-85242.jpg)
Το τριήμερο 11-13 Νοεμβρίου, η 3η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης φιλοξενεί δύο performances και μια προβολή. Πρόκειται συγκεκριμένα για το “Dead or Alive” του Κώστα Τσιούκα (11 &.12.11) και το “A piece danced alone” της Alexandra Bachzetsis (13.11) που θα παρουσιαστούν στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Επίσης στις 13.11 θα προβληθεί η ταινία “Voyages”του Emmanuel Finkiel στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.
Το ελculture μίλησε με τον Κώστα Τσιούκα για το Dead or Alive, τις περασμένες δεκαετίες, την παιδική του ηλικία και τα στερεότυπα που παιδεύουν αλλά και εμπνέουν.
ελc: Κώστα, στο Dead or Alive μιλάς για “άψυχη κίνηση”. Τι εννοείς με αυτό;
Κ.Τ.: Μ’ αρέσει η κίνηση υλικών και χρωμάτων που πάντα από πίσω ή από κάτω υπάρχει η ανθρώπινη κινητήριος δύναμη. Μια σκηνή του έργου περιέχει ένα βίντεο όπου κάνω ένα ντουέτο με δώδεκα τόνους στάρι. Σε μια ποπ αγροτική ατμόσφαιρα στην οικογενειακή μας αποθήκη στους Σοφάδες θάβομαι και χορεύω, ένα μικρό έπος για τη ζωή και το θάνατο. Το στάρι που κινείται κι αυτό μαζί μου καθώς και δυο πίνακες που ζωντανεύουν και περπατάνε στο δάσος, δύο κύκνοι από χρωματιστές επιφάνειες που αλλάζουν χρώμα κι ένα τραπέζι που χορεύει συνθέτουν ένα σκηνικό όπου το υπερβατικό της άψυχης κίνησης εναλλάσσεται με την ανθρώπινη έμψυχη κίνηση. Ο δε τίτλος dead or alive είναι μια ερώτηση πιο πολύ για τον κύκλο της ζωής που η μελαγχολία φέρνει τη χαρά και τη δημιουργία, η ακμή την παρακμή και η συγκίνηση το γέλιο.
ελc: Ποιές είναι οι δικές σου εμμονές, που στο έργο σου ίσως εκφράζονται με τη διττή φύση (φως-σκοτάδι, δράση-αδράνεια) και σε τι σε έχει επηρεάσει η ελληνική επικαιρότητα;
Κ.Τ.: Η εμμονή μου είναι ο χορός και η μουσική. Αααα κι η ανακύκλωση, την οποία κάνω ευλαβικά, άσχετα απ’ ότι μου λένε ότι τελικά ίσως να μην είναι τόσο ευεργετική για το περιβάλλον όσο φαντάζομαι. Η τρέχουσα επικαιρότητα στην Ελλάδα με κάνει να αναρωτιέμαι αν είμαι ζωντανός ή νεκρός (dead or alive?), να θέλω να τσιμπιέμαι για να δω αν είναι αλήθεια αυτά που βλέπω γύρω μου κι αυτά που μας περιμένουν, να αισθάνομαι ότι γυρνάει ο χρόνος πίσω και να βλέπω περασμένες δεκαετίες να εμφανίζονται μπροστά μου, λίγο από 80’s – χωρίς την ελπίδα όμως που είχε αυτή η δεκαετία – και πολύ από 30’s.
Και σε αντίθεση με την οικονομική παρακμή βλέπω πως η Τέχνη στην Ελλάδα αυτή την περίοδο είναι σε άνθιση και ενδιαφέρει όλο και πιο πολύ κόσμο, είτε Έλληνες που βρίσκουν διέξοδο και ανάσα από το γκρεμό που αντικρίζουμε, είτε στο εξωτερικό που τους παρέσυρε το ελληνικό ρέμα και τους ξυπνάνε φιλελληνικά αισθήματα.
ελc: Υπάρχει αυτοβιογραφικό στοιχείο στη δουλειά σου;
Κ.Τ.: Οι πρώτες μου εικόνες είναι στη φύση όπου και μεγάλωσα και με θυμάμαι να τριγυρνάω στα χωράφια και να παρατηρώ τα ζώα, να κυλιέμαι στο στάρι ή σε τόνους βαμβάκι. Από τη μια η επαφή με τη φύση και τον παγανισμό των παραδοσιακών χορών κι από την άλλη ο απόηχος της ποπ κουλτούρας και τα πρώτα δείγματα παγκοσμιοποίησης (έβλεπα κι εγώ όπως σε όλες τις χώρες «Τόλμη και Γοητεία» και εκστασιαζόμουν με τα πρώτα video clips). Όλα αυτά και σε συνδυασμό με το ότι έχω γεννηθεί την περίοδο της αποκριάς μάλλον με έχουν κάνει να αγαπώ τον αυτοσαρκασμό και τις μεταμφιέσεις, αφού στο dead or alive η εναλλαγή στη δομή και τα κοστούμια είναι το λιγότερο οπερατική.
Το πρώτο αγαπημένο μου παραμύθι που θυμάμαι ήταν με μεγάλες εικόνες από την καθημερινή ζωή γκεϊσών σε φωτογραφίες αναπαράστασης. Ποιος θα φανταζόταν ότι οι περαστικοί που κάνανε τρέξιμο φέτος το Σεπτέμβρη στο αισθητικό δάσος της Καισαριανής θα βλέπανε μπροστά τους δυο γιαπωνέζικα φαντάσματα να σκοτώνει το ένα το άλλο, δηλαδή εμένα με τη Λένα Μοσχά με την οποία χορεύουμε μαζί και φτιάξαμε μαζί το έργο και το Βαγγέλη Τελώνη (που μας βοήθησε στην κινηματογράφηση της σκηνής) να φωνάζει «πιο εκφραστικά τα μάτια, κάνω κοντινό!»
ελc: Τι σημαίνει για σένα η δουλειά στην Ελλάδα;
Κ.Τ.: Θέλω να συνεχίσω να δουλεύω στην Ελλάδα, εκτός αν κάτι με εξαναγκάσει σε διωγμό. Έχω ζήσει και δουλέψει για περίπου δυο χρόνια στη Γαλλία και αν και όλα ήταν μια χαρά ποτέ δεν αισθάνθηκα τόσο καλά όπως εδώ. Την προηγούμενη βδομάδα ήμουν στην Ελβετία για μια συνεργασία και πάνω στην πρώτη βδομάδα αισθάνθηκα homesick, ήθελα να γυρίσω πίσω… Όλα εκεί λειτουργούνε σαν ελβετικό ρολόι και σίγουρα πιο ευνοϊκά για τους καλλιτέχνες από ότι εδώ. Όμως αισθάνθηκα μια ψυχρότητα που κοντράρει τη νότια μεσογειακή μου υπόσταση. Βεβαίως μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω συχνά και με ενδιαφέρει να κάνω projects στο εξωτερικό για κάποιο διάστημα χωρίς όμως να χρειαστεί να μετακομίσω.. η άγκυρά μου είναι εδώ!
ελc: Ξεκίνησες το χορό από πολύ μικρός. Πάντα αναρωτιόμουν, πώς είναι να επιλέγεις αυτό το δρόμο από τόσο νεανική ηλικία σε μια κοινωνία με τα συγκεκριμένα στερεότυπα περί γυναικείων και αντρικών ρόλων;
Κ.Τ.: Μικρός έκανα παραδοσιακούς χορούς και μια μέρα ο δάσκαλος χορού με έβαλε να χορέψω πρώτος σε μια επίδειξη κι από τον ενθουσιασμό μου χοροπήδαγα τόσο πολύ που έμοιαζε πιο πολύ με hip hop παρά με ελληνικούς χορούς και ο πατέρας μου ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπος με το τι θα επακολουθούσε… Μετά ήταν ωραίο που κέρδισα το βραβείο χορογραφίας στην κατασκήνωση χορεύοντας κάτι μεταξύ τέκνο, αερόμπικ και Ιζαντώρας Ντάνκαν. Μ’ αρέσει πολύ αυτή η ερώτηση με τα στερεότυπα περί γυναικείων και αντρικών ρόλων, γιατί στο τελευταίο workshop δούλεψα με έναν πολωνό ηθοποιό και μία εικαστικό από τη Βουδαπέστη οι οποίοι ερμηνεύανε και ενσαρκώνανε την ανδρική και τη γυναικεία μου πλευρά, σαν ο νοητός αυτός διάλογος να έρχεται στην επιφάνεια. Είχε πολύ ενδιαφέρον και θα ‘θελα να συνεχίσω να το δουλεύω. Θα μπορούσε να είναι η καινούρια μου δουλειά αυτός ο εσωτερικός διάλογος με την αντρική και γυναικεία μας προέκταση.
ελc: Τι θα ήθελες να εμπνεύσεις στο κοινό σου στη Θεσσαλονίκη;
Κ.Τ.: Θα ήθελα στη Θεσσαλονίκη να διασκεδάσει το κοινό και γιατί όχι.. να συγκινηθεί.
Επίσης θέλω το κοινό να καμαρώσει τη Λένα Μοσχά που για πρώτη φορά μετά τις σπουδές της εμφανίζεται στη Θεσσαλονίκη από όπου και κατάγεται αλλά και την ηθοποιό Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου επίσης Θεσσαλονικιά που η κρίση μας την κρατάει εκεί.
Σας ευχαριστώ και σας περιμένω εκεί!
Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα www.thessalonikibiennale.gr
