Τσιφτετέλι

Κι όμως, το κυκλοφόρησαν πριν από χρόνια οι Τρύπες κι ο δικός μας, ο Σαλονικιός, ο Αγγελάκας. Μουσική έγραφε και γράφει ο Γιάννης, αλλά υπάρχουν στιγμές που με μουσικές μιλάς πιότερο καθαρά κι από λόγια, ρεπορτάζ, δημοσιεύματα, ειδήσεις.

Ελλάδα, τέλος Οκτώβρη 2012: ένας συμπαθής δημοσιογράφος δίνει στη δημοσιότητα την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ. Οι πολιτικοί που την είχαν στην κατοχή τους μήνες τώρα ουδεμία σημασία της έδιναν. Άλλος την έκανε κόπιες από CD σε στικάκι κι άλλος την έχανε, δίχως κανείς τους να σκεφτεί να την προωθήσει στο ΣΔΟΕ ή στην Εισαγγελία. Ο δημοσιογράφος μετά τη δημοσιοποίηση κι ύστερα από παρέμβαση εισαγγελέα οδηγείται στο αυτόφωρο. Στην περίπτωση των πολιτικών προσώπων, ουδείς εκπρόσωπος της Θέμιδος έδειξε αντίστοιχη ευαισθησία στην παράβαση καθήκοντος και άλλων ευθυνών των ανεύθυνων υπουργών. Ο Βαξεβάνης λαμβάνει τη λίστα από πηγή την οποία προφανώς θεωρεί αξιόπιστη, γι’ αυτό και προχωρά στη δημοσιοποίησή της. Τα ερωτήματα πληθαίνουν και το βασικότερο αφορά το παιχνίδι της πηγής του δημοσιογράφου και γιατί επέλεξε να δώσει τη λίστα, και μάλιστα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Σε αυτήν συμπεριλαμβάνονται καταθέτες που ουδεμία αξιόποινη πράξη έχουν τελέσει, αλλά για κακή τους τύχη το όνομά τους πλέον φιγουράρει δίπλα σε όσων έχουν τη φωλιά τους λερωμένη. Ο Βαξεβάνης και η ομάδα του ουσιαστικά αυθαιρετούν, βγάζοντας στον τάκο ονόματα καταθετών, κι αναρωτιέμαι τη διαφορά τους με την αχαρακτήριστη και εμμονική συμπεριφορά των ακατονόμαστων να ελέγχουν τη νομιμότητα μικροπωλητών σε λαϊκές αγορές ή, ως σύγχρονοι ιεροεξεταστές, να λογοκρίνουν έργα και δράσεις πολιτισμού, όπως εσχάτως συνέβη στο θέατρο Χυτήριο.

Δεξιά και αριστερά έχει χαθεί το μέτρο και η κοινή λογική… Κραυγές, πυροτεχνήματα, σκοπιμότητες στα άκρα και στη μέση ένα σαστισμένο πλήθος, απαίδευτο στην ορθή κρίση, να έχει χάσει το «τόπι». Αυτόκλητοι Σωτήρες (με ατζέντα!) παντού και όλοι εναντίων όλων. Επειδή κάποιοι άλλοι αυθαιρετούν, δεν είναι σωστό, ούτε νόμιμο, ούτε δικαιολογείται να επιτρέπουμε κάτι «λιγότερο παράνομο». Κράτος δικαίου και με νομικούς και με κοινωνιολογικούς όρους από καιρό δεν υφίσταται και ο κλονισμός της δικαιοσύνης είναι δείγμα της κατρακύλας. Αν πέσει το οχυρό, θα πέσουμε όλοι ανυπεράσπιστοι. Ο παππούς μου έλεγε πως «στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος» κι η αλήθεια είναι πως διαχρονικά κυκλοφορούν πολλοί από δαύτους…

Τσιφτετέλι… κανονικό! Αφιερωμένο εδώ!