φίλο στο μπαράκι της γειτονιάς. Έπειτα οτιδήποτε νιώσεις έντονα και στιγμιαία μπορεί είναι ένα super feeling το οποίο και σε καθορίζει. Από μια στεναχώρια από την οποία θα θέλεις να ξεφύγεις και θα κάνεις ένα ταξίδι στο οποίο θα ζήσεις μια νέα εμπειρία και η ζωή σου θα πάρει άλλη πορεία, μέχρι ένα τυχαίο έντονο γεγονός που όσο και να υπολογίζεις την ζωή σου θα έρθει και θα τα ανατρέψει όλα.
Άννα: Εγώ έχω καταλάβει ότι είναι και μια διέξοδος εκτόνωσης τα super feelings! Έχω παρατηρήσει και στον εαυτό μου ότι λόγω όλης της συμπίεσης των συναισθημάτων μας για να μην δείξουμε ότι κάτι μας ενοχλεί, στο αφεντικό, στους φίλους, ψάχνουμε μικρές αφορμές να βιώσουμε ένα super feeling! Γι’ αυτό μπορεί να είναι και αρνητικά και θετικά ή μπορεί να μην έχουν να κάνουν καν με την καθημερινότητά μας. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να νιώθω μια ανεξήγητη υπερδιέγερση και να μην μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θέλω, τι θα με εκτονώσει, μέχρι να δημιουργήσω, μέχρι να βρεθώ με τα παιδιά είτε στο στούντιο, είτε όταν πίνουμε μπύρες και οργανώνουμε τα επόμενα σχέδια. Αυτό είναι ένα super feeling για εμένα!
Και κάπως έτσι τα “super feelings” γίνονται “inner fire”; Η εσωτερική μας φωτιά μας τσιγκλάει να πάμε δυο βήματα μπροστά και ας αποτύχουμε;
Βαγγέλης: Ξέρεις τι; Το inner fire είναι αυτό που σε τρώει μέσα σου χωρίς να σε νοιάζει το αποτέλεσμα. Η κινητήριος δύναμη για να πας μπροστά. Το κομμάτι εστιάζει σε αυτή τη σπίθα αυτό το δευτερόλεπτο που λες «Εγώ θα το κάνω»! Το κάνεις και μπορεί να πέσεις και από γκρεμό αλλά αν δεν έχεις αυτή τη σπίθα, δεν ξεκινάς ποτέ. Το αποτέλεσμα δεν πρέπει να σε φοβίζει γιατί αν δεν ανοιχτείς και αν δεν αφεθείς και αν δεν είσαι έτοιμος για τις συνέπειες τότε δεν κάνεις τίποτα.
Αλέξης: Το λένε ωραία οι τζαζίστες αυτό! Η τάση! Υπάρχει τάση αλλά δεν υπάρχει λύση. Είναι η τάση που αυξάνεται συνεχώς αλλά δεν εκτονώνεται. Και δεν ηρεμείς και ξαφνικά το συναίσθημα εκρήγνυται και σε κάνει να νιώθεις όμορφα.
Άννα: Και η φωτιά δεν είναι τυχαία λέξη, έχει πολλές ερμηνείες. Δηλαδή ο Βαγγέλης δεν έγραψε “Light your inner power”, αλλά “Light your inner fire”. Η φωτιά μπορεί να έχει πολλές μορφές, να σιγοκαίει μέσα σου χρόνια ή να κάψει όσα θες να ξεφορτωθείς για να χτίσεις σε νέες βάσεις. Μπορεί όμως να καείς και εσύ ο ίδιος.
Φαίνεται πάντως ότι το Inner Fire έχει κάτι δικό σου…
Άννα: Όλα, όλα ήταν εκεί! Το “Inner Fire” ήταν από μόνο του έτσι, όλη αυτή την ενέργεια και το πάθος που έχει μέσα του εγώ το βρήκα εκεί. Γενικά τα περισσότερα πράγματα με τον Βαγγέλη τα έχω βρει έτοιμα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να βρω την σύνδεση και να το φέρω σε εμένα. Αλλά τις περισσότερες φορές ήταν σα να του είχα πει πρώτη ότι αυτό θα ήταν ωραίο να είναι έτσι. Και η αλήθεια είναι ότι αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που από την αρχή μου τράβηξε την προσοχή ο Βαγγέλης. Αντιμετώπισα έναν άνθρωπο οργανωμένο που ήξερε τι ήθελε και με υλικό έτοιμο στα χέρια του, γιατί μέχρι τότε είχα βρεθεί μπροστά σε πολύ αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές με αποκορύφωμα να μου λένε πως έχουν μια ιδέα για ένα κομμάτι για το οποίο δεν μπορούν να μου στείλουν την μουσική αλλά θα έπρεπε εγώ γράψω στίχο και να το τραγουδήσω.
Μιλάμε ώρα για νοιάξιμο, συμπόνια, λιγότερο εγωισμό σε αγνώστους, τι γίνεται όμως με τις σχέσεις μας; Με ανθρώπους που είναι δικοί μας ή θέλουμε να γίνουν;
Άννα: Δυστυχώς έχουμε μάθει να ζούμε με τους δικούς μας όρους και ταυτόχρονα φοβόμαστε υπερβολικά να εκθέσουμε το μέσα μας σε έναν άνθρωπο που δεν έχουμε αρκετά χρόνια στη ζωή μας για να τον εμπιστευτούμε 100%! Για να κάνεις μια σχέση είτε φιλική είτε ερωτική πρέπει να ανοίξεις την καρδιά σου και να αρχίσεις να ρίχνεις άμυνες. Για κάποιους είναι πολύ δύσκολο, ενώ δηλώνουν ότι θέλουν έναν άνθρωπο στην ζωή τους και με την πρώτη δυσκολία ή διαφορά ιδιοσυγκρασίας υψώνουν αμέσως τοίχο. Αυτό που θέλω να πω είναι πως όλοι βάζουμε εμπόδια στον εαυτό μας γιατί στην ουσία δεν έχουμε καμία όρεξη να ανοίξουμε την πόρτα της ψυχής μας και να πούμε έλα!
Αλέξης: Δεν δηλώνει και μια ανασφάλεια αυτό;
Βαγγέλης: Ναι! Και ξέρεις από πού πηγάζει αυτό; Έχουμε μάθει να μην δεχόμαστε πως κάθε επιλογή έχει και συνέπεια. Έχουμε κάνει έναν αγώνα για να μπορούμε να έχουμε πολλές επιλογές αλλά δυστυχώς δεν καταλαβαίνουμε ότι μαζί με την επιλογή αγοράζουμε και την συνέπεια. Όταν όμως η συνέπεια σου χτυπήσει την πόρτα λες «Ωχ», χωρίς ακόμα να αντιλαμβάνεσαι ότι το επέλεξες! Όταν λοιπόν λες «Θέλω σχέση», σχέση σημαίνει ότι δίνεις χώρο από τον ατομισμό σου σε κάποιον άλλον.
