Συνεχίζοντας την περιδιάβασή μας στο θεατρικό γίγνεσθαι της πόλης, μία ακόμη επέτειος γίνεται αφορμή για την παρουσίαση μιας αξιόλογης θεατρικής ομάδας. Η «Ακτίς Αελίου» συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια λειτουργίας και γιορτάζει ανεβάζοντας το Θρίαμβο του έρωτα του Μαριβώ∙ άλλωστε, είχε ξεκινήσει τη διαδρομή της επίσης με ένα έργο του σημαντικού Γάλλου δραματουργού, το Νησί των σκλάβων.
Επιχειρώντας μια σύντομη αναφορά στη διαδρομή της «Ακτίδος Αελίου», αξίζει να επισημάνει κανείς ότι συστάθηκε το 2000 από αποφοίτους της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε. -σχολή που εξακολουθεί να είναι ο βασικός τροφοδότης ηθοποιών για το θίασο- με Καλλιτεχνικό Διευθυντή το σκηνοθέτη Νίκο Σακαλίδη. Το ρεπερτόριο (συνολικά 20 παραστάσεις) κινείται σε τρεις άξονες: κλασικό και σύγχρονο κλασικό έργο (Μαριβώ, Ουΐλλιαμς, Σαίξπηρ, Σαρτρ, Ζαρρύ), σύγχρονες δραματουργικές αναζητήσεις (Κέιν, Χ. Μύλλερ, Μελκιό, Δημητριάδης, Μόσχοβη, Παπαγεωργίου) και μουσικοθεατρικές παραστάσεις σε κείμενα του θιάσου. Η παράσταση με την οποία η «Ακτίς Αελίου» κατέκτησε κριτική και κοινό ήταν η Μεταμόρφωση του Φ. Κάφκα (2002), με την εξαιρετική ερμηνεία του Θωμά Βελισσάρη στον κεντρικό ρόλο. Τη σκηνοθεσία των παραστάσεων, εκτός από τον καλλιτεχνικό διευθυντή αναλαμβάνουν και μέλη του θιάσου (Θωμάς Βελισσάρης, Ιωάννα Κατσαρού, Θεανώ Αμοιρίδου, Ελεονώρα Αϊβαζίδου και Γρηγόρης Παπαδόπουλος).
Οι παραστάσεις της «Ακτίδος Αελίου» χαρακτηρίζονται από ένα λιτό, εξώστροφο υποκριτικό κώδικα και αναζητήσεις στο επίπεδο της φόρμας. Η βασική ιδιαιτερότητα του θιάσου έγκειται σε μεγάλο βαθμό στο ισάξιο ενδιαφέρον που δίνεται τόσο στη δουλειά πάνω στο λόγο όσο και στο σωματικό παίξιμο. Οι παραστάσεις έχουν ερευνητική διάθεση και προσεγμένο χαρακτήρα, παρόλο που δεν κατορθώνουν πάντα να επικοινωνήσουν με το κοινό, μένοντας πολλές φορές σε έναν ιδιότυπο φορμαλιστικό αυτισμό. Στα δυνατά σημεία της «Ακτίδος» συγκαταλέγονται οι επιτυχημένες μουσικοθεατρικές παραστάσεις.
Ο θίασος στεγάζεται σε ένα υπόγειο στο κέντρο της πόλης, χώρος που προφανώς υπήρξε, όχι μόνο μια λύση ανάγκης, αλλά και καλλιτεχνική πρόταση. Πριν από μια δεκαετία, το θεατρικό κοινό της Θεσσαλονίκης είχε ήδη εξοικειωθεί με τα λειτουργικά και αισθητικά δεδομένα του «μικροθεάτρου-υπογείου», παρακολουθώντας τις παραστάσεις του θιάσου των «Νέων Μορφών», που στεγαζόταν στην ίδια γειτονιά. Στην «Ακτίδα Αελίου» οι μεταμορφώσεις του περιορισμένου αλλά και περιοριστικού υπόγειου χώρου αποτέλεσαν πολλές φορές έκπληξη για τους θεατές, κυρίως λόγω των ευφάνταστων σκηνογραφιών της εξαιρετικά ικανής Ευαγγελίας Κιρκινέ. Και η φαντασία όμως εξαντλείται. Είναι κρίμα ομάδες όπως η «Ακτίς Αελίου» να μην υποστηρίζονται με τέτοιο τρόπο από την Πολιτεία, ώστε να κάνουν θέατρο σε χώρους που να ευνοούν την καλλιτεχνική έκφραση. Είναι τραγική, άλλωστε, η έλλειψη ευέλικτων χώρων μεσαίας κλίμακας στην πόλη της Θεσσαλονίκης με τη μοναδική εξαίρεση του Μικρού Θεάτρου της Μονής Λαζαριστών.
Η επετειακή παράσταση του θιάσου, ο Θρίαμβος του έρωτα, δεν αποτελεί απλώς μια επιλογή απολύτως ταιριαστή με τις αναζητήσεις του θιάσου σε επίπεδο φόρμας, αλλά και η θεματική του έργου αγγίζει τους σύγχρονους προβληματισμούς μας γύρω από τη ζωοποιό και καταστροφική δύναμη του έρωτα. Σε μια εποχή που ο φόβος απέναντι στο δυνατό συναισθήμα και η αφελής και βολική θεοποίηση της μοναξιάς έχουν οδηγήσει στο οξύτατο κοινωνικό πρόβλημα της κρίσης των ερωτικών σχέσεων, ένα έργο που αποκαλύπτει την πανίσχυρη δύναμη και αναπόδραστη μοίρα του έρωτα γίνεται καθρέφτης των φόβων μας και των ανομολόγητων σκέψεών μας. Η πριγκίπισσα Λεονιδία, μεταμφιεσμένη σε άνδρα με το όνομα Φωκίων, μπαίνει στην Αυλή του φιλοσόφου Ερμοκράτη, από όπου το συναίσθημα του έρωτα είναι εξορισμένο, με στόχο να κατακτήσει ερωτικά τον μοναχικό πρίγκιπα Άγη. Για να μπορέσει να πετύχει το στόχο της και να παραμείνει κοντά στον πρίγκιπα «πουλάει έρωτα» τόσο στον Ερμοκράτη όσο και στην αδελφή του Λεοντίνη…
Ο Νίκος Σακαλίδης επιχειρεί να αναδείξει τη σκληρή πλευρά του έργου, εστιάζοντας στη σχεδόν παιδική εμμονή της Λεονιδίας στην κατάκτηση του στόχου της. Τίποτα δεν στέκεται εμπόδιο στις επιδιώξεις μιας ερωτευμένης∙ το ισχυρότερο μέσο της είναι ο ίδιος ο έρωτας, τον οποίο χρησιμοποιεί χωρίς ενδοιασμούς με θύματα τα δύο αδέλφια. Ωστόσο, είτε η σκηνοθετική επιλογή είτε η άγουρη υποκριτική της Ελένης Ζαραφίδου στο ρόλο της πριγκίπισας έχουν ως αποτέλεσμα να τονίζεται η ορθολογική οργάνωση του σχεδίου και όχι η συναισθηματική εμπλοκή σε αυτό, όπως επίσης και να προβάλλεται σε στιγμές η ρητορεία του έργου που αποτελεί και μια από τις βασικές παγίδες του. Εξαιρετικά επιτυχής, ωστόσο, υπήρξε η επιλογή να αποδωθεί ο ρόλος της στερημένης από έρωτα Λεοντίνης από τον απολαυστικό Γρηγόρη Παπαδόπουλο και ο ρόλος του άπειρου στο ερωτικό σκίρτημα Άγη από την πειστικότατη σε κίνηση, λόγο και συναίσθημα Αντιγόνη Φρυδά. Όλοι οι υπόλοιποι ρόλοι υπηρετήθηκαν με ζωντάνια και συνέπεια από τους Θωμά Βελισσάρη, Δέσποινα Καλπενίδου, Νίκο Νικολαΐδη και Κυριακή Στρατάκη. Η μετάφραση της Ζωής Σαμαρά, δυστυχώς, δεν μπόρεσε να διευκολύνει την υποκριτική δουλειά, καθώς, πολλές φορές, διαφαινόταν ο ρόλος του μεταφραστή-μεσολαβητή που παρεμπόδιζε τη ροή του λόγου. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαρίνας Γκούμλα ακολούθησαν μια λογική πρόσμιξης στοιχείων από το 18ο αιώνα αλλά και τη δεκαετία του ΄70, κάτι που αποτέλεσε μια ιδέα αισθητικής και όχι ερμηνευτικής αξίας και μάλιστα ακαλαίσθητη στην υλοιποίησή της. Παρόλες τις παραπάνω αδυναμίες της πρόκειται για μια παράσταση εξαιρετικά ευχάριστη, με ρυθμό, ενδιαφέρουσες μουσικές υπογραμμίσεις και, κυρίως, με νέους, κεφάτους ηθοποιούς που αναδεικνύει τον πάντα επίκαιρο προβληματισμό του έργου.
Παρότι η ομάδα επιχορηγείται από το 2002 από το Υπουργείο Πολιτισμού, οι δυσκολίες είναι σημαντικές, συχνά δυσβάστακτες. Στο σημείωμα της παράστασης του έργου ο Νίκος Σακαλίδης χαρακτηρίζει την πορεία του θιάσου ως μυθιστόρημα μαθητείας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε ανάγκη από τέτοια μυθιστορήματα.
