Σκηνή πρώτη: Ανεβαίνω την Πειραιώς, αφηρημένα και αργά, χειμώνας, μια μέρα συννεφιασμένη και βλέπω απέναντί μου τον Γιώργο Μαζωνάκη να κολυμπάει σε ένα γαλάζιο σύννεφο. Κι από δίπλα μια φωτογραφία πολύ παράξενη για νυχτερινό κέντρο, κορίτσια σε φόντο γαλάζιο, σαν τα δίδυμα στη Λάμψη ή κάτι τέτοιο, με στεφάνια χούλα – χουπ και σταματάω χωρίς δεύτερη σκέψη, περνάω τον δρόμο και κάθομαι να χαζέψω τις φωτογραφίες με τον πορτιέρη να κοιτάει απορημένος την κυρία με τα γυαλιά που χαζεύει χωρίς να κινείται. Οι μεγάλες φωτογραφίες είναι φωτογραφίες έκθεσης και φυσικά ο έρμος ο πορτιέρης δεν ήξερε τίποτα.
Σκηνή δεύτερη: Ξέρω την Έφη Γούση από το θέατρο, ένα κορίτσι πορσελάνινο με κατακόκκινο κραγιόν, καλή ηθοποιό, είναι δικές της οι φωτογραφίες του Δον Ζουάν στη Στέγη, πολύ ξεχωριστές, το ίδιο σκοτεινές και το ίδιο γαλάζιες. Από τότε την ακολουθώ στο instagram, στον κόσμο με τα κορίτσια, με τα αισθήματα, με τον μεγάλο πόνο, με το μεγάλο σκοτάδι, με το άπλετο φως. Με ένα μικρό ερωτηματολόγιο σας προσκαλώ να τη γνωρίσετε με τα λόγια και τις σιωπές της, τις εικόνες της.
Όχι ότι βρίσκονται πολύ μακριά, αλλά πώς από την υποκριτική φθάσατε στη φωτογραφία; Και πώς συνδυάζονται και τα δυο;
Για όλες τις σιωπές των ηρώων επέλεξα τη φωτογραφία. Στα θεατρικά κείμενα θα το δεις γραμμένο έτσι: ΣΙΩΠΗ. Για αυτή τη στιγμή του παγωμένου χρόνου, για όσα ο ήρωας δεν μπορούσε να εκφράσει και δε γραφτήκανε λέξεις, δε βρέθηκαν λέξεις, δε φτάνανε οι λέξεις, γι΄αυτό το κομμάτι φωνής που έλειπε, επέλεξα τη φωτογραφία. Στο πώς πρακτικά συνδυάζονται, είναι στο πώς κατευθύνω τα μοντέλα.
Θυμάσαι πότε τράβηξες την πρώτη φωτογραφία που σου άρεσε όταν την τράβηξες και είπες: θα συνεχίσω; Υπάρχει μια ιστορία για αυτή ή για κάποια άλλη που είδες και σε ενέπνευσε;
Καλοκαίρι 2009, επέστρεφα από την Αίγινα σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να βρω δουλειά. Στο πλοίο δίπλα μου καθόταν μια οικογένεια Γερμανών με δύο ξανθά μικρά κορίτσια, το ένα ήταν μεγαλύτερο. Κάποια στιγμή σηκώθηκαν κι άρχιζαν να παίζουν, να τρέχουν, να γελάνε. Κι εκεί επάνω στο παιχνίδι, το πιο μικρό έπεσε και χτύπησε. Χτύπησε στο γόνατο. Δεν έκλαψε, αλλά το κοιτούσε ξανά και ξανά σαν να προσπαθούσε να βρει την πληγή που δε φαινόταν. Την ώρα που κοίταζε το γόνατό της, την έβγαλα φωτογραφία, συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό η ταινία του Ρομέρ, «Το γόνατο της Κλαίρης». Έτσι έγινε.
Αν σου ζητήσω να μου κάνεις μια περιγραφή του φωτογραφικού σου σύμπαντος, ποιοι είναι οι σταθμοί του;
Θα πω μια φράση του Ζαν Κοκτό. “Here I am trying to live, or rather, I am trying to teach the death within me how to live.”
Υπάρχει αυτό το παστέλ χρώμα στις φωτογραφίες που μοιάζει σαν ζαχαρωτό, δηλητηριασμένο όμως. Τι θα μου έλεγες για την αντίστιξη ενός κόσμου παστέλ, αλλά με πολύ μαύρο;
Είναι το φως που αναζητώ και που θέλω να φτάσω, η παιδικότητα που νοσταλγώ, ενάντια στο σκοτάδι που πολεμώ μέσα μου. Το μαύρο παστέλ είμαι εγώ, δεν θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα τον εαυτό μου. Κάθε ήρωας στις φωτογραφίες είναι προέκτασή μου, γι΄αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία των φωτογραφιών, είναι Γυναίκες.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου φωτογραφικοί ήρωες/ηρωίδες και πώς θα τις περιέγραφες; Σε ποιον κόσμο δρουν ή υπάρχουν;
Μου αρέσουν οι ηρωίδες με στολές. Είναι ένα είδος εγκλεισμού η στολή. Μου αρέσουν οι καλόγριες, οι μαθήτριες, οι μπαλαρίνες, οι γυμνές παρθένες, τα κορίτσια της ενόργανης. Τις χρησιμοποιώ ως φαντάσματα, ως σύμβολα.
Ποιο πεδίο είναι πιο ομαλό για να βγάλεις τα συναισθήματά σου, η φωτογραφία ή η σκηνοθεσία;
Και τα δύο.
Ας μιλήσουμε για το φωτογραφικό τοπίο στην Ελλάδα, τη δουλειά σου, τι θέλεις να κάνεις στο μέλλον και πώς ονειρεύεσαι και το μέλλον των φωτογραφιών σου;
Θα ήθελα να κάνω εκθέσεις που θα ταξιδεύουν έξω και μαζί τους κι εγώ. Στη συνέχεια, θα ήθελα να τις ενώσω και να τις κάνω ταινία.
Ένα μικρό βιογραφικό
Η Έφη Γούση γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1984. Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, το 2008. Έκτοτε, δουλεύει στον χώρο του θεάτρου, του κινηματογράφου και της μόδας, ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και φωτογράφος. Από το 2009 έως σήμερα, έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις, Dogville, Cleansed, Fuite or the three sisters, chez Alba, Medea 4.48, καθώς και μία fashion performance, με τίτλο 6 Minute Fashion Clue.
Το 2013 έγραψε και σκηνοθέτησε την πρώτη της ταινία μικρού μήκους, La Nuance bleue du profond Rouge, όπου έκανε πρεμιέρα και βραβεύτηκε, στο 7th Τhessaloniki International Short Film Festival , ενώ συμμετείχε και στο Cluj Shorts International Short Film Festival 2014 της Ρουμανίας.
Έχει πάρει μέρος ως φωτογράφος, στις εκθέσεις σύγχρονης τέχνης Rooms 2014 με το Skin Possesion και Vanity με το Etoile, στην γκαλερί Καππάτου και στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μυκόνου αντίστοιχα. Τέλος, συνεργάστηκε στο θέατρο ως ηθοποιός, με τους Μ. Μαρμαρινό, Γ. Χουβαρδά, Γ. Παρασκευόπουλο, Α. Ρίγλη, Α. Φωνιαδάκη.
